Everything you need to know to read “The Canterbury Tales” - Iseult Gillespie

Translator: sann tint Reviewer: Myo Aung

A portly Miller, barely sober enough to sit on his horse,

ဝဝဖို့င့်ဖိုင့် Miller ဟာ မြင်းပေါ်မှာ ထိုင်နိုင်ရုံသာ ဣန္ဒြေရကာ

rambles on about the flighty wife of a crotchety old carpenter

စိတ်တိုတတ်တဲ့ လက်သမားအိုရဲ့ ဆတ်ကော့လတ်ကော့ဇနီးနဲ့ သူမရဲ့တိတ်တိတ်ပုန်း

and the scholar she takes as her lover.

ပညာရှိအကြောင်းကို တောင်ပြောမြောက်ပြောနေသူပါ။

To get some time alone together,

အတူတူ နှစ်ယောက်တည်းအချိန်ရဖို့

the scholar and the wife play various tricks

ပညာရှိနဲ့ ဇနီးသည်ဟာ အမျိုးစုံနောက်ပြောင်ကျီစယ်ကြတယ်

that involve feigning madness,

အရူးဟန်ဆောင်ခြင်း၊

staging a biblical flood,

သမ္မာကျမ်းလာ ရေကြီးမှု ပြဇာတ်လုပ်ခြင်း၊

and exposing themselves in public.

လူရှေ့သူရှေ့မှာ မဖွယ်မရာလုပ်ခြင်း တို့ပါဝင်ပါတယ်။

But the parish clerk is also lusting after the wife,

ဒါပေမဲ့ အသင်းတော်တာဝန်ကျသူက ဇနီးကို တပ်မက်နေပြီး

and comes by every night to sing outside her house.

သူမရဲ့အိမ်အပြင်မှာ သီချင်းဆိုဖို့ ညတိုင်းလာတယ်။

This becomes so tiresome that she tries to scare him away

ဒါက အရမ်းကို ငြီးငွေ့စရာဖြစ်လို့ သူမရဲ့ တင်ပါးကို သူနမ်းဖို့

by hanging her rear end out the window for him to kiss.

ပြတင်းမှာချိတ်ရင်း သူ့ကို ခြောက် ထုတ်ဖို့ သူမကြိုးစားတယ်။

When this appears not to work,

ဒါက အလုပ်ဖြစ်ပုံမရတော့။

her scholar decides to try farting in the same position,

သူမရဲ့ပညာရှိက တစ်ပုံစံတည်းမှာ လေလည်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။

but this time, the clerk is waiting with a red-hot poker.

ဒါပေမဲ့ ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ စာရေးက နီရဲပူလောင်နေတဲ့ မီးဆွတံနဲ့ စောင့်နေတယ်။

This might all sound like a bawdy joke,

ညစ်ညမ်းတဲ့ ပြက်လုံးတစ်ခုလို ဖြစ်ပုံရပေမဲ့၊

but it’s part of one of the most esteemed works of English literature ever created:

ဖန်တီးခဲ့သမျှဖူးသော အင်္ဂလိပ်စာပေရဲ့ အထင်ကြီးခံရဆုံး လက်ရာတွေထဲကတစ်ခုပါ။

The Canterbury Tales,

The Canterbury Tales က

which seamlessly blends the lofty and the lowly.

မြင့်မြတ်မှုနဲ့ နိမ့်ကျမှုကို စပ်ကြောင်းမရှိ ရောစပ်ထားတယ်။

The work consists of 24 stories,

ဒီလက်ရာမှာ ဝတ္ထု ၂၄ ပုဒ်ပါဝင်ပြီး

each told by one of Chaucer’s spirited characters.

တစ်ပုဒ်စီဟာ Chaucer ရဲ့ အသက်ပါတဲ့ စရိုက်တွေကို ပြောပြခဲ့တယ်။

Narrators include familiar Medieval figures

ဇာတ်ကြောင်းပြောသူတွေက ရင်းနှီးတဲ့ အလယ်ခေတ်ပုဂ္ဂိုလ်တွေ

such as a Knight,

ဥပမာ သူရဲကောင်းတစ်ဦး၊

a Clerk,

စာရေးတစ်ဦး၊

and a Nun,

သီလရှင်တစ်ပါး၊

and the less recognizable Reeve,

သိပ်မသိသာလှတဲ့ Reeve၊

and Mancible,

Mancible နဲ့

and others.

အခြားသူတွေ
ပါဝင်တယ်။

The Tales are written in Middle English,

ပုံပြင်တွေက အလယ်ခေတ် အင်္ဂလိပ်နဲ့ရေးတယ်၊

which often looks entirely different from the language spoken today.

မကြာခဏတော့ ဒီနေ့ခေတ် အင်္ဂလိပ်စာနဲ့ လုံးဝကွဲပြားတယ်။

It was used between the 12th and 15th centuries,

ယင်းဘာသာစကားကို ၁၂ ရာစုနဲ့ ၁၅ ရာစုကြားမှာ သုံးခဲ့ပြီး

and evolved from Old English

ရှေးဟောင်းအင်္ဂလိပ်စာမှ ပြောင်းလာခဲ့တာပါ

due to increased contact with European romantic languages

၁၀၆၆ ခုနှစ်ရဲ့ Norman Conquest အပြီး ဥရောပ ရိုမန်တစ်ဘာသာစကားတွေနဲ့

after the Norman Conquest of 1066.

ထိတွေ့မှု ပိုများလာတာကြောင့်ပါ။

Most of the Middle English alphabet is still familiar today,

ရှေးသုံးသင်္ကေတအနည်းငယ်ပါဝင်တဲ့ အလယ်ခေတ် အင်္ဂလိပ်အက္ခရာ

with the inclusion of a few archaic symbols,

အများစုဟာ ယနေ့တိုင် ရင်းနှီးနေဆဲပါ။

such as yogh, which denotes the y,

ဥပမာ yogh ဟာ y

j,

j၊

or gh sound.

(သို့) gh သံကို ရည်ညွှန်းပါတယ်။

The loquacious cast of the Tales first meet at the Tabard Inn in Southwark.

စကားဖောင်ဖွဲ့တဲ့ ပုံပြင်တွေရဲ့ဇာတ်ဆောင်တွေ Southwark က Tabard Inn မှာ ပထမဆုံးတွေ့တယ်။

They have a journey in common:

သူတို့မှာ တူညီတဲ့ခရီးစဉ်တစ်ခုရှိတယ်၊

a pilgrimage to Canterbury to visit the shrine of St. Thomas Beckett,

St. Thomas Becket ဗိမာန်ကို လည်ပတ်ဖို့ Canterbury ကို ဘုရားဖူးထွက်တာပါ။

a martyred archbishop who was murdered in his own Cathedral.

သူ့ကိုယ်ပိုင် ဘုရားကျောင်းမှာ အသတ်ခံရတဲ့ ကိုယ်ကျိုးစွန့် ဂိုဏ်းချုပ်တစ်ပါးပါ။

Eager and nosy for some personal details,

တစ်ချို့ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ အသေးစိတ်တွေအတွက် တက်ကြွ၊ ဆူညံတယ်၊

the host of the Inn proposes a competition:

တည်းခိုခန်းပိုင်ရှင်က ပြိုင်ပွဲတစ်ခုကို အဆိုပြုတယ်၊

whoever tells the best tale will be treated to dinner.

ပုံပြင်အကောင်းဆုံး ပြောသူတိုင်းကို ညစာနဲ့ ဧည်ခံမယ်တဲ့။

If not for their pilgrimage,

သူတို့ ဘုရားဖူးအတွက်သာမဟုတ်ရင်၊

many of these figures would never have had the chance to interact.

ဒီပုဂ္ဂိုလ်တွေဟာ တုံ့လှယ်ဖို့အခွင့် ဘယ်တုန်းကမှ မရှိခဲ့ဘူး။

This is because Medieval society followed a feudal system

အကြောင်းက အလယ်ခေတ် လူမှုအဖွဲ့ အစည်းက ဘုန်းကြီး၊ မှူးမတ်နွယ်တွေကို

that divided the clergy and nobility from the working classes,

လယ်သမားတွေ၊ မြေကျွန်တွေပါဝင်တဲ့ အလုပ်သမားလူတန်းစားကနေ

made up of peasants and serfs.

ခွဲခြားတဲ့ မြေရှင်ပဒေသရာဇ် စနစ်ကို လိုက်နာလို့ပါ။

By Chaucer’s time,

Chaucer ရဲ့ခေတ်မှာ

a professional class of merchants and intellectuals had also emerged.

ကုန်သည် ကြေးစားနဲ့ ပညာတတ် လူတန်းစားလည်းပေါ်ထွန်းခဲ့တယ်။

Chaucer spent most of his life as a government official

Chaucer ဟာ နှစ်ခ၁၀၀ စစ်ပွဲအတွင်း သူ့ဘဝအများစုကို

during the Hundred Years' War,

အင်္ဂလန် ဇာတိသားအဖြစ်

traveling throughout Italy and France, as well as his native England.

အီတလီနဲ့ ပြင်သစ်တစ်လျှောက် ခရီးထွက်ရင်းနဲ့ အစိုးရအရာရှိအဖြစ် ကုန်ဆုံးခဲ့တယ်။

This may have influenced the panoramic vision of his work,

ဒါက သူ့လက်ရာရဲ့ မြင်ကွင်းကျယ် အမြင်ကို သြဇာသက်ရောက်ခဲ့လောက်ပြီး

and in the Tales, no level of society is above mockery.

ပုံပြင်တွေထဲမှာ ဘယ်လူတန်းစားအလွှာမှ သရော်ခြင်းရဲ့ အထက်မှာမရှိတာပါ။

Chaucer uses the quirks of the characters’ language –

Chaucer ဟာ ဇာတ်ကောင်တွေရဲ့ ဘာသာစကား ဓလေ့ထူးတွေကို သုံးတယ်၊

the ribald humor of the Cook,

"ထမင်းချက်ရဲ့ ခါးအောက်ပိုင်းပြက်လုံး၊

the solemn prose of the Parson,

သင်းအုပ်ဆရာရဲ့ လေးနက်တဲ့ စကားပြေနဲ့

and the lofty notions of the Squire –

မြေပိုင်ရှင်ရဲ့ မြင့်မြတ်တဲ့ သဘောထား

to satirize their worldviews.

သူတို့ရဲ့ လောကအမြင်ကို သရော်ဖို့ပါ။

The varied dialects, genres, and literary tropes

ထွေပြားတဲ့ ဒေသိယစကားတွေ၊ အမျိုးအစားတွေ၊ စာပေ ဥပစာတွေကလည်း

also make the work a vivid record

ဒီလက်ရာကို အလယ်ခေတ် ပရိတ်သတ်တွေ

of the different ways Medieval audiences entertained themselves.

မွေ့လျော်ကြပုံ အစုံစုံရဲ့ပီပြင်တဲ့ မှတ်တမ်းတစ်ခုဖြစ်စေတယ်။

For instance, the Knight’s tale of courtly love,

ဥပမာအနေနဲ့ သူရဲကောင်းရဲ့ ပုံပြင်ဟာ မဟာဆန်တဲ့ အချစ်၊

chivalry,

သူရဲကောင်းစိတ်ဓာတ်၊

and destiny

ကံတရား၊

riffs on romance,

ချစ်မှုရေးရာ အသော့အလွမ်းပေမဲ့၊

while the tales of working-class narrators are generally comedies

အလုပ်သမားလူတန်းစား ဇာတ်ကြောင်း ပြောသူတွေရဲ့ပုံပြင်တွေကျတော့

filled with scatological language,

ညစ်တီးညစ်ပတ် ဘာသာစကား လိင်ပိုင်း မူမမှန်မှု၊

sexual deviance,

ကလိထိုးဟာသတွေနဲ့ပြည့်နေတဲ့

and slapstick.

ဟာသဇာတ်မြူးတွေပါ။

This variation includes something for everyone,

ဒီမူကွဲက လူတိုင်းအတွက် တစ်ခုခု ပါဝင်နေပြီး

and that’s one reason why readers continue to delight in the work

ဒါကြောင့်ပဲ စာဖတ်သူတွေဟာ အလယ်ခေတ် အင်္ဂလိပ်စာနဲ့ ဘာသာပြန်

in both Middle English and translation.

နှစ်မျိုးလုံးပါတဲ့ ဒီလက်ရာကို နှစ်ခြိုက်ကြတာပါ။

While the narrative runs to over 17,000 lines,

ဇာတ်လမ်းက စာကြောင်းရေ ၁၇၀၀၀ ကျော်ထိ ရောက်သွားပေမဲ​့

it's apparently unfinished,

ကြည့်ရတာ အပြီးမသတ်ခဲ့ဘူး၊

as the prologue ambitiously introduces 29 pilgrims

ပဏာမအခန်းမှာ အလှမ်းကျယ်ကျယ်နဲ့ ဘုရားဖူး ၂၉ ယောက်နဲ့ နိဒါန်းပျိုးပြီး

and promises four stories apiece,

ပုံပြင်လေးပုဒ်စီလို့ ကတိပေးကာ

and the innkeeper never crowns a victor.

တည်းခိုခန်းပိုင်ရှင်က နိုင်သူကို လုံးဝ မချီးမြှောက်လို့ပါ။

It’s possible that Chaucer was so caught up in his sumptuous creations

ဖြစ်နိုင်တာက Chaucer ဟာ နိုင်တဲ့သူ ရွေးဖို့ နှောင့်နှေးသွားလောက်အောင်

that he delayed picking a winner -

သူ့ခမ်းနားတဲ့ဖန်တီးမှုတွေနဲ့ ပိတ်မိနေတာ၊

or perhaps he was so fond of each character

(သို့) သူ့ရဲ့ဇာတ်ကောင်တိုင်းကို နှစ်သက်လွန်းတော့

that he just couldn’t choose.

မရွေးနိုင်ခဲ့တာပါ။

အကြောင်းပြချက်က ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ်၊

Whatever the reason,

this means that every reader is free to judge;

ဆိုလိုတာက စာဖတ်သူတိုင်းဟာ ဝေဖန်ဆုံးဖြတ်ခွင့်ရှိပါတယ်။

the question of who wins is up to you.

နိုင်သူက ဘယ်သူလဲဆိုတဲ့မေးခွန်းရဲ့ အဖြေက သင့်အပေါ်တည်ပါတယ်။