Why certain naturally occurring wildfires are necessary - Jim Schulz

چرا آتش‌سوزی طبیعی درجنگلها ضروری است - جیم شولتز

Translator: soheila Jafari Reviewer: Farnaz Saghafi

There was a time before our ancestors smashed flint and steel together,

زمانی قبل از اینکه پیشینیان ما سنگ چخماق برهم بزنند و محکم روی هم بکشند تا آتش درست کنند،

when they felt the cold lack of fire in their lives.

زمانی که به دلیل نبودن آتش در زندگی‌شان احساس سرما می‌کردند.

But anthropologists theorize that early hominids

اما انسان‌شناسان بر این نگرش‌اند که انسان های نخستین

relied on lightning to cause forest fires,

بر رعد و برقی که باعث آتش‌سوزی در جنگل می‌شد متکی بودند،

from which they could collect coals and burning sticks.

که ازنتیجه آن می‌توانستند زغال و چوبهای سوخته جمع کنند.

Fire gave them the ability to cook food and clear land,

آتش به آنها این توانایی را می‌داد که غذا پخته و اطراف را بوضوح ببینند،

and became central in many rituals and traditions.

ودربسیاری از آئین‌ها و رسومات مرکزیت یافت.

So instead of seeing forest fires as an exclusively bad thing,

خب به جای اینکه آتش‌سوزی جنگل را منحصرا بد بپندارند،

ancient humans may have learned to appreciate them.

انسان باستانی احتمالا تقدیر آتش را آموخت.

Yet, it wasn't just humans who benefitted from these natural phenomena.

با این حال، این تنها انسان نبود که از این پدیده طبیعی منتفع می‌شد.

Even as they destroy trees, fires also help the forest themselves,

با اینکه آتش درختان را از بین می‌برد، به جنگل نیز کمک می‌کند،

however counterintuitive that seems.

اما این به نظر متضاد می‌آید.

In fact, several forest species, such as select conifers,

در حقیقت، چندین گونه از درختان جنگلی، مانند مخروطیان،

need fire to survive.

برای زنده ماندن به آتش نیاز دارند.

But how can fire possibly create life in addition to destroying it?

اما چگونه آتش امکان زندگی را همراه با تخریب آن می تواند بوجود آورد؟

The answer lies in the way that certain forests grow.

پاسخ در چگونگی روشی که برخی از جنگل های‌ خاص رشد می کنند نهفته هست.

In the conifer-rich forests of western North America,

در جنگل های انبوه درختان مخروطی( سوزنی) در غرب آمریکای شمالی،

lodgepole pines constantly seek the Sun.

درختان کاج مداوما در پی نور خورشید هستند.

Their seeds prefer to grow on open sunny ground,

دانه‌های آنها ترجیح می‌دهند در زمین پر آفتاب رشد کنند،

which pits saplings against each other as each tries to get more light

که کاج‌ها جوان با یکدیگر در رقابت برای گرفتن نور بیشتر

by growing straighter and faster than its neighbors.

برای رشد سریعتر و مستقیم‌تر از همسایه‌شان هستند.

Over time, generations of slender, lofty lodgepoles

در طول زمان، نسل‌های درختان کاج ساحلی باریک و بلند

form an umbrella-like canopy that shades the forest floor below.

چتری سایبان مانند درست می‌کنند که بر کف جنگل سایه می اندازد.

But as the trees' pine cones mature to release their twirling seeds,

اما همزمان با رسیدن میوه درخت کاج برای آزادسازی دانه هایش،

this signals a problem for the lodgepoles' future.

یک مشکل برای درختان کاج ساحلی نسل آینده وجود دارد.

Very few of these seeds will germintate in the cool, sunless shade

تعداد بسیار کمی از دانه‌ها در هوای سرد و سایه ای که

created by their towering parents.

توسط پدر و مادر‌های تنومندشان بوجود آمده جوانه می زنند .

These trees have adapted to this problem by growing two types of cones.

این درختان با تولید و رشد دو نوع میوه مخروط خودشان را سازگار کرده‌اند.

There are the regular annual cones that release seeds spontaneously,

مخروط ‌های معمولی سالیانه که دانه‌هایشان را خود به خود آزاد می‌کنند،

and another type called serotinous cones,

و نوع دیگری میوه مخروط به نام مخروط دیررس،

which need an environmental trigger to free their seeds.

که نیاز به تحریک محیطی برای آزاد کردن دانه‌هایش دارند.

Serotinous cones are produced in thousands,

هزاران مخروط دیررس تولید می شود،

and are like waterproofed time capsules sealed with resinous pitch.

که مانند کپسول ضد‌آب مهر و موم شده با پوشش صمغی هستند.

Many are able to stay undamaged on the tree for decades.

خیلی از آنها می‌توانند برای دهه‌ها بدون هیچ آسیبی بروی درخت باقی بمانند.

Cones that fall to the ground can be viable for several years, as well.

مخروط‌هایی که از درخت می‌افتند همچنین می‌توانند برای چندین سال زنده بمانند.

But when temperatures get high enough, the cones pop open.

اما هنگامی که دما به قدر کافی بالا می‌رود، مخروط‌ها می‌شکوفند.

Let's see that in action.

بگذارید در عمل ببینیم.

Once it's gotten started, a coniferous forest fire

هنگامی که یک آتش‌سوزی در جنگل مخروط داران راه می افتد

typically spreads something like this.

معمولا شبیه به این گسترش می‌یابد.

Flames ravage the thick understory provided by species like douglas fir,

شعله به لایه قطوری از گیاهانی که در زیردرختانی مانند صنوبر داگلاس هستند حمله می‌کند،

a shade-tolerant tree that's able to thrive

درختچه‌های که تحمل زنده ماندن در سایه

under the canopy of lodgepole pines.

در زیر سایبان درختان کاج ساحلی را دارند.

The fire uses these smaller trees as a step ladder

آتش از این درختان کوچک به عنوان نردبان استفاده می‌کند

to reach the higher canopy of old lodgepole pines.

تا به تاج بالای درختان کاج برسد.

That ignites a tremendous crown fire

که تاج درختان را شعله‌ور می‌کند

reaching temperatures of up to 2400 degrees Fahrenheit.

و به درجه حرارتی برابر ۱٫۳۱۵ درجه سیلسیوس می‌رسد.

That's well more than the 115-140 degrees

این خیلی بیش از ۴۵ تا ۶۰ درجه ای است

that signal the moment when serotinous seeds can be freed.

که لحظه آزاد شدن دانه ها مخروط را اعلام می کند.

At those temperatures, the cones burst open,

در این درجه حرارت مخروط شکفته شده بازشده،

releasing millions of seeds,

و میلیون‌ها دانه را آزاد می‌کند،

which are carried by the hot air to form new forests.

که با باد گرم جابجا شده تا جنگل‌های جدیدی بوجود بیایند.

After the fire, carbon-rich soils and an open sunlit landscape

بعد از آتش‌سوزی، خاک غنی از کربن و زمین آفتابی

help lodgepole seeds germinate quickly and sprout in abundance.

به دانه‌های کاج ساحلی کمک می‌کند تا به فوور و به سرعت جوانه بزنند.

From the death of the old forest comes the birth of the new.

از مرگ جنگل پیر یک جنگل نو متولد می‌شود.

Fires are also important for the wider ecosystem as a whole.

آتش در مجموع برای گسترده تر شدن اکوسیستم نیز مهم هست.

Without wildfires to rejuvenate trees, key forest species would disappear,

بدون آنش‌سوزی طبیعی برای جوان کردن درختان، گونه‌های کلیدی جنگل‌ها،

and so would the many creatures that depend on them.

و به تناوب موجوداتی که زندگیشان به آنها وابسته است، ناپدید خواهند شد.

And if a fire-dependent forest goes too long without burning,

و اگر یک جنگل وابسته به آتش برای مدت طولانی نسوزد،

that raises the risk of a catastrophic blaze,

خطر شعله فاجعه بار آن افزایش می‌یابد،

which could destroy a forest completely,

که می تواند یک جنگل را کاملا از بین ببرد،

not to mention people's homes and lives.

به علاوه خانه های مردم و زندگی‌ها را.

That's why forest rangers sometimes intentionally start controlled burns

به همین دلیل هست که گاهی جنگل بانان آتش کنترل شده راه می اندازند

to reduce fuels in order to keep the more dangerous wildfires at bay.

تا سوخت را کاهش داده آتش سوزی مهیب طبیعی را دور نگه‌دارند.

They may be frightening and destructive forces of nature,

آنها شاید نیروهای مخرب و هراسناک طبیعی باشند،

but wildfires are also vital

اما آتش‌سوزی طبیعی برای وجود

to the existence of healthy boreal forest ecosystems.

اکوسیستم سلامت جنگل‌های شمالی حیاتی هست.

By coming to terms with that,

با درک این موضوع،

we can protect ourselves from their more damaging effects

ما می‌توانیم خودمان را از اثرات مخرب بیشتر محافظت کنیم

while enabling the forests, like the legendary phoenix,

درحالی که جنگل‌ها را قادر می‌سازیم که مانند ققنوس افسانه‌ای

to rise reborn from their own ashes.

از دل خاکستر خود دوباره متولد شوند.