Jose Miguel Sokoloff: How we used Christmas lights to fight a war | TED

Translator: Naeemeh Sadat Hosseini Reviewer: Leila Ataei

So, I thought a lot about the first word I'd say today,

به اولین کلمه‎ای که باید امروز می‎گفتم خیلی فکر کردم.

and I decided to say "Colombia."

و تصمیم گرفتم که بگویم "کلمبیا"

And the reason, I don't know how many of you have visited Colombia,

و دلیل، نمیدانم چند نفر از شما کلمبیا را دیده‎اند،

but Colombia is just north of the border with Brazil.

اما کلمبیا در شمال مرز برزیل واقع شده است.

It's a beautiful country

کشوری زیباست

with extraordinary people, like me and others -- (Laughter) --

و دارای مردمانی خالق العاده مثل من و دیگران.. (خنده حضار )..

and it's populated with incredible fauna, flora.

و با گیاهان و گلهای زیبا پوشانده شده است.

It's got water; it's got everything to be the perfect place.

آب و هر چیزی که باعث کامل کردن این مکان می شود را داراست.

But we have a few problems.

اما کمی مشکل داریم.

You may have heard of some of them.

شاید بعضی از آنها را شنیده‎اید.

We have the oldest standing guerrilla in the world.

ما قدیمی‎ترین مبارزه چریکی در جهان را داریم.

It's been around for over 50 years,

این جریان بیش از ۵۰ سال عمر دارد،

which means that in my lifetime,

که به این معنی است که من در طول زندگیم،

I have never lived one day of peace in my country.

حتی یک روز هم شاهد صلح در کشورم نبودم،

This guerrilla -- and the main group is the FARC guerrillas,

این چریکها که گروه اصلی آن مبارزان فارک،

Revolutionary Armed Forces of Colombia --

نیروهای مسلح انقلابی کلمبیا هستند،

they have financed their war by kidnapping, by extortion,

جنگهایشان را از نظر مالی با آدم ربایی, زور گیری

by getting into the drug trade, by illegal mining.

تجارت مواد و معدن‎داری غیرقانونی تامین می‎کنند.

There has been terrorism. There have been random bombs.

اعمال تروریستی و بمبگذاری‎های تصادفی وجود داشته است،

So it's not good. It's not really good.

و این خوب نیست. اصلا خوب نیست.

And if you look at the human cost of this war over 50 years,

و اگر به هزینه انسانی این جنگ در بیش از ۵۰ سال نگاه کنید،

we have had more than 5.7 million displaced population.

بیش از ۵/۷ میلیون جمعیت آواره داشته‌ایم،

It's one of the biggest displaced populations in the world,

که یکی از بزرگترین جمعیت آواره جهان است.

and this conflict has cost over 220,000 lives.

و به قیمت جان ۲۲۰٫۰۰۰ نفر تمام شده است.

So it's a little bit like the Bolívar wars again.

پس بازهم کمی شبیه جنگهای بولیوار است.

It's a lot of people who have died unnecessarily.

بسیاری از افراد بیهوده کشته شده‎اند.

We are now in the middle of peace talks,

ما الان وسط گفتگویهای صلح هستیم،

and we've been trying to help resolve this problem peacefully,

تلاش کرده ایم که این مسئله را بصورت صلح آمیز حل کنیم.

and as part of that,

بعنوان بخشی از آن،

we decided to try something completely lateral and different:

تصمیم گرفتیم کاری متفاوت و دو جانبه انجام دهیم.

Christmas lights.

چراغهای کریسمس.

So Christmas lights, and you're saying,

خب چراغهای کریسمس، و شما حتما می‎گویید،

what the hell is this guy going to talk about?

این آدم چی میخواد بگه؟

I am going to talk about gigantic trees

من میخوام درباره درختان عظیم حرف بزنم

that we put in nine strategic pathways in the jungle

که ما توی ۹ مسیر استراتزیک در جنگل قرار دادیم

covered with Christmas lights.

که با چراغهای کریسمس پوشانده شده بود.

These trees helped us demobilize 331 guerrillas,

درختها بهمون کمک کردند ۳۳۱ نفر از چریکها از خدمت مرخص شوند،

roughly five percent of the guerrilla force at the time.

تقریبا ۵ درصد نیروی چریکی در یک زمان.

These trees were lit up at night,

این درختها شبها روشن می‎شدند،

and they had a sign beside them

و علامتی پشتشان بود

that said, "If Christmas can come to the jungle, you can come home.

که می‎گفت: اگر کریسمس می‎تونه به جنگل بیاید، شما هم می‎تونید.

Demobilize.

به خانه بروید، از خدمت مرخصید.

At Christmas, everything is possible."

در کریسمس هر چیزی ممکن است."

So how do we know these trees worked?

ما چطور میدانیم که این درختان اثر دارند؟

Well, we got 331, which is okay,

خوب ما ۳۳۱ نفر را به خانه فرستادیم که خوب بود،

but we also know that not a lot of guerrillas saw them,

اما می‎دانستیم هم که بسیاری از جنگجوها ندیدنشان،

but we know that a lot of guerrillas heard about them,

اما میدانستیم بسیاری از آنها درباره‎اش شنیده‎اند،

and we know this

و این را میدانستیم

because we are constantly talking to demobilized guerrillas.

چون مدام در حال صحبت درباره مرخص کردن چریکها از خدمت هستیم.

So let me take you back four years before the trees.

بگذارید شما را به چهار سال قبل از این ماجرای درختان ببرم،

Four years before the trees, we were approached by the government

۴ سال قبل از این درختان، دولت به ما نزدیک شد

to help them come up with a communications strategy

تا به آنها برای رسیدن به استراتژی گفتگو کمک کنیم

to get as many guerrillas as we could out of the jungle.

تا جایی که ممکن بود تعداد زیادی از چریکها را از جنگل خارج کنیم.

The government had a military strategy,

دولت یک استراتژی نظامی داشت،

it had a legal strategy,

یک استراتژی قانونی،

it had a political strategy, but it said,

یک استراتژی سیاسی، اما ‎گفته میشد،

"We don't really have a communications strategy,

"ما واقعا استراتژی گقتگو نداریم،

and it probably would be a good thing to have,"

و احتمالا داشتنش باید چیز خوبی باشه،"

so we decided to immediately jump into this,

بنابراین تصمیم گرفتیم سریع بیاییم سر این موضوع،

because it is an opportunity to affect the outcome of the conflict

زیرا تنها فرصتی هست که با کارهایی که می‎کنیم

with the things that we do, with the tools that we have.

و ابزاری که داریم می‎توانیم روی نتیجه جنگ اثر بگذاریم.

But we didn't know very much about it.

اما خیلی در موردش نمی‎دانستیم.

We didn't understand in Colombia, if you live in the cities,

ما نمی‎دانستیم در کلمبیا اگر شما در شهر زندگی ‎کنید،

you're very far away from where the war is actually happening,

خیلی خیلی از جایی که جنگ هست دور هستید،

so you don't really understand it,

بنابراین درست آن را نمی‎فهمید،

and we asked the government to give us access

از دولت خواستیم تا به ما امکان دسترسی به تعداد نفرات بیشتری

to as many demobilized guerrillas as possible.

از چریکهای مرخص شده از خدمت را دهد.

And we talked to about 60 of them

و با حدود ۶۰ درصدشان صحبت کردیم

before we felt we fully understood the problem.

قبل از اینکه حس کنیم مسئله را بطور کامل فهمیده‎ایم.

We talked about -- they told us why they had joined the guerrillas,

ما در مورد اینکه چرا آنها به چریکها پیوستند صحبت کردیم،

why the left the guerrillas, what their dreams were,

چرا چریکها را ترک کردند، رویاهایشان چه بود،

what their frustrations were,

خستگی‎‎یشان بخاطر چه بود،

and from those conversations came the underlying insight

و از آن گفتگوها بینش کلی شکل گرفت

that has guided this whole campaign,

که کل این کارزار را رهبری کرد،

which is that guerrillas are as much prisoners of their organizations

این که در آن چریکها، زندانیان سازمانهای خودشان هستند

as the people they hold hostage.

درست مانند افرادی که گروگان می‎گیرند.

And at the beginning, we were so touched by these stories,

در ابتدا خیلی تحت تاثیر این جریانات گرفته بودیم،

we were so amazed by these stories,

خیلی از این داستانها شگفت زده شدیم،

that we thought that maybe the best way to talk to the guerrillas

طوری که فکر کردیم بهترین راه برای صحبت با چریکها

was to have them talk to themselves,

این بود که مجبورشان کنیم با خودشان صحبت کنند،

so we recorded about a hundred different stories during the first year,

بنابراین حدود ۱۰۰ تا داستان متفاوت ضبط کردیم،

and we put them on the radio and television

و بعد از رادیو و تلوزیون پخش کردیم

so that the guerrillas in the jungle could hear stories, their stories,

در نتیجه چریکها در جنگل قصه‎ها و داستانهای خودشان را می‎شنیدند،

or stories similar to theirs,

یا داستانهایی مشابه داستان خودشان،

and when they heard them, they decided to go out.

و وقتی آنها را شنیدند تصمیم می‎گرفتند بزنند بیرون.

I want to tell you one of these stories.

می‎خواهم یکی از این داستانها را برایتان بگم.

This person you see here is Giovanni Andres.

این فردی که در اینجا می‎بینید نامش جیووانی اندرس است.

Giovanni Andres is 25 when we took that picture.

۲۵ سالش بود وقتی عکسش را گرفتیم.

He had been seven years in the guerrilla, and he had demobilized very recently.

۷ سال جز چریکها بوده است، و اخیرا از خدمت مرخص شده.

His story is the following:

داستانش این است:

He was recruited when he was 17,

وقتی ۱۷ سالش بوده به سربازی گرفته شده بود،

and sometime later, in his squadron, if you will,

و مدتی بعدا در گردانش ، حتمن براتون جالبه که بدونید،

this beautiful girl was recruited, and they fell in love.

این دختر زیبا هم به سربازی گرفته شده بود، و آنها عاشق هم شدند.

Their conversations were about what their family was going to be like,

مکالمات‎شان این بود که خانواده‎شان چه شکلی خواهد بود،

what their kids' names would be,

اسم فرزندشان چه خواهد شد،

how their life would be when they left the guerrilla.

زندگیشان چطور خواهد بود وقتی مبارزه را ترک کنند.

But it turns out

اما بعدا معلوم شد که

that love is very strictly forbidden in the lower ranks of the guerrilla,

عشق در رتبه‎های پایین گروه چریکی شدیدا ممنون است،

so their romance was discovered and they were separated.

پس عشقشان لو رفت و آنها از هم جدا شدند.

He was sent very far away, and she was left behind.

جیووانی به یک جای دور فرستاده شد و دختره تنها آنجا ماند.

She was very familiar with the territory,

او با آن قلمرو آشنایی کامل داشت،

so one night, when she was on guard,

بنابراین یک شب وقتی آماده باش بود،

she just left,

آنجا را ترک کرد،

and she went to the army, she demobilized,

به ارتش پیوست و بعد ارتش را ترک کرد،

and she was one of the persons that we had the fortune to talk to,

اون یکی از افرادی بوده که فرصت حرف زدن داشت،

and we were really touched by this story,

و ما خیلی تحت تاثیر این داستان قرار گرفتیم،

so we made a radio spot,

بنابراین یک ایستگاه رادیویی درست کردیم،

and it turns out, by chance,

بطور کاملا اتفاقی و از روی شانس

that far away, many, many kilometers north,

دهها کیلومتر آنطرف تر در شمال

he heard her on the radio,

پسر صدای او را از رادیو شنیدید،

and when he heard her on the radio, he said, "What am I doing here?

و وقتی جیووانی صدایش را از رادیو شنید گفت: من اینجا چکار دارم می‎کنم؟

She had the balls to get out. I need to do the same thing."

جرات پیدا کرد که بزند بیرون، "منم باید همین کار را کنم."

And he did.

و این کار را کرد.

He walked for two days and two nights,

بمدت دو روز و دو شب راه رفت

and he risked his life and he got out,

و زندگیش را بخطر انداخت و خارج شد.

and the only thing he wanted was to see her.

تنها چیزی که میخواست دیدن او بود.

The only thing that was in his mind was to see her.

تنها چیزی که تو ذهنش بود دیدن او بود.

The story was, they did meet.

داستان به اینجا ختم شد که او را دید.

I know you're wondering if they did meet.

میدونم که شک دارید که آیا واقعا دیدش یا نه.

They did meet.

انها همدیگر را دیدند.

She had been recruited when she was 15, and she left when she was 17,

او وقتی ۱۵ سال داشت سرباز شد و وقتی ۱۷ سالش بود آمد بیرون،

so there were a lot of other complications,

بنابراین مشکلات بسیاری زیادی وجود داشت،

but they did eventually meet.

اما در نهایت همدیگر را دیدند.

I don't know if they're together now, but I can find out. (Laughter)

نمیدونم الان هم با هم هستند یا نه، اما می‎توانم آمار بگیرم، (خنده)

But what I can tell you is that our radio strategy was working.

چیزی که می‎توانم به شما بگم این هست که برنامه رادیویی‎مان اثر داشت.

The problem is that it was working in the lower ranks of the guerrilla.

مشکل این بود که فقط در رتبه‎های پایین مبارزان اثر داشت.

It was not working with the commanders,

روی فرمانده‎هان اثر نکرد،

the people that are more difficult to replace,

افرادی که جایگزین کردنشان مشکل است،

because you can easily recruit but you can't get the older commanders.

چون میتونی به آسانی سرباز بشی اما نمیتونی فرمانده قدیمی بشی.

So we thought, well, we'll use the same strategy.

بنابراین فکر کردیم، باشه، همان استراتژی را بکار می‎بریم.

We'll have commanders talking to commanders.

ما فرمانده‎هان را مجبور می‎کنیم با فرمانده‎هان صحبت کنند.

And we even went as far as asking ex-commanders of the guerrilla

و تا آنجایی پیش رفتیم که از فرمانده‎هان قبلی بخواهیم

to fly on helicopters with microphones

که با هلیکوپتر با میکروفون پرواز کنند

telling the people that used to fight with them,

به مردمی که قبلا با آنها پرواز می‎کرند بگویند،

"There is a better life out there,"

"یک زندگی بهتر اون بیرون وجود دارد."

"I'm doing good," "This is not worth it," etc.

"من اوضاع و احوالم خوب است." "این کار ارزشش را ندارد،..."

But, as you can all imagine, it was very easy to counteract,

اما همینطور که همه شما میتوانید تصور کنید خیلی راحت بی اثربود،

because what was the guerrilla going to say?

چون چریکها چه میخواستند بگویند؟

"Yeah, right, if he doesn't do that, he's going to get killed."

بله، درسته، اگر اینکار رو نکنه کشته خواهد شد. "

So it was easy, so we were suddenly left with nothing,

بنابراین راحت بود و ما ناگهان دستمان خالی شد.

because the guerrilla were spreading the word

چون چریکها داشتند این شایعه را پخش می‎کردند

that all of those things are done

که تمام آن کارها انجام شده است

because if they don't do it, they're in danger.

چون اگر انجامش نمیدادند در خطر بودند.

And somebody, some brilliant person in our team,

و یک نفر. یک فرد عالی در تیم ما،

came back and said, "You know what I noticed?

برگشت و گفت، میدانید چی فهمیدم؟

I noticed that around Christmastime,

فهمیدم که حول و حوش زمان کریسمس

there have been peaks of demobilization

اوج مرخص شدن از خدمت است

since this war has started."

از موقعی که این جنگ شروع شده است."

And that was incredible,

و خیلی غیر قابل باور بود،

because that led us to think that we needed to talk to the human being

چون منجر شد که به فکر گفتگو با افراد بشر بیافتیم

and not to the soldier.

و نه با سربازها.

We needed to step away from talking

نیاز بود که از صحبت دور شویم

from government to army, from army to army,

از دولت با ارتش، از ارتش به ارتش،

and we needed to talk about the universal values,

احتیاج بود تا از ارزشهای جهانی صحبت کنیم،

and we needed to talk about humanity.

و نیاز بود از بشریت صحبت کنیم.

And that was when the Christmas tree happened.

و این اتفاق با درخت کریسمس افتاد،

This picture that I have here,

عکسی که اینجا دارم،

you see this is the planning of the Christmas trees,

می‎بینید که این عملیات انجام درخت کریسمس است،

and that man you see there with the three stars,

و اون مردی که با سه ستاره می‎بینید،

he's Captain Juan Manuel Valdez.

کاپیتان خوان مانوئل والدز است.

Captain Valdez was the first high-ranking official

او اولین مقام ارشدی بود

to give us the helicopters and the support we needed

که هلیکوپتر و پشتیبانی که نیاز داشتیم را بما داد

to put these Christmas trees up,

تا این درختان را بر پا کنیم،

and he said in that meeting something that I will never forget.

و در آن جلسه چیزی گفت که هرگز فراموش نخواهم کرد.

He said, "I want to do this because being generous makes me stronger,

اون گفت،" این کار را میخوام انجام دهم چون سخاوتمند بودن من را قویتر می‎کند،

makes my men feel stronger."

به افرادم هم احساس قویتر بودن می‎دهد."

And I get very emotional when I remember him

و خیلی احساساتی میشم هر بار یادم میاد

because he was killed later in combat and we really miss him,

چون بعدا توی یک مبارزه کشته شد و ما دلمان برایش تنگ میشه،

but I wanted you all to see him, because he was really, really important.

اما می‎خواهم همه شما او را ببینید، چون او خیلی خیلی مهم بود.

He gave us all the support to put up the first Christmas trees.

تمام پشتیبانی را بما داد تا درختان کریسمس را بر پا کنیم.

What happened later is that the guerrillas who came out

اتفاقی که بعدا افتاد این بود که چریکهایی که از خدمت مرخص میشدند

during the Christmas tree operation and all of that

در طول عملیات درخت کریسمس و تمام آن

said, "That's really good, Christmas trees are really cool,

گفتتند،" خیلی خوب است، درختان کریسمس خیلی باحال هستند."

but you know what? We really don't walk anymore.

اما میدونید چی؟ ما واقعا دیگر راه نمیریم.

We use rivers."

ما از رودخانه استفاده می‎کنیم."

So rivers are the highways of the jungle,

چون رودخانه ها مانند اتوبانهای جنگل هستند،

and this is something we learned,

و این چیزی است که یاد گرفتیم،

and most of the recruiting was being done in and around the river villages.

بیشتر نیروگیریها در اطراف روستاهای رودخانه دار انجام میشد،

So we went to these river villages,

بنابراین ما به این روستاهای رودخانه‎دار رفتیم

and we asked the people,

و از مردم پرسیدیم،

and probably some of them were direct acquaintances of the guerrillas.

و شاید بعضیها از آشناهایشان چریک بودند.

We asked them, "Can you send guerrillas a message?"

از آنها پرسیدیم که آیا می‎توانند به جنگجویان پیامی بفرستند؟

We collected over 6,000 messages.

ما بیش از ۶٫۰۰۰ پیام فرستادیم.

Some of them were notes saying, get out.

بعضی‎هاشان یاداشت‎هایی بود که می‎گفتند برید بیرون.

Some of them were toys. Some of them were candy.

بعضی‎هاشان اسباب بازی بودند و بعضی‎ها آب‎نبات.

Even people took off their jewelry, their little crosses and religious things,

حتی مردم طلا و صلیب و اشیاء مذهبیشان را درآوردند،

and put them in these floating balls that we sent down the rivers

و روی این توپهای شناور روی رودخانه که به سمت پایین فرستادیم گذاشتند

so that they could be picked up at night.

بنابراین در شب می‎توانستند برداشته شوند.

And we sent thousands of these down the rivers,

ما از اینها هزاران نمونه فرستادیم،

and then picked them up later if they weren't.

و اگر نبودند بعد آنها را برمیداشتیم

But lots of them were picked up.

اما خیلی‎هایش برداشته شده بودند،

This generated, on average, a demobilization every six hours,

این کار هر شش ساعت تقریبا باعث مرخص شدن یک نفر می‎شد،

so this was incredible and it was about: Come home at Christmas.

پس باورنکردنی بود و درباره این بود که: کریسمس بیایید خانه.

Then came the peace process,

بعد روند صلح شروع شد،

and when the peace process started,

و وقتی شروع شد،

the whole mindset of the guerrilla changed.

چهارچوب ذهنی چریکها تغییر کرد.

And it changed because

تغییر کرد چون

it makes you think, "Well, if there's a peace process,

باعث میشد که فکر کنی که اگر روند صلح بوجود بیآد،

this is probably going to be over.

شاید این جریان تمام شه.

At some point I'm going to get out."

در یک زمانی من میخوام بزنم بیرون."

And their fears completely changed,

کاملا ترسهایشان تغییر کرد،

and their fears were not about, "Am I going to get killed?"

ترسشان این نبود که" من کشته خواهم شد؟"

Their fears were, "Am I going to be rejected?

ترسشون این بود ،"آیا من رد خواهم شد؟"

When I get out of this, am I going to be rejected?"

وقتی از این جریان بزنم بیرون آیا طرد میشم؟"

So the past Christmas, what we did was we asked --

بنابراین کریسمس گذشته کاری که کردیم این بود که در این باره پرسیدیم--

we found 27 mothers of guerrillas,

۲۷ نفر از مادرهای چریکها را پیدا کردیم،

and we asked them to give us pictures of their children,

و از آنها خواستیم عکس بچه‎هایشان را بما بدهند،

when they only could recognize themselves, so as not to put their lives in danger,

وقتی که فقط خودشان می‎توانستند آنها را تشخیص دهند تا زندگیشان به خطر نیفتد،

and we asked them to give the most motherly message you can get,

و از آنهاخواستیم مادرانه ترین پیام را دهند،

which is, "Before you were a guerrilla, you were my child,

به این مضمون که؛" قبل از اینکه چریک باشی فرزند من بودی،

so come home, I'm waiting for you."

پس بیا خونه، من منتظرت هستم."

You can see the pictures here. I'll show you a couple.

شما می‎توانید عکسها را ببینید. بهتون نشان میدم.

(Applause)

(کف زدن حضار)

Thank you.

ممنونم.

And these pictures were placed in many different places,

و این عکسها در جاهای مختلف زیادی گذاشته شد،

and a lot of them came back,

و خیلیهاشون برگشتند،

and it was really, really beautiful.

و خیلی خیلی زیبا بود.

And then we decided to work with society.

بعد تصمیم گرفتیم با جامعه کار کنیم.

So we did mothers around Christmastime.

بنابراین از مادرها نزدیک زمان کریسمس استفاده کردیم.

Now let's talk about the rest of the people.

حالا بگذارید از یقیه مردم حرف بزنیم.

And you may be aware of this or not, but there was a World Cup this year,

شاید ازش اطلاع داشته باشید، اما امسال جام جهانی بود،

and Colombia played really well, and it was a unifying moment for Colombia.

کلمبیا خیلی خوب بازی کرد، این لحظه متحد شدن برای کلمیبیا بود

And what we did was tell the guerrillas,

کاری که کردیم این بود که به چریکها گفتیم،

"Come, get out of the jungle. We're saving a place for you."

بیایید، از جنگلها بیرون بیاید. ما براتون جا نگه میداریم.

So this was television, this was all different types of media saying,

این تلویزیون بود، همه ی انواع مختلف رسانه‎ها اعلام می‎کردند،

"We are saving a place for you."

ما برایتان جا نگه میداریم.

The soldier here in the commercial says,

سربازی در این تبلیغات می‎گوید،

"I'm saving a place for you right here in this helicopter

من یک جا برای تو در این هلیکوپتر نگه داشتم

so that you can get out of this jungle and go enjoy the World Cup."

بنابراین می‎توانید از جنگل بیرون بیایید و از جام جهانی لذت ببرید."

Ex-football players, radio announcers,

فوتبالیستهای قدیمی، گزارشگرای رادیویی

everybody was saving a place for the guerrilla.

همه داشتند می‎گفتند جا برای چریکها نگه داشتیم.

So since we started this work a little over eight years ago,

بنابراین وقتی حدود ۸ سال پیش این کار را شروع کردیم

17,000 guerrillas have demobilized.

۱۷٫۰۰۰ مبارز از خدمت مرخص شدند.

I do not -- (Applause)

من نمیخوام-- (کف زدن حضار)

Thank you.

ممنون

I don't want to say in any way that it only has to do with what we do,

من به هیچ عنوان نمیخوام بگم که ربطی به کاری که ما کردیم داشت

but what I do know is that our work and the work that we do

ولی میدانم که کار ما و چیزهایی که انجام میدیم

may have helped a lot of them start thinking about demobilization,

موجب شد آنها را به فکر مرخص شدن از خدمت بندازیم

and it may have helped a lot of them take the final decision.

و کمک کرد تا آخرین تصمیمشان را بگیرند.

If that is true, advertising is still one of the most powerful tools of change

اگر درست باشه تبلیغات هنوز یکی از قویترین ابزارهای تغییر است

that we have available.

که در دسترس ماست.

And I speak not only my behalf,

و من نه تنها از طرف خودم

but on behalf of all the colleagues I see here

بلکه بجای همه همکارانی صحبت می‎کنم

who work in advertising,

که در تبلیغات فعالیت می‎کنند

and of all the team that has worked with me to do this,

و تمام تیمی که با من برای این کار همکاری کردند،

that if you want to change the world,

اگر می‎خواهید دنیا را تغییر دهید،

or if you want to achieve peace, please call us.

و اگر می‎خواهید به صلح دست پیدا کنید با ما تماس بگیرید.

We'd love to help.

ما مایل به کمک کردن هستیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(کف زدن حضار)