How much will you change in the future? More than you think - Bence Nanay

Çeviri: Nihal Aksakal Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

When trains began to shuttle people across the coutryside,

Trenler insanları kırsal bölgelere götürmeye başladığında

many insisted they would never replace horses.

çoğu kişi trenlerin asla atların yerini alamayacaklarında ısrar etti.

Less than a century later, people repeated that same prediction about cars,

Yüzyıldan az bir süre sonra, insanlar arabalar,

telephones,

telefonlar,

radyo,

radio,

television,

televizyon

ve bilgisayar hakkında da aynı şeyi söyledi.

and computers.

Each had their own host of detractors.

Bu icatların her birinin aleyhinde konuşan kişiler oldu.

Even some experts insisted they wouldn’t catch on.

Hatta bazı uzmanlar bunların tutulmayacağı konusunda ısrar etti.

Of course, we can’t predict exactly what the future will look like

Geleceğin tam olarak nasıl görüneceğini veya hangi icatların

or what new inventions will populate it.

dünyamızı dolduracağını tahmin edemeyiz.

But time and time again,

Fakat zaman zaman,

we’ve also failed to predict that the technologies of the present

şimdinin teknolojisinin geleceği değiştireceğini

will change the future.

tahmin etmekte başarısız olduk.

And recent research has revealed a similar pattern in our individual lives:

Son zamanlarda benzer bir düzenin kendi bireysel hayatlarımızda da

geçerli olduğu ortaya çıktı: kendimizdeki değişikliği tahmin edemiyoruz.

we’re unable to predict change in ourselves.

Three psychologists documented our inability to predict personal change

2013 yılında ''Tarihin Sonu İllüzyonu'' adıyla yayınlanan bir yazıda üç psikolog

in a 2013 paper called, “The End of History Illusion.”

kendimizdeki değişiklikleri görememe durumumuzu belgeledi.

Named after political scientist Francis Fukuyama’s prediction

Siyaset bilimci Francis Fukuyama’nın liberal demokrasinin

that liberal democracy was the final form of government,

hükûmetin son biçimi olduğu ya da kendi deyimiyle

or as he called it, “the end of history,”

“tarihin sonu” varsayımından isimlendirildi,

their work highlights the way we see ourselves as finished products

ayrıca çalışmaları kendimizi herhangi bir zamanda bitmiş bir ürün

at any given moment.

olarak gördüğümüzü vurgular.

The researchers recruited over 7,000 participants ages 18 to 68.

Araştırmacılar 18-68 yaş aralığındaki yedi binin üzerinde insanla çalıştı.

They asked half of these participants to report their current personality traits,

Grubun yarısına kişisel özelliklerini, değerlerini

values,

ve tercihlerini

and preferences,

rapor etmelerini istediler,

along with what each of those metrics had been ten years before.

ki bu metrikler on yıl öncekilerdi.

The other half described those features in their present selves,

Diğer yarısı bu özellikleri mevcut benliklerinde tanımladı

and predicted what they would be ten years in the future.

ve gelecekte on yıl sonra nasıl olacaklarını tahmin ettiler.

Based on these answers,

Bu cevaplara dayanarak

the researchers then calculated the degree of change

araştırmacılar, her bir katılımcının rapor ettiği

each participant reported or predicted.

veya tahmin ettiği değişimin derecesini hesapladılar.

For every age group in the sample,

Örneklemdeki her yaş grubu için

tahmin edilen değişiklikleri rapor edilen değişikliklerle karşılaştırdılar.

they compared the predicted changes to the reported changes.

So they compared the degree to which 18-year-olds thought they would change

Böylece, 18 yaşındakilerin değişeceklerini düşündükleri dereceyle

to the degree to which 28-year-olds reported they had changed.

28 yaşındakilerin değiştiklerini bildirdikleri dereceyi karşılaştırdılar.

Overwhelmingly, at all ages,

Şaşırtıcı bir şekilde

people’s future estimates of change came up short

her yaşta insanların gelecekteki değişim tahminleri,

eski meslektaşlarının hatırladıkları değişikliklere kıyasla kısa sürdü.

compared to the changes their older counterparts recalled.

20-year-olds expected to still like the same foods at 30,

30 yaşındakilerin aynı yiyecekleri 30 yaşından beri beğenmesi bekleniyordu,

but 30-year-olds no longer had the same tastes.

ancak 30 yaşındakiler artık aynı zevklere sahip değildi.

30-year-olds predicted they’d still have the same best friend at 40,

30 yaşındakiler, 40 yaşında aynı kişilerin yakın arkadaşları olacağını düşündü

but 40-year-olds had lost touch with theirs.

fakat 40 yaşındakiler artık onlarla görüşmüyordu.

And 40-year-olds predicted they’d maintain the same core values

40 yaşındakiler aynı değerlere sahip olacaklarını tahmin ettiler,

that 50-year-olds had reconsidered.

ama 50 yaşındakiler aynı düşünmüyordu.

While older people changed less than younger people on the whole,

Tüm olarak bakıldığında yaşlı insanlar gençler kadar değişmezken

they underestimated their capacity for change just as much.

onlar kadar değişebilecekleri gerçeğini hafife aldılar.

Wherever we are in life, the end of history illusion persists:

Hayatta nerede olursak olalım, tarihin sonu illüzyonu şunu söyler:

we tend to think that the bulk of our personal change is behind us.

Kişisel değişimin büyük bir kısmının geride kaldığını düşünmeye yatkınız.

One consequence of this thinking

Bu düşüncenin bir sonucu,

is that we’re inclined to overinvest in future choices

mevcut tercihlere dayalı olarak gelecekteki seçimlere yatırım yapmaya

based on present preferences.

eğilimliğimizin olmasıdır.

On average, people are willing to pay about 60% more

Ortalama olarak, insanlar on yıldan beri en sevdikleri

to see their current favorite musician ten years in the future

favori müzisyenlerini görmek için ödediklerinin,

than they’d currently pay to see their favorite musician from ten years ago.

10 yıl sonra görmek için yaklaşık% 60 daha fazlasını ödemeye razı.

While the stakes involved in concert-going are low,

Konsere devam eden paylar düşük olsa da

we’re susceptible to similar miscalculations

daha ciddi taahhütlerde

in more serious commitments,

benzer yanlış hesaplara duyarlıyız,

like homes,

evler,

partners,

ortaklar

and jobs.

ve iş gibi.

At the same time, there’s no real way to predict

Aynı zamanda, tercihlerimizin gelecekte ne olacağını tahmin etmenin

what our preferences will be in the future.

gerçek bir yolu yoktur.

Without the end of history Illusion,

Tarihin sonu illüzyonu olmadan

it would be difficult to make any long-term plans.

uzun vadeli planlar yapmak çok zor olurdur.

So the end of history illusion applies to our individual lives,

Tarihin sonu illüzyonu kişisel hayatlarımıza uygulanır,

but what about the wider world?

peki ya dünya?

Could we be assuming that how things are now is how they will continue to be?

Bir şeylerin şu anda oldukları gibi olmaya devam edeceklerini varsayabilir miyiz?

If so, fortunately, there are countless records

Eğer öyleyse, neyse ki dünyanın daha iyi şeyler için

to remind us that the world does change, sometimes for the better.

değiştiğini hatırlatacak kayıtlar var.

Our own historical moment isn’t the end of history,

Kendi tarihsel anımız tarihin sonu değildir

and that can be just as much a source of comfort as a cause for concern.

ve bu, endişe nedeni olduğu kadar bir konfor kaynağı da olabilir.