Is there a center of the universe? - Marjee Chmiel and Trevor Owens

ศูนย์กลางของเอกภพมีจริงหรือ - มาจี ชมิเอล (Marjee Chmiel) และ ทรีเวอร์ โอเวนส์ (Trevor Owens)

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Kanawat Senanan

What is at the center of the universe?

ที่ศูนย์กลางจักรวาลนั้นมีอะไรนะ ?

It's an essential question

มันเป็นคำถามหลัก

that humans have been wondering about for centuries.

ที่มนุษย์เราสงสัยมาหลายศตวรรษแล้ว

But the journey toward an answer

แต่การเดินทางสู่คำตอบนั้น

has been a strange one.

เป็นอะไรที่แปลกทีเดียว

If you wanted to know the answer to this question

ถ้าคุณต้องการที่จะทราบคำตอบของคำถามนี้

in third century B.C.E. Greece,

ในศตวรรษที่สามก่อนสากลศักราช ในประเทศกรีก

you might look up at the night sky

คุณอาจมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืน

and trust what you see.

และเชื่อในสิ่งทึ่คุณเห็น

That's what Aristotle,

นั่นเป็นสิ่งที่ อริสโตเติล (Aristotle) เชื่อ

THE guy to ask back then, did.

เขาคือชายผู้รอบรู้ในยุคนั้น

He thought that since we're on Earth, looking up,

เขาคิดว่า เมื่อเราอยู่บนโลก แล้วเรามองขึ้นไป

it must be the center, right?

โลกมันต้องอยู่ตรงกลาง จริงไหมล่ะ

For him, the sphere of the world

สำหรับเขา โลกกลมๆนี้

was made up of four elements:

ประกอบด้วยธาตุสี่ชนิด

Earth,

ดิน

water,

air,

and fire.

น้ำ

ลม

และ ไฟ

These elements shifted around a nested set

และธาตุเหล่านี้เปลี่ยนไปมาได้ในกลุ่มร่างแห

of solid crystalline spheres.

ของผลึกแข็งทรงกลม

Each of the wandering stars, the planets,

แต่ละดาวฤกษ์ และดาวเคราะห์ ที่โคจร

had their own crystal sphere.

มีผลึกทรงกลมของพวกมัน

The rest of the universe and all of its stars

เอกภพทั้งหมด และดวงดาวทั้งหมดของมัน

were on the last crystal sphere.

เป็นผลึกทรงกลมอันใหญ่ที่สุด

If you watch the sky change over time,

ถ้าคุณมองดูท้องฟ้าเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา

you could see that this idea worked fine

คุณจะเห็นได้ว่า แนวคิดนี้ใช้ได้ดีทีเดียว

at explaining the motion you saw.

ในการอธิบายการเคลื่อนที่ ที่คุณเห็น

For centuries, this was central to how Europe

กว่าหลายศตวรรษ นี่เป็นศูนย์กลางแนวทัศนะ

and the Islamic world saw the universe.

ที่ชาวยุโรปและชาวอิสลาม มีต่อเอกภพ

But in 1543, a guy named Copernicus

แต่แล้วในปี ค.ศ. 1543 ชายผู้นามว่า โคเปอร์นิคัส (Copernicus)

proposed a different model.

เสนอแบบจำลองที่ต่างออกไป

He believed that the sun

เขาเชื่อว่า ดวงอาทิตย์

was at the center of the universe.

เป็นศูนย์กลางแห่งเอกภพ

This radically new idea

แนวคิดใหม่ที่แหวกแนวอย่างที่สุดนี้

was hard for a lot of people to accept.

ยากที่จะเป็นที่ยอมรับจากใครหลายๆ คน

After all, Aristotle's ideas made sense

อย่างไรก็ดี ความคิดของอริสโตเติลนั้นฟังเข้าท่า

with what they could see,

เมื่อกอปรกับสิ่งที่พวกเขาสามารถเห็นได้

and they were pretty flattering to humans.

และความคิดเหล่านั้นก็ค่อนข้างที่จะเอาใจมนุษย์ซะด้วย

But a series of subsequent discoveries

แต่การค้นพบเรื่อยมาต่อจากนั้น

made the sun-centric model hard to ignore.

ทำให้มันยากที่จะละเลย แบบจำลองที่มีดวงอาทิตย์อยู่ตรงกลาง

First, Johannes Kepler pointed out

ประการแรก โยฮันเนส แคปเลอร์ (Johannes Kepler) ชี้ชัดไว้ว่า

that orbits aren't perfect circles or spheres.

วงโคจรนั้น ไม่ได้เป็นวงกลมหรือทรงกลมอย่างสมบูรณ์

Then, Galileo's telescope caught

จากนั้น กล้องโทรทัศน์ของ กาลิเลโอ (Galileo)

Jupiter's moons orbiting around Jupiter,

ก็พบว่าดวงจันทร์ของดาวพฤหัสบดี โคจรรอบดาวพฤหัสฯ

totally ignoring Earth.

โดยไม่ได้สนใจโลกเลย

And then, Newton proposed the theory of universal gravitation,

และจากนั้น นิวตัน (Newton) เสนอทฤษฎีความโน้มถ่วงสากล

demonstrating that all objects are pulling on each other.

สาธิตให้เห็นว่า วัตถุทุกอย่างนั้นถูกดึงเข้าหากัน

Eventually, we had to let go of the idea

ในที่สุด พวกเราต้องละทิ้งความคิดที่ว่า

that we were at the center of the universe.

พวกเรานั้นเป็นศูนย์กลางของเอกภพ

Shortly after Copernicus, in the 1580s,

หลังจากโคเปอร์นิคัสไม่นาน ในยุค 1580

an Italian friar, Giordano Bruno,

พระในนิกายโรมันคาทอลิกชาวอิตาเลียน จิออดาโน บรูโน (Giordano Bruno)

suggested the stars were suns

แนะเอาไว้ว่า ดวงดาวก็คือดวงอาทิตย์

that likely had their own planets

ซึ่งเป็นไปได้ว่าพวกมันก็มีดาวเคราะห์ของมัน

and that the universe was infinite.

และเอกภพนั้นไม่มีที่สิ้นสุด

This idea didn't go over well.

แนวคิดนี้ไปได้ไม่สวยนัก

Bruno was burned at the stake for his radical suggestion.

บรูโนถูกเผาทั้งเป็น เพราะข้อคิดเห็นของเขาที่แหวกแนวมาก

Centuries later, the philosopher Rene Descartes

หลายศตวรรษต่อมา นักปรัชญานาม เรเน เดการ์ต (Rene Descartes)

proposed that the universe was a series of whirlpools,

เสนอว่าเอกภพลำดับของวังวน

which he called vortices,

ที่เขาเรียกว่า วอร์ทิซิส (Vortices)

and that each star was at the center of a whirlpool.

และดาวแต่ละดวงนั้นอยู่ในใจกลางของวังวน

In time, we realized there were far more stars

ไม่ช้าไม่นาน เราก็ได้ตระหนักว่า มันมีดาวมากมาย

than Aristotle ever dreamed.

เกินกว่าที่อริสโตเติลเคยฝันไว้

As astronomers like William Herschel

เมื่อนักดาราศาสตร์อย่าง วิลเลียม เฮอร์เชล (William Herschel)

got more and more advanced telescopes,

มีกล้องโทรทัศน์ที่ดีมากขึ้นและมากขึ้น

it became clear that our sun is actually

มันก็เป็นที่ชัดเจนว่า ดวงอาทิตย์นั้นที่จริงแล้ว

one of many stars inside the Milky Way.

เป็นหนึ่งในดวงดาวมากมายที่อยู่ในดาราจักรทางช้างเผือก

And those smudges we see in the night sky?

และรอยด่างเปรอะๆบนท้องฟ้าที่เราเห็นล่ะ ?

They're other galaxies,

พวกมันเป็นดาราจักรอื่น

just as vast as our Milky Way home.

ที่ใหญ่พอๆกับดาราจักรทางช้างเผือก บ้านของเรา

Maybe we're farther from the center than we ever realized.

บางที เราอาจจะห่างจากจุดศูนย์กลางมากกว่าที่เราตระหนัก

In the 1920s, astronomers studying the nebuli

ในช่วง 1920 นักดาราศาสตร์ทำการศึกษาเหล่าเนบิวลา

wanted to figure out how they were moving.

ต้องการที่จะทราบว่า พวกมันเคลื่อนที่อย่างไร

Based on the Doppler Effect,

โดยหลักของปรากฏการณ์ดอปเพลอร์ (Doppler Effect)

they expected to see blue shift

พวกเขาหวังจะเห็นแสง เลื่อนไปทางสีน้ำเงิน

for objects moving toward us,

สำหรับวัตถุที่เคลื่อนห่างออกไปจากเรา

and red shift for ones moving away.

และแสงเลื่อนไปทางสีแดง สำหรับวัตถุที่เคลื่อนออกไป

But all they saw was a red shift.

แต่พวกเขาเห็นแต่แสงที่เลือนไปทางสีแดง

Everything was moving away from us, fast.

ทุกอย่างเคลื่อนที่ออกห่างจากเราไป อย่างรวดเร็ว

This observation is one of the pieces of evidence

สังเกตการณ์นี้เป็นหลักฐานชิ้นหนึ่ง

for what we now call the Big Bang Theory.

ของสิ่งที่ตอนนี้เราขนานนามว่า ทฤษฎีบิ๊กแบง (Big Bang Theory)

According to this theory,

จากการกล่าวอ้างของทฤษฎีนี้

all matter in the universe

สสารทั้งหมดในเอกภพ

was once a singular, infinitely dense particle.

ครั้งหนึ่งเคยเป็นหนึ่งเดียว เป็นอนุภาคที่มีความหนาแน่นเป็นอนันต์

In a sense, our piece of the universe

โดยนัยแล้ว เอกภพของเรานี้

was once at the center.

ครั้งหนึ่งเคยอยู่ที่ศูนย์กลาง

But this theory eliminates the whole idea of a center

แต่ทฤษฎีนี้ได้กำจัดแนวคิดทั้งหมดเกี่ยวกับศูนย์กลาง

since there can't be a center to an infinite universe.

เนื่องจากเอกภพที่ไร้ขอบเขตนั้น ไม่สามารถที่จะมีศูนย์กลางได้

The Big Bang wasn't just an explosion in space;

บิ๊กแบง ไม่ได้เป็นแค่การระเบิดออกในอวกาศ

it was an explosion of space.

มันเป็นการระเบิดออกของอวกาศเอง

What each new discovery proves

สิ่งที่แต่ละการค้นพบใหม่ได้พิสูจน์

is that while our observations are limited,

ก็คือ แม้ว่าการสังเกตของเรานั้นจะจำกัด

our ability to speculate and dream

ความสามารถของเราในการใคร่ครวญและฝันเฟื่อง

of what's out there isn't.

ถึงสิ่งที่ไกลออกไปนั้น หาเป็นเช่นนั้นไม่

What we think we know today can change tomorrow.

สิ่งที่เราคิดว่าเรารู้ในวันนี้ อาจเปลี่ยนไปในวันพรุ่งนี้

As with many of the thinkers we just met,

เหมือนกับนักคิดหลายๆท่านที่เราเพิ่งรู้จัก

sometimes our wildest guesses

บางครั้ง การคาดเดาที่สุดคะนองของเรา

lead to wonderful and humbling answers

ได้นำไปสู่คำตอบที่แสนจะเรียบง่ายสวยงาม

and propel us toward even more perplexing questions.

และขับเคลื่อนเราสู่ปริศนา ที่น่าสับสนงุนงงเสียยิ่งกว่าเดิม