A brief history of plural word...s - John McWhorter

Translator: Yada Sattarujawong Reviewer: Unnawut Leepaisalsuwanna

There are a lot of ways

มีหลายเรื่องอยู่

this marvelous language of ours,

ที่ภาษาอังกฤษแสนวิจิตรของเรานี้

English, doesn't make sense.

ไม่ค่อยจะเป็นเหตุเป็นผลเท่าไหร่

For example, most of the time

ยกตัวอย่างเช่น ส่วนใหญ่แล้ว

when we talk about more than one of something,

เวลาเราพูดถึงของมากกว่าหนึ่งอย่าง (พหูพจน์)

เราเติม S ที่ท้ายคำ

we put an S on the end.

One cat, two cats.

"แคท" แทนแมวหนึ่งตัว "แคทส์" แทนแมวสองตัว

But then, there's that handful of words

แต่ก็มีคำอีกจำนวนหนึ่ง

where things work differently.

ที่ใช้วิธีที่ต่างออกไป

Alone you have a man;

เวลาอยู่คนเดียวเราใช้ man

if he has company, then you've got men,

แต่ถ้าเขาอยู่กับเพื่อนๆ พวกเขาจะกลายเป็น men

or probably better for him, women too.

หรือเขาอาจจะโชคดีอยู่กับผู้หญิงหลายคน (women)

Although if there were only one of them,

แต่ถ้ามีแค่คนเดียว

it would be a woman.

ก็เป็น a woman

Or if there's more than one goose,

หรือถ้าเรามีห่าน (goose) มากกว่าหนึ่งตัว

they're geese,

มันก็จะกลายเป็น geese

but why not lots of mooses, meese?

แต่ทำไมกวางมูส (moose) หลายตัว ไม่กลายเป็น meese

Or if you have two feet,

หรือการที่เรามีเท้าสองข้าง (feet)

then why don't you read two beek

แต่ทำไมเราไม่อ่านหนังสือสองเล่ม (beek)

instead of books.

แทนที่จะเป็น books

The fact is that if you were speaking English

ความจริงมีอยู่ว่า ถ้าคุณเป็นคนที่พูดภาษาอังกฤษ

before about a thousand years ago,

เมื่อประมาณพันกว่าปีที่แล้ว

beek is exactly what you would have said

beek ก็เป็นคำที่คุณจะใช้แทน

for more than one book.

หนังสือมากกว่าหนึ่งเล่มนั่นแหละ

If Modern English is strange,

ถ้าคุณว่าภาษาอังกฤษ ในยุคปัจจุบันนี้ดูแปลกแล้วล่ะก็

Old English needed therapy.

ภาษาอังกฤษโบราณก็เหมือนคนไข้ ที่ต้องได้รับการบำบัด

Believe it or not,

เชื่อหรือไม่ว่า

English used to be an even harder language

ภาษาอังกฤษเคยเป็นภาษาที่เรียนรู้ได้ยากกว่า

to learn than it is today.

ที่เป็นอยู่ในตอนนี้

Twenty-five hundred years ago,

เมื่อประมาณ 2500 ปีก่อน

English and German were the same language.

ภาษาอังกฤษกับภาษาเยอรมัน เคยเป็นภาษาเดียวกันมาก่อน

They drifted apart slowly,

ทั้งสองภาษาค่อย ๆ แยกออกจากกัน

little by little becoming more and more different.

ทั้งสองภาษาเริ่มมีความแตกต่างกันมากขึ้น

That meant that in early English,

นั่นหมายความว่า ภาษาอังกฤษดั้งเดิม

just like in German,

เคยมีลักษณะเหมือนกับภาษาเยอรมัน

inanimate objects had gender.

สิ่งของที่ไม่มีชีวิตนั้น ต้องมีเพศกำกับอยู่เสมอ

A fork, gafol, was a woman;

ส้อม (gafol) เป็นเพศหญิง

a spoon, laefel, was a man;

ช้อน (laefel) เป็นเพศชาย

and the table they were on, bord,

แต่โต๊ะ (bord) ที่พวกมันวางอยู่นั้น

was neither, also called neuter.

ไม่ได้เป็นเพศใดแต่เป็นเพศกลาง (neuter)

Go figure!

ลองนึกดูว่า

Being able to use words

ถ้าการที่เราจะใช้คำหนึ่งคำ

meant not just knowing their meaning

หมายถึงต้องรู้ทั้งความหมาย

but what gender they were, too.

และยังต้องทราบเพศของมันอีกด้วย

And while today there are only about a dozen plurals

ในขณะที่ทุกวันนี้ เหลือเพียงคำนามพหูพจน์ไม่กี่ตัว

that don't make sense,

ที่มีลักษณะแปลกๆ

like men

and geese,

เช่น men

และ geese

in Old English, it was perfectly normal

ในภาษาอังกฤษโบราณนั้น มันถือเป็นเรื่องปรกติธรรมดา

for countless plurals to be like that.

ที่มีคำนามพหูพจน์มากมายเหลือเกินที่เป็นแบบนี้

You think it's odd that more than one goose is geese?

คุณคิดว่ามันแปลก ที่ห่านหลายตัวต้องเปลี่ยนเป็น geese

Well, imagine if more than one goat

ลองนึกดูว่าถ้าแพะ (goat)

was a bunch of gat,

มีรูปพหูพจน์เป็นฝูง gat

or if more than one oak tree

หรือต้นโอ๊ค (oak) มากกว่าหนึ่งต้น

was a field of ack.

กลายเป็นทุ่งต้น ack

To be able to talk about any of these,

การจะใช้คำเหล่านี้

you just had to know the exact word for their plural

หมายความว่าคุณต้องรู้จัก รูปพหูพจน์ของทุกๆคำ

rather than just adding the handy S on the end.

แทนที่เพียงแค่เติม S ที่ท้ายคำ

And it wasn't always an S at the end either.

นอกจากนี้บางทีเราก็ไม่ได้เติมแค่ตัว S

In merry Old English,

ในภาษาอังกฤษโบราณแสนสุขสันต์

they could add other sounds to the end.

เราสามารถเติมเสียงอื่น ๆ ไว้ตอนท้ายได้

Just like more than one child is children,

เช่นเดียวกับการที่เด็กหนึ่งคน (child) กลายเป็น children

more than one lamb was lambru,

แกะหนึ่งตัว (lamb) กลายเป็นแกะหลายตัว (lambru)

you fried up your eggru,

คุณทอดไข่หลายฟอง (eggru)

and people talked not about breads,

คนอาจไม่พูดถึงขนมปังหนึ่งชิ้น (bread)

but breadru.

แต่พูดถึงขนมปังหลายชิ้น (breadru)

Sometimes it was like sheep is today -

บางครั้งก็มีบางคำที่มีลักษณะ เหมือนกับคำว่า sheep ในทุกวันนี้

where, to make a plural, you don't do anything.

ที่เราไม่ต้องเติมอะไรในรูปพหูพจน์

One sheep,

แกะหนึ่งตัว (one sheep)

two sheep.

แกะสองตัว (two sheep)

In Old English, one house,

ในภาษาอังกฤษโบราณ บ้านหนึ่งหลัง

two house.

บ้านสองหลัง

And just like today, we have oxen instead of oxes.

ก็เหมือนทุกวันนี้ที่เราใช้ oxen แทนที่จะใช้ oxes

Old English people had toungen instead of tongues,

ภาษาอังกฤษโบราณก็ใช้รูปพหูพจน์ ของลิ้นว่า toungen แทนที่จะเป็น tongues

namen instead of names,

และ namen เป็นรูปพหูพจน์ของคำว่าชื่อ name

and if things stayed the way they were,

และถ้าทุกอย่างยังคงเป็นอย่างนั้นต่อมาจนถึงปัจจุบัน

today we would have eyen instead of eyes.

เราก็คงใช้คำว่า eyen หมายถึงดวงตาสองข้าง แทนคำว่า eyes

So, why didn't things stay the way they were?

แล้วทำไมทุกอย่างไม่เป็นอยู่อย่างเดิม

In a word, Vikings.

คำตอบสั้นๆคือ พวกไวกิ้ง

In the 8th century, Scandinavian marauders

ในศตวรรษที่แปด โจรปล้นสะดมชาวสแกนดิเนเวีย

started taking over much of England.

เริ่มเข้ามาบุกรุกพื้นที่บนเกาะอังกฤษ

They didn't speak English,

พวกเขาไม่ได้พูดภาษาอังกฤษ

they spoke Norse.

พวกเขาพูดพูดภาษานอร์ส

Plus, they were grown-ups,

นอกจากนี้ พวกเขายังเป็นผู้ใหญ่ตัวโตๆ

and grown-ups aren't as good

และความสามารถในการเรียนภาษาของพวกเขา

at learning languages as children.

ก็ไม่ดีเท่ากับพวกเด็กๆ

After the age of roughly 15,

ตั้งแต่อายุประมาณ 15 ปี ขึ้นไป

it's almost impossible to learn a new language

มันเกือบจะเป็นไปไม่ได้ในการเรียนภาษาใหม่

โดยไม่ติดสำเนียงภาษาเดิม

without an accent

and without slipping up here and there

หรือพูดผิดบ้างตรงโน้นตรงนี้

as we all know from what language classes are like.

อย่างที่เรารู้กันดีว่าการเรียนภาษาในห้องเรียนเป็นอย่างไร

The Vikings were no different,

ชาวไวกิ้งก็เช่นกัน

so they had a way of smoothing away

พวกเขามีวิธีการที่จะกำจัด

the harder parts of how English worked.

ส่วนที่ยากของภาษาอังกฤษออกไปเสีย

Part of that was those crazy plurals.

เรื่องหนึ่งที่ถูกกำจัดออกไปก็คือ ระบบการเปลี่ยนรูปคำพหูพจน์ที่ยุ่งยาก

Imagine running up against a language

ลองนึกถึงภาษาที่มีคำพหูพจน์อย่าง

with eggru

eggru (eggs)

and gat

กับ gat (goats)

on the one hand,

แล้วลองเปรียบเทียบกับภาษา

and then with other words,

หรือกับคำอื่นๆ

all you have to do is add 's'

ที่คุณเพียงแค่เติม S

and get days

แล้วก็ได้รูปพหูพจน์ เช่น days

and stones.

หรือ stones

Wouldn't it make things easier

คุณว่ามันง่ายกว่ามากใช่ไหม

to just use the 's' for everything?

แค่เราใช้ ‘s’ กับทุกๆอย่าง

That's how the Vikings felt too.

ชาวไวกิ้งก็รู้สึกอย่างเดียวกันนี่แหละ

And there were so many of them,

และเนื่องจากพวกเขามีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ

and they married so many of the English women,

แล้วก็แต่งงานกับผู้หญิงชาวอังกฤษ จำนวนมากด้วยเช่นกัน

that pretty soon, if you grew up in England,

ไม่ช้าไม่นานจากนั้น ถ้าคุณเติบโตในอังกฤษ

you heard streamlined English as much as the real kind.

คุณก็จะได้ยินภาษาอังกฤษดัดแปลง บ่อยพอ ๆ กับที่ได้ยินแบบของแท้ต้นฉบับ

After a while nobody remembered the real kind any more.

และไม่นานนัก ก็ไม่มีใครจำได้แล้วว่า แบบของแท้นั้นเป็นอย่างไร

Nobody remembered that once you said doora

ทุกคนจำไม่ได้ว่า เคยใช้ doora แทนประตูหลายบาน

instead of doors

แทนที่จะใช้ doors

and handa instead of hands.

และใช้ handa แทนมือสองข้าง (hands)

Plurals made a lot more sense now,

รูปพหูพจน์ของคำนามต่างๆ ดูจะสมเหตุสมผลมากขึ้นแล้วในปัจจุบันนี้

except for a few hold-outs like children

ยกเว้นแค่บางคำที่ยังคงใช้กันต่อมา เช่นคำว่า children

and teeth

that get used so much

และ teeth

ซึ่งถูกใช้บ่อยเสียจนเคยชิน

that it was hard to break the habit.

ยากที่จะเปลี่ยนแปลง

The lesson is

สิ่งที่เราได้เรียนรู้คือ

that English makes a lot more sense than you think.

ภาษาอังกฤษในตอนนี้ ฟังดูเป็นเหตุเป็นผลมากกว่าที่คุณคิด

Thank the ancestors of people

ต้องขอขอบคุณ บรรพบุรุษ

in Copenhagen and Oslo for the fact

ในกรุงโคเปนเฮเกน และออสโล ที่ทำให้

that today we don't ask for a handful of pea-night

ทุกวันนี้เราไม่ต้องเรียกซื้อ ถั่วหลายอัน (pea-night)

instead of peanuts.

แทนที่จะซื้อ peanuts

Although, wouldn't it be fun,

ถึงแม้ว่ามันจะดูน่าสนุกดี

if for just a week or two,

ถ้าจะลองพูดดูซักอาทิตย์ สองอาทิตย์

we could?

มาลองดูไหมล่ะ