Underwater farms vs. climate change - Ayana Elizabeth Johnson and Megan Davis

Translator: Usatip Kunsit Reviewer: Natthacha Sangchaitaveeruk

For 3 billion people around the world,

สำหรับประชากร 3 พันล้านคนทั่วโลก

seafood provides a significant source of protein and nutrition.

อาหารทะเลคือแหล่งโปรตีน

และโภชนาการที่สำคัญ

But recent studies show that 33% of wild fisheries are overfished,

ผลศึกษาพบว่า ร้อยละ 33 ของการทำประมงในธรรมชาติ

คือการทำประมงเกินขีดจำกัด

while another 60% are fished at their maximum capacity.

อีกร้อยละ 60 คือ การทำประมงจุดสูงสุดที่สามารถทำได้

In fact, over half the seafood we eat–

จริง ๆ แล้วกว่าครึ่ง ของอาหารทะเลที่เรากิน

from finfish and shellfish to seaweed and algae–

ทั้งปลาและหอย จนถึงสาหร่าย

isn’t caught in the wild.

ไม่ได้มาจากธรรมชาติ

It’s grown through aquaculture, or aquatic farming.

มันถูกเลี้ยงจากการเพาะเลี้ยงหรือฟาร์ม

Farmed seafood is one of the fastest-growing food industries,

ธุรกิจอาหารทะเลจากฟาร์ม เป็นหนึ่งในอุตสาหกรรมที่โตเร็วที่สุด

expanding in volume by 5.8% each year.

ซึ่งขยายตัวในปริมาณร้อยละ 5.8 ในแต่ละปี

But different methods of aquaculture come with different advantages and issues–

แต่วิธีเพาะเลี้ยงที่ต่างกันก็มาพร้อมกับ ประโยชน์และปัญหาที่ต่างกัน

some of which echo the serious problems we’ve seen in industrial agriculture.

ซึ่งบางอย่างสะท้อนให้นึกถึงปัญหา ร้ายแรงที่เราเคยเจอในเกษตรเชิงอุตสาหกรรม

So how can we avoid repeating the mistakes we’ve made on land, at sea?

เราจะสามารถหลีกเลี่ยงข้อผิดพลาด ที่เคยเกิดบนผืนดิน ไม่ให้เกิดในทะเลได้อย่างไร

What aquaculture approaches are we currently using,

อะไรคือวิธีการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำ ที่เรากำลังทำอยู่

and what does a sustainable way to farm the ocean really look like?

และอะไรคือวิธีการที่ยั่งยืน ที่การทำฟาร์มทางทะเลควรทำ

One of the most common aquaculture methods involves large pens made of nets,

หนึ่งในการเลี้ยงสัตว์น้ำที่พบมากสุด คือการเลี้ยงในคอกใหญ่ ๆ ที่ทำจากตาข่าย

where fish are farmed offshore in floating cages roughly 1000 square meters in size.

ที่ที่ปลาถูกเลี้ยงนอกชายฝั่ง ในคอกลอยน้ำที่มีขนาดประมาณ 1 พันตารางเมตร

Commonly employed off the coast of Chile and in the fjords of Norway,

ซึ่งทำอยู่ทั่วไปที่นอกชายฝั่งของชิลี และตามฟยอร์ดของนอร์เวย์

these fish, like many industrially farmed animals,

ปลาเหล่านี้ก็เหมือนกับสัตว์อื่น ในฟาร์มแบบอุตสาหกรรม

occupy stressful, overcrowded pens.

ที่เครียดตลอดและถูกเลี้ยงแบบแออัด

They produce massive amounts of waste,

มันทำให้เกิดของเสียจำนวนมาก

polluting the surrounding areas

เป็นมลพิษต่อบริเวณโดยรอบ

and potentially spreading diseases to wild species.

และมีความเป็นไปได้ ที่จะแพร่กระจายโรคสู่สัตว์น้ำในธรรมชาติ

Worse still, since the antibiotics employed to fight disease

ที่แย่กว่าคือ ยาปฏิชีวนะที่ใช้เพื่อต่อต้านโรค

aren’t fully absorbed by the fish,

ไม่ได้ถูกย่อยทั้งหมดโดยปลา

they get excreted back into the environment.

ส่วนที่เหลือถูกขับถ่ายสู่สิ่งแวดล้อม

Net pens are also susceptible to escapes,

คอกตาข่ายยังทำให้ปลาหลุดรอดออกมาโดยง่าย

unleashing huge numbers of fish which compete for resources

ปลาจำนวนมาก ๆ ที่รอดออกมา จะแย่งชิงอาหาร

and weaken the local gene pool with genes adapted for captivity.

และทำให้สายพันธุ์พื้นถิ่นอ่อนแอลง ด้วยยีนที่ดัดแปลงมาเพื่อการเลี้ยง

Escaped fish can even disrupt local ecosystems as invasive species.

ปลาที่หลบหนีออกมายังรบกวนระบบนิเวศ ในฐานะชนิดพันธุ์รุกราน

Other techniques,

ส่วนวิธีการเลี้ยงอื่น ๆ

such as man-made coastal ponds commonly used for shrimp farming in Southeast Asia,

เช่น บ่อปลูกสร้างใกล้ชายฝั่ง ที่มักใช้ เลี้ยงกุ้งในแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

create additional environmental problems.

ก็สร้างปัญหาต่าง ๆ ทางสิ่งแวดล้อม

Just like net pens, these ponds are prone to spreading pollution and disease.

เช่นเดียวกันกับคอกตาข่าย บ่อเหล่านี้มีแนวโน้มจะกระจายมลพิษและโรคภัย

Their construction also frequently destroys important ecosystems

โครงสร้างของมันยังทำลาย ระบบนิเวศที่สำคัญอยู่บ่อย ๆ

like mangroves and marshes,

เช่น ป่าชายเลนและหนองน้ำ

which protect coastal areas from storms,

ซึ่งปกป้องบริเวณชายฝั่งจากพายุ

provide habitats, and absorb tons of greenhouse gases.

รวมถึงเป็นที่อยู่ให้สิ่งมีชีวิตและดูดซับ ก๊าซเรือนกระจกจำนวนมหาศาล

One way to solve these problems is to farm fish on land

ทางหนึ่งที่จะแก้ปัญหาเหล่านี้ คือการทำฟาร์มปลาบนบก

in completely contained systems.

ในระบบที่ปิดร้อยเปอร์เซ็นต์

Tanks and raceways can recirculate and filter water to prevent pollution.

ถังน้ำและรางน้ำจะหมุนเวียนน้ำเรื่อย ๆ และกรองน้ำในระบบเพื่อป้องกันมลพิษ

But even fully contained facilities still contend with another major hurdle:

แต่ต่อให้มีอุปกรณ์ที่ครบครัน ก็ยังคงมีอีกอุปสรรคที่สำคัญ

fishmeal.

นั่นคือ ผงปลาป่น

About 10% of the seafood caught globally is used to feed animals,

อาหารทะเลทั่วโลกประมาณร้อยละ10 ถูกใช้เป็นอาหารสัตว์

including carnivorous farmed fish.

รวมถึงปลาในฟาร์มที่กินเนื้อ

Researchers are working on fish feed made of insects and plant-based proteins,

เหล่านักวิจัยกำลังวิจัยอาหารปลา ที่ทำจากแมลงและโปรตีนจากพืช

but for now many inland fish farms are connected to overfishing.

แต่ตอนนี้ฟาร์มเลี้ยงปลาบนฝั่งหลายที่ เป็นการทำประมงแบบที่มากเกินกำลังผลิตของสัตว์น้ำ

All these obstacles can make sustainable aquaculture feel a long way off,

อุปสรรคเหล่านี้ทำให้การเลี้ยงสัตว์น้ำ อย่างยั่งยืนดูห่างไกลออกไป

but innovative farmers are finding new ways to responsibly farm the seas.

แต่เกษตรรุ่นใหม่กำลังค้นพบวิธีใหม่ ๆ ที่จะทำฟาร์มในทะเลอย่างมีความรับผิดชอบ

The most promising solution of all may be to look lower on the food chain.

ทางออกที่ดีที่สุดอาจจะเป็น การมองลึกลงไปยังห่วงโซ่อาหาร

Instead of cramming large, carnivorous fish into pens,

แทนที่จะอัด ปลากินเนื้อจำนวนมาก ๆ ในคอก

we can work with natural ocean systems

เราสามารถทำงานร่วมกับ ระบบของทะเลตามธรรมชาติ

to produce huge amounts of shellfish and seaweeds.

ในการเลี้ยงหอย และสาหร่ายจำนวนมาก ๆ

These low-maintenance flora and fauna don’t need to be fed at all.

พืชและสัตว์เหล่านี้ต้องการการดูแลต่ำ และเราไม่จำเป็นต้องให้อาหารพวกมันเลย

In fact, they naturally improve water quality,

จริง ๆ แล้วพวกมันช่วยปรับปรุง คุณภาพน้ำได้ตามธรรมชาติ

filtering it as they feed off of sunlight and nutrients in the seawater.

บำบัดน้ำผ่านการใช้แสงอาทิตย์ และกินอาหารในทะเล

By absorbing carbon through photosynthesis,

ด้วยการดูดซับคาร์บอน ผ่านการสังเคราะห์แสง

these farms help battle climate change,

ฟาร์มเหล่านี้ช่วยต่อสู้ กับการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศ

and reduce local ocean acidification

และลดปรากฏการณ์ทะเลเป็นกรด ในพื้นที่นั้น ๆ

while creating habitats for other species to thrive.

ในขณะที่เพิ่มแหล่งที่อยู่ ให้กับสายพันธุ์อื่น ๆ ได้เจริญเติบโต

Shifting to restorative ocean farming

การเปลี่ยนไปทำฟาร์มในทะเล แบบช่วยฟื้นฟูนี้

could provide good jobs for coastal communities,

สามารถเพิ่มอาชีพที่ดีให้กับชุมชนชายฝั่ง

and support healthy plant and shellfish-based diets

ช่วยให้พืชเติบโตได้ดี รวมถึงอาหารที่มาจากหอย

that have an incredibly low carbon footprint.

ที่ปล่อยก๊าซเรือนกระจกต่ำ อย่างเหลือเชื่อ

In just 5 months,

ในเวลาแค่ 5 เดือน

4,000 square meters of ocean can produce 25 tons of seaweed

พื้นที่ 4,000 ตารางเมตรของทะเล สามารถผลิตสาหร่ายได้ 25 ตัน

and 250,000 of shellfish.

และผลิตหอยได้ 250,000 ตัว

With the right distribution network,

ด้วยเครือข่ายการจำหน่าย อย่างเหมาะสม

a series of small farms, collectively the size of Washington State

เมื่อนับรวมกันทั้งหมด ฟาร์มขนาดเล็ก ๆ มีขนาดเท่ากับรัฐวอชิงตัน

could feed the planet.

ซึ่งสามารถเป็นอาหารให้คนทั้งโลกได้

Farms like these are already popping up around the globe,

การทำฟาร์มแบบนี้กำลังเกิดขึ้นทั่วโลก

and a new generation of farmers is stepping up

และเกษตรรุ่นใหม่กำลังเดินหน้าต่อไป

to pursue a more sustainable future.

เพื่อสร้างอนาคตที่ยั่งยืนกว่า

Done properly,

หากดำเนินการเหมาะสม

regenerative ocean farming could play a vital role in helping our oceans,

การทำฟาร์มในทะเลรูปแบบใหม่

สามารถมีบทบาทสำคัญ ในการช่วยเหลือทะเลของเรา

our climate, and ourselves.

ภูมิอากาศของเรา และตัวของเราเอง​​