Pavlovian reactions aren't just for dogs - Benjamin N. Witts

ปฏิริยาพาฟลอฟไม่ใช่แค่สำหรับสุนัข - เบนจามิน วิตส์ (Benjamin N. Witts)

Transcriber: Andrea McDonough Reviewer: Bedirhan Cinar

Translator: Chatthip Chaichakan Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

You've probably heard of Pavlov's dogs,

คุณอาจจะเคยได้ยินเรื่องสุนัขของพาฟลอฟ (Pavlov)

the phrase that often summarizes

วลีที่ถูกใช้เพื่อสรุปงานวิจัย

Dr. Ivan Pavlov's early 20th century research,

ของดอกเตอร์อิวาน พาฟลอฟ (Dr. Ivan Pavlov) เมื่อช่วงต้นศตวรรษที่ 20

in which he demonstrated that we can alter

ซึ่งเขาได้สาธิตว่า พวกเราสามารถปรับเปลี่ยน

what stimuli elicit a reflective response in canines.

การตอบสนองต่อตัวกระตุ้นในสุนัขได้

He showed this by sounding a bell

เขาแสดงสิ่งนี้ให้เห็นโดยการสั่นกระดิ่ง

just before he presented

เพียงก่อนหน้าที่เขาจะนำเอา

his group of dogs with meat powder.

ผงเนื้อมาให้กับสุนัขกลุ่มหนึ่งของเขา

After many presentations of the bell,

หลังจากการสั่นกระดิ่งหลายๆครั้ง

followed by tasty meat powder,

แล้วตามด้วยผงเนื้อรสชาติดี

the dogs eventually began to salivate

สุนัขเหล่านั้นก็เริ่มที่จะน้ำลายไหล

at just the sound of the bell.

ในทันทีที่ได้ยินเสียงกระดิ่ง

They salivated even when

พวกมันน้ำลายไหลแม้กระทั่งในเวลาที่

there was no meat powder present.

ไม่มีผงเนื้อมาอยู่ตรงหน้าด้วยซ้ำ

This phenomenon isn't limited to dogs.

ปรากฏการณ์นี้ไม่ได้จำกัดอยู่ที่สุนัขเท่านั้น

Consider the placebo effect,

ลองคิดถึงผลกระทบของยาหลอกสิ (placebo effect)

in which a pill with no active substances

ซึ่งเม็ดยาที่ไม่มีสารใดๆ

brings about a response

ให้ผลลัพธ์ที่

similar to a pill with a substance present.

เหมือนกับเม็ดยาที่มีสารอยู่

What changes here is our reaction to our ailment,

สิ่งที่เปลี่ยนแปลงตรงนี้คือ ปฏิกิริยาของพวกเราที่มีต่อการเจ็บป่วย

such as perceiving less pain

เช่น การรับรู้ว่าเจ็บป่วยน้อยลง

and not the ailment itself.

ไม่ใช่ว่าการเจ็บป่วยนั้นลดลง

Or, consider the love humans have for a parent.

หรือ มาดูความรักที่มนุษย์มีให้พ่อแม่

Some would argue that this love is instinctual,

บางคนอาจจะเถียงว่า ความรักแบบนี้นั้น เป็นไปตามสัญชาตญาณ

and they may be partially right.

และพวกเขาอาจจะถูกบางส่วนก็ได้

But, the argument fails to account

แต่ ข้อโต้แย้งนี้มองข้าม

for the equal amount of love

ความรักในปริมาณที่เท่ากัน

that children adopted later in life

ที่เด็กๆ ที่ถูกรับเลี้ยงในช่วงถัดๆของชีวิต

hold for their adoptive parents.

มีต่อพ่อแม่บุญธรรมของพวกเขา

But the behaviorist argument can account

แต่ข้อโต้แย้งของนักพฤติกรรมศาสตร์ ได้พิจารณา

for both accounts of love.

ความรักทั้งสองแบบเอาไว้

A parent, biological or not,

พ่อแม่ ไม่ว่าโดยการให้กำเนิดหรือไม่

is constantly paired with things like

มักจะถูกจับคู่เข้ากับของต่างๆ เช่น

food,

smiles,

อาหาร

รอยยิ้ม

toys,

ของเล่น

affection,

games,

ความรัก

เกมส์

protection,

การปกป้อง

and entertainment.

และความบันเทิง

And a parent's constant association

และการเชื่อมโยงอย่างมั่นคงของพ่อแม่

with these wonderful or crucial aspects of a child's life

ต่อด้านที่สำคัญและมหัศจรรย์เหล่านี้ของชีวิตเด็ก

has a similar, albeit more complicated,

ถึงแม้จะสลับซับซ้อนกว่า แต่ก็มีผลใกล้เคียง

effect that meat powder had on Pavlov's salivating dogs.

กับการที่ผงเนื้อมี ต่อการน้ำลายไหลของสุนัขของพาฟลอฟ

In other words, if one's parent is predictive

พูดอีกอย่างก็คือ ถ้าพ่อแม่ของใครคนหนึ่งเกี่ยวโยง

of really good or really important things,

กับสิ่งที่ดีหรือสำคัญเอามากๆแล้วล่ะก็

then one's parent becomes

พ่อแม่คนนั้นก็จะกลายมาเป็น

a really good and important thing, too.

สิ่งที่ดีและสำคัญด้วยเช่นเดียวกัน

And there is also romantic advice to be gained

และมันยังมีข้อแนะนำอันโรแมนติกที่เราได้จาก

from Pavlov's observations.

การสังเกตของพาฟลอฟด้วย

We all need food to survive, right?

เราล้วนต้องการอาหารเพื่อการดำรงชีวิต ใช่มั้ยครับ

And someone who can provide such things

และใครบ้างที่สามารถตระเตรียม

in a delicious, saliva-producing manner

สิ่งที่แสนอร่อย และทำให้น้ำลายสอได้

stands to become our human equivalent of a ringing bell.

ก็จะกลายมาเป็นคนที่มีลักษณะเดียวกัน กับกระดิ่งที่สั่นอยู่

In other words,

พูดอีกอย่างคือ

if you can cook one or more scrumptious meals

ถ้าคุณสามารถตระเตรียมมื้ออาหารอันแสนสุข

for a potential love interest,

ให้กับคนที่คุณกำลังเล็งๆอยู่ได้ล่ะก็

there's a good chance that you'll be viewed

มีโอกาสสูงทีเดียวที่คุณจะได้รับ

more favorably in the future,

ความชื่นชอบในอนาคต

even if you didn't prepare the delicious food.

ถึงแม้ว่าคุณจะไมได้เตรียมอาหารอร่อยๆ เอาไว้อีกต่อไป

And who wouldn't want the love of their life

และใครเล่าที่จะไม่อยากให้คนรักคนสำคัญ

drooling over them?

เกิดอาการน้ำลายสอต่อพวกเขา

But life is not just bell rings and salivation.

แต่ชีวิตก็ไม่ใช่แค่เรื่องของเสียงกระดิ่ง กับการหลั่งน้ำลาย

There's also a dark side to this type of learning,

มันยังมีด้านมืดของการเรียนรู้เช่นนี้

called "taste aversion".

เรียกว่า "การรังเกียจรสชาติ"

Taste aversion occurs when we ingest some food

การรังเกียจรสชาติเกิดขึ้นเมื่อเรากินอาหาร

that eventually makes us sick,

ที่ท้ายที่สุดทำให้เราป่วย

and, as a result, we avoid that food,

และก็ทำให้เราหลีกเลี่ยงอาหารประเภทนั้น

sometimes for the rest of our lives.

บางทีก็อาจจะตลอดชีวิตไปเลยทีเดียว

Taste aversion is so powerful

การรังเกียจรสชาตินั้นมีอิทธิพลมาก

that the effect can be seen

ถึงขนาดที่ว่าอาการนี้เกิดขึ้นได้

even if the illness is experienced hours later

ถึงแม้ว่าการเจ็บป่วย จะเกิดขึ้นหลายชั่วโมงหลังจากนั้น

and even if the food itself did not actually make us sick.

หรือถึงแม้ว่าอาหารนั้นจริงๆ แล้วไม่ได้ทำให้เราป่วย

Such is the case when we have the flu, and, by accident,

ยกตัวอย่างเช่น เวลาที่เราเป็นไข้

we ingest some food moments prior to vomiting.

และโดยบังเอิญ เราก็กินอาหารบางอย่างเข้าไป ก่อนหน้าที่จะอาเจียน

In this case, we know that the food

ในกรณีนี้ เรารู้ว่าอาหาร

did not cause the vomiting,

ไม่ได้ทำให้เราอาเจียน

but our bodies don't know that.

แต่ร่างกายเราไม่รู้

And the next time we encounter that food,

และพอเราเจออาหารชนิดนั้นในครั้งต่อไป

we are likely to refuse eating it.

เรามีแนวโน้มที่จะไม่ยอมกินมัน

Now, imagine the potential consequences

ตอนนี้ ลองจินตนาการผลลัพธ์ที่เป็นไปได้

of undercooking a meal on a first date.

ของการทำอาหารไม่สุกในเดทแรก

If the food makes your date sick,

ถ้าอาหารนั้นทำให้คู่เดทของคุณป่วย

it is possible for them

มันก็เป็นไปได้ที่พวกเขา

to associate that bad feeling with not just the food,

จะโยงเอาความรู้สึกแย่ๆนั้น ไม่ใช่แค่กับอาหาร

but with <i>your</i> food in particular.

แต่กับอาหาร "ของคุณ" เป็นการเฉพาะ

If the episode was traumatizing enough,

ถ้าหากเรื่องนี้มันกระทบจิตใจมากพอ

or if it also happens on a subsequent date,

หรือมันยังเกิดขึ้นอีกในเดทครั้งถัดมา

they may come to relate you with the consequences,

พวกเขาอาจจะลงเอยด้วยการโยงคุณเข้ากับผลลัพธ์

just like Pavlov's dogs

เหมือนกับที่สุนัขของพาฟลอฟ

related the bell with the meat powder.

โยงกระดิ่งเข้ากับผงเนื้อ

In other words,

พูดอีกอย่างก็คือ

the sight of you showing up at the next dinner date

ภาพของคุณในการเดทมื่อค่ำครั้งต่อไป

might actually make your date nauseous!

อาจจะทำให้คู่เดทของคุณแขยงขึ้นมาเลยก็ได้

As the old saying goes,

อย่างที่โบราณเค้าว่าไว้

the fastest way to someone's heart

หนทางที่เร็วที่สุดในการคว้าใจใครสักคน

is through their stomach,

คือการดูแลผ่านกระเพาะของพวกเขา

assuming you don't make them sick in the process.

บนความคาดหวังที่ว่า คุณจะไม่ทำให้พวกเขาเกิดป่วยขึ้นมา ด้วยวิธีการนั้นน่ะนะ