How did ancient civilizations make ice cream? - Vivian Jiang

Translator: Thunyaluk Phuriwat Reviewer: Chatthip Chaichakan

On a hot spring afternoon in 1963,

ในบ่ายอันร้อนแรงของฤดูใบไม้ร่วงปี 1963

two men, sent by the American CIA,

ชายสองคนที่ถูกส่งมาจาก สำนักงานข่าวกรองกลางอเมริกา (CIA)

snuck into the cafeteria of the Havana Libre Hotel.

แอบเข้ามาในห้องอาหารของโรงแรมฮาวานา ลิเบรอ

Their directive was to retrieve a poison pill from the freezer

คำสั่งที่พวกเขาได้รับคือ ให้นำเม็ดยาพิษออกจากช่องแช่แข็ง

and slip it into the chocolate milkshake of Fidel Castro,

แล้วลอบวางลงไปใน ช็อคโกแลตมิลค์เชคของฟิเดล คาสโตร

the Cuban leader who was known to devour up to 18 scoops of ice cream after lunch.

ผู้นำของคิวบา ที่เป็นที่รู้จักกันว่าสามารถ กินไอศกรีมได้ถึง 18 ลูกหลังมื้อกลางวัน

While exact details of the story are contested, it's rumored that the pill,

แม้จะมีการโต้แย้งเกี่ยวกับรายละเอียด ที่แน่นอน แต่ก็เป็นที่ลือกันว่า

however, froze to the freezer coils and broke,

ยาเม็ดนั้นถูกแช่เย็นแบบสุดขั้วจนเสื่อมสภาพ และแตกไปตั้งแต่ในตู้เย็นแล้ว

foiling the CIA’s plan and granting Castro many more days to satiate his sweet tooth.

ทำให้แผนของ CIA ล้ม และยืดเวลาให้คาสโตร ได้เพลิดเพลินกับของหวานที่เขาโปรดปรานต่อไป

Ice cream has held a unique role in our world’s history, culture, and cravings—

ไอศกรีมมีบทบาทโดดเด่นในประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม รวมถึงความ“อยากอาหาร”ของมนุษย์โลก

but where did it come from?

ว่าแต่ มันมีที่มาจากไหนกันนะ?

The first accounts of cold desserts and iced drinks date back

เรื่องราวที่มาแรกสุดของขนมหวานแช่เย็น และเครื่องดื่มเย็นนั้น สามารถเท้าความ

as early as the first century.

กลับไปได้ตั้งแต่ยุคศตวรรษแรกๆ

ในอารยธรรมต่างๆ อย่าง โรมันโบราณ จักรวรรดิ โมกุลของอินเดีย และราชวงศ์ถังของจีน

In civilizations including ancient Rome, Mughal India, and Tang dynasty China,

these icy treats were mainly enjoyed by the royal elites.

หวานเย็นเหล่านี้ เป็นที่นิยมของชนชั้นสูงเป็นหลัก

And finding the means to freeze these delicacies wasn’t always easy.

และการหาวิธีการแช่แข็งอาหาร เหล่านี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

Wealthy Mediterranean nobility sent laborers to trek up high mountains

ขุนนางชาวเมดิเตอร์เรเนียนผู้ร่ำรวย ส่งแรงงานขึ้นไปบนภูเขาสูง

to harvest glacial ice and snow.

เพื่อเก็บก้อนน้ำแข็งและหิมะ

Meanwhile, ancient Persians built shallow insulated pools of water

ในขณะเดียวกัน ชาวเปอร์เซียโบราณก็ สร้างแอ่งน้ำตื้นหุ้มฉนวนกันความร้อน

and utilized a technique known as sky cooling.

และใช้เทคนิคที่เรียกว่า “การทำความเย็นจากจากท้องฟ้า”

At night, the shallow pools would naturally radiate heat

ในตอนกลางคืน แอ่งน้ำตื้นจะแผ่ความร้อน

into the dry desert skies,

ไปยังชั้นบรรยากาศแห้งๆ ของทะเลทราย

causing them to dip below the ambient temperature and freeze.

ทำให้อุณหภูมิของน้ำลดลงต่ำกว่า อุณหภูมิโดยรอบ ทำให้น้ำเย็นจัดและแข็งตัว

Yet the cream-based treat we know today made a much later debut.

แต่ขนมหวานเนื้อนวลจากครีมแบบที่เรารู้จัก กันทุกวันนี้ถือกำเนิดขึ้นหลังจากนั้นนานมาก

It was originally inspired by sherbet, or sharbat in Arabic,

เดิมไอศกรีมได้รับแรงบันดาลใจจากเชอร์เบท หรือ ชาร์บาท ในภาษาอาหรับ

an icy drink believed to have originated in Persia,

ซึ่งเป็นเครื่องดื่มเย็นที่เชื่อกันว่า มีต้นกำเนิดในเปอร์เซีย

and subsequently gained popularity in the Middle Ages.

และต่อมาได้รับความนิยมในยุคกลาง

European travelers brought sharbat recipes home,

นักเดินทางชาวยุโรปหลายคน ได้นำสูตรชาร์บัทกลับบ้าน

and began creating their own chocolate, pinecone,

จากนั้นพวกเขาก็เริ่มพัฒนาสูตร ชาร์บัทของตัวเอง ทั้งรสช็อคโกแลต รสลูกสน

and even eggplant flavored takes on the refreshment.

หรือแม้แต่รสมะเขือยาวเพื่อความสดชื่น

In 1692, Antonio Latini, a Neapolitan chef,

ในปีค.ศ. 1692 อันโตนิโอ ลาตินี พ่อครัวชาวเนเปิลส์

recorded a recipe for a unique milk-based version,

ได้จดบันทึกชาร์เบทสูตรพิเศษที่ทำจากนม

which some historians dub the first ice cream.

ซึ่งนักประวัติศาสตร์บางคน ยกย่องให้เป็นไอศกรีมตัวแรก

In the 18th century, ice cream expanded its reach

ในศตวรรษที่ 18 ไอศกรีมก็เริ่มขยาย ขอบเขตความนิยม เพราะ

as these recipes set sail alongside European settlers to North America.

สูตรไอศกรีมเหล่านี้ได้ล่องเรือไปยังอเมริกา เหนือพร้อมๆ กับผู้ตั้งถิ่นฐานชาวยุโรป

Yet it was still mainly enjoyed by the upper classes

อย่างไรก็ตาม คนส่วนใหญ่ที่จะทาน ไอศกรีมได้ก็ยังคงมีแต่ชนชั้นสูงเท่านั้น

as the process to make it was quite laborious,

เนื่องจากกระบวนการผลิต ค่อนข้างลำบากและใช้แรงงานมาก

and its main ingredients— sugar, salt, and cream— were expensive.

อีกทั้งส่วนผสมหลักเช่น น้ำตาล, เกลือ, และครีมนั้นมีราคาแพง

George Washington is said to have spent the equivalent of $6,600

ว่ากันว่า จอร์จ วอชิงตันถึงกับใช้เงิน ที่มีจำนวนเท่ากับ 6,600 ดอลลาร์ในปัจจุบัน

in today’s dollars on ice cream in one summer alone.

เพื่อซื้อไอศกรีมในฤดูร้อนฤดูเดียว

It was on American soil that the frozen dessert entered its golden age,

ต่อมา หวานเย็นเข้าสู่ยุคทอง บนผืนแผ่นดินอเมริกา

as inventors and entrepreneurs began to engineer ways to bring it to the masses.

เมื่อนักประดิษฐ์และผู้ประกอบการเริ่มหาวิธี ทางวิศวกรรมเพื่อให้ไอศกรีมเข้าถึงคนหมู่มาก

In Philadelphia in 1843, Nancy Johnson patented

ที่เมืองฟิลาเดลเฟียในปี 1843 แนนซี่ จอห์นสันได้จดสิทธิบัตร

a revolutionary ice cream-making machine featuring a crank and beater,

เครื่องทำไอศกรีมปฏิวัติวงการ ที่มีทั้งข้อเหวี่ยงและเครื่องตีในตัว

which made the process easier for any home cook.

ซึ่งช่วยให้การทำไอศกรีมที่บ้าน เป็นเรื่องง่ายสำหรับทุกคน

And storing ice cream was no longer an obstacle, as by the mid-1830s,

อีกทั้งการเก็บไอศกรีมไม่ใช่อุปสรรคอีกต่อไป เนื่องจากในช่วงกลางทศวรรษ 1830

New England businessman “Ice King” Frederic Tudor

นักธุรกิจชาวนิวอิงแลนด์นามว่า เฟรด เดอริก ทิวดอร์ หรือ “ราชาแห่งน้ำแข็ง”

had greatly improved the ice trade,

ได้เข้ามาพลิกโฉมธุรกิจค้าขายน้ำแข็ง

shipping thousands of tons of ice to households across the globe.

โดยการส่งออกน้ำแข็งหลายพันตัน ไปยังครัวเรือนต่างๆทั่วทุกมุมโลก

Soon, ice cream was on every street corner.

หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีไอศกรีมขายอยู่ทั่วทุกมุมถนน

In the late 1880s, political turmoil brought Italian immigrants to cities

ช่วงปลายทศวรรษ 1880 ความวุ่นวายทางการเมือง นำพาผู้อพยพชาวอิตาลีไปยังเมืองต่างๆ

like London, Glasgow, and New York,

เช่น ลอนดอน กลาสโกว์ และนิวยอร์ก

where many took up jobs as street vendors selling licks of ice cream

ซึ่งเป็นสถานที่ที่หลายคนเริ่มทำงานเป็น พ่อค้าแม่ค้าขายไอศกรีมแท่งตามถนน

for roughly a penny each.

ในราคาประมาณแท่งละหนึ่งเพนนี

Meanwhile, American druggists discovered the appeal of combining soda,

ในขณะเดียวกัน เภสัชกรชาวอเมริกันได้ค้นพบ มนต์สเน่ห์ของการผสมไอศกรีมกับ

a drink thought to have therapeutic properties at the time,

โซดา ซึ่งเป็นเครื่องดื่มที่ถูกมองว่ามี คุณสมบัติทางการรักษาในเวลานั้น

with ice cream,

and a new social spot was born: the soda fountain.

และจุดรวมพลแห่งใหม่อย่าง ร้านขายน้ำอัดลม ก็ถือกำเนิดขึ้น

When the sale of alcohol was banned in 1920,

ในปี 1920 เมื่อการขายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ถูกสั่งห้าม

many American saloons reinvented themselves as soda fountains,

ร้านขายเหล้าหลายแห่งในอเมริกา ก็ฟื้นตัวเองขึ้นมาใหม่เป็นร้านขายน้ำอัดลม

and breweries like Anheuser-Busch and Yuengling

โรงเบียร์เช่นแอนไฮเซอร์-บุช และ ยิงหลิง ก็เคยหันมาผลิตไอศกรีมด้วย

pivoted to producing ice cream.

At the same time, refrigeration technology was improving rapidly.

ในขณะเดียวกันนั้น เทคโนโลยีการทำความเย็น ก็กำลังพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว

By the end of World War II,

เมื่อสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สอง

the average American home had a freezer that could house a quart of ice cream.

ครัวเรือนอเมริกันทั่วไปมีช่องแช่แข็ง ที่สามารถเก็บไอศกรีมได้หนึ่งควอร์ต

Even trucks could be equipped with freezers full of frozen treats.

แม้แต่รถบรรทุกก็สามารถติดตั้งตู้ แช่แข็งที่เต็มไปด้วยหวานเย็นได้

Today, ice cream continues to take on new forms.

ทุกวันนี้ยังคงมีไอศกรีมรูปแบบใหม่ๆเกิดขึ้น

And while some of its mysteries may never be solved,

และแม้ว่าปริศนาบางอย่าง อาจจะไม่ได้รับการแก้ไข

one thing is certain: our love for ice cream will never thaw.

แต่สิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือ ความรัก ของเราที่มีต่อไอศกรีมจะไม่มีวันละลาย