The surprising reason birds sing - Partha P. Mitra

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Rawee Ma

This is a song sung by a brown thrasher.

นี่เป็นเพลงจากเสียงร้อง ของนกทรัชเชอร์สีน้ำตาล

But that’s just one of the thousand or more that it knows,

แต่นี่เป็นเพียงหนึ่งในอีกพันเพลง หรือมากกว่านั้นที่มันรู้จัก

and it’s not the only avian virtuoso.

และมันก็ไม่ใช่สัตว์ปีกเสียงทอง เพียงชนิดเดียว

A wood thrush can sing two pitches at once.

นกทรัชป่าสามารถร้องเพลง ได้สองระดับเสียงในเวลาเดียวกัน

A mockingbird can match the sounds around it, including car alarms.

ม็อกกิ้งเบิร์ดเลียนเสียงจากสิ่งแวดล้อมได้ ซึ่งรวมถึงสัญญาณเตือนภัยจากรถยนต์

And the Australian superb lyrebird

และนกไลร์ลที่แสนน่าทึ่งจากออสเตรเลีย

has an incredible, elaborate song and dance ritual.

มีรูปแบบเพลงและการเต้นที่ซับซ้อนน่าชม

These are just a few of the 4,000 species of songbirds.

นี่เป็นเพียงบางส่วน ของนกที่ร้องเพลงได้ 4,000 สายพันธุ์

Most birds produce short, simple calls,

นกส่วนใหญ่ร้องสั้น ๆ แบบไม่ซับซ้อน

but songbirds also have a repertoire of complex vocal patterns

แต่นกที่ร้องเพลงได้ยังมีองค์ประกอบ ของรูปแบบเสียงที่ซับซ้อน

that help them attract mates,

ที่ช่วยให้พวกมันดึงดูดคู่

defend territory,

ป้องกันอาณาเขต

and strengthen their social bonds.

และสานสัมพันธ์ทางสังคมของพวกมันให้แน่นแฟ้น

Each songbird species has its own distinct song patterns,

นกที่ร้องเพลงได้แต่ละสายพันธุ์

some with characteristic regional dialects.

บ้างก็มีลักษณะสำเนียงเฉพาะถิ่น

Experienced listeners can even distinguish individual birds by their unique songs.

ผู้ฟังที่มีประสบการณ์สามารถที่จะแยกแยะ นกแต่ละตัวได้จากเพลงที่เป็นเอกลักษณ์

So how do birds learn these songs in the first place?

แล้วนกเหล่านี้ เรียนรู้ที่จะร้องเพลงได้อย่างไร

How do they know to mimic the songs of their own species?

พวกมันเรียนรู้ที่จะเลียนเสียงบทเพลง ตามสายพันธุ์ของมันได้อย่างไร

Are they born knowing how to sing?

พวกมันร้องเพลงได้ตั้งแต่เกิดเลยหรือเปล่า

A lot of what scientists know about bird song comes from studying zebra finches.

นักวิทยาศาสตร์ได้ข้อมูลเกี่ยวกับเพลงของนก จากการศึกษานกฟินช์ม้าลาย

A baby male zebra finch typically learns to sing from its father or other males,

นกฟินช์ม้าลายตัวผู้ที่ยังเด็กโดยทั่วไป จะเรียนรู้การร้องเพลงจากพ่อและตัวผู้อื่น ๆ

starting while it’s still a fledgling in the nest.

โดยเริ่มตั้งแต่มันยังเป็นลูกนกในรัง

First comes a sensory learning phase,

เริ่มด้วยช่วงการเรียนรู้สัมผัส

when the baby finch hears the songs sung around it and commits them to memory.

เมื่อลูกนกฟินช์ได้ยินเสียงเพลงที่ขับร้องโดยรอบ และบันทึกมันไว้ในความทรงจำ

The bird starts to vocalize during the motor learning phase,

มันก็เริ่มที่จะทำเสียง ในช่วงการเรียนรู้การเคลื่อนไหว

practicing until it can match the song it memorized.

ฝึกฝนซ้ำ ๆ จนมันสามารถร้องได้ เหมือนกับเสียงในความทรงจำ

As the bird learns, hearing the tutor’s song over and over again

เมื่อนกเรียนรู้ โดยการฟังเสียงจากผู้สอน ครั้งแล้วครั้งเล่า

is helpful— up to a point.

มันเป็นประโยชน์แค่ถึงระดับหนึ่งเท่านั้น

If he hears it too many times, the imitation degrades—

ถ้ามันฟังหลายครั้งเกินไป การลอกเลียนเสียงก็จะลดลง

and the source matters.

และแหล่งเสียงก็สำคัญยิ่ง

If the song is played through a loudspeaker,

ถ้าเพลงนั้นมาจากลำโพงที่ส่งเสียงดัง

he can’t pick it up as easily.

นกก็จะไม่สามารถฟังได้โดยง่ายนัก

But hide the same loudspeaker inside a toy painted to look like a zebra finch,

แต่ถ้าเราซ่อนลำโพงนั้นไว้ในตุ๊กตา ที่มีหน้าตาคล้ายกับนกฟินช์ม้าลาย

and his learning improves.

การเรียนรู้ของมันก็จะดีขึ้น

What if the baby never hears another zebra finch’s song?

แล้วถ้าลูกนกไม่ได้ยินเสียง ของนกฟินช์ม้าลายอื่นเลยล่ะ

Interestingly enough, it’ll sing anyway.

น่าสนใจตรงที่ว่า มันก็ยังร้องเพลงอยู่นั่นเอง

Isolated finches still produce what are called innate or isolate songs.

นกฟินช์ที่ถูกจับแยกยังสามารถส่งเสียง ที่จัดว่าเป็นเพลงแต่กำเนิดหรือเพลงแยก

A specific tune might be taught,

ทำนองจำเพาะอาจถูกสอนให้กันได้

but the instinct to sing seems to be hardwired into a songbird’s brain.

แต่สัญชาติญาณการร้องเพลง น่าจะถูกฝังลึกอยู่นสมองของนกที่ร้องเพลงได้

Innate songs sound different from the “cultured” songs

เพลงแต่กำเนิดนั้นแตกต่างไปจาก เพลง "จากการเลี้ยงดู"

learned from other finches—at first.

ที่เรียนรู้จากนกฟินช์อื่น ในตอนแรก

If isolated zebra finches start a new colony,

ถ้านกฟินช์ม้าลายแยกออกไปสร้างฝูงใหม่

the young birds pick up the isolate song from their parents.

นกรุ่นเยาว์ก็จะรับเอาเพลงแยก มาจากพ่อแม่ของมัน

But the song changes from generation to generation.

แต่เพลงนั้นเปลี่ยนไปจากรุ่นสู่รุ่น

And after a few iterations,

และหลังจากการทำซ้ำ ๆ

the melody actually starts to resemble

เสียงทำนองก็เริ่มที่จะคล้ายกัน

the cultured songs sung by zebra finches in the wild.

กับเพลงจากการเลี้ยงดู ที่ร้องโดยนกฟินช์ม้าลายตามธรรมชาติ

Something about the learning process must be hardwired, too,

มีบางสิ่งที่เกี่ยวกับกระบวนการเรียนรู้ ที่จะต้องถูกฝังไว้มาแต่กำเนิดเช่นกัน

drawing the birds towards the same song patterns again and again.

ที่เหนี่ยวนำให้นกร้องเพลง ที่มีรูปแบบเหมือนกันครั้งแล้วครั้งเล่า

This means that basic information about the zebra finch song

นั่นหมายความว่าข้อมูลพิ้นฐาน เกี่ยวกับเพลงของนกฟินช์ม้าลาย

must be stored somewhere in its genome,

จะต้องถูกบันทึกไว้ที่ไหนสักแห่ง ในจีโนมของมัน

imprinted there by millions of years of evolution.

ถูกจารึกไว้ที่นั่นเป็นเวลาหลายล้านปี ตลอดการวิวัฒนาการ

At first, this might seem odd,

ในตอนแรก นี่มันอาจฟังดูน่าประหลาดใจ

as we usually think of genetic code as a source of biochemical or physical traits,

เพราะเรามักคิดว่ารหัสทางพันธุกรรม เป็นลักษณะถ่ายทอดทางชีวเคมีและทางกายภาพ

not something like a behavior or action.

ไม่ใช่พฤติกรรมหรือการกระทำต่าง ๆ

But the two aren’t fundamentally different;

แต่ทั้งสองสิ่งนี้ ไม่ได้แตกต่างกันในหลักการพื้นฐาน

we can connect genomes to behavior through brain circuitry.

เราสามารถเชื่อมโยงจีโนม เข้ากับพฤติกรรมผ่านวงจรสมอง

The connection is noisy and quite complex.

การเชื่อมต่อนี้ยุ่งเหยิงและค่อนข้างซับซ้อน

It doesn’t simply map single genes to single behaviors, but it exists.

มันไม่ได้อยู่ในลักษณะที่ยีนหนึ่ง สัมพันธ์กับพฤติกรรมหนึ่ง แต่มันมีอยู่จริง

Genomes contain codes for proteins that guide brain development,

จีโนมประกอบด้วยรหัสจากโปรตีน ที่กำกับการพัฒนาสมอง

such as molecules that guide the pathways of developing axons,

ดังเช่นโมเลกุลที่กำกับวิถี ของการพัฒนาแอคซอน

shaping distinct circuits.

ก่อร่างสร้างวงจรที่ชัดเจน

Birds’ brains have so-called “song circuits”

สมองของนก มีสิ่งที่เรียกว่า "วงจรเพลง"

that are active when the birds sing.

สิ่งนี้ถูกกระตุ้นเมื่อนกร้องเพลง

These circuits also respond to the song of a bird’s own species

วงจรเหล่านี้ยังตอบสนองต่อเพลง ตามสายพันธุ์ของนกนั้น ๆ

more strongly than to other species’ songs.

มากกว่าเพลงของนกจากสายพันธุ์อื่น ๆ

So the theory is that a bird’s genes guide development of brain circuits

ฉะนั้น ทฤษฎีก็คือ ยีนของนก กำกับการพัฒนาวงจรสมอง

that relate to singing and the ability to learn songs.

ที่เกี่ยวข้องกับการร้องเพลง และความสามารถในการเรียนรู้เพลง

Then, exposure to songs shapes those neural circuits

จากนั้น การสัมผัสกับเพลง ช่วยสร้างวงจรประสาทเหล่านั้น

to produce the songs that are typical to that species.

ให้ผลิตเพลง ที่เป็นแบบของสายพันธุ์นั้น ๆ

Genetically encoded or innate behaviors aren’t unique to songbirds.

พฤติกรรมแต่กำเนิดหรือที่ถูกเข้ารหัสพันธุกรรม ไม่ได้มีแต่ในนกที่ร้องเพลงได้เท่านั้น

They’re widespread in the animal kingdom.

แต่มันพบได้ทั่วไปในอาณาจักรสัตว์

Spectacular examples include

ตัวอย่างที่น่าสนใจรวมถึง

the long-distance migrations of monarch butterflies and salmon.

การอพยพทางไกล ของผีเสื้อจักรพรรดิ์และปลาแซลม่อน

So what does this mean for humans?

แล้วสิ่งนี้มีความหมายอย่างไรต่อมนุษย์

Are we also born with innate information written into our genomes

เราเกิดมาพร้อมกับข้อมูลที่ถูกเขียนเอาไว้ ในจีโนมของพวกเรา

that helps shape our neural circuits,

ซึ่งมันช่วยสร้างวงจรประสาทของเรา

and ultimately results in something we know?

และท้ายที่สุด ทำให้เกิดสิ่งที่เรารู้หรือเปล่า

Could there be some knowledge

เป็นไปได้ไหมว่ามีความรู้บางอย่าง

that is unique and intrinsic to humans as a species?

ที่มนุษย์มีมาแต่กำเนิด และพบได้แต่ในสายพันธุ์ของเราเท่านั้น