Everything you need to know to read “The Canterbury Tales” - Iseult Gillespie

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Napakcha P.

A portly Miller, barely sober enough to sit on his horse,

เจ้าตุ๊ต๊ะ มิลเลอร์ เมาจนแทบจะนั่งบนหลังม้าไม่ไหว

rambles on about the flighty wife of a crotchety old carpenter

คุยพล่ามเรื่องเมียใจง่าย ของช่างไม้แก่วิตถาร

and the scholar she takes as her lover.

และบัณฑิต ที่เธอตกลงปลงใจเลือกเป็นชู้รัก

To get some time alone together,

เพื่อที่จะได้ใช้เวลาร่วมกัน

the scholar and the wife play various tricks

บัณฑิตและนางก็ได้ทำกิจกรรมพิเรน

that involve feigning madness,

ที่เป็นการเล่นบ้า ๆ

staging a biblical flood,

เลียนแบบสถานการณ์น้ำท่วมโลก

and exposing themselves in public.

และเปลือยล่อนจ้อนในที่สาธารณะ

But the parish clerk is also lusting after the wife,

ทว่ามีนักบวชรูปหนึ่งในละแวกนั้น ที่หลงเสน่ห์นางเช่นกัน

and comes by every night to sing outside her house.

และมาร้องเพลงหน้าบ้านนางทุกคืน

This becomes so tiresome that she tries to scare him away

นางทนรำคาญไม่ไหว และอยากจะไล่นักบวชไปให้พ้น

by hanging her rear end out the window for him to kiss.

จึงหย่อนบั้นท้ายออกไปทางหน้าต่าง ให้นักบวชจูบ

When this appears not to work,

เมื่อวิธีนี้ไม่ได้ผล

her scholar decides to try farting in the same position,

ชู้รักของเธอจึงตัดสินใจ ยื่นก้นออกไปตด

but this time, the clerk is waiting with a red-hot poker.

แต่คราวนี้ นักบวช ได้ถือเหล็กร้อนรอท่าไว้แล้ว

This might all sound like a bawdy joke,

ฟังดูเหมือนว่านี่เป็นเรื่องตลกลามก

but it’s part of one of the most esteemed works of English literature ever created:

แต่มันคือส่วนหนึ่งของวรรณกรรมอังกฤษ ที่ได้รับการยกย่องมากที่สุดเท่าที่เคยมีมา

The Canterbury Tales,

ตำนานแคนเทอร์เบอรี

which seamlessly blends the lofty and the lowly.

ซึ่งผสมผสานเรื่องราว ของชนชั้นทั้งสูงและต่ำเอาไว้

The work consists of 24 stories,

ผลงานวรรณกรรมนี้ประกอบด้วย 24 เรื่อง

each told by one of Chaucer’s spirited characters.

แต่ละเรื่องเล่าโดย ตัวละครที่มีชีวิตชีวาของชอเซอร์

Narrators include familiar Medieval figures

ผู้ดำเนินเรื่องมีตั้งแต่ ตัวละครยุคกลางยอดนิยม

such as a Knight,

อย่างเช่น อัศวิน

a Clerk,

นักบวช

and a Nun,

และแม่ชี

and the less recognizable Reeve,

และตัวละครอย่างข้าราชการ

and Mancible,

พ่อบ้าน

and others.

และตัวละครที่ไม่ได้พบบ่อยนัก

The Tales are written in Middle English,

เรื่องราวถูกเขียนด้วยภาษาอังกฤษยุคกลาง

which often looks entirely different from the language spoken today.

ซึ่งดูแล้วแตกต่าง จากภาษาอังกฤษที่เราใช้กันในปัจจุบัน

It was used between the 12th and 15th centuries,

ภาษานี้ถูกใช้กันในช่วง ศตวรรษที่ 12 และ 15

and evolved from Old English

ก่อนที่จะพัฒนาไปเป็นภาษาอังกฤษโบราณ

due to increased contact with European romantic languages

เนื่องจากอิทธิพลที่มากขึ้น ของภาษาตระกูลโรมานซ์ของยุโรป

after the Norman Conquest of 1066.

หลังจากการรุกราน ของนอร์มัน ในปี ค.ศ. 1066

Most of the Middle English alphabet is still familiar today,

ตัวอักษรภาษาอังกฤษยุคกลางส่วนใหญ่ ยังเป็นที่คุ้นตากันในปัจจุบัน

with the inclusion of a few archaic symbols,

พร้อมกับสัญลักษณ์อาร์เคอิกบางตัว

such as yogh, which denotes the y,

เช่น ยอค ซึ่งให้เสียงเหมือน y

j,

j

or gh sound.

หรือ gh

The loquacious cast of the Tales first meet at the Tabard Inn in Southwark.

ตัวละครช่างสนทนาพบกันเป็นครั้งแรก ที่โรงแรมทาบาร์ด ในซัธเวิร์ค

They have a journey in common:

พวกเขามีแผนการเดินทางตรงกัน

a pilgrimage to Canterbury to visit the shrine of St. Thomas Beckett,

คือไปแสวงบุญที่แคนเทอร์เบอรี ยังแท่นบูชาของนักบุญทอมัส แบ็กกิต

a martyred archbishop who was murdered in his own Cathedral.

หัวหน้าบาทหลวงผู้วายชนม์ จากการฆาตกรรมที่วิหารของตน

Eager and nosy for some personal details,

ด้วยความสอดรู้สอดเห็น อยากรู้เรื่องชาวบ้าน

the host of the Inn proposes a competition:

เจ้าของโรงแรมก็เสนอการแข่งขัน

whoever tells the best tale will be treated to dinner.

ว่าใครก็ตามที่เล่าเรื่องได้เยี่ยมที่สุด จะได้มื้อเย็นไปฟรี ๆ

If not for their pilgrimage,

ถ้าไม่ใช่เพราะการแสวงบุญ

many of these figures would never have had the chance to interact.

บุคคลเหล่านี้ก็คงไม่มีวันได้มาพบปะกัน

This is because Medieval society followed a feudal system

นั่นเป็นเพราะสังคมยุคกลาง มีระบบศักดินา

that divided the clergy and nobility from the working classes,

ที่แบ่งชนชั้นนักบวชและขุนนาง ออกจากชนชั้นกรรมมาชีพ

made up of peasants and serfs.

ที่ประกอบด้วยไพร่และทาส

By Chaucer’s time,

ในช่วงเวลาของชอเซอร์

a professional class of merchants and intellectuals had also emerged.

มีชนชั้นอาชีพพ่อค้าและบัณฑิต เพิ่มขึ้นมาด้วย

Chaucer spent most of his life as a government official

ช่วงชีวิตส่วนใหญ่ของชอเซอร์ เป็นข้าราชการ

during the Hundred Years' War,

ในช่วงสงครามร้อยปี

traveling throughout Italy and France, as well as his native England.

เขาเดินทางไปทั่วทั้งอิตาลีและฝรั่งเศส รวมถึงอังกฤษบ้านเกิดของเขาด้วย

This may have influenced the panoramic vision of his work,

สิ่งเหล่านี้อาจเป็นแรงบันดาลใจ ต่อทัศนคติในผลงานของเขา

and in the Tales, no level of society is above mockery.

และในเรื่องราวนี้ ไม่มีชนชั้นใดที่ไม่ถูกล้อเลียน

Chaucer uses the quirks of the characters’ language –

ชอเซอร์ใช้สำนวนภาษาผ่านตัวละคร

the ribald humor of the Cook,

พ่อครัวที่ตลกหยาบโลน

the solemn prose of the Parson,

บาทหลวงผู้มีอากัปกิริยาสุขุม

and the lofty notions of the Squire –

และอัศวินฝึกหัดขี้โอ่

to satirize their worldviews.

เพื่อเสียดสีมุมมองที่พวกเขามีต่อโลก

The varied dialects, genres, and literary tropes

ภาษาถิ่น ระดับของภาษา และอุปมาต่าง ๆ

also make the work a vivid record

ยังทำให้วรรณกรรมนี้เป็นบันทึก

of the different ways Medieval audiences entertained themselves.

ว่าผู้ชมยุคกลางนิยมความบันเทิงแบบไหน

For instance, the Knight’s tale of courtly love,

เช่น เรื่องราวของอัศวิน เกี่ยวกับการเทิดทูนความรัก

chivalry,

ความเป็นสุภาพบุรุษ

and destiny

และพรหมลิขิต

riffs on romance,

ที่วนเวียนอยู่กับเรื่องรัก

while the tales of working-class narrators are generally comedies

ในขณะที่เรื่องของผู้เล่าในชนชั้นกรรมชีพ เป็นเรื่องตลกเสียส่วนใหญ่

filled with scatological language,

เต็มไปด้วยคำต่ำตม

sexual deviance,

เรื่องร่วมเพศวิตถาร

and slapstick.

และตลกโปกฮา

This variation includes something for everyone,

ความหลากหลายนี้ ทำให้ทุกคนเข้าถึงได้

and that’s one reason why readers continue to delight in the work

และเป็นเหตุผลหนึ่ง ที่ทำให้ผู้อ่านนิยมวรรณกรรมนี้เรื่อยมา

in both Middle English and translation.

ทั้งในรูปแบบภาษาอังกฤษยุคกลาง และในแบบฉบับแปล

While the narrative runs to over 17,000 lines,

แม้ว่าวรรณกรรมนี้ มีความยาวกว่า 17,000 บรรทัด

it's apparently unfinished,

มันเป็นผลงานที่ไม่สมบูรณ์

as the prologue ambitiously introduces 29 pilgrims

เพราะตอนต้นมีการแนะนำ ผู้แสวงบุญไว้ถึง 29 คน

and promises four stories apiece,

แต่ละคนบอกว่าจะเล่าสี่เรื่อง

and the innkeeper never crowns a victor.

และเจ้าของโรงแรมก็ยังไม่ได้ประกาศผู้ชนะ

It’s possible that Chaucer was so caught up in his sumptuous creations

เป็นไปได้ว่าชอเซอร์ มัวแต่เพลินกับการสร้างผลงานใหญ่นี้

that he delayed picking a winner -

จนอยากจะถ่วงการเลือกผู้ชนะ

or perhaps he was so fond of each character

หรือบางที เขาอาจรักพี่เสียดายน้อง

that he just couldn’t choose.

จนไม่สามารถจะเลือกผู้ชนะได้

Whatever the reason,

ไม่ว่าเหตุผลจะเป็นอะไร

this means that every reader is free to judge;

แต่มันทำให้เราผู้อ่าน มีโอกาสได้ตัดสินตามใจ

the question of who wins is up to you.

ว่าใครเป็นผู้ชนะตามความคิดของเรา