We can start winning the war against cancer | Adam de la Zerda

Translator: Babak Azizafshari Reviewer: soheila Jafari

"We're declaring war against cancer,

"ما علیه سرطان اعلام جنگ می‌کنیم،

and we will win this war by 2015."

و تا سال ۲۰۱۵ در این نبرد پیروز خواهیم شد."

This is what the US Congress and the National Cancer Institute declared

این چیزی است که کنگره آمریکا و انستیتو ملی سرطان،

just a few years ago, in 2003.

تنها چند سال پیش، در سال ۲۰۰۳ اعلام کردند.

Now, I don't know about you, but I don't buy that.

شما را نمی‌دانم، اما من باور نمی‌کنم.

I don't think we quite won this war yet,

فکر نمی‌کنم این جنگ را برده باشیم،

and I don't think anyone here will question that.

و فکر نمی‌کنم کسی اینجا به این قضیه شک داشته باشد.

Now, I will argue that a primary reason

اما بحث من این است که دلیل اصلی این که

why we're not winning this war against cancer

چرا در این جنگ علیه سرطان برنده نمی‌شویم

is because we're fighting blindly.

این است که داریم کورکورانه می‌جنگیم.

I'm going to start by sharing with you a story about a good friend of mine.

می خواهم با داستانی شروع کنم درباره یکی از دوستان خوبم.

His name is Ehud,

نام او اهود است،

and a few years ago, Ehud was diagnosed with brain cancer.

و چند سال پیش، اهود مبتلا به سرطان مغز تشخیص داده شد.

And not just any type of brain cancer:

و آن هم نه یک سرطان معمولی مغز؛

he was diagnosed with one of the most deadly forms of brain cancer.

او مبتلا به یکی از مرگبارترین انواع سرطان مغز شده بود.

In fact, it was so deadly

در واقع چنان مرگبار بود

that the doctors told him that they only have 12 months,

که دکترها به او گفتند که تنها ۱۲ ماه فرصت دارند،

and during those 12 months, they have to find a treatment.

و در این ۱۲ ماه، باید درمانی پیدا کنند.

They have to find a cure,

باید علاجی بیابند،

and if they cannot find a cure, he will die.

و اگر نتوانند علاجی بیابند، او فوت خواهد کرد.

Now, the good news, they said,

اما خبر خوب این که گفتند،

is that there are tons of different treatments to choose from,

هزاران درمان مختلف هست که می توان از بین آن ها انتخاب کرد،

but the bad news is

و خبر بد این که

that in order for them to tell if a treatment is even working or not,

برای این که بگویند یک درمان مؤثر است یا نه،

well, that takes them about three months or so.

خب، حدود سه ماه وقت لازم است.

So they cannot try that many things.

بنابراین چیزهای زیادی را نمی‌توانند امتحان کنند.

Well, Ehud is now going into his first treatment,

خب، حال تصور کنید اهود تحت اولین درمان خود است،

and during that first treatment, just a few days into that treatment,

و طی آن درمان اول، تنها پس از چند روز،

I'm meeting with him, and he tells me, "Adam, I think this is working.

با او ملاقات می‌کنم و او به من می‌گوید، "آدام، فکر کنم داره اثر می کنه.

I think we really lucked out here. Something is happening."

فکر کنم این از شانس ماست. یه چیزی داره اتفاق می‌افتد."

And I ask him, "Really? How do you know that, Ehud?"

و از او می‌پرسم، "واقعاً؟ از کجا می‌دونی، اهود؟"

And he says, "Well, I feel so terrible inside.

و او می‌گوید، "خب، از داخل، حس خیلی بدی دارم.

Something's gotta be working up there.

اون بالا یه خبرایی هست.

It just has to."

لابد یه خبرایی شده."

Well, unfortunately, three months later, we got the news, it didn't work.

اما متأسفانه، سه ماه بعد، باخبر می‌شویم که درمان بی تأثیر بوده است.

And so Ehud goes into his second treatment.

و بنابراین اهود وارد درمان دوم خود می‌شود.

And again, the same story.

و دوباره، همان داستان.

"It feels so bad, something's gotta be working there."

"خیلی حس بدی داره، یه چیزی داره میشه."

And then three months later, again we get bad news.

و باز سه ماه بعد، خبر بدی به ما می‌دهند.

Ehud is going into his third treatment, and then his fourth treatment.

اهود وارد درمان سوم می‌شود، و بعد درمان چهارم.

And then, as predicted, Ehud dies.

و بعد، همان طور که انتظار می‌رفت، اهود فوت می‌کند.

Now, when someone really close to you is going through such a huge struggle,

اما وقتی یکی از نزدیکان درجه یک چنین دوران سختی را می‌گذراند،

you get really swamped with emotions.

شما به شدت احساساتی می‌شوید.

A lot of things are going through your head.

چیزهای زیادی از سر شما می گذرد.

For me, it was mostly outrage.

من بیشتر از کوره در رفتم.

I was just outraged that, how come this is the best that we can offer?

عصبانی بودم که چرا این بهترین گزینه‌ای است که می توانیم پیش رو داشته باشیم.

And I started looking more and more into this.

و بیشتر و بیشتر درباره آن شروع به فکر کردم.

As it turns out, this is not just the best that doctors could offer Ehud.

به نظر می‌رسد این درمان ها بهترین گزینه‌هایی نیستند که دکترها می‌توانستند به اهود پیشنهاد بدهند.

It's not just the best doctors could offer patients with brain cancer generally.

این درمان ها بهترین گزینه هایی نیستند که دکترها به همه مبتلایان به سرطان مغز پیشنهاد می‌دهند.

We're actually not doing that well all across the board with cancer.

ما در واقع در حیطه سرطان آن قدرها هم خوب عمل نمی‌کنیم.

I picked up one of those statistics,

یکی از آن آمارها را انتخاب کرده‌ام،

and I'm sure some of you have seen those statistics before.

و مطمئنم برخی از شما قبلاً آن را دیده اید.

This is going to show you here how many patients actually died of cancer,

در واقع نشان می‌دهد چند بیمار از سرطان فوت کرده‌اند،

in this case females in the United States,

در این مورد زنان در آمریکا،

ever since the 1930s.

از دهه ۱۹۳۰ تاکنون.

You'll notice that there aren't that many things that have changed.

توجه کنید که اوضاع زیاد تغییر نکرده است.

It's still a huge issue.

همچنان معضل بزرگی است.

You'll see a few changes, though.

البته تغییرات کوچکی روی داده است.

You'll see lung cancer, for example, on the rise.

مثلاً سرطان ریه در حال افزایش است.

Thank you, cigarettes.

به لطف سیگار.

And you'll also see that, for example, stomach cancer

و همچنین می‌بینید که مثلاً سرطان معده

once used to be one of the biggest killers of all cancers,

که زمانی از کشنده‌ترین سرطان‌ها بود،

is essentially eliminated.

تقریباً ریشه کن شده است.

Now, why is that? Anyone knows, by the way?

اما چرا؟ کسی می‌داند؟

Why is it that humanity is no longer struck by stomach cancer?

چرا بشریت دیگر دچار سرطان معده نمی‌شود؟

What was the huge, huge medical technology breakthrough

کدام فناوری و دستاورد بزرگ پزشکی

that came to our world that saved humanity from stomach cancer?

وارد دنیای ما شد که بشر را از سرطان معده نجات داد؟

Was it maybe a new drug, or a better diagnostic?

شاید یک داروی جدید، یا روش تشخیصی بهتر؟

You guys are right, yeah.

بله، حق با شماست.

It's the invention of the refrigerator,

اختراع یخچال،

and the fact that we're no longer eating spoiled meats.

و این واقعیت که دیگر کسی گوشت فاسد نمی‌خورد.

So the best thing that happened to us so far

پس تاکنون بهترین اتفاق برای ما

in the medical arena in cancer research

در تحقیقات سرطان در عرصه پزشکی

is the fact that the refrigerator was invented.

این واقعیت است که یخچال اختراع شد.

(Laughter)

(خنده)

And so -- yeah, I know.

و بنابراین-- بله، می‌دانم.

We're not doing so well here.

اینجا وضع چندان خوبی نداریم.

I don't want to miniaturize the progress

نمی‌خواهم پیشرفت را کم جلوه بدهم

and everything that's been done in cancer research.

و همه کارهایی که در تحقیقات سرطان انجام شده است.

Look, there is like 50-plus years of good cancer research

دقت کنید، بیش از ۵۰ سال تحقیقات خوبی در مورد سرطان انجام شده

that discovered major, major things that taught us about cancer.

که چیزهای اساسی و بزرگی را درباره سرطان روشن کرده است.

But all that said,

اما به طور کلی،

we have a lot of heavy lifting to still do ahead of us.

کارهای بسیار بزرگتری پیش رو داریم.

Again, I will argue that the primary reason why this is the case,

و به نظر من علت اصلی این وضعیت

why we have not done that remarkably well,

و اینکه چرا پیشرفت قابل توجهی نداشته‌ایم،

is really we're fighting blindly here.

این است که نبرد ما کورکورانه است.

And this is where medical imaging comes in.

و این جایی است که تصویربرداری پزشکی وارد می‌شود.

This is where my own work comes in.

اینجاست که کار خود من شروع می‌شود.

And so to give you a sense of the best medical imaging

و برای اینکه تصوری از بهترین تصویربرداری پزشکی

that's offered today to brain cancer patients,

که امروز برای بیماران سرطان مغز انجام می‌شود داشته باشید،

or actually generally to all cancer patients,

یا در واقع به همه مبتلایان به سرطان،

take a look at this PET scan right here.

به این پِت اسکن نگاه کنید.

Let's see. There we go.

اجازه بدهید. بفرمایید.

So this is a PET/CT scan,

این هم یک پِت/سی تی اسکن،

and what you'll see in this PET/CT scan

و چیزی که در این پِت/سی تی اسکن می‌بینید

is the CT scan will show you where the bones are,

این است که سی تی اسکن جای استخوانها را نشان می‌دهد،

and the PET scan will show you where tumors are.

و پِت اسکن جای تومور را نشان می‌دهد.

Now, what you can see here

چیزی که اینجا می‌بینید

is essentially a sugar molecule

در واقع یک مولکول قند است

that was added a small little tag

که یک نشان بسیار کوچک به آن چسبیده

that is signaling to us outside of the body,

که به ما در بیرون بدن پیام می‌دهد،

"Hey, I'm here."

"آهای، من اینجام."

And those sugar molecules are injected into these patients by the billions,

و میلیاردها مولکول قند به این بیماران تزریق می‌شود،

and they're going all over the body

که در سرتاسر بدن پخش می‌شوند

looking for cells that are hungry for sugar.

به دنبال سلول هایی که شیفته قند هستند.

You'll see that the heart, for example, lights up there.

مثلاً می‌بینید که قلب، درست آن بالا، روشن شده.

That's because the heart needs a lot of sugar.

علت این است که قلب قند فراوانی لازم دارد.

You'll also see that the bladder lights up there.

همچنین می‌بینید که مثانه آنجا روشن شده.

That's because the bladder is the thing that's clearing

علت این است که مثانه

the sugar away from our body.

قند را از بدن دفع می‌کند.

And then you'll see a few other hot spots,

و چند نقطه روشن دیگر می‌بینید،

and these are in fact the tumors.

و این ها در واقع تومور هستند.

Now, this is a really a wonderful technology.

این فناوری واقعاً شگفت آور است.

For the first time it allowed us to look into someone's body

برای اولین بار به ما امکان میدهد به داخل بدن انسان نگاه کنیم

without picking up each and every one of the cells

بدون این که سلول ها را برداریم

and putting them under the microscope,

و زیر میکروسکوپ بگذاریم،

but in a noninvasive way allowing us to look into someone's body

بلکه به روش غیرتهاجمی که به ما امکان می‌دهد داخل بدن را ببینیم

and ask, "Hey, has the cancer metastasized?

و بپرسیم "آهای، سرطان پخش شده؟

Where is it?"

کجاست؟"

And the PET scans here are showing you very clearly

و این پِت اسکن ها به وضوح نشان می‌دهد

where are these hot spots, where is the tumor.

این نقاط روشن تومور هستند.

So as miraculous as this might seem,

اما با اینکه ممکن است معجزه آسا به نظر برسد،

unfortunately, well, it's not that great.

متأسفانه آنچنان هم خارق العاده نیست.

You see, those small little hot spots there.

آن نقاط کوچک روشن را ببینید.

Can anyone guess how many cancer cells are in any one of these tumors?

آیا کسی می‌تواند حدس بزند هر یک از این تومورها چند سلول سرطانی دارد؟

So it's about 100 million cancer cells,

حدود ۱۰۰ میلیون،

and let me make sure that this number sunk in.

و بگذارید توضیح دهم.

In each and every one of these small little blips

در هر یک از این نقاط کوچک روشن

that you're seeing on the image,

که در تصویر می‌بینید

there needs to be at least 100 million cancer cells

باید دست کم ۱۰۰ میلیون سلول سرطانی موجود باشد

in order for it to be detected.

تا قابل شناسایی باشد.

Now, if that seemed to you like a very large number,

اما اگر این رقم به نظر شما خیلی بزرگ است،

it is a very large number.

وافعاً رقم بزرگی است.

This is in fact an incredibly large number,

در واقع یک رقم باورنکردنی است،

because what we really need in order to pick up something early enough

چون چیزی که لازم داریم برای این که سرطان را زودتر تشخیص دهیم

to do something about it, to do something meaningful about it,

در مرحله ای که بتوان کاری انجام داد بتوان کار مفیدی انجام داد،

well, we need to pick up tumors that are a thousand cells in size,

خب، لازم است تومور را در مرحله ای برداریم که به اندازه هزار سلول باشد،

and ideally just a handful of cells in size.

و به طور ایده آل، به تعداد انگشتان دست.

So we're clearly pretty far away from this.

بنابراین واضح است که هنوز راه زیادی در پیش داریم.

So we're going to play a little experiment here.

می‌خواهیم آزمایش کوچکی انجام دهیم.

I'm going to ask each of you to now play and imagine

از هریک از شما می‌خواهم تصور کنید

that you are brain surgeons.

که جراح مغز هستید.

And you guys are now at an operating room,

و در اتاق عمل،

and there's a patient in front of you,

یک بیمار روبروی شماست،

and your task is to make sure that the tumor is out.

و وظیفه شما این است که مطمئن شوید تومور خارج می‌شود.

So you're looking down at the patient,

به بیمار نگاه می‌کنید،

the skin and the skull have already been removed,

پوست و جمجمه قبلاً باز شده،

so you're looking at the brain.

و مغز را می‌بینید.

And all you know about this patient

و تمام چیزی که از این بیمار می‌دانید

is that there's a tumor about the size of a golf ball or so

این است که یک تومور

in the right frontal lobe of this person's brain.

در لوب پیشانی راست مغز این فرد قرار گرفته است.

And that's more or less it.

و کم و بیش همین است.

So you're looking down, and unfortunately everything looks the same,

پس نگاهی به آن پایین می کنید، و متأسفانه همه چیز شبیه هم است،

because brain cancer tissue and healthy brain tissue

چون بافت سرطان مغز و بافت سالم مغز

really just look the same.

واقعاً شبیه هم هستند.

And so you're going in with your thumb,

پس به آن دست می‌زنید،

and you start to press a little bit on the brain,

و کمی مغز را فشار می‌دهید،

because tumors tend to be a little harder, stiffer,

چون تومورها معمولاً کمی سفت تر و باقوام تر هستند،

and so you go in and go a little bit like this and say,

و بنابراین متوجه چنین چیزی شده و می گویید،

"It seems like the tumor is right there."

"به نظر می‌رسد تومور همانجاست."

Then you take out your knife and start cutting the tumor

بعد چاقوی خود را می‌گیرید و شروع به بریدن تومور می‌کنید

piece by piece by piece.

تکه تکه.

And as you're taking the tumor out,

و در حالی که تومور را خارج می کنید،

then you're getting to a stage where you think,

به مرحله ای می رسید که فکر می‌کنید،

"Alright, I'm done. I took out everything."

"خب، کارم تموم شد. همه چیز رو در آوردم."

And at this stage, if that's --

و در این مرحله، اگر باشد--

so far everything sounded, like, pretty crazy --

تا اینجا همه چیز عالی به نظر می‌رسد--

you're now about to face the most challenging decision of your life here.

اینجا با چالش برانگیزترین تصمیم زندگی تان روبرو هستید.

Because now you need to decide,

چون باید تصمیم بگیزید،

should I stop here and let this patient go,

آیا اکنون باید بس کنم و بگذارم این بیمار برود،

risking that there might be some leftover cancer cells behind

با پذیرفتن این خطر که چند سلول سرطانی باقی بماند

that I just couldn't see,

که من آنها را نمی‌بینم،

or should I take away some extra margins,

یا لازم است مقداری حاشیه بیشتر بردارم،

typically about an inch or so around the tumor

معمولاً حدود دو و نیم سانتیمتر از اطراف تومور

just to be sure that I removed everything?

تا مطمئن شوم همه چیز را برداشته‌ام؟

So this is not a simple decision to make,

خب این تصمیم ساده‌ای نیست،

and unfortunately this is the decision

و متأسفانه تصمیمی است

that brain cancer surgeons have to take every single day

که جراحان سرطان مغز هر روز باید بگیرند

as they're seeing their patients.

وقتی با بیماران خود روبرو می‌شوند.

And so I remember talking to a few friends of mine in the lab,

و یادم می آید در آزمایشگاه با چند نفر از دوستانم صحبت می‌کردم،

and we say, "Boy, there's got to be a better way."

و گفتیم، "پسر، حتماً راه بهتری باید باشد."

But not just like you tell a friend that there's got to be a better way.

اما این به همین راحتی نیست که به دوستی بگوییم حتماً راه بهتری باید باشد.

There's just got to be a better way here.

حتماً راه بهتری باید باشد.

This is just incredible.

واقعاً باورنکردنی است.

And so we looked back.

بنابراین به گذشته نگاه کردیم.

Remember those PET scans I told you about, the sugar and so on.

آن پت اسکن ها را که گفتم به یاد بیاورید، قند و غیره.

We said, hey, how about instead of using sugar molecules,

گفتیم، هی، چطوره به جای مولکول‌های قند،

let's maybe take tiny, tiny little particles made of gold,

از ذرات خیلی ریز طلا استقاده کنیم،

and let's program them with some interesting chemistry around them.

و با یک ساختار شیمیایی جالب در اطراف آنها را برنامه ریزی کنیم.

Let's program them to look for cancer cells.

بگذارید آنها را برای جستجوی سلول های سرطانی برنامه ریزی کنیم.

And then we will inject these gold particles

و بعد این ذرات طلا را

into these patients by the billions again,

در مقیاس چندین میلیارد دوباره به این بیماران تزریق می‌کنیم،

and we'll have them go all over the body,

و می‌گذاریم به همه جای بدن بروند،

and just like secret agents, if you will,

و درست مانند مأموران مخفی، حتماً دیده اید،

go and walk by every single cell in our body

می‌روند و به همه سلول های بدن ما سرکشی می کنند

and knock on the door of that cell,

و در آن سلول را می‌زنند،

and ask, "Are you a cancer cell or are you a healthy cell?

و می‌پرسند، "آیا شما یه سلول سرطانی هستی یا سلول سالم؟

If you're a healthy cell, we're moving on.

اگه سالم هستی، ما بریم،

If you're a cancer cell, we're sticking in and shining out

اگه سرطانی هستی، به اینجا می‌چسبیم و می‌درخشیم

and telling us, "Hey, look at me, I'm here."

و به ما می‌گویند، "هی، نگاه کن، من اینجام."

And they'll do it through some interesting cameras

و این کار را توسط نوعی دوربین جالب انجام می‌دهند

that we developed in the lab.

که که در آزمایشگاه درست کرده‌ایم.

And once we see that, maybe we can guide brain cancer surgeons

و همین که آن را می‌بینیم، شاید بتوانیم به جراحان سرطان مغز کمک کنیم

towards taking only the tumor and leaving the healthy brain alone.

تا فقط تومور را بردارند و به مغز سالم دست نزنند.

And so we've tested that, and boy, this works well.

و این را آزمایش کردیم، و پسر، کاملاً مؤثر است.

So I'm going to show you an example now.

حال می‌خواهم نمونه ای را اینجا به شما نشان دهم.

What you're looking at here

چیزی که اینجا می‌بینید

is an image of a mouse's brain,

تصویری از مغز موش است،

and we've implanted into this mouse's brain

و ما در داخل مغز این موش

a small little tumor.

یک تومور کوچک کاشته ایم.

And so this tumor is now growing in this mouse's brain,

و این تومور در مغز این موش در حال رشد است،

and then we've taken a doctor and asked the doctor

و بعد دکتری انتخاب کردیم و از دکتر خواستیم

to please operate on the mouse as if that was a patient,

لطفاً این موش را مثل یک بیمار عمل کن،

and take out piece by piece out of the tumor.

و تومور را تکه تکه خارج کن.

And while he's doing that,

و در حالی که این کار را انجام می‌دهد،

we're going to take images to see where the gold particles are.

ما تصاویری تهیه می‌کنیم تا ببینیم ذرات طلا کجا هستند.

And so we're going to first start

و کار را با

by injecting these gold particles into this mouse,

تزریق این ذرات طلا به این موش شروع می‌کنیم،

and we're going to see right here at the very left there

و خواهیم دید درست در اینجا در منتهی الیه سمت چپ

that image at the bottom

آن تصویر پایین

is the image that shows where the gold particles are.

تصویری است که نشان می‌دهد ذرات طلا کجا هستند.

The nice thing is that these gold particles

چیز جالب این است که این ذرات طلا

actually made it all the way to the tumor,

در واقع به سمت تومور رفته اند،

and then they shine out and tell us, "Hey, we're here. Here's the tumor."

و سپس می درخشند و به ما می‌گویند، "هی، ما اینجاییم. این هم تومور."

So now we can see the tumor,

پس اکنون می‌توانیم تومور را ببینیم،

but we're not showing this to the doctor yet.

اما هنوز این را به دکتر نشان نمی‌دهیم.

We're asking the doctor, now please start cutting away the tumor,

از دکتر می خواهیم لطفاً برش تومور را شروع کن،

and you'll see here the doctor just took the first quadrant of the tumor

و اینجا می بینید که دکتر اولین ربع تومور را برداشته

and you see that first quadrant is now missing.

و می بینید که اولین ربع تومور حال دیگر نیست.

The doctor then took the second quadrant, the third,

سپس دکتر ربع دوم و ربع سوم را برمی‌دارد،

and now it appears to be everything.

و حال به نظر می‌رسد همه را برداشته است.

And so at this stage, the doctor came back to us and said,

و بنابراین در این مرحله، دکتر برگشت و به ما گفت،

"Alright, I'm done. What do you want me to do?

"بسیار خوب، کارم تموم شد. حالا چه کار کنم؟

Should I keep things as they are

همین کافیه

or do you want me to take some extra margins around?"

یا باید کمی حاشیه اضافی بردارم؟"

And then we said, "Well, hang on."

و بعد ما گفتیم، "خب، صبر کن."

We told the doctor, "You've missed those two spots,

به دکتر گفتیم، "این دو نقطه رو برنداشتی،

so rather than taking huge margins around,

پس به جای حاشیه های بزرگ

only take out those tiny little areas.

فقط این دو قسمت کوچک رو بردار.

Take them out, and then let's take a look."

اونها رو بردار، و بعد بذار یه نگاهی بندازیم."

And so the doctor took them away, and lo and behold,

و بنابراین دکتر آنها را خارج می‌کند، و بذار ببینم،

the cancer is now completely gone.

حال سرطان کاملاً خارج شده است.

Now, the important thing

اما نکته مهم

is that it's not just that the cancer is completely gone

فقط این نیست که سرطان کاملاً خارج شده

from this person's brain,

از مغز این فرد،

or from this mouse's brain.

یا مغز این موش.

The most important thing

مهمترین نکته

is that we did not have to take huge amounts of healthy brain

این است که مجبور نیستیم مقدار زیادی بافت سالم مغز را

in the process.

در این فرآیند برداریم.

And so now we can actually imagine a world

و در واقع می توانیم جهانی را تصور کنیم

where doctors and surgeons, as they take away a tumor,

که دکترها و جراحان، در حالی که توموری را خارج می‌کنند،

they actually know what to take out,

واقعاً می دانند چه چیزی را خارج می‌کنند،

and they no longer have to guess with their thumb.

و دیگر مجبور نیستند با انگشتان حدس بزنند.

Now, here's why it's extremely important to take those tiny little leftover tumors.

حال به همین دلیل است که خارج کردن آن بقایای ریز تومورها فوق العاده مهم است.

Those leftover tumors, even if it's just a handful of cells,

آن بقایای تومور حتی اگر یک مشت سلول باشد

they will grow to recur the tumor,

رشد کرده و باعث عود تومور

for the tumor to come back.

و بازگشت تومور خواهد شد.

In fact, the reason why 80 to 90 percent

در واقع، علت اینکه ۸۰ تا ۹۰ درصد

of those brain cancer surgeries ultimately fail

آن جراحی های سرطان مغز در نهایت شکست می‌خورند

is because of those small little extra margins that were left positive,

به دلیل آن حاشیه های اضافی کوچکی است که مثبت مانده،

those small little leftover tumors that were left there.

آن بقایای کوچک تومور که آنجا مانده است.

So this is clearly very nice,

روشن است که این نکته بسیار ظریف است،

but what I really want to share with you is where I think we're heading from here.

اما آنچه من واقعاً می‌خواهم به شما بگویم هدفی است که فکر می کنم از این به بعد در پیش داریم.

And so in my lab at Stanford,

بنابراین در آزمایشگاهم در استنفورد،

my students and I are asking, what should we be working on now?

به اتفاق دانشجویانم از خودمان می‌پرسیم "حال باید در چه زمینه ای کار کنیم؟"

And I think where medical imaging is heading to

و تصور می‌کنم هدف تصویربرداری پزشکی

is the ability to look into the human body

توانایی نگریستن به داخل بدن انسان است

and actually see each and every one of these cells separately.

و اینکه در واقع تک تک این سلولها را جداگانه ببیند.

The ability like this would allow us

چنین توانی به ما امکان خواهد داد

to actually pick up tumors way, way earlier in the process,

در واقع تومورها را در طی فرآیند بسیار بسیار زودتر برداریم،

way before it's 100 million cells inside, so we can actually do something about it.

خیلی زودتر از اینکه تعداد سلولها به ۱۰۰ میلیون برسد تا عملاً بتوانیم کاری برای آن انجام دهیم.

An ability to see each and every one of the cells might also allow us

همچنین توانایی مشاهده تک تک سلولها به ما امکان خواهد داد

to ask insightful questions.

پرسشهای عمیقی مطرح کنیم.

So in the lab, we are now getting to a point

حال در آزمایشگاه به جایی رسیده‌ایم

where we can actually start asking these cancer cells real questions,

که می توانیم از این سلول های سرطانی پرسشهای حسابی بپرسیم،

like, for example, are you responding to the treatment we are giving you or not?

مثلاً اینکه "آیا به درمانی که ما تجویز کرده ایم جواب می‌دهی یا نه؟

So if you're not responding, we'll know to stop the treatment right away,

اگر جواب نمی‌دهی، می‌فهمیم که باید درمان را بلافاصله متوقف کنیم،

days into the treatment, not three months.

در عرض چند روز پس از شروع درمان، نه سه ماه.

And so also for patients like Ehud

و همچنین برای بیمارانی مانند اهود

that are going through these nasty, nasty chemotherapy drugs,

که تحت این شیمی درمانی ناخوشایند هستند،

for them not to suffer

برای اینکه آنان

through those horrendous side effects of the drugs

از عوارض مهیب دارویی درد نکشند

when the drugs are in fact not even helping them.

در حالی که داروها درواقع حتی کمکی هم به آنان نمی‌کنند.

So to be frank here,

پس اگر بخواهیم رک باشیم،

we're pretty far away from winning the war against cancer,

فاصله بسیار زیادی تا پیروزی در جنگ علیه سرطان داریم،

just to be realistic.

اگر بخواهیم واقع بین باشیم.

But at least I am hopeful

اما دست کم امیدوارم

that we should be able to fight this war with better medical imaging techniques

بتوانیم این جنگ را با فنون بهتری در تصویربرداری پزشکی ادامه دهیم

in the way that is not blind.

به روشی که کورکورانه نباشد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)