Underwater farms vs. climate change - Ayana Elizabeth Johnson and Megan Davis

Translator: ‌Behdad Khazaeli Reviewer: sadegh zabihi

For 3 billion people around the world,

برای سه میلیارد انسان در جهان،

seafood provides a significant source of protein and nutrition.

غذا‌های دریایی منبع مهمی از پروتئین و مواد مغذی هستند.

But recent studies show that 33% of wild fisheries are overfished,

اما مطالعات جدید نشان دهنده صید بیش از حد در ۳۳٪ از محل‌های طبیعی صیادی است،

while another 60% are fished at their maximum capacity.

در حالیکه ۶۰ درصد مابقی هم در حد‌اکثر ظرفیت خود هستند.

In fact, over half the seafood we eat–

در واقع، بیش از نیمی از غذا‌های دریایی که می‌خوریم -

from finfish and shellfish to seaweed and algae–

از ماهی‌های استخوانی تا جلبک و خزه دریایی ــ

isn’t caught in the wild.

به شکل آزاد صید نمی‌شوند.

It’s grown through aquaculture, or aquatic farming.

این محصولات به شکل آبزی پروری و در مزارع دریایی پرورش می‌یابند.

Farmed seafood is one of the fastest-growing food industries,

کشت محصولات دریایی یکی از پر‌رشد‌ترین صنایع غذایی است،

expanding in volume by 5.8% each year.

که سالانه رشدی معادل ۵/۸٪ دارد.

But different methods of aquaculture come with different advantages and issues–

اما شیوه‌های مختلف آبزی‌پروری مزایا و مشکلات خود را دارند ــ

some of which echo the serious problems we’ve seen in industrial agriculture.

که برخی از آنها تکرار مشکلات جدی است که در کشت صنعتی با آن مواجهیم.

So how can we avoid repeating the mistakes we’ve made on land, at sea?

پس چطور می‌توانیم از تکرار اشتباهاتی که در در خشکی کردیم، در دریا جلوگیری کنیم؟

What aquaculture approaches are we currently using,

امروزه از چه شیوه‌های آبزی‌پروری استفاده می‌کنیم،

and what does a sustainable way to farm the ocean really look like?

و راهکار ماندگار برای کشت در دریا چگونه است؟

One of the most common aquaculture methods involves large pens made of nets,

یکی از معمول‌ترین شیوه‌های آبزی‌پروری به شکل محوطه‌های محصوری از تور‌هاست،

where fish are farmed offshore in floating cages roughly 1000 square meters in size.

که ماهی‌ها در قفس‌هایی شناور در دریا به اندازه‌ی حدود ۱۰۰۰ متر مربع کشت می‌شوند.

Commonly employed off the coast of Chile and in the fjords of Norway,

این کار که در سواحل شیلی و فلات نروژ معمول است،

these fish, like many industrially farmed animals,

این ماهی‌ها، مانند خیلی از حیوانات پرورش یافته صنعتی،

occupy stressful, overcrowded pens.

در محل‌هایی بیش از حد پر شده، و پر از فشار عصبی قرار دارند.

They produce massive amounts of waste,

مقدار عظیمی از ضایعات تولید می‌کندد،

polluting the surrounding areas

پیرامون را آلوده می‌کنند

and potentially spreading diseases to wild species.

و امکان گسترش بیماری را به انواع وحشی دارند.

Worse still, since the antibiotics employed to fight disease

از آن بدتر، به دلیل آنکه آنتی‌بیوتیک‌های مورد مصرف در درمان بیماری‌ها

aren’t fully absorbed by the fish,

کاملا توسط ماهی جذب نمی‌شوند،

they get excreted back into the environment.

دوباره به محیط دفع می شوند.

Net pens are also susceptible to escapes,

بدلیل آنکه قفس‌هی توری مستعد فرار هستند،

unleashing huge numbers of fish which compete for resources

رهایی تعداد عظیمی از ماهی‌ها در رقابت برای منبع

and weaken the local gene pool with genes adapted for captivity.

موجب تضعیف مجموعه ژن‌های محلی با ژن‌های منطبق با اسارت می‌گردد.

Escaped fish can even disrupt local ecosystems as invasive species.

ماهی‌های متواری حتی زیست بوم‌هایی محلی را مانند گونه‌های مهاجم تخریب می‌کنند.

Other techniques,

شیوه‌های دیگر مثل،

such as man-made coastal ponds commonly used for shrimp farming in Southeast Asia,

استخر‌های ساحلی مصنوعی عموما برای پرورش میگو در آسیای جنوب شرقی استفاده می‌شوند،

create additional environmental problems.

که خود مشکلات محیطی مضاعفی ایجاد می‌کنند.

Just like net pens, these ponds are prone to spreading pollution and disease.

درست مثل فقس‌های توری، این آبگیرها مستعد پخش آلودگی و بیماری هستند.

Their construction also frequently destroys important ecosystems

و ساخت آنها مداوما زیست‌بوم‌های مهمی

like mangroves and marshes,

مانند بوته‌های مانگرو و باتلاق‌ها را از بین می‌برد،

which protect coastal areas from storms,

که محافظ نواحی ساحلی از توفان‌ها،

provide habitats, and absorb tons of greenhouse gases.

و فراهم ‌کننده زیستگاه و جذب کننده مقادیر زیادی از گاز‌های گل‌خانه‌ای هستند.

One way to solve these problems is to farm fish on land

یک راه حل این مشکلات پرورش ماهی در خشکی است

in completely contained systems.

در سیستمی کاملا احاطه شده.

Tanks and raceways can recirculate and filter water to prevent pollution.

برای جلوگیری از آلودگی مخازن و کانال‌های آب آن را فیلتر و در گردش نگاه می‌دارند.

But even fully contained facilities still contend with another major hurdle:

اما حتی تاسیسات کاملا احاطه شده هم با مانع بزرگ دیگری مواجه‌اند:

fishmeal.

غذای ماهی.

About 10% of the seafood caught globally is used to feed animals,

حدود ۱۰٪ از ماهی‌های صید شده در دنیا در تغذیه حیوانات استفاده می‌شوند،

including carnivorous farmed fish.

از جمله ماهی‌های گوشت خوار دیگر.

Researchers are working on fish feed made of insects and plant-based proteins,

محققین استفاده از پروتئین‌های حشرات و گیاهان را در تغذیه ماهی‌ها بررسی می‌کنند،

but for now many inland fish farms are connected to overfishing.

اما هم اکنون خیلی از مزارع پرورش ماهی دلیل صید بیش از حد هستند.

All these obstacles can make sustainable aquaculture feel a long way off,

همه این موانع موجب می‌شوند که آبزی‌پروری پایدار، دور از دسترس به نظر برسد.

but innovative farmers are finding new ways to responsibly farm the seas.

اما پرورش دهندگان نوآور راه‌های جدیدی برای کشاورزی در دریا پیدا می‌کنند.

The most promising solution of all may be to look lower on the food chain.

ممکن است بهترین راه حل، توجه به بخش پایین‌تری در زنجیره غذا باشد.

Instead of cramming large, carnivorous fish into pens,

بجای گذاشتن تعداد زیادی ماهی گوشتخوار در قفس‌ها،

we can work with natural ocean systems

می‌توانیم با سیستم‌های طبیعی اقیانوس همکاری کنیم

to produce huge amounts of shellfish and seaweeds.

تا مقادیر عظیمی صدف و جلبک تولید کنیم.

These low-maintenance flora and fauna don’t need to be fed at all.

این گیاهان و جانوران نیازی به نگهداری و یا غذا دادن ندارند.

In fact, they naturally improve water quality,

در واقع، به شکلی طبیعی کیفیت آب را بالا می‌برند،

filtering it as they feed off of sunlight and nutrients in the seawater.

و این را با تغذیه از نور خورشید و فیلتر کردن مواد غذایی آب دریا انجام می‌دهند.

By absorbing carbon through photosynthesis,

با جذب کربن از راه فتوسنتز،

these farms help battle climate change,

این مزارع به مبارزه با تغییرات اقلیمی،

and reduce local ocean acidification

و کاهش اسیدی شدن محلی اقیانوس‌ها هم کمک می‌کنند

while creating habitats for other species to thrive.

و همزمان محیط زیستی را برای رشد دیگر گونه ها فراهم می‌کنند.

Shifting to restorative ocean farming

حرکت به سمت کشت احیا کننده اقیانوسی

could provide good jobs for coastal communities,

می‌تواند شغل‌های مناسبی را برای جوامع ساحلی بوجود آورد،

and support healthy plant and shellfish-based diets

و از رژیم‌های غذایی سالم بر پایه گیاه و صدف

that have an incredibly low carbon footprint.

که ردپای کربن بسیار کمی دارند هم پشتیبانی کند.

In just 5 months,

تنها در ۵ ماه،

4,000 square meters of ocean can produce 25 tons of seaweed

۴۰۰۰ متر مربع از اقیانوس می‌تواند ۲۵ تن جلبک

and 250,000 of shellfish.

و ۲۵۰،۰۰۰ صدف تولید کند.

With the right distribution network,

که با شبکه مناسب توزیع،

a series of small farms, collectively the size of Washington State

تعدادی مزارع کوچک، مجموعا به اندازه ایالت واشنگتن

could feed the planet.

می‌تواند کل کره زمین را تغذیه کند.

Farms like these are already popping up around the globe,

مزارعی مانند این همین حالا هم در اطراف جهان پدیدار شده‌اند،

and a new generation of farmers is stepping up

و نسل جدیدی از کشاورزان قدم جلو گذاشته‌اند

to pursue a more sustainable future.

تا آینده‌ی پایدار‌تری را دنبال کنند.

Done properly,

اگر به درستی انجام شود،

regenerative ocean farming could play a vital role in helping our oceans,

کشت احیا کننده اقیانوسی می‌تواند نقشی حیاتی در کمک به اقیانوس‌های‌مان،

our climate, and ourselves.

آب و هوایمان و خودمان بازی کند.