Can stereotypes ever be good? - Sheila Marie Orfano and Densho

Translator: Atrina Abbasi Reviewer: Masoud Motamedifar

In 2007, researchers surveyed over 180 teachers

در سال ۲۰۰۷ میلادی،

محققان از بیش از ۱۸۰ معلم نظرسنجی کردند

to understand if they held stereotypes about students from three racial groups.

برای درک اینکه آیا آن‌ها کلیشه‌هایی درمورد سه گروه نژادی دانش‌ آموزان دارند.

The results surfaced several negative stereotypes,

نتایج با تعدادی کلیشه منفی ظاهر شد،

labeling Black students as aggressive and stubborn,

دانش‌ آموزان سیاه را پرخاشگر و سرسخت مشخص کردند،

white students as selfish and materialistic,

و دانش آموزان سفید را به عنوان مغرور و مادی‌گرا،

and Asian students as shy and meek.

و دانش‌ آموزان آسیایی را به عنوان خجالتی و حلیم،

But regardless of the teachers’ other biases,

اما صرف نظر از معلمان، سایر تعصبات،

the most commonly held opinion was that Asian students

رایج‌ ترین عقیده این بود که دانش‌آموزان آسیایی

were significantly more industrious, intelligent, and gentle than their peers.

به طور قابل توجهی سخت کوش‌تر،باهوش‌تر، و نجیب‌تر از همتایان خود بودند.

On the surface, this might seem like a good thing,

در ظاهر، این ممکن است خوب به نظر برسد،

or at least better than other, negative characterizations.

یا حداقل بهتر از بقیه، بهتر از شخصیت‌های منفی.

But treating this seemingly favorable stereotype as reality

اما درمان این کلیشه به ظاهر مطلوب به عنوان واقعیت

can actually cause a surprising amount of harm—

می‌تواند مقدار شگفت‌انگیزی آسیب به بار آورد_

to those it describes, those it doesn’t, and even those who believe it to be true.

به کسانی که این توصیف می‌کند یا نمی‌کند و حتی کسانی که اعتقاد دارند درست است.

This image of humble, hard-working Asians is actually well-known

این تصور از فروتنی و سخت‌کوشی آسیایی‌ها به عنوان

as the “model minority” stereotype.

«الگوی اقلیت» معروف است.

Versions of this stereotype emerged in the mid-20th century

نسخه‌هایی از این کلیشه‌ها از نیمه قرن ۲۰ برای

to describe Chinese Americans.

توصیف کردن چینی‌های آمریکا شروع شد.

But following World War II,

ولی پس از جنگ جهانی دوم،

the label became commonly used to claim that Japanese Americans

این لقب به صورت گسترده استفاده تا مدعی کنند که ژاپنی‌های آمریکا

had overcome their mistreatment in US incarceration camps,

بر بدرفتاری آنها در اردوگاه‌های زندانی آمریکا غلبه کرده بود،

and successfully integrated into American society.

و با موفقیت به جامعه آمریکایی‌ها راه پیدا کردند.

Former incarcerees were praised as compliant, diligent,

از زندانیان سابق به عنوان سازگار، کوشا،

and respectful of authority.

و محترم به قدرت تمجید شد.

In the following decades, “model minority” became a label

در دهه‌های بعد، «مدل اقلیت» یک لقب شد

for many Asian populations in the US.

برای جمعیت زیادی از آسیایی‌ها در آمریکا.

But the truth behind this story of thriving Asian Americans

ولی حقیقت پشت آسیایی‌های آمریکایی

is much more complicated.

بسیار پیچیده‌تر است.

During World War II,

در طول جنگ جهانی دوم،

the US government tried to “Americanize” incarcerated Japanese Americans.

دولت آمریکا برای آمریکایی کردن زندانی‌های ژاپنی‌ آمریکایی تلاش کرد

They did this through English language classes, patriotic exercises,

آنها این کار را از طریق کلاس‌های انگلیسی و فعالیت‌های میهن‌پرستی کردند،

and lessons on how to behave in white American society.

و درس‌هایی در مورد اینکه چگونه در جامعه سفید آمریکایی رفتار کرد.

When incarcerees were released,

زمانی که زندانیان رها شدند،

they were instructed to avoid returning to their own communities

آنها دستور گرفته بودند تا از برگشت به جامعه خود پرهیز کنند

and cultural practices,

و اقدامات فرهنگی،

and instead, integrate into white society.

و در عوض، با جامعه سفید ادغام شوند.

But after decades of anti-Asian policies and propaganda,

ولی بعد از دهه‌ها سیاست‌ها و تبلیغات ضد آسیایی،

white Americans had to be persuaded that Japanese Americans

سفید پوستان آمریکایی‌ه متقاعد شدند که ژاپنی‌های آمریکایی

were no longer a threat.

دیگر یک خطر نبودند.

So the government organized media coverage to transform the public perception

بنابراین دولت پوشش رسانه‌ای را برای تغییر نگرش عمومی از

of Japanese Americans from suspected traitors to an American success story.

آمریکایی‌ژاپنی‌های مشکوک خائن به داستان موفقیت آمریکایی شروع کرد.

In fact, the phrase “model minority” was coined by one such article from 1966.

در واقع عبارت «اقلیت نمونه» بود توسط یکی از این مقالات در سال ۱۹۶۶ ابداع شد.

But this article, and others like it,

ولی این مقاله، و موارد مشابهش،

didn’t just cast Asian Americans as an obedient and respectful “model minority."

فقط آسیایی-آمریکایی ها را به عنوان “اقلیت نمونه” مطیع و محترم انتخاب نکرد.

They also criticized so-called “problem minorities,”

به اصطلاح «اقلیت‌های مشکل دار» هم در درجه اول

primarily Black Americans.

سیاه‌پوستان آمریکا انتقاد کردند.

Politicians who were threatened by the rising Civil Rights movement

سیاستمدارانی که توسط جنبش حقوق مدنی در حال رشد

used this rhetoric to discredit Black Americans’ demands

از این لفاظی برای بی‌اعتبار کردن حقوق آمریکایی‌های سیاه

for justice and equality.

برای عدالت و برابری تهدید شدند.

They presented a fabricated story of Asian American success

آنها داستان ساختگی موفقیت آسیایی آمریکایی را ارائه کردند

to paint struggling Black communities as inferior.

برای پست‌تر نشان‌دادن جامعه سیاه‌پوستان.

This narrative put a wedge between Black and Asian Americans.

این داستان روابط سیاه‌ها و آسیایی‌های آمریکایی را خراب کرد.

It erased their shared history of fighting oppression

تاریخچه مشترک مبارزه با ظلم‌‌هایشان را پاک کرد

alongside other marginalized groups,

در کنار سایر گروه‌های حاشیه‌نشین،

and pit the two communities against each other.

و دو جامعه را در برابر یکدیگر قرار داد.

In doing so, the model minority myth also enforced a racial hierarchy,

در انجام این کار، اسطوره اقلیت مدل همچنین یک سلسله مراتب نژادی را اعمال کرد،

with white Americans on top and everyone else underneath.

با آمریکایی‌های سفید بر بالا و بقیه در زیر.

Certainly, many people who still believe the model minority stereotype,

قطعا بسیاری از افرادی که هنوز معتقد به کلیشه الگوی اقلیت‌ها هستند،

either consciously or unconsciously, might not agree with that idea.

آگاهانه یا ناخودآگاه، ممکن است با این ایده موافق نباشد

But comparing the imagined strengths and weaknesses of racial groups

ولی مقایسه کردن تصور کردن قدرت و ناتوانی گروه‌های نژادی

places value on how well those groups meet certain standards—

جایگاهی تعیین می‌کند که آن گروه‌ها در رسیدن به استاندارد‌هایی

typically, standards set by a white majority.

در واقع، استاندارد‌ها با اکثریت سفید‌ها گذاشته می‌شد.

In this case, the model minority stereotype

در این مورد، کلیشه الگوی اقلیت

suggests that marginalized groups who are compliant, gentle, and respectful

نشان می‌دهد که گروه‌های در حاشیه که سازگار، ملایم و محترم هستند نشان شدند

of white authority are deserving of tolerance,

از مقامات سفید شایسته تحمل هستند،

while groups that challenge the status quo are not.

در حالی که گروه‌هایی که وضعیت را به چالش می‌کشند موجود نیست.

This stereotype also negatively impacts the Asian individuals it describes.

این کلیشه تأثیر منفی برای توصیف آسیایی‌ها دارد.

According to a psychological phenomenon known as stereotype threat,

طبق یک پدیده روانی به عنوان تهدید کلیشه‌ای شناخته می‌شود،

members of a group often place pressure on their individual actions

اعضا گروه گاهی فشار بر روی رفتار شخص می‌آورند

to avoid encouraging negative group stereotypes.

برای جلوگیری از تشویق منفی کلیشه‌های گروهی.

But this phenomenon can occur around seemingly positive stereotypes as well.

ولی این پدیده می‌تواند برای کلیشه‌های مثبت هم اتفاق بیفتد.

The pressure associated with living up to impossibly high standards

فشاری که وابسته به استاندار‌های بالا‌ی زندگی هست

can lead to poor performance.

می‌تواند باعث اجرا‌های غیر‌مناسب شود.

And teachers are less likely to notice when Asian students are struggling.

و معلمان کمتر متوجه مشکل‌های آسیایی‌ها می‌شوند.

Outside the classroom, social programs catering to Asian communities

بیرون از کلاس، برنامه‌های اجتماعی که از آسیایی‌ها پذیرایی می‌کنند

are frequently overlooked or cut,

بیشتر اوقات نادیده گرفته می‌شوند،

because they’re assumed to need less support than other disadvantaged groups.

بخاطر اینکه عقیده دارند که آنها نیاز کمتری از بقیه گروه‌های زیان خورده دارند.

The favorable portrait created by this stereotype

تصاویر مناسب ساخته شده از این کلیشه‌ها

can also make it harder to recognize racially motivated violence

می‌تواند کار را در شناسایی خشونت به نژاد‌ها را سخت می‌کنند

and discrimination against Asian Americans.

و تبعیض نسبت به آسیایی آمریکایی‌ها.

And since this stereotype carelessly groups all Asians under the same umbrella,

و از زمانی که این کلیشه‌ها بدون توجه تمام گروه آسیایی‌ها را زیر یک چتر گذاشتد.

it impacts people with various backgrounds and unique histories of discrimination.

بر افراد با پیشینه‌های مختلف و تاریخچه منحصر به فرد تبعیض تاثیر می‌گذارد.

So while the model minority label might appear

در حالی که برچسب مدل اقلیت ممکن است ظاهر شود

to benefit Asian populations at first,

در درجه اول برای جمعیت آسیایی‌ها باشد،

in practice, it works like every other racial stereotype.

در عمل، برای بقیه کلیشه‌های نژادی هم جواب می‌دهد.

It reduces a group of people to a one-dimensional image.

گروهی از افراد را به یک تصویر تک بعدی کاهش می‌دهد،

And that single image hinders our ability to understand the history,

و آن تصویر واحد مانع توانایی ما برای درک تاریخ می‌شود،

struggles, and triumphs of the individuals within that group.

مبارزات و پیروزی‌های افراد درون آن گروه می‌شود.

Acknowledging and challenging these labels is essential for building coalitions

تصدیق و به چالش کشیدن این برچسب‌ها برای ایجاد ائتلاف

across communities and eliminating harmful stereotypes for good.

بین گروه‌ها و از بین بردن کلیشه‌های مضرر برای همیشه ضروری است.