How much will you change in the future? More than you think - Bence Nanay

Translator: Niloofar Irani Reviewer: Hajar Almasi

When trains began to shuttle people across the coutryside,

وقتی حمل و نقل افراد بیرون شهرها با قطار شروع شد،

many insisted they would never replace horses.

خیلی‌ها اصرار داشتند قطار جای اسب را نمی‌گیرد.

Less than a century later, people repeated that same prediction about cars,

کمتر از یک قرن بعد، مردم همین پیش‌بینی را در مورد اتوموبیل،

telephones,

تلفن،

radio,

television,

رادیو،

تلویزیون

and computers.

و کامپبوتر کردند.

Each had their own host of detractors.

با هرکدام به گونه‌ای غرض‌ورزی داشتند.

Even some experts insisted they wouldn’t catch on.

حتی برخی کارشناسان هم‌ اصرار داشتند که اینها به جایی نمی‌رسند.

Of course, we can’t predict exactly what the future will look like

درست است که نمی‌توانیم دقیقا پیش‌بینی کنیم آینده چگونه خواهد بود

or what new inventions will populate it.

یا چه اختراعات جدیدی آینده را در دست می‌گیرند.

But time and time again,

اما بارها و بارها،

we’ve also failed to predict that the technologies of the present

نتوانسته‌ایم پیش‌بینی کنیم تکنولوژی‌های فعلی،

will change the future.

آینده را عوض خواهد کرد.

And recent research has revealed a similar pattern in our individual lives:

و پژوهش‌های اخیر از وجود چنین الگویی در زندگی شخصی هم پرده برداشته:

we’re unable to predict change in ourselves.

ما قادر نیستیم تغییرات خودمان را پیش‌بینی کنیم.

Three psychologists documented our inability to predict personal change

سه روانشناس در سال ۲۰۱۳ در مقاله ای به نام «توهم پایان تاریخ»

in a 2013 paper called, “The End of History Illusion.”

ناتوانی‌مان در پیش‌بینیِ پیشرفت شخصی را به رشته تحریر درآوردند.

Named after political scientist Francis Fukuyama’s prediction

نام مقاله از پیش‌بینیِ دانشمند سیاسی، فرانسیس فوکویاما آمده بود

that liberal democracy was the final form of government,

که می‌گفت دموکراسی لیبرال، آخرین نوع حکومت است.

or as he called it, “the end of history,”

یا به قول خودش: «پایان تاریخ،»

their work highlights the way we see ourselves as finished products

و مقاله این سه نفر نشان می‌دهد چگونه خود را محصولاتِ نهایی می‌بینیم.

at any given moment.

در هر لحظه.

The researchers recruited over 7,000 participants ages 18 to 68.

پژوهشگران از بیش از ۷٫۰۰۰ نفر شرکت کننده ۱۸ تا ۶۸ سال بهره جستند.

They asked half of these participants to report their current personality traits,

از نیمی از آنها خواستند ویژگی‌های فعلی شخصیتشان را گزارش دهند،

values,

ارزش‌ها،

and preferences,

ترجیح‌ها،

along with what each of those metrics had been ten years before.

و این که هریک از این پارامترها، ده سال پیش چگونه بوده است.

The other half described those features in their present selves,

نیم دیگر، همین ویژگی‌ها را در خود فعلیشان توصیف نمودند

and predicted what they would be ten years in the future.

و پیش‌بینی کردند ده سال آینده این ویژگی‌ها در آنها چگونه خواهند بود.

Based on these answers,

سپس بر اساس پاسخ‌ها،

the researchers then calculated the degree of change

پژوهشگران درجه تغییری که هر شرکت‌کننده

each participant reported or predicted.

گزارش داده یا پیش‌بینی کرده بود را حساب کردند.

For every age group in the sample,

برای هر گروه سنی شرکت کننده،

they compared the predicted changes to the reported changes.

تغییرات پیش‌بینی شده را با تغییرات گزارش شده مقایسه کردند.

So they compared the degree to which 18-year-olds thought they would change

مقدار تغییری که ۱۸ ساله‌ها پیش‌بینی کرده بودند داشته باشند را،

to the degree to which 28-year-olds reported they had changed.

با درجه‌ تغییری که ۲۸ ساله‌ها از خودشان گزارش می‌دادند قیاس کردند.

Overwhelmingly, at all ages,

حیرت انگیز بود که در همه سنین،

people’s future estimates of change came up short

برآوردهای افراد از تغییرات آینده‌شان، کمتر از آنچه بود

compared to the changes their older counterparts recalled.

که همتایان مسن‌تر یاد کردند.

20-year-olds expected to still like the same foods at 30,

۲۰ ساله‌ها انتظار داشتند همان غذا را در ۳۰ سالگی دوست داشته باشند،

but 30-year-olds no longer had the same tastes.

ولی ۳۰ ساله‌ها همان ذائقه ۲۰ سالگی را نداشتند.

30-year-olds predicted they’d still have the same best friend at 40,

۳۰ ساله‌ها پیش‌بینی می‌کردند در ۴۰ سالگی بهترین دوستشان همان باشد که الان هست،

but 40-year-olds had lost touch with theirs.

ولی رابطه ۴۰ ساله‌ها با دوست خوبشان قطع شده بود.

And 40-year-olds predicted they’d maintain the same core values

۴۰ ساله‌ها پیش‌بینی می‌کردند ارزش‌های بنیادینشان همان که الان هست باقی بماند

that 50-year-olds had reconsidered.

اما ۵۰ ساله‌ها در ارزش‌ها تجدیدنظر کرده بودند.

While older people changed less than younger people on the whole,

به طور کلی افراد پیرتر با این که نسبت به جوانترها تغییر کمتری کرده بودند

they underestimated their capacity for change just as much.

توانایی تغییرشان را کمتر از واقعیت برآورد کرده بودند.

Wherever we are in life, the end of history illusion persists:

هرجای زندگی که هستیم، توهم پایان تاریخ را داریم:

we tend to think that the bulk of our personal change is behind us.

فکر می‌کنیم عمده‌ تغییرات شخصیمان را پشت سر گذاشته‌ایم.

One consequence of this thinking

یک نتیجهٔ این تفکر، این است که

is that we’re inclined to overinvest in future choices

تمایل داریم بیش از حد ترجیحات فعلیمان را

based on present preferences.

مبنای انتخاب‌های آینده کنیم.

On average, people are willing to pay about 60% more

به طور میانگین افراد، ده سال بعد، حدود ۶۰% بیشتر از آنچه اکنون حاضرند

to see their current favorite musician ten years in the future

بپردازند که موزیسین مورد علاقه‌ ده سال پیش خود را ببینند،

than they’d currently pay to see their favorite musician from ten years ago.

حاضرند برای دیدن موزیسین مورد علاقه فعلی خود پول بدهند.

While the stakes involved in concert-going are low,

موضوع کنسرت آن قدر مهم نیست اما

we’re susceptible to similar miscalculations

ما مستعدیم این اشتباهات را

in more serious commitments,

در تعهدهای جدی‌تر هم بکنیم،

like homes,

مانند مسکن،

partners,

شریک زندگی،

and jobs.

و شغل.

At the same time, there’s no real way to predict

در عین حال، راهی برای پیش‌بینیِ این که

what our preferences will be in the future.

ترجیح‌های ما در آینده چیست وجود ندارد.

Without the end of history Illusion,

بدون توهم پایان تاریخ،

it would be difficult to make any long-term plans.

گرفتن هر تصمیم درازمدتی سخت است.

So the end of history illusion applies to our individual lives,

پس تصور پایان تاریخ، در زندگی‌ شخصی ما به کار می‌رود.

but what about the wider world?

ولی دنیای بیرونی چه؟

Could we be assuming that how things are now is how they will continue to be?

می‌توانیم در نظر بگیریم آنچه اکنون هست، به همین شکل هم ادامه خواهد یافت؟

If so, fortunately, there are countless records

اگر بله، خوشبختانه، موارد زیادی هست که

to remind us that the world does change, sometimes for the better.

یادآوردی می‌کنند جهان تغییر می‌کند و گاهی تغییرش مثبت است.

Our own historical moment isn’t the end of history,

لحظه‌ی تاریخیِ خود ما، پایان تاریخ نیست.

and that can be just as much a source of comfort as a cause for concern.

و این می‌تواند بیشتر به ما آرامش بدهد تا این که نگرانمان کند.