The infamous overpopulation bet: Simon vs. Ehrlich - Soraya Field Fiorio

Translator: sadegh vn Reviewer: Masoud Motamedifar

In 1980, two American professors bet $1,000

در سال ۱۹۸۰، دو پروفسور آمریکایی ۱۰۰۰ دلار

on a question with stakes that couldn’t be higher:

بر روی سؤالی که ریسک زیادی هم نداشت، شرط‌بندی کردند:

would the earth run out of resources to sustain a growing human population?

آیا منابع تامین کننده جمعیت رو به رشد انسانی تمام خواهند شد؟

One of them was Stanford biologist Paul Ehrlich,

یکی از آن‌ها زیست‌شناس دانشگاه استنفورد پاول ارلیک بود

who wrote the bestselling 1968 book, “The Population Bomb.”

که کتاب پر‌فروش سال ۱۹۶۸ «بمب جمعیت» را نوشت.

The global population had grown rapidly since World War II,

جمعیت جهان از زمان جنگ جهانی دوم به سرعت در حال افزایش بود

and Ehrlich predicted that millions would starve to death

و ارلیک پیش‌بینی کرد که با توجه به افزایش سریع جمعیت

as the population increased faster than the food supply.

نسبت به غذای موجود مصرفی میلیون‌ها نفر از گرسنگی خواهند مرد.

He drew from the ideas of 18th century economist Thomas Malthus

او از ایده‌های اقتصاد‌دان قرن هجدهم توماس مالتوس

and related work from the 20th century.

و اقدامات صورت گرفته در قرن بیستم کمک گرفت.

Malthus had posited that population growth,

مالتوس معتقد بود که رشد جمعیت

if unchecked over time, would always outpace food supply.

اگر در طول زمان کنترل نشود، همیشه از مقدار غذای مصرفی پیشی خواهد گرفت.

Through the 1970s, it seemed like Ehrlich was right:

در دهه ۱۹۷۰، انگار حق با ارلیک بود:

famines, pollution, and political unrest

قحطی، آلودگی و نا‌آرامی‌های سیاسی

had many concerned that humanity was on the brink of such a crisis,

بسیاری را نگران کرد که بشریت در آستانه چنین بحرانی قرار گرفته است

and some governments considered and even implemented

و برخی دولت‌ها سیاست‌هایی برای محدود کردن رشد جمعیت

policies to limit population growth.

در نظر گرفته و حتی اجرا کردند.

Betting against Ehrlich was Julian Simon, a professor of business and economics.

شرط‌بند مقابل ارلیک جولیان سیمون، استاد تجارت و اقتصاد بود.

He analyzed historic data from around the world,

او داده‌های تاریخی را از سراسر جهان تجزیه و تحلیل کرد

and found no correlation between a growing population

و هیچ ارتباطی بین رشد جمعیت

and a decrease in standards of living—

و کاهش استاندارد‌های زندگی نیافت ـــ

in fact, he found the opposite.

در حقیقت، او با یک تعارض رو‌به‌رو شد.

He argued that Ehrlich’s work, and that of Malthus before him,

او اظهار کرد که اقدامات ارلیک و مالتوس

was based on theoretical calculations,

فقط بر اساس محاسبات نظری بوده است،

while the real-world data told a different story.

در حالی که داده‌های دنیای واقعی چیز دیگری به ما نشان می‌دهند.

But then, he departed from the data himself,

اما پس از آن، داده‌ها را رها کرد

claiming human ingenuity would always find alternatives

و مدعی شد که نبوغ آدمی همیشه راه حلی

to compensate for diminishing resources.

برای جبران کاهش منابع دارد.

If that seems overly optimistic to you, well, you're not alone.

اگر این بیش از حد در نظرتان خوش بینانه است خب، شما تنها نیستید.

Ehrlich and other experts found Simon’s claims preposterous.

ارلیک و دیگر کارشناسان دریافتند که ادعای سیمون منطقی نیست.

In June 1980, Simon wrote a scathing article for Science Magazine

در ژوئن سال ۱۹۸۰، سیمون مقاله‌ای انتقادی برای مجله ساینس نوشت

that incited a heated debate of published articles between the two men.

که باعث جدال شدیدی بین دو نفرشان بر سر مقالات منتشر شده شد.

Simon said he should have placed a wager against Ehrlich years before,

سیمون گفت که باید سال‌ها پیش علیه ارلیک شرط می‌بست،

when Ehrlich ventured that,

زمانی که ارلیک با جسارت گفت:

“England would not exist in the year 2000.”

«انگلستان در سال ۲۰۰۰ وجود خارجی نخواهد داشت.»

Later that year, Simon called Ehrlich a false prophet

کمی بعد در همان سال، سیمون ارلیک را پیشگویی دروغین خواند

and challenged him to a bet.

و او را با یک شرط‌بندی به چالش کشید.

Their feud also touched on the debate

همچنین مشاجره آن‌ها بر سر

about whether to prioritize environmental protections or economic growth,

اولویت‌بندی حفاظت از محیط زیست و یا رشد اقتصادی،

a key issue in the American presidential race

موضوع مهمی در رقابت ریاست جمهوری

between Jimmy Carter and Ronald Reagan.

بین جیمی کارتر و رونالد ریگان بود.

After some debate, they set the final terms:

پس از بحث و گفت‌و‌گو، آن‌ها شروط نهایی را تعیین کردند:

$200 on the price of each of five metals.

۲۰۰ دلار بر سر قیمت هر یک از پنج فلز شرط بستند.

If the price of the metal decreased or held steady over the next decade,

اگر قیمت فلز طی دهه آینده کاهش می‌یافت و یا ثابت می‌ماند،

Simon won.

سیمون می‌برد.

If the price increased, Ehrlich won.

اما اگر قیمت افزایش می‌یافت، ارلیک پیروز می‌شد.

Wait, what?

صبر کنید، چی؟

Weren’t we talking about overpopulation and famine?

ما درباره ازدیاد جمعیت و قحطی حرف نزدیم؟

What could the price of metals possibly have to do with that?

قیمت فلزات چه ارتباطی می‌تواند با این‌ها داشته باشد؟

Well, the reality is that the price of metals may not have been the best choice—

خب، واقعیت این است که قیمت فلزات ممکن است بهترین گزینه برای انتخاب نباشد ــــ

many factors impact these prices that have nothing to do with overpopulation.

عوامل زیادی بر این قیمت‌ها تاثیر می‌گذارند که هیچ ارتباطی به ازدیاد جمعیت ندارند.

But their reasoning was as follows: metals are finite natural resources

اما استدلال آن‌ها اینگونه بود که: فلزات منابع طبیعی محدودی هستند

used in all sorts of manufacturing.

که تقریبا در همه انواع تولیدی استفاده می‌شوند.

Ehrlich believed a growing population would consume such finite resources,

ارلیک معتقد بود که افزایش جمعیت مصرف منابع محدود را به دنبال دارد

and scarcity would drive the prices up.

و کمیابی باعث افزایش قیمت می‌شود.

Simon thought humanity would find substitutes for the metals,

سیمون گمان می‌کرد که بشریت جایگزینی برای فلزات پیدا خواهد کرد

and the prices would stay stable or even decrease.

و قیمت آن‌ها دچار ثبات و یا حتی کاهش خواهد شد.

So, what happened?

پس، چه اتفاقی افتاد؟

The world population continued to increase over the next 10 years,

در طی ۱۰ سال آینده، جمعیت جهان به افزایش خود ادامه داد،

but the price of all five metals decreased,

اما قیمت هر پنج فلز کاهش یافت.

making Simon the clear winner of a bet that may not have been a great proxy

سیمون برنده نهایی شرط شد اما به‌هر‌حال ممکن است جوابش کاملاً هم

for the question they were debating, anyway.

برای سؤالی که شرط بستند، درست درنیامد.

As for the question itself, today,

اما در مورد خود سؤال، امروزه

their focus on overpopulation represent a snapshot of history.

تمرکز کلی آن‌ها بر روی ازدیاد جمعیت است که نمایی کلی از پیشینه را به نمایش می‌گذارد.

Our understanding of what causes starvation and famine has progressed:

درک ما از عوامل گرسنگی و قحطی بیشتر شده است:

we have the resources to support a growing human population,

ما منابع لازم برای تامین افزایش جمعیت بشریت را داریم

but we’re currently failing to distribute those resources equitably,

اما در توزیع عادلانه آن‌ها کوتاهی کرده‌ایم

and changing that should be our priority.

و تغییر آن باید اولویت ما باشد.

And we no longer see population size as a primary cause

و ما دیگر اندازه جمعیت را عامل اصلی

of environmental degradation and climate change,

تخریب محیط زیست و تغییرات آب‌و‌هوایی نمی‌دانیم،

or limiting population growth as a viable solution to these problems.

یا محدود کردن رشد جمعیت را راه‌حل مناسبی برای این مشکلات نمی‌دانیم.

Rather, experts largely agree that our focus should be

در عوض، کارشناسان اکثراً با هم موافق هستند که تمرکز ما باید بر روی

on replacing unsustainable technologies and practices with sustainable ones,

جایگزینی فناوری‌ها و شیوه‌های ناپایدار با فناوری‌های پایدار باشد

and that economic growth and environmental protections

و رشد اقتصادی و حفاظت از محیط زیست

don’t have to be at odds.

نباید با هم در تضاد باشند.

In October 1990, Julian Simon received a check from Paul Ehrlich.

در اکتبر سال ۱۹۹۰، جولیان سیمون یک چک بدون هیچ یادداشتی

There was no note.

از پاول ارلیک دریافت کرد.