Whatever happened to acid rain? - Joseph Goffman

Translator: Mahshad Jonaidi Reviewer: Masoud Motamedifar

In 1963, scientists studying Hubbard Brook Experimental Forest in New Hampshire

در سال ۱۹۳۶ دانشمندانی که «منطقه‌ی تحت بررسی هابردبروک» را

در «نیوهمپشایر» مطالعه می‌کردند،

made a shocking discovery.

یک کشف تکان‌دهنده داشتند.

Their most recent rainfall samples were nearly 100 times more acidic than usual.

آخرین نمونه‌ی باران آن‌ها تقریبا ۱۰۰بار اسید‌ی‌تراز باران معمول بود.

در این سطوح، رگبار باران‌های اسیدی،

At these levels, additional downpours of acid rain

در طی دهه‌ها اکوسیستم‌های دریایی و پوشش گیاهی منطقه را از بین می‌برد.

would destroy the region’s marine and arboreal ecosystems

in a matter of decades.

Urgently sharing their findings with fellow researchers,

در حالی که خیلی فوری نتایج‌شان را با دیگر محققان در اشتراک می‌گذاشتند،

they were determined to answer two questions:

مصمم بودند تا به دو سوال پاسخ دهند:

what was causing this deadly rainfall? And what could be done to stop it?

چه چیزی مسبب این باران‌های مرگبار بود؟ و برای توقف آن چه اعمالی قابل انجام بود؟

Rain is never just composed of water.

باران هرگز فقط از آب تشکیل نمی‌شود.

Chemicals and particulates in the atmosphere can be found in every drop,

مواد شیمیایی و ذرات معلق در جو می‌توانند در هر قطره‌ی باران یافت شوند.

and some compounds— like carbon dioxide—

و برخی از این ترکیبات -مثل کربن‌دی‌اکسید-

make even regular rainfall slightly acidic.

حتی باران‌های عادی را نیز کمی اسیدی می‌کنند.

But this pales in comparison to the powerful acids produced

ولی این اهمیتی ندارد درمقایسه با اسید‌های قوی‌ای که

when water interacts with oxides of nitrogen or sulfur dioxide.

وقتی آب با اکسیدهای نیتروژن و گوگرددی‌اکسید واکنش می‌دهد، تشکیل می‌شوند.

On the pH scale which measures acidity,

در مقایس پی‌اچ که اسیدیته را اندازه می‌گیرد،

each whole number is 10 times more acidic than the one above it.

هر عدد صحیح نشانه‌ی اسیدیته‌ی ۱۰ برابر از عدد بزرگتر ازخودش است.

And where normal rain has a pH of roughly 5.4,

و درحالی که باران عادی دارای پی‌اچ نزدیک ۵.۴ است،

rain that’s interacted with these gases can rank as low as 3.7.

بارانی که با این گازها واکنش داشته، می‌تواند به اندازه ۳.۷ پایین بیاید.

Oxides of nitrogen and sulfur dioxide can appear naturally

اکسیدهای نیتروژن و دی‌اکسیدگوگرد می‌توانند به طور طبیعی

as a short-lived byproduct of volcanic eruptions or lightning strikes.

به عنوان محصولات جانبی کوتاه‌مدت فوران آتشفشان‌ها یا صاعقه ظاهر شوند.

But power plants, refineries, and vehicles that use fossil fuels

ولی نیروگاه‌ها، پالایشگاه‌ها و ماشین‌هایی با سوخت فسیلی

consistently pump large quantities into the air.

دائما حجم‌های زیادی از این گازها را به هوا پمپ می‌کنند.

These dangerous gases travel with the wind

این گازهای خطرناک با باد منتقل می‌شوند

spreading hundreds of kilometers from the pollution’s source.

و تا فاصله‌ی ۱۰۰ کیلومتری از منبع آلودگی پخش می‌شوند.

Acting like roaming clouds of destruction,

مانند ابرهای متحرک و مخرب،

their presence dramatically increases the acidity of local precipitation,

حضور آنها به طور قابل توجه‌ای باعث افزایش اسیدیته‌ی باران های محلی می‌شود،

creating acid rain, acid snow, and acid fog.

که باران، برف و مه اسیدی را ایحاد می‌کند.

These all acidify lakes and streams, kill crops and forests,

همه‌ی این دریاچه‌ها و جوی و نهرهای اسیدی، باعث مرگ محصولات و جنگل‌ها می‌شود،

and damage soil to inhibit future growth.

و به خاک برای رشد محصولات بعد آسیب می‌زند.

Over time, acid rain can even corrode human structures made of stone or metal.

با گذشت زمان باران اسیدی حتی می‌تواند باعث پوسیدن سازه‌های انسانی از سنگ یا فلز شود.

By the 1970s, scientists in North America and Europe classified acid rain

با رسیدن به دهه‌ی ۱۹۷۰، دانشمندان در آمریکای شمالی و اروپا باران اسیدی را

به عنوان خطری بزرگ و زیست‌محیطی رده‌بندی کردند.

as a major environmental threat.

But despite clear evidence tying the problem to air pollution,

اما جدا از شواهد روشنی که مشکل را به آلودگی هوا ربط می‌دهد،

companies denied responsibility and cast doubt on the research.

شرکت‌ها این مسئولیت را رد کردند و تحقیقات را زیر سوال بردند.

In the United States, corporations lobbied against regulating pollution,

در ایالات متحده‌ی آمریکا، شرکت‌های بزرگ علیه تعدیل کردن آلودگی هوا لابی کردند،

and convinced politicians that such policies

و سیاستمداران را قانع کردند که چنین سایست‌هایی

would raise energy costs and threaten jobs.

هزینه‌های انرژی را بالا می‌برد و مشاغل را تهدید می‌کند.

These obstacles led the government to delay changes,

این موانع منجر به این شد که دولت ایجاد تغییر را به تأخیر بیاندازد،

and mandate further research into the issue.

و حکم تحقیقات بیشتر در این‌باره را بدهد.

But after a decade of mounting concern, Congress finally took action.

اما پس از یک دهه افزایش نگرانی، کنگره بالاخره دست به کار شد.

Since the bulk of sulfur dioxide emissions came from power plants,

از آنجایی که انبوه انتشار گوگرددی‌اکسید از نیروگاه‌ها می‌آمد،

the government set a limit on the total amount of it

دولت یک اندازه برای کل مقدار آن تعیین کرد

the electric power sector could emit each year.

که بخش الکتریسته همان مقدار را بتواند در هرسال تولید کند.

Then, they divided the permitted emissions into a fixed number of “allowances”

سپس، آن‌ها میزان انتشار مجاز را به تعداد مشخصی «سهمیه» تقسیم کردند

distributed to each power plant.

که بین نیروگاه‌ها توزیع شد.

A plant could then choose to emit as much sulfur dioxide as they were allowed,

سپس هر نیروگاه می‌توانست تصمیم بگیرد که تا اندازه‌ی مجاز گوگرددی‌اکسید تولید کند،

or reduce their emissions and sell their unused allowances to other power plants.

یا مقدار انتشار را کاهش دهد و سهمیه‌ی- باقی‌مانده را به سایر نیروگاه‌ها بفروشد.

This system, known as “cap and trade,”

این نظام، معروف به «کنترل و تجارت(CAT)»،

offered power plants the economic flexibility to keep costs low

این انعطاف‌پذیری را به نیروگاه‌ها داد که هزینه‌ها را پایین نگه دارند،

while strictly limiting pollution.

درحالی که به طور جدی میزان آلودگی را محدود می‌کرد.

Many critics called these allowances licenses to pollute,

خیلی از منتقدان این سهمیه‌ها را مجوزی برای ایجاد آلودگی دانستند،

or said the government was selling clean air.

یا بیان کردند که دولت با این کار هوای پاک را معامله می‌کند.

But since the cap was set to lower five years into the program,

ولی از آنجایی که قرار بود این کنترل، پنج سال از برنامه بکاهد،

it forced every utility company to reduce emissions in the long term.

شرکت‌های خدمات را مجبور به کاهش تولید و انتشار در دراز مدت کرد.

Some plants added desulfurizing scrubbers to their smokestacks,

بعضی از نیروگاه‌ها در دودکش‌ها گوگردزدا تعبیه کردند،

or switched to low-sulfur coal and natural gas.

و یا استفاده‌ی از زغال سنگ با گوگرد کم و گاز طبیعی را شروع کردند.

Oxides of nitrogen emissions were also reduced

انتشار اکسیدهای تیروژن هم کاهش یافتند

with relatively low-cost technologies.

توسط فناوری‌های تقریبا کم‌هزینه.

These advances allowed the power sector to grow

این پیشرفت‌ها به بخش الکتریسیته اجازه‌ی رشد کردن داد

while the cap kept pollution under control.

درحالی که «کنترل (cap)» آلودگی را تحت نظارت داشت.

By 1985, Canada and the European Union adopted their own solutions,

تا سال ۱۹۸۵، کانادا و اتحادیه اروپا راه‌حل‌های خود را به کار گرفتند،

and international treaties began circulating

و معاهدات بین‌المللی شروع به گردش کردند

to reduce air pollution worldwide.

تا آلودگی هوا را به طور جهانی کاهش دهند.

Today, this science-driven economic policy has largely eliminated acid rain

امروز، این سیاست اقتصادی علم محور باران اسیدی را تا حد زیادی

در سرتاسر آمریکا و کانادا از بین برده‌است.

across the United States and Canada.

And while many ecosystems still need time to recover,

و درحالی که خیلی از اکوسیستم‌ها برای بهبود نیازمند زمان هستند،

scientists have sped up the restoration of other areas

دانشمندان سرعت ترمیمِ- سایر مناطق را بالا برده‌اند،

by reintroducing essential organisms killed off by acid rain.

با بازگرداندن موجودات ضروری‌ای که به علت باران اسیدی کشته شده‌اند.

Some countries, like Russia, India, and China

بعضی از کشورها، مانند روسیه، هند و چین

still rely heavily on high-sulfur coal

همچنان به شدت به زغال سنگ‌های- با گوگرد بالا متکی هستند،

and continue to struggle with the environmental consequences.

و به کشمکش با عواقب محیطی ادامه می‌دهند.

However, acid rain’s relatively quick journey from major threat to minor issue

با این حال، تغییر تقریبا سریع باران اسیدی از تهدید بزرگ به مسئله‌ی کوچک به طور درستی

is rightly celebrated as a victory for policies that protect the environment.

به عنوان پیروزی‌ای برای سیاست‌هایی که از محیط زیست مراقبت کردند، جشن گرفته‌می‌شود.

Cap and trade can’t solve every environmental problem.

«کنترل و تجارت(CAT)» نمی‌تواند تمام مشکلات محیط‌زیستی را حل کند.

But by using scientific consensus to guide policy,

ولی با استفاده‌ی از توافق‌‎های علمی برای هدایت این سیاست،

adopting efficient technology,

بهره گرفتن از فناوری سودمند،

and being unafraid to impose reasonable costs for pollution,

و نترسیدن از اعمال کردن هزینه‌ی مناسب برای آلودگی،

countries can stop a growing storm of destruction before it’s too late.

کشورها می‌توانند طوفان رو به رشد تخریب را قبل از آنکه خیلی دیر شود متوقف کنند.