Why should you read Sylvia Plath? - Iseult Gillespie

Translator: Pari A Reviewer: sadegh vn

«از سر هر شاخه‌ای،

“From the tip of every branch,

like a fat purple fig,

به‌سان یک انجیر درشت بنفش،

a wonderful future beckoned and winked…

آینده‌ای درخشان به من اشاره می‌کرد و چشمک می‌زد...

but choosing one meant losing all the rest,

ولی انتخاب هر دانه به معنای از دست دادن بقیه بود،

and, as I sat there, unable to decide,

و، همانطور آنجا نشسته بودم و عاجز از انتخاب،

the figs began to wrinkle and go black,

انجیرها پلاسیده و سیاه شدند،

and, one by one, they plopped to the ground at my feet.”

و یک به یک، پیش پایم روی زمین افتادند.»

In this passage from Sylvia Plath’s "The Bell Jar,"

در این بخش از کتاب «حباب شیشه‌ای» اثر سیلویا پلات،

a young woman imagines an uncertain future–

زنی جوان آینده‌‌ای مبهم را تصور می‌کند،

and speaks to the universal fear

و از ترس همیشگی

of becoming paralyzed

فلج شدن بر اثر

by the prospect of making the wrong choice.

گرفتن تصمیم اشتباه سخن می‌گوید.

Although she considered other careers,

پلات اگر چه مشاغل دیگری را هم مد نظر داشت،

Plath chose the artist’s way.

او راه هنرمندان را برگزید.

Poetry was her calling.

پیشه‌اش شعر سرایی بود.

Under her shrewd eye and pen,

در بینش و قلم هوشیارانه‌اش،

everyday objects became haunting images:

اشیا هر روز به تصاویری فراموش‌نشدنی تبدیل می‌شدند:

a “new statue in a drafty museum,”

«تندیس نو در موزه‌ای بادگیر»،

a shadow in a mirror, a slab of soap.

سایه‌ای در آینه، یک تکه صابون.

Fiercely intelligent, penetrating and witty,

او بسیار باهوش، نافذ و بذله‌گو بود،

Plath was also diagnosed with clinical depression.

پلات همچنین افسردگی بالینی برایش تشخیص داده شده بود.

She used poetry to explore her own states of mind

او از شعر برای واکاوی حالات ذهنی خود

in the most intimate terms,

به صمیمانه‌ترین شکل استفاده می‌کرد،

and her breathtaking perspectives on emotion,

و نقطه نظرات نفس‌گیرش درباره‌ی شور،

nature and art continue to captivate and resonate.

طبیعت و هنر همچنان گیرا و طنین‌انداز هستند.

In her first collection of poems,

در اولین مجموعه‌ی اشعار خود،

"The Colossus,"

به نام «بچه غول»،

she wrote of a feeling of nothingness:

از احساس پوچی نوشت:

"white: it is a complexion of the mind.”

«سفید: رنگی از ذهن است».

At the same time,

همزمان، او در طبیعت آرامش می‌یافت،

she found solace in nature,

from “a blue mist” “dragging the lake,”

از «یک مه‌ آبی» «که دریاچه را با خود می‌برد»،

to white flowers that “tower and topple,”

تا گل‌هایی که «قد می‌کشند و می‌ریزند»،

to blue mussels “clumped like bulbs.”

و صدف‌های آبی که «به شکل گل پیاز گرد هم می‌آیند.»

After "The Colossus" she published "The Bell Jar,"

او پس از «بچه غول» اثر «حباب شیشه‌ای» را منتشر کرد،

her only novel,

تنها رمان خود،

which fictionalizes the time she spent working for Mademoiselle magazine

که داستان آن روایتی است از زمانی که برای مجله‌ی «مادمازل» در دوران کالج

in New York during college.

در نیویورک کار می‌کرد.

The novel follows its heroine, Esther,

این رمان قهرمان زنش «استر» را دنبال می‌کند،

as she slides into a severe depressive episode,

که وارد یک مرحله افسردگی شدید می‌شود،

but also includes wickedly funny and shrewd depictions

البته صحنه‌های زیرکانه‌ و بامزه‌ای نیز از

of snobby fashion parties and dates with dull men.

مجالس مد تازه به دوران رسیده‌ها و قرار با مردهای حوصله‌سر‌بر روایت می‌کند.

Shortly after the publication of "The Bell Jar,"

کمی بعد از انتشار «حباب شیشه‌ای»،

Plath died by suicide at age 30.

پلات در اثر خودکشی در سن ۳۰ سالگی درگذشت.

Two years later, the collection of poems she wrote in a burst of creative energy

دو سال بعد، مجموعه‌ای از اشعارش در دوران فوران انرژی خلاقانه‌اش

during the months before her death

که در ماه‌های منتهی به مرگش نوشته بود،

was published under the title "Ariel."

با عنوان «آریل» منتشر شد.

Widely considered her masterpiece,

آریل که شاهکار او تلقی می‌شود،

Ariel exemplifies the honesty and imagination

نمونه‌ی صداقت و تخیلی است

Plath harnessed to capture her pain.

که پلات خود را خیلی سخت به کار گرفت تا رنج خود را وصف کند.

In one of "Ariel's" most forceful poems,

در یکی از قوی‌ترین اشعار آریل،

"Lady Lazarus," she explores her attempts to take her own life through Lazarus,

«لیدی لازارس» به تلاش‌هایش برای گرفتن جانش به کمک لازارس می‌پردازد

the biblical figure who rose from the dead.

که شخصیتی انجیلی برخاسته از جهان مردگان است.

She writes, “and I a smiling woman/ I am only thirty/

او چنین نوشته است، «و من زنی خندان / تنها سی سال دارم/

And like the cat I have nine times to die.”

و مانند گربه‌ای نه جان برای مردن دارم.»

But the poem is also a testament to survival:

اما این شعر گواهی هم هست بر بقا:

“I rise with my red hair/ And I eat men like air.”

«برمی‌خیرم با گیسوان سرخم/ و مردها را مانند هوا می‌خورم.»

This unflinching language has made Plath an important touchstone

این زبان مصمم، پلات را بدل به سنگ محک محکمی

for countless other readers and writers

برای بی‌شمار خوانندگان و نویسندگان دیگر کرد

who sought to break the silence

که می‌خواستند سکوت

surrounding issues of trauma, frustration, and sexuality.

درباره‌ی ضربات روحی، یأس‌ و مسائل جنسی را بشکنند.

"Ariel" is also filled with moving meditations on heartbreak and creativity.

«آریل» همچنین سرشار از تعمق‌های تکان‌دهنده در باب دل‌شکستگی و خلاقیت است.

The title poem begins “Stasis in darkness/

کتاب با این شعر آغاز می‌شود «سکون در تاریکی/

Then the substanceless blue/ Pour of tor and distances.”

سپس این غم بی‌جسم/ تپه‌ها و فاصله‌ها می‌دوند.»

This sets the scene for a naked ride on horseback in the early morning—

این جمله صحنه‌ی اسب‌سواری یک سواره برهنه در صبح زود را توصیف می‌کند؛

one of Plath’s most memorable expressions of the elation of creative freedom.

یکی از بیادماندنی‌ترین عبارت‌سازی‌های پلات از سرخوشی آزادی خلاق است.

But it is also full of foreboding imagery,

اما همین شعر سرشار از تصویرسازی‌های شوم نیز است،

such as “a child's cry” that “melts in the wall”

مانند «گریه‌ی کودکی» که «در دیوار آب می‌شود»

and a “red/eye, the cauldron of morning.”

و «، یک چشم قرمز، پاتیل سپیده‌دم».

This darkness is echoed throughout the collection,

این تاریکی در سراسر مجموعه اشعار طنین‌ می‌اندازد،

which includes controversial references to the holocaust and the Kamikazes.

که شامل ارتجاعاتی بحث‌برانگیز به هولوکاست و بمب‌گذاری‌ها نیز هست.

Even the relics of seemingly happier times are described as crucifying the author:

حتی آثار به یادگار مانده ‌از روزهای ظاهراً خوشش، نویسنده‌ای‌ مصلوب شده را وصف می‌کند:

“My husband and child smiling out of the family photo;

«همسر و فرزندم درون قاب عکس خانوادگی لبخند می‌زنند؛

Their smiles catch onto my skin, little smiling hooks.”

لبخندشان به پوستم می‌گیرد، آن قلاب‌های لبخند کوچک».

Her domestic dissatisfaction and her husband’s mistreatment of her

نارضایتی از زندگی خانوادگی‌ خود و بدرفتاری‌های همسرش با او

are constant themes in her later poetry.

مضامین پرتکرار شعرهای آخر او هستند.

After her death, he inherited her estate,

بعد از مرگ پلات، همسرش دارایی‌اش را به ارث برد.

and has been accused of excluding some of her work from publication.

و همسرش متهم شده که اجازه‌ی انتشار برخی از آثار او را نداده است.

Despite these possible omissions and her untimely death,

باوجود تمام این حذف‌های ممکن و مرگ بدهنگامش،

what survives is one of the most extraordinary bodies of work

آنچه که از او باقی مانده‌، یکی از خارق‌العاده‌ترین مجموعه آثار

شاعران قرن بیستم است.

by a twentieth century poet.

While her work can be shocking in its rage and trauma,

کارهای پلات به خاطر خشم و رنجش شاید تکان‌دهنده باشد،

Plath casts her readers as witnesses–

اما او خواننده‌ی خود را شاهد قرار می‌دهد؛

not only to the truth of her psychological life,

نه فقط شاهد واقعیت زندگی روانشناختی‌اش،

but to her astounding ability to express what often remains inexpressible.

بلکه توانایی حیرت‌انگیزش در بیان آنچه که اغلب بیان نکردنی است.