The material that could change the world... for a third time

Translator: Black Note Reviewer: shirin etebar

Thousands of years ago, the Romans invented a material

هزاران سال پیش، رومیان یک ماده‌ای را اختراع کردند

that allowed them to build much of their sprawling civilization.

که به آنها این اجازه را داد تا بیشتر تمدن گسترده خود را بسازند.

Pliny the Elder praised an imposing sea wall made from the stuff

پلینی بزرگ یک دیوار دریایی باابهت که از این ماده ساخته شده بود را

as “impregnable to the waves and every day stronger.”

به عنوان «در مقابل موج‌ها رسوخ ناپذیر و هر روز قویتر» ستایش کرد.

He was right: much of this construction still stands,

او صحیح بود: بیشتر این ساخته هنوز پابرجا است،

having survived millennia of battering by environmental forces

که هزاران سال از ضربه و نیروهای محیطی زنده مانده است

that would topple modern buildings.

که ساختمان‌های مدرن را خراب می‌کردند.

Today, our roads, sidewalks, bridges, and skyscrapers

امروزه، جاده‌ها، پیاده‌روها، پل‌ها، و آسمان‌خراش‌های ما

are made of a similar, though less durable, material called concrete.

از ماده مشابه‌ای، اما با دوام کمتر، به نام بتن ساخته شده‌اند.

There’s three tons of it for every person on Earth.

سه تن بتن برای هر فرد روی زمین وجود دارد.

And over the next 40 years, we’ll use enough of it

و طی ۴۰ سال آینده، ما به اندازه کافی از آن

to build the equivalent of New York City every single month.

برای ساختن معادل نیویورک هر ماه استفاده خواهیم کرد.

Concrete has shaped our skylines,

بتن منظره هوایی ما را شکل داده است،

but that's not the only way it's changed our world.

و این تنها راهی نیست که دنیای ما را تغییر داده است.

It’s also played a surprisingly large role in rising global temperatures

بتن همچنین در افزایش دماهای جهانی

over the last century,

در طول قرن آخر، نقش بسیار بزرگی بازی کرده است،

a trend that has already changed the world,

روندی که دنیا را تغییر داده است،

and threatens to even more drastically in the coming decades.

و تهدیدی برای تغییرهای به شدت زیادتری در قرن‌های پیش‌رو است.

To be fair to concrete, basically everything humanity does

برای منصف بودن به بتن، اساسا هر چیزی که بشر انجام می‌دهد

contributes to the greenhouse gas emissions that cause global warming.

به انتشارات گازهای گلخانه‌ای که باعث گرمایش جهانی می‌شود، کمک می‌کند.

Most of those emissions come from industrial processes

بیشتر این آلودگی‌ها از فرآیندهای صنعتی

we often aren’t aware of, but touch every aspect of our lives.

که بیشتر مواقع از آنها خبر نداریم می‌آیند، ولی به هر جنبه زندگی‌مان مربوط می‌شوند.

Look around your home.

به اطراف خانه‌تان نگاه کنید

Refrigeration— along with other heating and cooling—

تبرید - همراه با گرمایش و خنک‌سازی دیگر -

makes up about 6% of total emissions.

تقریبا ۶٪ کل انتشارات را تشکیل می‌دهد.

Agriculture, which produces our food, accounts for 18%.

کشاورزی، که غذایمان را تولید می‌کند، مسئول ۱۸٪ انتشارات است.

Electricity is responsible for 27%.

الکتریسیته مسئول ۲۷٪ از انتشارات است.

Walk outside, and the cars zipping past, planes overhead,

بیرون بروید، ماشین‌هایی که در حال حرکت‌اند، هواپیماهای بالای سرتان،

trains ferrying commuters to work—

قطارانی که در حال رساندن مسافران به کارشان هستند -

transportation, including shipping,

حمل و نقل، شامل کشتیرانی،

contributes 16% of greenhouse gas emissions.

در ۱۶٪ انتشارات گازهای گلخانه‌ای مشارکت دارد.

Even before we use any of these things, making them produces emissions—

حتی قبل از اینکه ما از اینها استفاده کنیم، ساخت آنها آلودگی تولید می‌کند -

a lot of emissions.

مقدار بسیار زیادی آلودگی.

Making materials—

تولید مواد -

concrete, steel, plastic, glass, aluminum and everything else—

بتن، فولاد، پلاستیک، شیشه، آلومینیوم و هر چیز دیگری -

accounts for 31% of greenhouse gas emissions.

مسئول ۳۱٪ از انتشارات گازهای گلخانه‌ای است.

Concrete alone is responsible for 8% of all carbon emissions worldwide.

بتن به تنهایی مسئول ۸٪ از کل انتشارات کربن سراسر جهان است.

And it’s much more difficult to reduce the emissions from concrete

و کاهش آلودگی از بتن

than from other building materials.

نسبت به مصالح ساختمانی دیگر بسیار سخت‌تر است.

The problem is cement, one of the four ingredients in concrete.

مشکل سیمان است، یکی از چهار عنصر در بتن.

It holds the other three ingredients— gravel, sand, and water— together.

سیمان سه عنصر دیگر را - سنگ ریزه، شن و آب - نگه می‌دارد.

Unfortunately, it's impossible to make cement without generating carbon dioxide.

متاسفانه، غیرممکن است سیمان را بدون تولید کربن دی‌اکسید تولید کنیم.

The essential ingredient in cement is calcium oxide, CaO.

عنصر اصلی در سیمان کلسیم اکسید است، CaO.

We get that calcium oxide from limestone,

ما این کلسیم اکسید را از سنگ آهک به دست می‌آوریم،

which is mostly made of calcium carbonate: CaCO3.

که بیشتر از کلسیم کربنات ساخته می‌شود: CaCO3

We extract CaO from CaCO3 by heating limestone.

ما با گرم کردن سنگ آهک از CaCO3، CaO استخراج می‌کنیم.

What’s left is CO2— carbon dioxide.

آنچه باقی می‌ماند CO2 است - کربن دی‌اکسید.

So for every ton of cement we produce, we release one ton of carbon dioxide.

پس برای هر تن سیمانی که ما تولید می‌کنیم، یک تن کربن دی‌اکسید آزاد می‌کنیم.

As tricky as this problem is,

این مسئله هرچه قدر هم مشکل باشد،

it means concrete could help us change the world a third time:

به این معناست بتن می‌تواند به ما کمک کند جهان را برای بار سوم تغییر دهیم:

by eliminating greenhouse gas emissions and stabilizing our climate.

با حذف انتشارات گازهای گلخانه‌ای و تثبیت کردن اقلیم ما.

Right now, there’s no 100% clean concrete,

همین الان، بتن ۱۰۰٪ پاک وجود ندارد،

but there are some great ideas to help us get there.

ولی تعدادی ایده‌های عالی وجود دارند که به ما کمک می‌کند به بتن ۱۰۰٪ خالص دست یابیم.

Cement manufacturing also produces greenhouse gas emissions

تولید بتن همچنین گازهای گلخانه‌ای را

by burning fossil fuels to heat the limestone.

با سوزاندن سوخت‌های فسیلی برای گرم کردن سنگ آهک منتشر می‌کند.

Heating the limestone with clean electricity or alternative fuels instead

گرم کردن سنگ آهک با الکتریسیته پاک یا سوخت‌های جایگزین،

would eliminate those emissions.

این آلودگی‌ها را حذف می‌کند.

For the carbon dioxide from the limestone itself,

برای کربن دی‌اکسید ناشی از خود سنگ آهک،

our best bet is carbon capture:

بهترین شانس ما جذب کربن است:

specifically, capturing the carbon right where it’s produced,

به طور دقیق، جذب کربن در همان مکانی که تولید می‌شود،

before it enters the atmosphere.

قبل از اینکه وارد جو شود.

Devices that do this already exist,

دستگاه‌هایی که این کار را انجام می‌دهند وجود دارند،

but they aren’t widely used because there’s no economic incentive.

ولی به دلیل نبودن مشوق اقتصادی به طور گسترده استفاده نمی‌شوند.

Transporting and then storing the captured carbon can be expensive.

حمل و نقل و ذخیره کربن جذب شده می‌تواند گران باشد.

To solve these problems,

برای حل این مشکل،

one company has found a way to store captured CO2 permanently

یک شرکت روشی برای ذخیره دائمی CO2 حذف شده

in the concrete itself.

در خود بتن کشف کرده است.

Other innovators are tinkering with the fundamental chemistry of concrete.

دیگر مبتکران در حال کار کردن با شیمی بنیادین بتن هستند.

Some are investigating ways to reduce emissions

بعضی‌ها در مورد روش‌های کاهش آلودگی‌ها با

by decreasing the cement in concrete.

کم کردن سیمان در بتن، تحقیق می‌کنند.

Still others have been working to uncover and replicate

هنوز دیگران در حال کار بر روی کشف و تکثیر کردن

the secrets of Roman concrete.

راز بتن رومی هستند.

They found that Pliny’s remark is literally true.

آنها یافتند که اظهارنظر پلینی واقعا صحیح است.

The Romans used volcanic ash in their cement.

رومیان در بتن خود از خاکستر آتشفشانی استفاده کرده‌اند.

When the ash interacted with seawater, the seawater strengthened it—

هنگامی که خاکستر با آب دریا تعامل کرد، آب دریا آن را محکم‌تر کرد -

making their concrete stronger and more long-lasting than any we use today.

که باعث شد بتن آنها قویتر و ماندگارتر از هر چیزی که امروزه استفاده می‌کنیم، شود.

By adding these findings to an arsenal of modern innovations,

با اضافه کردن این کشفیات به انبار علمی از نوآوری‌های مدرن،

hopefully we can replicate their success—

امیدواریم بتوانیم موفقیت آنها را تکرار کنیم -

both by making long lasting structures,

هم با ساخت سازه‌های ماندگار،

and ensuring our descendants can admire them thousands of years from now.

و هم با اطمینان از اینکه نوادگان ما آنها را هزاران سال بعد هم، تحسین کنند.