Is there a center of the universe? - Marjee Chmiel and Trevor Owens

Translator: Samin Majidi Reviewer: Leila Ataei

What is at the center of the universe?

چه چیزی در مرکز کیهان وجود دارد؟

It's an essential question

این یک سوال اساسی است

that humans have been wondering about for centuries.

که انسان‌ها قرن‌هاست در موردش کنجکاو هستند.

But the journey toward an answer

اما سفر به سمت یافتن یک پاسخ

has been a strange one.

بسیار عجیب بوده است.

If you wanted to know the answer to this question

اگر می‌خواستید پاسخ این سوال را

in third century B.C.E. Greece,

در یونانِ قرن سوم پیش از میلاد بدانید،

you might look up at the night sky

احتمالاً به آسمان شب نگاه کرده

and trust what you see.

و به آنچه می‌دیدید اعتماد می‌کردید.

That's what Aristotle,

این همان کاری است که ارسطو،

THE guy to ask back then, did.

مرجع اصلی آن زمان، انجام داد.

He thought that since we're on Earth, looking up,

او فکر کرد از آن‌جا که می‌توانیم از روی زمین به آسمان نگاه کنیم،

it must be the center, right?

پس ما باید در مرکز باشیم، درست است؟

For him, the sphere of the world

برای او، کره جهان

was made up of four elements:

از چهار عنصر تشکیل شده بود:

Earth,

خاک،

water,

air,

and fire.

آب،

هوا،

و آتش.

These elements shifted around a nested set

این عناصر بین مجموعه‌ای از کره‌های کریستالی جامد درهم تنیده

of solid crystalline spheres.

انتقال می‌یافتند.

Each of the wandering stars, the planets,

هر یک از ستاره‌های سرگردان، سیارات،

had their own crystal sphere.

کره کریستالی مخصوص به خود را داشتند.

The rest of the universe and all of its stars

باقی کیهان و تمام ستارگانش

were on the last crystal sphere.

در آخرین کره کریستالی بودند.

If you watch the sky change over time,

اگر تغییر آسمان را به مرور زمان تماشا کنید،

you could see that this idea worked fine

متوجه می‌شوید این ایده برای توضیح حرکتی که دیدید

at explaining the motion you saw.

خوب عمل می‌کند.

For centuries, this was central to how Europe

برای قرن‌ها، اروپا و جهان اسلام

and the Islamic world saw the universe.

کیهان را این گونه دیدند.

But in 1543, a guy named Copernicus

اما در ۱۵۴۳، شخصی به نام کوپرنیک

proposed a different model.

مدل دیگری پیشنهاد داد.

He believed that the sun

او معتقد بود که خورشید

was at the center of the universe.

در مرکز کیهان قرار دارد.

This radically new idea

پذیرش این ایده‌ی کاملاً جدید

was hard for a lot of people to accept.

برای بیشتر افراد سخت بود.

After all, Aristotle's ideas made sense

از این گذشته، عقاید ارسطو با آنچه آن‌ها می‌توانستند ببینند

with what they could see,

and they were pretty flattering to humans.

منطقی به نظر می‌رسید،

و برای انسان‌ها بسیار دلپذیر بود.

But a series of subsequent discoveries

اما یک سری از اکتشافات بعدی

made the sun-centric model hard to ignore.

نادیده گرفتن مدل خورشید - مرکزی را دشوار کرد.

First, Johannes Kepler pointed out

ابتدا، یوهانس کپلر اشاره کرد

that orbits aren't perfect circles or spheres.

این مدارها، دایره‌ها یا کره‌های کاملی نیستند.

Then, Galileo's telescope caught

سپس، تلسکوپ گالیله ثبت کرد

Jupiter's moons orbiting around Jupiter,

قمر مشتری بدون در نظر گرفتن زمین،

totally ignoring Earth.

به دور مشتری در گردش است.

And then, Newton proposed the theory of universal gravitation,

و سپس، نیوتن نظریه جهانی گرانش را مطرح کرد،

demonstrating that all objects are pulling on each other.

که نشان می‌داد همه اشیاء به سمت هم کشیده می‌شوند.

Eventually, we had to let go of the idea

سرانجام، ما مجبور شدیم این ایده را که

that we were at the center of the universe.

ما در مرکز جهان هستیم، کنار بگذاریم.

Shortly after Copernicus, in the 1580s,

کمی پس از کوپرنیک، در دهه ۱۵۸۰،

an Italian friar, Giordano Bruno,

یک راهب ایتالیایی، جوردانو برونو،

suggested the stars were suns

پیشنهاد کرد ستاره‌ها نیز خورشیدهایی هستند

that likely had their own planets

که احتمالاٌ سیارات خود را دارند

and that the universe was infinite.

و کیهان بی‌نهایت است.

This idea didn't go over well.

این ایده به خوبی پیش نرفت.

Bruno was burned at the stake for his radical suggestion.

برونو به خاطر ایده‌ی متفاوتش زنده زنده سوزانده شد.

Centuries later, the philosopher Rene Descartes

قرن‌ها بعد، فیلسوفی به نام رنه دکارت

proposed that the universe was a series of whirlpools,

پیشنهاد کرد کیهان دارای یک سری گرداب است،

which he called vortices,

او آن‌ها را گرداب نامید،

and that each star was at the center of a whirlpool.

و در مرکز هر گرداب یک ستاره قرار دارد.

In time, we realized there were far more stars

با گذشت زمان، فهمیدیم که ستاره‌های بسیار بیشتری وجود دارند

than Aristotle ever dreamed.

که ارسطو حتی در خواب هم ندیده بود.

As astronomers like William Herschel

در حالی که ستاره‌شناسانی مانند ویلیام هرشل

got more and more advanced telescopes,

تلسکوپ‌های پیشرفته‌تری می‌ساختند،

it became clear that our sun is actually

مشخص شد که خورشید ما در واقع

one of many stars inside the Milky Way.

یکی از ستاره‌های بسیاری است که در راه شیری وجود دارند.

And those smudges we see in the night sky?

آن لکه‌هایی که در آسمان شب می‌بینیم چیست؟

They're other galaxies,

آن‌ها کهکشان‌های دیگر هستند،

just as vast as our Milky Way home.

که به اندازه راه‌ شیری ما وسیع هستند.

Maybe we're farther from the center than we ever realized.

شاید ما از مرکز دورتر از آن چیزی باشیم که قبلاً تصور می‌کردیم.

In the 1920s, astronomers studying the nebuli

در دهه ۱۹۲۰ ستاره شناسانی که سحابی‌ها را مطالعه می‌کردند

wanted to figure out how they were moving.

می‌خواستند بدانند که آن‌ها چگونه حرکت می‌کنند.

Based on the Doppler Effect,

بر اساس اثر دوپلر،

they expected to see blue shift

آن‌ها انتظار داشتند انتقال به آبی را

for objects moving toward us,

برای اجسامی که در حال حرکت به سمت ما بودند،

and red shift for ones moving away.

و انتقال به قرمز را برای اجسامی که دور می‌شدند، ببینند.

But all they saw was a red shift.

اما آن‌ها تنها انتقال به قرمر را دیدند.

Everything was moving away from us, fast.

همه چیز به سرعت از ما دور می‌شود.

This observation is one of the pieces of evidence

این مشاهده یکی از مدارکی است

for what we now call the Big Bang Theory.

برای آنچه امروزه نظریه بیگ بینگ می‌نامیم.

According to this theory,

بر اساس این نظریه،

all matter in the universe

تمام ماده موجود در کیهان

was once a singular, infinitely dense particle.

زمانی ذره‌ای منفرد، و بینهایت متراکم بوده.

In a sense, our piece of the universe

به بیان دیگر، این بخش از کیهان که متعلق به ماست

was once at the center.

یک بار در مرکز بوده.

But this theory eliminates the whole idea of a center

اما این نظریه کل ایده وجود یک مرکز را از بین می‌برد

since there can't be a center to an infinite universe.

زیرا مرکزی برای جهان بی‌نهایت وجود ندارد.

The Big Bang wasn't just an explosion in space;

بیگ بنگ فقط یک انفجار در فضا نبود؛

it was an explosion of space.

بلکه انفجار خودِ فضا بود.

What each new discovery proves

آنچه هر کشف جدید ثابت می‌کند این است که

is that while our observations are limited,

گرچه مشاهدات ما محدود است،

our ability to speculate and dream

اما توانایی ما در اندیشیدن و رویاپردازی

of what's out there isn't.

درباره‌ی آنچه در آن بیرون وجود دارد، نامحدود است.

What we think we know today can change tomorrow.

آنچه فکر می‌کنیم امروز می‌دانیم ممکن است فردا تغییر کند.

As with many of the thinkers we just met,

مانند بسیاری از متفکرانی که ملاقات کردیم،

sometimes our wildest guesses

گاهی اوقات دیوانه‌وارترین حدس‌های ما

lead to wonderful and humbling answers

منجر به پاسخ‌های شگفت‌انگیز و فروتنانه می‌شوند

and propel us toward even more perplexing questions.

و ما را به سمت سؤالات حیرت‌انگیزتر سوق می‌دهند.