Can stereotypes ever be good? - Sheila Marie Orfano and Densho

Translator: Sittikorn Sukkaew Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

In 2007, researchers surveyed over 180 teachers

ในปีค.ศ. 2007 นักวิจัย ได้ร่วมกันเก็บข้อมูลจากครูกว่า 180 คน

to understand if they held stereotypes about students from three racial groups.

เพื่อศึกษาเหล่าครูมองนักเรียน เชื้อชาติ 3 เชื้อชาติอย่างเหมารวมหรือไม่

The results surfaced several negative stereotypes,

ผลลัพธ์ที่ได้แสดงถึงภาพพจน์เชิงลบ

labeling Black students as aggressive and stubborn,

นักเรียนผิวดำถูกมองว่าก้าวร้าวและดื้อรั้น

white students as selfish and materialistic,

นักเรียนผิวขาวเห็นแก่ตัวและวัตถุนิยม

and Asian students as shy and meek.

และนักเรียนเอเชียว่าขี้อายและนอบน้อม

But regardless of the teachers’ other biases,

แต่ไม่ว่าไม่ครูจะมีอติต่อนักเรียนอย่างไร

the most commonly held opinion was that Asian students

แนวคิดต่อนักเรียนเอเชีย ที่พบได้บ่อยมากก็คือ

were significantly more industrious, intelligent, and gentle than their peers.

พวกเขาอุสาหะ ฉลาด และอ่อนโยนกว่านักเรียนเชื้อชาติอื่น

On the surface, this might seem like a good thing,

มองเผิน ๆ อาจจะดูเป็นสิ่งดี

or at least better than other, negative characterizations.

หรือก็ดูไม่แย่เท่าภาพพจน์อื่นในแง่ลบ

But treating this seemingly favorable stereotype as reality

แต่การปฏิบัติต่อการเหมารวมที่ดูดีดังกล่าว ราวกับว่ามันคือข้อเท็จจริง

can actually cause a surprising amount of harm—

อาจจะส่งผลเสียมากอย่างน่าประหลาดใจได้

to those it describes, those it doesn’t, and even those who believe it to be true.

ต่อผู้ที่เป็นเช่นนั้น ผู้ที่ไม่ได้เป็น หรือแม้แต่ผู้ที่เชื่อเช่นนั้น

This image of humble, hard-working Asians is actually well-known

ภาพลักษณ์ของชาวเอเชียที่ถ่อมตนและขยัน เป็นที่รู้จักกันว่า

as the “model minority” stereotype.

ภาพพจน์ใน “รูปแบบชนกลุ่มน้อย”

Versions of this stereotype emerged in the mid-20th century

โดยภาพพจน์นี้ ที่เกิดขึ้นมาในกลางศตวรรษที่ 20

to describe Chinese Americans.

ใช้กับชาวอเมริกันเชื้อสายจีน

But following World War II,

แต่หลังสงครามโลกครั้งที่ 2

the label became commonly used to claim that Japanese Americans

การกล่าวนั้นถูกนำมาใช้ กับชาวอเมริกันเชื้อสายญี่ปุ่น

had overcome their mistreatment in US incarceration camps,

ที่ได้เอาชนะต่อการปฏิบัติที่โหดร้าย ในค่ายกักกันของอเมริการ

and successfully integrated into American society.

และสามารถปรับตัวเข้ากับสังคมอเมริกาได้

Former incarcerees were praised as compliant, diligent,

ผู้ต้องขังที่ได้รับการปล่อยตัว ได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้ที่เชื่อฟัง ขยัน

and respectful of authority.

และเคารพผู้มีอำนาจ

In the following decades, “model minority” became a label

หลายทศวรรษต่อมา “รูปแบบชนกลุ่มน้อย” ก็ได้ถูกใช้กับ

for many Asian populations in the US.

ประชากรชาวเอเชียมากมายในอเมริกา

But the truth behind this story of thriving Asian Americans

ทว่าข้อเท็จจริงเบื้องหลังชัยชนะ ของกลุ่มคนอเมริกันเชื้อสายเอเชียนี้

is much more complicated.

ซับซ้อนกว่านั้น

During World War II,

ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2

the US government tried to “Americanize” incarcerated Japanese Americans.

รัฐบาลพยายามทำให้คนอเมริกาเชื้อสายญี่ปุ่น ที่ถูกกักขังเป็น “อเมริกันมากขึ้น”

They did this through English language classes, patriotic exercises,

ผ่านการสอนภาษาอังกฤษในชั้นเรียน กิจกรรมส่งเสริมให้รักชาติ

and lessons on how to behave in white American society.

และบทเรียนเกี่ยวกับการปฏิบัติตัว ในสังคมคนผิวขาวของอเมริกา

When incarcerees were released,

เมื่อผู้ที่ถูกกักขังได้รับการปล่อยตัว

they were instructed to avoid returning to their own communities

พวกเขาถูกสั่งให้หลีกเลี่ยง ที่จะกลับไปหากลุ่มสังคมเดิม

and cultural practices,

และพิธีกรรมดั้งเดิมของพวกเขา

and instead, integrate into white society.

แต่ให้หลอมรวมเข้ากับชุมชนคนผิวขาว

But after decades of anti-Asian policies and propaganda,

ทว่าหลักจากนโยบายและโฆษณาชวนเชื่อ ต่อต้านชาวเอเชียหลายทศวรรษ

white Americans had to be persuaded that Japanese Americans

ชาวอเมริกาผิวขาวก็ได้รับการโน้มน้าวว่า ชาวอเมริกาเชื้อสายญี่ปุ่น

were no longer a threat.

ไม่ได้เป็นภัยอีกต่อไป

So the government organized media coverage to transform the public perception

รัฐบาลจึงเผยแพร่สื่อ เพื่อเปลี่ยนมุมมองของสังคม

of Japanese Americans from suspected traitors to an American success story.

จากชาวอเมริกาเชื้อสายญี่ปุ่นผู้ไม่น่าไว้ใจ เป็นเรื่องราวความความสำเร็จของชาวอเมริกัน

In fact, the phrase “model minority” was coined by one such article from 1966.

แท้จริงแล้ว วลี “รูปแบบชนกลุ่มน้อย” มีที่มามาจากบทความใน ค.ศ. 1966

But this article, and others like it,

แต่บทความดังกล่าว และบทความอื่นที่คล้ายกัน

didn’t just cast Asian Americans as an obedient and respectful “model minority."

ไม่เพียงแต่ให้ภาพ “รูปแบบชนกลุ่มน้อย” ที่เชื่อฟัง กับชาวอเมริกันเชื้อสายเอเชีย

They also criticized so-called “problem minorities,”

แต่ยังพูดถึง “ชนกลุ่มน้อยที่มีปัญหา”

primarily Black Americans.

โดยเฉพาะกับชาวอเมริกันผิวดำ

Politicians who were threatened by the rising Civil Rights movement

นักการเมืองที่ถูกสั่นคลอนโดย การเคลื่อนไหวทางสิทธิพลเมืองที่มีมากขึ้น

used this rhetoric to discredit Black Americans’ demands

ใช้ถ้อยคำเปรียบเปรยนี้ด้อยค่า การเรียกร้องของชาวอเมริกันผิวดำ

for justice and equality.

ต่อความเป็นธรรมและความเท่าเทียม

They presented a fabricated story of Asian American success

พวกเขาร้อยเรียงเรื่องราวความสำเร็จ ของชาวอเมริกาเชื้อสายเอเชีย

to paint struggling Black communities as inferior.

เพื่อสาดโคลนลดทอนค่า ชาวผิวดำที่กำลังกระเสือกกระสนนั้น

This narrative put a wedge between Black and Asian Americans.

วาทะกรรมนี้สร้างรอยแยกระหว่าง ชาวอเมริกาเชื้อสายผิวดำและเชื้อสายเอเชีย

It erased their shared history of fighting oppression

มันลบล้างประวัติศาสตร์การปลดแอก ที่คนเหล่านั้นมีร่วมกัน

alongside other marginalized groups,

ไม่ต่างกับชนกลุ่มน้อยเชื้อสายอื่น ๆ

and pit the two communities against each other.

และปั่นให้กลุ่มสังคมทั้งสองทะเลาะกันเอง

In doing so, the model minority myth also enforced a racial hierarchy,

ผลลัพธ์ก็คือ เรื่อง “รูปแบบชนกลุ่มน้อย” จึงยังไปส่งเสริมแนวคิดชนชั้นตามเชื้อชาติ

with white Americans on top and everyone else underneath.

ที่คนผิวขาวอยู่เหนือกว่าใครทั้งหมด

Certainly, many people who still believe the model minority stereotype,

แน่นอนว่า หลายคนที่ยังมีความเชื่อ เกี่ยวกับชนกลุ่มน้อยแบบนั้น

either consciously or unconsciously, might not agree with that idea.

ไม่ว่าจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม ก็อาจจะไม่เห็นด้วยกับแนวคิดดังกล่าว

But comparing the imagined strengths and weaknesses of racial groups

แต่การเปรียบเทียบข้อและด้อยเชิงภาพลักษณ์ ของชนกลุ่มน้อย

places value on how well those groups meet certain standards—

เป็นการกำหมดค่าว่า คนแต่ละเชื้อชาติตรงตามมาตรฐานแค่ไหน

typically, standards set by a white majority.

ซึ่งมาตรวัดนั้น มักถูกกำหนดโดยคนผิวขาว

In this case, the model minority stereotype

ในกรณีนี้ ภาพพจน์ที่มีต่อรูปแบบชนกลุ่มน้อย

suggests that marginalized groups who are compliant, gentle, and respectful

ทำให้เห็นว่าชนกลุ่มน้อยที่เชื่อฟัง สุภาพ และเคารพต่อผู้มีอำนาจผิวขาว

of white authority are deserving of tolerance,

สมควรแล้วที่จะได้รับการยอมรับ

while groups that challenge the status quo are not.

ในขณะที่กลุ่มคนที่ลุกขึ้นท้าทาย จะไม่ได้รับการตอบสนองแบบตรงข้าม

This stereotype also negatively impacts the Asian individuals it describes.

การเหมารวมยังส่งผลเสียต่อชาวเอเชียเช่นกัน

According to a psychological phenomenon known as stereotype threat,

จากปรากฎการณ์ทางจิตวิทยา ที่เรียกกันว่า การคุกคามภาพพจน์

members of a group often place pressure on their individual actions

กลุ่มสังคมมักกดดัน พฤติกรรมของในกลุ่ม

to avoid encouraging negative group stereotypes.

เพื่อหลีกเลี่ยงการสร้างกระแสเชิงลบ เกี่ยวกับภาพพจน์

But this phenomenon can occur around seemingly positive stereotypes as well.

อย่างไรก็ดี ปรากฏการณ์นี้ เกิดขึ้นกับภาพพจน์ที่เป็นในทางบวกเช่นกัน

The pressure associated with living up to impossibly high standards

ความกดดันที่เกี่ยงข้อง กับการทำให้ได้ตามมาตรฐาน

can lead to poor performance.

สามารถนำไปสู่ผลการเรียนที่แย่ลงได้

And teachers are less likely to notice when Asian students are struggling.

และครูมักจะไม่ทันสังเกตว่า นักเรียนชาวเอเชียกำลังมีปัญหา

Outside the classroom, social programs catering to Asian communities

นอกจากในห้องรียน โครงการส่งเสริม ความเป็นอยู่ของชาวเอเชีย

are frequently overlooked or cut,

ก็มักจะถูกมองข้ามหรือถูกตัดงบ

because they’re assumed to need less support than other disadvantaged groups.

เพราะต้องการความช่วยเหลือ น้อยกว่าชนกลุ่มน้อยอื่น ๆ

The favorable portrait created by this stereotype

ภาพจำที่คุ้นเคยที่เกิดจากภาพพจน์นี้

can also make it harder to recognize racially motivated violence

ยังทำให้มันยากกว่าเดิมที่คนจะตระหนัก ถึงความรุนแรงจากเหตุผลทางเชื้อชาติ

and discrimination against Asian Americans.

และการแบ่งแยก ชาวอเมริกันเชื้อสายเอเชีย

And since this stereotype carelessly groups all Asians under the same umbrella,

และเพราะว่าชาวเอเชียทุกชนชาติ ถูกเหมารวมอยู่ภายใต้ภาพพจน์เดียวกันหมด

it impacts people with various backgrounds and unique histories of discrimination.

ผู้ที่มีพื้นเพและประวัติศาสตร์ชนชาติ ที่ต่างออกไปจึงได้รับผลกระทบ

So while the model minority label might appear

แม้ทีแรกภาพพจน์ที่มีต่อรูปแบบชนกลุ่มน้อย

to benefit Asian populations at first,

จะดูเป็นประโยชน์ต่อชาวเอเชีย

in practice, it works like every other racial stereotype.

ในทางปฏิบัติ มันส่งผลเสีย ไม่ต่างกับการเหมารวมประเภทอื่น ๆ

It reduces a group of people to a one-dimensional image.

มันลดทอนความหลากหลายของกลุ่มคน ทำให้มีภาพลักษณ์มิติเดียว

And that single image hinders our ability to understand the history,

และภาพลักษณ์นั้นก็ปิดกั้นความสามารถ ที่เราจะเข้าใจประวัติศาสตร์

struggles, and triumphs of the individuals within that group.

ความลำบาก และชัยชนะ ของคนแต่ละคนในกลุ่มเชื้อชาตินั้น ๆ

Acknowledging and challenging these labels is essential for building coalitions

การยอมรับและท้าทายภาพพจน์เหล่านี้ จึงสำคัญต่อการสร้างสัมพันธ์

across communities and eliminating harmful stereotypes for good.

ให้เกิดขึ้นระหว่างกลุ่มสังคม และกำจัดการเหมารวมที่เป็นภัยให้สิ้นไป