Could the Earth be swallowed by a black hole? - Fabio Pacucci

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Mary Jane

From asteroids capable of destroying entire species,

از سیارک‌هایی که می‌توانند تمام گونه‌ها را منقرض کنند،

to gamma-ray bursts and supernovae that could exterminate life on Earth,

تا انفجارهای امواج گاما و ابرنواخترها که می‌توانند حیات زمینی را نابود کنند،

outer space has no shortage of forces that could wreak havoc on our tiny planet.

فضای بیرونی از نظر نیروهایی که بتوانند زمین را نابود کنند هیچ کم ندارد.

But there’s something in space

اما چیزی در فضا هست

that seems more terrifying than any of these –

که ترسناک‌تر از همه این‌ها به نظر می‌رسد -

something that wipes out everything it comes near.

چیزی که هرآنچه به آن نزدیک شود را ناپدید می‌کند.

Could the Earth be swallowed by a black hole?

آیا ممکن است یک سیاهچاله زمین را قورت دهد؟

A black hole is an object so dense

سیاه‌چاله چیزی است آن‌قدر چگال

that space and time around it are inescapably modified,

که فضا و زمان اطراف آن از تغییر راه فراری ندارند،

warped into an infinite sink.

و در حفره‌ای بی‌انتها چرخ می‌خورند.

Nothing, not even light, can move fast enough

هیچ چیز، حتی نور نمی‌تواند به اندازه کافی سریع حرکت کند

to escape a black hole’s gravitational pull

که از کشش گرانشی سیاه‌چاله فرار کند

once it passes a certain boundary,

بعد از آنکه از مرزی مشخص عبور کرد،

known as the event horizon.

که افق رویداد نام دارد.

Thus, a black hole is like a cosmic vacuum cleaner with infinite capacity,

بنابراین، یک سیاه‌چاله مانند یک جاروبرقی کیهانی است با ظرفیت بی‌نهایت،

gobbling up everything in its path, and letting nothing out.

که هر چیزی سر راهش باشد را می‌خورد، و هیچ چیز را جا نمی‌گذارد.

To determine whether a black hole could swallow the Earth,

برای اندازه‌گیری اینکه آیا یک سیاه‌چاله می‌تواند زمین را قورت دهد،

we first have to figure out where they are.

باید اول بفهمیم آنها کجا هستند.

But since they don’t emit light, how’s that possible?

اما وقتی آنها نوری ساطع نمی‌کنند، چطور چنین چیزی ممکن است؟

Fortunately, we’re able to observe their effect on the space around them.

خوشبختانه، می‌توانیم اثر آنها بر فضای اطرافشان را مشاهده کنیم.

When matter approaches a black hole,

وقتی ماده به یک سیاه‌چاله نزدیک می‌شود،

the immense gravitational field accelerates it to high speed.

میدان گرانش سهمگین تا سرعت بالا به آن شتاب می‌دهد.

This emits an enormous amount of light.

این مقدار بسیار زیادی نور آزاد می‌کند.

And for objects too far away to be sucked in,

و در اجسامی که خیلی دورتر از آن هستند که به داخل مکیده شوند،

the massive gravitational force still affects their orbits.

نیروی گرانش سهمگین هنوز بر مدار آنها اثر می‌گذارد.

If we observe several stars orbiting around an apparently empty point,

اگر ببینیم چندین ستاره دور فضایی به ظاهر خالی می‌گردند،

a black hole could be leading the dance.

یک سیاه‌چاله می‌تواند این رقص را رهبری کند.

Similarly, light that passes close enough to an event horizon

به طور مشابه، نوری که به اندازه کافی از نزدیکی افق رویداد عبور می‌کند

will be deflected in a phenomenon known as gravitational lensing.

به خاطر پدیده‌ای به نام لنزینگ گرانشی منحرف می‌شوند.

Most of the black holes that we’ve found can be thought of as two main types.

بیشتر سیاه‌چاله‌هایی که کشف کرده‌ایم می‌توانند در دو دسته اصلی شناخته شوند.

The smaller ones, called stellar mass black holes,

کوچک‌ترها، که سیاه‌چاله‌های ستاره‌ای نام دارند،

have a mass up to 100 times larger than that of our sun.

و وزنی تا ۱۰۰ برابر بیشتر از خورشید ما دارند.

They’re formed when a massive star consumes all its nuclear fuel

آنها وقتی شکل می‌گیرند که یک ستاره عظیم تمام سوخت هسته‌ای خود را مصرف می‌کند

and its core collapses.

و هسته آن فرومی‌ریزد.

We’ve observed several of these objects as close as 3000 light-years away,

چندین نمونه از این اجرام را به نزدیکی ۳۰۰۰ سال نوری آن طرف‌تر رصد کرده‌ایم،

and there could be up to 100 million small black holes

و ممکن است تا ۱۰۰ میلیون سیاه‌چاله کوچک

just in the Milky Way galaxy.

فقط در کهکشان راه شیری وجود داشته باشد.

So should we be worried?

پس باید نگران باشیم؟

Probably not.

احتمالا نه.

Despite their large mass,

با وجود جرم بالایشان،

stellar black holes only have a radius of around 300 kilometers or less,

سیاه‌چاله‌های ستاره‌ای شعاعی تنها در حدود ۳۰۰ کیلومتر یا کمتر دارند،

making the chances of a direct hit with us miniscule.

که احتمال برخورد مستقیم آنها با ما را بسیار کم می‌کند.

Although because their gravitational fields

با این وجود، از آنجا که میدان گرانشی آنها

can affect a planet from a large distance,

می‌تواند بر سیاره‌های دوردست اثر بگذارد،

they could be dangerous even without a direct collision.

حتی بدون برخورد مستقیم هم آنها می‌توانند خطرناک باشند.

If a typical stellar-mass black hole were to pass in the region of Neptune,

اگر یک سیاه‌چاله ستاره‌ای معمولی از محدوده نپتون عبور کند،

the orbit of the Earth would be considerably modified,

مدار زمین به میزان قابل توجهی تغییر خواهد کرد،

with dire results.

با نتایج وخیم.

Still, the combination of how small they are and how vast the galaxy is

هنوز، ترکیب ابعاد کوچک آنها و ابعاد عظیم کهکشان

means that stellar black holes don’t give us much to worry about.

یعنی سیاه‌چاله‌های ستاره‌ای زیاد باعث نگرانی ما نیستند.

But we still have to meet the second type:

اما هنوز باید با نوع دوم دیدار کنیم:

supermassive black holes.

سیاه‌چاله‌های کلان‌جرم.

These have masses millions or billions times greater than that of our sun

جرم آنها میلیون‌ها یا میلیاردها برابر خورشید ماست

and have event horizons that could span billions of kilometers.

و افق رویداد آنها می‌تواند میلیاردها کیلومتر گسترده باشد.

These giants have grown to immense proportions

این غول‌ها با خوردن ماده و ادغام با دیگر سیاه‌چاله‌ها

by swallowing matter and merging with other black holes.

تا این ابعاد عظیم رشد می‌کنند.

Unlike their stellar cousins,

برخلاف عموزاده‌های ستاره‌ای آنها،

supermassive black holes aren’t wandering through space.

سیاه‌چاله‌های کلان‌جرم در فضا سرگردان نیستند.

Instead, they lie at the center of galaxies, including our own.

در عوض، آنها در مرکز کهکشان‌ها قرار دارند، از جمله کهکشان خود ما.

Our solar system is in a stable orbit around a supermassive black hole

منظومه خورشیدی ما در مداری پایدار حول یک سیاه‌چاله کلان‌جرم قرار دارد

that resides at the center of the Milky Way,

که در در مرکز راه شیری سکونت دارد،

at a safe distance of 25,000 light-years.

در فاصله‌ای امن به اندازه ۲۵٫۰۰۰ سال نوری.

But that could change.

اما این می‌تواند تغییر کند.

If our galaxy collides with another,

اگر کهکشان ما با کهکشانی دیگر برخورد کند،

the Earth could be thrown towards the galactic center,

زمین به سمت مرکز کهکشان پرتاب خواهد شد،

close enough to the supermassive black hole

به اندازه کافی نزدیک به سیاه‌چاله کلان‌جرم

to be eventually swallowed up.

که در نهایت قورت داده شود.

In fact, a collision with the Andromeda Galaxy

در واقع، پیش‌بینی شده که برخورد با کهکشان آندرومدا

is predicted to happen 4 billion years from now,

۴ میلیارد سال دیگر اتفاق می‌افتد،

which may not be great news for our home planet.

که خبر خوبی برای سیاره خانه ما نیست.

But before we judge them too harshly,

اما پیش از آنکه آنها را سخت قضاوت کنیم،

black holes aren’t simply agents of destruction.

سیاه‌چاله‌ها به سادگی ماموران تخریب نیستند.

They played a crucial role in the formation of galaxies,

آنها نقشی اساسی در شکل‌گیری کهکشان‌ها بازی کرده‌اند،

the building blocks of our universe.

که سنگ بناهای جهان ما هستند.

Far from being shadowy characters in the cosmic play,

خیلی دور از شخصیت‌هایی موهوم در نمایش کیهان،

black holes have fundamentally contributed

سیاه‌چاله‌ها نقشی اساسی

in making the universe a bright and astonishing place.

در تبدیل جهان به جایی درخشان و فوق‌العاده داشته‌اند.