Why should you read James Joyce's "Ulysses"? - Sam Slote

Translator: sadegh zabihi Reviewer: masoud paktinat

James Joyce's "Ulysses" is widely considered to be both a literary masterpiece

کتاب "اولیس" جیمز جویس به طور گسترده‌ای به عنوان یک شاهکار ادبی

and one of the hardest works of literature to read.

و یکی از سخت‌ترین کتاب‌ها برای خواندن شناخته می‌شود.

It inspires such devotion that once a year on a day called Bloomsday,

این کتاب چنان الهام‌بخش بوده‌ که هر سال در روزی بنام بلومزدی،

thousands of people all over the world dress up like the characters,

هزاران نفر در سراسر دنیا مانند شخصیت‌های کتاب لباس می‌پوشند،

take to the streets,

به خیابان می‌ریزند،

and read the book aloud.

و کتاب را با صدای بلند می‌خوانند.

And some even make a pilgrimage to Dublin

و بعضی حتی زیارتی هم از دوبلین می‌کنند

just to visit the places so vividly depicted in Joyce's opus.

تا فقط جاهایی را ببینند که به وضوح اثر جویس را نمایش می‌دهند.

So what is it about this famously difficult novel

پس چه چیزی در این کتابِ شهره به سختی هست

that inspires so many people?

که الهام بخش این همه مردم بوده است؟

There's no one simple answer to that question,

هیچ پاسخ ساده‌ای برای این سوال وجود ندارد،

but there are a few remarkable things about the book

اما چند نکته قابل توجه درباره کتاب هست

that keep people coming back.

که مردم را به سوی آن جذب می‌کند.

The plot, which transpires over the course of a single day,

طرح داستان، که در طول یک روز نمایان می‌شود،

is a story of three characters:

قصه سه شخصیت است:

Stephen Dedalus, reprised from Joyce's earlier novel,

استفان دِدالوس، که از کتاب قبلی جویس،

"A Portrait of the Artist as a Young Man";

"پرتره مرد هنرمند در جوانی" وارد داستان شده است؛

Leopold Bloom, a half-Jewish advertising canvasser for a Dublin newspaper;

لئوپولد بلوم، تبلیغات‌چی نیمه یهودی روزنامه‌ای در دوبلین،

and Bloom's wife Molly, who is about to embark on an affair.

و مولی همسر بلوم، که در شرف خیانت به شوهرش است.

Stephen is depressed because of his mother's recent death.

استفان به خاطر مرگ اخیر مادرش افسرده شده است.

Meanwhile, Bloom wanders throughout the city.

در این بین، بلوم در شهر می‌گردد.

He goes to a funeral,

به یک مراسم خاکسپاری می‌رود،

his work,

سرکار می‌رود،

a pub,

به یک میخانه می‌رود،

and so on,

و به همین ترتیب،

avoiding going home because Molly is about to begin her affair.

از خانه رفتن طفره می‌رود چون مولی در شرف خیانت به اوست.

Where it really starts to get interesting, though,

اما جایی که واقعاً داستان جذاب می‌شود،

is how the story's told.

نحوه بیان آن است.

Each chapter is written in a different style.

هر فصل به شیوه‌ای متفاوت نوشته شده است.

15 is a play,

فصل ۱۵ یک نمایش است،

13 is like a cheesy romance novel,

فصل ۱۳ مثل یک داستان عشقی آبکی است،

12 is a story with bizarre, exaggerated interruptions,

فصل ۱۲ شامل وقفه‌هایی عجیب و اغراق شده است،

11 uses techniques, like onomatopoeia, repetitions, and alliteration

فصل ۱۱ از تکنیک‌هایی مانند صداواژه، تکرار، و واج‌آرایی استفاده می‌کند

to imitate music,

تا موسیقی القا کند،

and 14 reproduces the evolution of English literary prose style,

و فصل ۱۴ تکامل نثر ادبی انگلیسی را

from its beginnings in Anglo-Saxon right up to the 20th century.

از ابتدای آن در زمان آنگلو-ساکسون‌ها یکراست تا قرن بیستم از نو می‌سازد.

That all culminates in the final chapter

همه آنها در فصل آخر به اوج خود می‌رسد

which follows Molly's stream of consciousness

که جریان هشیاری مولی را دنبال می‌کند

as it spools out in just eight long paragraphs

و در هشت پاراگراف بلند

with almost no punctuation.

با تقریباً هیچ علامت نگارشی داستان درهم تنیده می‌شود.

The range of styles Joyce uses in "Ulysses"

بازه سبک‌هایی که جویس در "اولیس" استفاده می‌کند

is one of the things that makes it so difficult,

یکی از چیزهایی است که خواندن آن را این‌قدر دشوار می‌کند،

but it also helps make it enjoyable.

اما همچنین به لذت‌بخش بودن آن کمک می‌کند.

And it's one of the reasons that the book is held up

و این یکی از دلایلی است که کتاب

as one of the key texts of literary modernism,

به عنوان یکی از مراجع اصلی ادبیات مدرن شناخته می‌شود،

a movement characterized by overturning traditional modes of writing.

جنبشی که به واژگون کردن روش‌های سنتی نوشتن شناخته می‌شود.

Joyce fills his narrative gymnastic routines

جویس برنامه ژیمناستیک روایت داستان خود را

with some of the most imaginative use of language you'll find anywhere.

با بعضی از تخیلی‌ترین کاربردهای زبان پر کرده است که هیچ جا نمی‌بینید.

Take, for instance,

به طور مثال،

"The figure seated on a large boulder at the foot of a round tower

شخصیتی که روی تخته سنگ بزرگی در پای برج گرد نشسته بود

was that of a broadshouldered deepchested stronglimbed frankeyed redhaired

قهرمانی شانه پهن، سینه فراخ، قوی هیکل، چشم نافذ، ریش قرمز،

freelyfreckled shaggybearded widemouthed largenosed longheaded deepvoiced

کک مکی، ژولیده ریش، دهن گشاد، دماغ گنده، سر دراز، با صدای عمیق،

barekneed brawnyhanded hairlegged ruddyfaced sinewyarmed hero."

زانوی لخت، دست گوشتالو، پای پشمالو، سرخ رو و اسطقس‌دار بود."

Here, Joyce exaggerates the description of a mangy old man in a pub

اینجا، جویس پیرمرد کثیفی را در یک میخانه با بزرگنمایی توصیف می‌کند

to make him seem like an improbably gigantesque hero.

تا کاری کند که شبیه قهرمانی به شکلی غیر منتظره غول‌آسا جلوه کند.

It's true that some sections are impenetrably dense at first glance,

درست است که بعضی بخش‌ها در نگاه اول به طرز غیر قابل درکی سنگین هستند،

but it's up to the reader to let their eyes skim over them

اما به خواننده بستگی دارد که سرسری از آنها عبور کند

or break out a shovel and dig in.

یا بیل به دست بگیرد و در آنها کند و کاو کند.

And once you start excavating the text,

و وقتی که شروع به حفاری در متن کنید،

you'll find the book to be an encyclopedic treasure trove.

در خواهید یافت که کتاب گنجینه دایره‌المعارف است.

It's filled with all manner of references and allusions

کتاب سرشار از انواع ارجاعات و نشانه‌ها است

from medieval philosophy to the symbolism of tattoos,

از فلسفه قرون وسطی گرفته تا نمادگرایی خالکوبی‌ها،

and from Dante to Dublin slang.

و از دانته گرفته تا زبان کوچه و بازار دوبلین.

As suggested by the title, some of these allusions revolve around Homer's "Odyssey."

همان طور که از عنوان برمی‌آید، بعضی از این نشانه‌ها حول "اودیسه" هومر چرخ می‌زنند.

Each chapter is named after a character or episode from the "Odyssey,"

هر فصل به نام یکی از شخصیت‌ها یا قسمت‌های "اودیسه" است،

but the literary references are often coy, debatable, sarcastic, or disguised.

اما ارجاعات ادبی معمولاً ناز، بحث برانگیز، کنایه آمیز، یا پنهان شده هستند.

For example, Homer's Odysseus, after an epic 20-year-long journey,

به طور مثال، اودیسه هومر پس از یک ماجراجویی حماسی ۲۰ ساله

returns home to Ithaca and reunites with his faithful wife.

به خانه برمی‌گردد و به ایساکا همسر وفادارش می‌پیوندد.

In contrast, Joyce's Bloom wanders around Dublin for a day

در مقابل، بلومِ جویس پس از پرسه‌ای یک روزه در دوبلین

and returns home to his unfaithful wife.

به خانه نزد همسر خیانتکارش برمی‌گردد.

It's a very funny book.

کتابی بسیار سرگرم کننده است.

It has highbrow intellectual humor,

اگر حوصله دنبال کردن ارجاعات جویس را داشته باشید

if you have the patience to track down Joyce's references,

کتاب دارای شوخ‌طبعی روشن‌فکرانه است،

and more lowbrow dirty jokes.

و همین‌طور پر از شوخی‌های زننده و رکیک است.

Those, and other sexual references, were too much for some.

آنها و دیگر ارجاعات جنسی کتاب، برای بعضی خیلی زیاد بود.

In the U.S., the book was put on trial, banned, and censored

در ایالات متحده، کتاب پیش از اینکه حتی تمام شود

before it had even been completed

به دادگاه کشیده شده، ممنوع و سانسور شد

because it was originally published as a serial novel.

زیرا در اصل به عنوان یک رمان سریالی به چاپ رسیده بود.

Readers of "Ulysses" aren't just led through a variety of literary styles.

خوانندگان "اولیس" تنها به میان انواع گوناگون نثر ادبی هدایت نمی‌شوند.

They're also given a rich and shockingly accurate tour

همچنین به گردشی غنی و به طرز غافلگیرکننده‌ای دقیق

of a specific place at a time:

از مکانی خاص در زمانی خاص برده می‌شوند:

Dublin in 1904.

دوبلین ۱۹۰۴.

Joyce claimed that if Dublin were to be destroyed,

جویس ادعا می‌کرد که اگر زمانی دوبلین نابود شود،

it could be recreated from the pages of this book.

می‌توان از روی این کتاب آن را دوباره از نو ساخت.

While such a claim is not exactly true,

هرچند این ادعا کاملاً حقیقی نیست،

it does show the great care that Joyce took in precisely representing details,

اما نشان دهنده دقت زیاد جویس

both large and small, of his home city.

در ارائه دقیق جزئیات ریز و درشت زادگاهش دوبلین است.

No small feat considering he wrote the entire novel

اصلا کار کمی نیست، با توجه به اینکه او تمام کتاب را

while living outside of his native Ireland.

وقتی خارج از ایرلند بومی‌اش بوده نوشته است.

It's a testament to Joyce's genius that "Ulysses" is a difficult book.

اینکه "اولیس" کتابی دشوار است شاهدی بر نبوغ جویس است.

Some people find it impenetrable without a full book of annotations

بعضی بدون یک کتاب پر از تفسیر

to help them understand what Joyce is even talking about.

حتی درک اینکه جویس درباره چه صحبت می‌کند را هم دشوار می‌یابند.

But there's a lot of joy to be found in reading it,

اما در خواندن آن لذت زیادی نهفته است،

more than just unpacking allusions and solving puzzles.

که ورای کشف علائم و حل کردن معما است.

And if it's difficult, or frustrating, or funny,

و اگر سخت، یا طاقت‌فرسا، یا مسخره است،

that's because life is all that, and more.

به این خاطر است که زندگی هم همین‌ها و بیشتر است.

Responding to some criticism of "Ulysses,"

در پاسخ به بعضی انتقادها از «اولیس،»

and there was a lot when it was first published,

که در اوایل نشر آن خیلی زیاد بود،

Joyce said that if "Ulysses" isn't worth reading,

جویس گفت اگر «اولیس» ارزش خواندن ندارد،

then life isn't worth living.

پس زندگی هم ارزش زیستن ندارد.