Pavlovian reactions aren't just for dogs - Benjamin N. Witts

Transcriber: Andrea McDonough Reviewer: Bedirhan Cinar

Translator: Rezvan Mousavi Reviewer: Masood Mousavi

You've probably heard of Pavlov's dogs,

حتماً درباره سگ‌های پاولوف چیزهایی شنیده‌اید،

the phrase that often summarizes

عباراتی که اغلب خلاصه گفته می‌شوند

Dr. Ivan Pavlov's early 20th century research,

تحقیقات دکتر ایوان پاولوف در اوایل قرن ۲۰

in which he demonstrated that we can alter

نشان داد که می‌توانیم

what stimuli elicit a reflective response in canines.

محرک‌های احساسی بدن سگ‌ها را به انگیزش وادار کنیم.

He showed this by sounding a bell

او این موضوع را با به صدا درآوردن یک زنگ

just before he presented

دقیقاً قبل از اینکه

his group of dogs with meat powder.

برای سگ‌های خود پودر گوشت آماده کند، نشان داد.

After many presentations of the bell,

بعدازاینکه چندین بار قبل از غذا، زنگ را تکان می‌داد،

followed by tasty meat powder,

پودر گوشت لذیذی را می‌آورد،

the dogs eventually began to salivate

سرانجام سگ‌ها شروع به ترشح بزاق کردند

at just the sound of the bell.

آن‌هم دقیقاً زمانی که زنگ زده می‌شد.

They salivated even when

بزاق دهان سگ‌ها حتی هنگامی‌که

there was no meat powder present.

هیچ پودر گوشتی در آنجا نبود ترشح می‌شد.

This phenomenon isn't limited to dogs.

این پدیده فقط مختص سگ‌ها نیست.

Consider the placebo effect,

به اثرات یک داروی مسکن توجه کنید،

in which a pill with no active substances

حتی قرصی که در آن هیچ دارویِ تسکین دردی وجود ندارد

brings about a response

باعث تسکین درد خواهد شد

similar to a pill with a substance present.

دقیقاً مثل دارویی که دارای مواد مسکن است.

What changes here is our reaction to our ailment,

آنچه تغییر می‌کند، واکنش ما نسبت به درد است،

such as perceiving less pain

مانند درک درد کمتر

and not the ailment itself.

و نه خود درد.

Or, consider the love humans have for a parent.

یا عشقی که انسان نسبت به والدینش دارد را در نظر بگیرید.

Some would argue that this love is instinctual,

گروهی بر این باور هستند که این یک احساس غریزی است،

and they may be partially right.

و شاید هم تا اندازه‌ای درست می‌گویند.

But, the argument fails to account

اما این ادعا در مواجه با

for the equal amount of love

مقدار یکسانی از عشقی که

that children adopted later in life

کودکانی که بعداً تحت سرپرستی قرار می‌گیرند

hold for their adoptive parents.

نسبت به والدین ناتنی خود ابراز می‌کنند، شکست می‌خورد.

But the behaviorist argument can account

اما نظریه‌های رفتارشناسی،

for both accounts of love.

می‌تواند هر دو عشق را به حساب آورد.

A parent, biological or not,

والدین، واقعی باشند یا ناتنی،

is constantly paired with things like

دائماً در حال جور کردن همه‌چیز هستند، مانندِ

food,

smiles,

غذا،

لبخند،

toys,

اسباب‌بازی،

affection,

games,

محبت،

protection,

سرگرمی،

محافظت،

and entertainment.

و خوش‌گذرانی.

And a parent's constant association

و ارتباط مداوم والدین

with these wonderful or crucial aspects of a child's life

با این جنبه‌های شگفت‌انگیز یا مهم زندگی کودک

has a similar, albeit more complicated,

به‌طور مشابه و البته پیچیده‌تر،

effect that meat powder had on Pavlov's salivating dogs.

همان تأثیری را دارد که پودر گوشت بر بزاق سگ‌های پاولوف دارد.

In other words, if one's parent is predictive

به‌عبارت‌دیگر، اگر والدین یک فرد به‌عنوانِ

of really good or really important things,

چیزهای بسیار خوب یا واقعاً مهم پیش‌بینی شوند،

then one's parent becomes

بنابراین والدین فرد

a really good and important thing, too.

واقعاً هم چیز بسیار خوب و مهمی می‌شوند.

And there is also romantic advice to be gained

و همچنین از مشاهده سگ‌های پاولوف

from Pavlov's observations.

می‌توان توصیه‌های عاشقانه‌ای کسب نمود.

We all need food to survive, right?

همه ما برای زنده ماندن به غذا احتیاج داریم، درسته؟

And someone who can provide such things

و کسی که می‌تواند چنین موردی را

in a delicious, saliva-producing manner

به شکلی خوشمزه و لذیذ ارائه دهد

stands to become our human equivalent of a ringing bell.

ایستاده است تا معادل انسانی ما از یک صدای زنگ شود.

In other words,

به‌عبارت‌دیگر،

if you can cook one or more scrumptious meals

اگر می‌توانید یک یا چند وعده‌ غذای دلپذیر بپزید

for a potential love interest,

برای ابراز علاقه به عشقتان،

there's a good chance that you'll be viewed

فرصت خوبی است که

more favorably in the future,

در آینده هم مطلوب‌تر بشوید،

even if you didn't prepare the delicious food.

حتی اگر آن غذای خوشمزه را هم تهیه نکنید.

And who wouldn't want the love of their life

و چه کسی نمی‌خواهد که عشق زندگی‌اش

drooling over them?

عاشقانه او را نظاره کند؟

But life is not just bell rings and salivation.

اما زندگی فقط صدای زنگ و ترشح بزاق نیست.

There's also a dark side to this type of learning,

برای این نوع یادگیری وجه تاریکی هم وجود دارد،

called "taste aversion".

به نام «بی‌میلی به طعم و مزه».

Taste aversion occurs when we ingest some food

بی‌میلی به طعم و مزه، زمانی است که غذایی بخوریم

that eventually makes us sick,

که درنهایت ما را بیمار می‌کند،

and, as a result, we avoid that food,

و درنتیجه، از این غذا پرهیز می‌کنیم،

sometimes for the rest of our lives.

بعضی‌اوقات تا آخر عمر.

Taste aversion is so powerful

بی‌میلی به طعم و مزه، بسیار قدرتمند است

that the effect can be seen

که اثر آن را می‌توان دید

even if the illness is experienced hours later

حتی اگر بیماری چند ساعت بعد تجربه شود

and even if the food itself did not actually make us sick.

و حتی اگر خود غذا واقعاً ما را بیمار نکند.

Such is the case when we have the flu, and, by accident,

چنین مواردی شبیه وقتی است که ما آنفولانزا داریم و به‌طور تصادفی،

we ingest some food moments prior to vomiting.

قبل از استفراغ مقداری غذا می‌خوریم.

In this case, we know that the food

در این حالت، می‌دانیم که غذا

did not cause the vomiting,

باعث استفراغ نشده،

but our bodies don't know that.

اما بدن ما این را نمی‌داند.

And the next time we encounter that food,

و دفعه دیگر که با آن غذا روبرو می‌شویم،

we are likely to refuse eating it.

احتمالاً از خوردن آن خودداری خواهیم کرد.

Now, imagine the potential consequences

حالا، عواقب احتمالی را تصور کنید که

of undercooking a meal on a first date.

یک غذای نپخته در اولین ملاقات شما دارد.

If the food makes your date sick,

اگر غذا ملاقات شما را خراب کند،

it is possible for them

ممکن است که آن‌ها

to associate that bad feeling with not just the food,

این حس بد را نه‌تنها با غذا،

but with <i>your</i> food in particular.

بلکه مخصوصاً با غذای شما ارتباط دهند،

If the episode was traumatizing enough,

اگر این بخش به‌اندازه کافی آسیب ببیند،

or if it also happens on a subsequent date,

یا اگر در ملاقات بعدی هم اتفاق بیفتد،

they may come to relate you with the consequences,

ممکن است شما را با پیامدهای آن ارتباط دهند،

just like Pavlov's dogs

درست مثل سگ‌های پاولوفی که

related the bell with the meat powder.

صدای زنگ را با پودر گوشت ارتباط می‌دهند.

In other words,

به‌عبارت‌دیگر،

the sight of you showing up at the next dinner date

نظر آن‌ها نسبت به شما در شام ملاقات بعدی ظاهر می‌شود

might actually make your date nauseous!

که ممکن است ملاقات شما را به‌کلی خراب کند!

As the old saying goes,

به قول یک گفته قدیمی،

the fastest way to someone's heart

سریع‌ترین راه برای رسیدن به قلب افراد

is through their stomach,

وارد شدن از راه دل آن‌هاست،

assuming you don't make them sick in the process.

به‌شرط آنکه آن‌ها را در این روند بیمار نکنید.