How did ancient civilizations make ice cream? - Vivian Jiang

Translator: Kourosh Ghaniyoun Reviewer: Sadegh Vahdati Nia

On a hot spring afternoon in 1963,

در یک بعدازظهر گرم بهاری در سال ۱۹۶۳،

two men, sent by the American CIA,

دو مرد، که فرستاده‌ی سازمان مرکزی اطلاعات آمریکا بودند،

snuck into the cafeteria of the Havana Libre Hotel.

مخفیانه وارد کافه‌تریای هتل لیبره‌ی هاوانا شدند.

Their directive was to retrieve a poison pill from the freezer

آن‌ها دستور داشتند که یک قرص سمی را از فریزر بردارند

and slip it into the chocolate milkshake of Fidel Castro,

و آن را در میلک‌شیک شکلاتی فیدل کاسترو بریزند،

the Cuban leader who was known to devour up to 18 scoops of ice cream after lunch.

رهبر کوبایی که گفته می‌شد بعد از نهار ۱۸ اسکوپ بستنی می‌خورد.

While exact details of the story are contested, it's rumored that the pill,

اگرچه جزئیات دقیق قصه مورد منازعه است، اما ظاهراً آن قرص

however, froze to the freezer coils and broke,

به کویل‌های فریزر چسبید و شکست،

foiling the CIA’s plan and granting Castro many more days to satiate his sweet tooth.

نقشه‌ی سیا را بی‌اثر کرد و به کاسترو فرصت بیشتری برای ارضای میلش به شیرینی‌جات داد.

Ice cream has held a unique role in our world’s history, culture, and cravings—

بستنی نقش منحصربه‌فردی در تاریخ، فرهنگ و ولع‌های جهان ما دارد -

but where did it come from?

اما بستنی از کجا آمد؟

The first accounts of cold desserts and iced drinks date back

نخستین گزارش‌ها از وجود دسر سرد و نوشیدنی‌های یخی

as early as the first century.

به قرن اول میلادی بازمی‌گردند.

In civilizations including ancient Rome, Mughal India, and Tang dynasty China,

در تمدن‌هایی مانند روم باستان، هند مغول، و چین تحت خاندان تانگ،

these icy treats were mainly enjoyed by the royal elites.

عمدتاً اشراف همایونی از این خوراکی‌های یخی لذت می‌بردند.

And finding the means to freeze these delicacies wasn’t always easy.

و یافتن راهی برای انجمادِ این تنقلات اصلاً راحت نبود.

Wealthy Mediterranean nobility sent laborers to trek up high mountains

اشراف ثروتمند مدیترانه‌ای کارگران را با پای پیاده به بالای کوه‌ها فرستادند

to harvest glacial ice and snow.

تا برف و یخ یخچالی برداشت کنند.

Meanwhile, ancient Persians built shallow insulated pools of water

در همین حین، ایرانیان باستان حوضچه‌های آب کم‌عمق و عایق‌داری ساختند

and utilized a technique known as sky cooling.

و تکنیکی تحت‌عنوان سرمایش آسمانی را به کار گرفتند.

At night, the shallow pools would naturally radiate heat

در شب، این استخرهای کم‌عمق گرمایشان را به صورت طبیعی

into the dry desert skies,

به آسمان خشک کویر ساطع می‌کردند،

causing them to dip below the ambient temperature and freeze.

که باعث می‌شد دمایشان از دمای محیط کمتر شود و یخ بزنند.

Yet the cream-based treat we know today made a much later debut.

با وجود این، خوراکیِ خامه‌داری که امروزه می‌شناسیم سال‌ها بعد به عرصه آمد.

It was originally inspired by sherbet, or sharbat in Arabic,

این خوراکی اصالتاً از شربت، کلمه‌ای به زبان عربی، نشأت گرفت،

an icy drink believed to have originated in Persia,

یک نوشیدنی یخی که همگان معتقدند خاستگاهش ایران بوده،

and subsequently gained popularity in the Middle Ages.

و متعاقباً در دوران قرون وسطی محبوبیت یافت.

European travelers brought sharbat recipes home,

مسافران اروپایی دستور تهیه‌ی شربت را به خانه آوردند،

and began creating their own chocolate, pinecone,

و مزه‌های خاص خودشان مانند شکلات، میوه‌ی درخت کاج،

and even eggplant flavored takes on the refreshment.

و حتی بادمجان را به این خوردنی افزودند.

In 1692, Antonio Latini, a Neapolitan chef,

در سال ۱۶۹۲، آنتونیو لاتینی، یک سرآشپز اهل ناپل،

recorded a recipe for a unique milk-based version,

دستور تهیه‌ی یک نسخه‌ی شیردار منحصربه‌فرد را ثبت کرد،

which some historians dub the first ice cream.

که بعضی مورخان آن را نخستین بستنی معرفی کرده‌اند.

In the 18th century, ice cream expanded its reach

در قرن ۱۸ م. دامنه‌ی نفوذ بستنی گسترش یافت،

as these recipes set sail alongside European settlers to North America.

چون این دستور تهیه‌های مختلف همراه با مهاجران اروپایی، عازم آمریکای شمالی شدند.

Yet it was still mainly enjoyed by the upper classes

با وجود این، هنوز هم عمدتاً طبقه‌ی اشراف از بستنی بهره می‌برد،

as the process to make it was quite laborious,

چون فرآیند تولید آن مشقت‌بار بود

and its main ingredients— sugar, salt, and cream— were expensive.

و مواد اولیه‌ی اصلی آن - شکر، نمک و خامه - گران بودند.

George Washington is said to have spent the equivalent of $6,600

گفته می‌شود جورج واشنگتن مبلغی معادل ۶۶۰۰ دلار کنونی را،

in today’s dollars on ice cream in one summer alone.

فقط طی یک تابستان، خرج بستنی کرده است.

It was on American soil that the frozen dessert entered its golden age,

این دسر یخی در خاک آمریکا وارد عصر طلایی خودش شد،

as inventors and entrepreneurs began to engineer ways to bring it to the masses.

چون نوآوران و کارآفرینان برای رساندن بستنی به توده‌ها شیوه‌هایی مهندسی‌شده خلق کردند.

In Philadelphia in 1843, Nancy Johnson patented

در سال ۱۸۴۳ در فیلادلفیا، نانسی جانسون دستگاه بستنی‌سازِ

a revolutionary ice cream-making machine featuring a crank and beater,

تحول‌آفرینی اختراع کرد که میل‌لنگ و هم‌زن داشت،

which made the process easier for any home cook.

که کار را برای تولید بستنی در خانه آسان‌تر کرد.

And storing ice cream was no longer an obstacle, as by the mid-1830s,

و انبارکردن بستنی هم دیگر کار دشواری نبود، چون در میانه‌های دهه‌ی ۱۸۳۰،

New England businessman “Ice King” Frederic Tudor

تاجر اهل نیوانگلند، «سلطان یخ»، فردریک تودور

had greatly improved the ice trade,

تجارت یخ را به‌خوبی توسعه داده بود،

shipping thousands of tons of ice to households across the globe.

و هزاران تن یخ را به خانوارهای سراسر جهان ارسال کرده بود.

Soon, ice cream was on every street corner.

چیزی نگذشت که سروکله‌ی بستنی در گوشه‌ی هر خیابانی پیدا شد.

In the late 1880s, political turmoil brought Italian immigrants to cities

در اواخر دهه‌ی ۱۸۸۰، هرج‌ومرج سیاسی مهاجران ایتالیایی را به شهرهایی

like London, Glasgow, and New York,

مانند لندن، گلاسکو و نیویورک کشاند،

where many took up jobs as street vendors selling licks of ice cream

و بسیاری‌شان شغل‌هایی مثل دست‌فروشی را برگزیدند و هر بستنی قیفی را

for roughly a penny each.

به قیمت تقریباً یک پنی می‌فروختند.

Meanwhile, American druggists discovered the appeal of combining soda,

در همین حال، داروسازان آمریکایی کشف کردند که ترکیب سودا،

a drink thought to have therapeutic properties at the time,

نوشیدنی‌ای که در آن زمان فکر می‌کردند خاصیت درمانی دارد،

with ice cream,

با بستنی جذاب است،

and a new social spot was born: the soda fountain.

و یک فضای اجتماعی جدید ایجاد شد: کیوسک فروش نوشابه‌های غیرالکلی.

When the sale of alcohol was banned in 1920,

با ممنوعیت فروش الکل در سال ۱۹۲۰،

many American saloons reinvented themselves as soda fountains,

بسیاری از مشروب‌فروشی‌های آمریکا خودشان را به‌عنوان یکی از این کیوسک‌ها بازعرضه کردند

and breweries like Anheuser-Busch and Yuengling

و کارخانه‌های آبجوسازی مانند آنهایزر-بوش و ینگلینگ

pivoted to producing ice cream.

سراغ تولید بستنی رفتند.

At the same time, refrigeration technology was improving rapidly.

توأمان، فناوری سردسازی نیز داشت به‌سرعت پیشرفت می‌کرد.

By the end of World War II,

در پایان جنگ جهانی دوم،

the average American home had a freezer that could house a quart of ice cream.

هر خانوار معمولی آمریکایی یک فریزر داشت که یک لیتر بستنی را در خودش جا می‌داد.

Even trucks could be equipped with freezers full of frozen treats.

حتی کامیون‌ها نیز به فریزرهایی مجهز شدند که سرشار از خوراکی‌هایی یخی بودند.

Today, ice cream continues to take on new forms.

امروزه، بستنی هنوز هم دارد شکل‌های جدیدتری به خود می‌گیرد.

And while some of its mysteries may never be solved,

و اگرچه برخی از رموز آن هیچگاه کشف نخواهند شد،

one thing is certain: our love for ice cream will never thaw.

یک چیز قطعی است: عشق ما به بستنی هیچوقت کم نخواهد شد.