How the world's first metro system was built - Christian Wolmar

Translator: Saba Rezaie Reviewer: hassan qodusi

It was the dawn of 1863,

اوائل سال ۱۸۶۳ بود،

and London’s not-yet-opened subway system,

و متروی زیرزمینی درحال تاسیس لندن،

the first of its kind in the world, had the city in an uproar.

اولین در نوع خود در جهان، در شهر غوغا بپا کرده بود.

Digging a hole under the city and putting a railroad in it

حفر کردن سوراخی در زیر شهر و قرار دادن راه آهن داخل آن،

seemed the stuff of dreams.

کاری رویایی بود.

Pub drinkers scoffed at the idea

مردم در میخانه‌ها به این ایده می‌خندیدند،

and a local minister accused the railway company of trying to break into hell.

و یک کشیش محلی، شرکت راه آهن را متهم به تلاش برای نفوذ به جهنم می‌کرد.

Most people simply thought the project,

بیشتر مردم واقعاً فکر می‌کردند که این پروژه،

which cost more than 100 million dollars in today’s money,

که هزینه‌ای بیش از ۱۰۰ میلیون دلار به ارزش پول امروز برداشته بود،

would never work.

هیچ وقت کار نخواهد کرد.

But it did.

ولی نهایتاً موفق شد.

On January 10, 1863,

در ۱۰ ژانویه ۱۸۶۳،

30,000 people ventured underground to travel on the world’s first subway

۳۰,۰۰۰ نفر جرات کردند سوار بر اولین مترو زیرزمینی جهان شوند

on a four-mile stretch of line in London.

و سفری ۶ کیلومتری را بر خط متروی لندن تجربه کنند.

After three years of construction and a few setbacks,

بعد از سه سال ساخت و ساز و تعدادی موانع،

the Metropolitan Railway was ready for business.

راه آهن شهر و حومه آماده بهره‌بردای بود.

The city’s officials were much relieved.

مسئولین شهری سرانجام آسوده خاطر شدند.

They’d been desperate to find a way

آن‌ها درمانده از یافتن راهی بودند

to reduce the terrible congestion on the roads.

که دردسر ترافیک سنگین راه‌ها را کاهش دهد.

London, at the time the world’s largest and most prosperous city,

لندن، که در آن زمان بزرگترین و پررونق ترین شهر جهان بود،

was in a permanent state of gridlock,

در وضعیت قفل دائمی ترافیک بود،

with carts,

با وجود درشکه‌ها،

costermongers,

دوره گردها،

cows,

گاوها،

and commuters jamming the roads.

و رهگذرانی که راه‌ها را مسدود می‌کردند.

It’d been a Victorian visionary, Charles Pearson,

اولین بار، چارلز پیرسن، یک حقوقدان پیشرو دوره‌ی ویکتوریا بود،

who first thought of putting railways under the ground.

که به عبوردادن راه‌آهن از زیر زمین فکر کرد.

He’d lobbied for underground trains throughout the 1840s,

او در تمام دهه‌ی ۱۸۴۰ برای قطار زیر‌زمینی لابی می‌کرد،

but opponents thought the idea was impractical

ولی مخالفانش فکر می‌کردند که این ایده عملی نیست

since the railroads at the time only had short tunnels under hills.

چرا که راه‌آهن‌های آن زمان تنها تونل‌هایی کوتاه در تپه‌ها داشتند.

How could you get a railway through the center of a city?

چطور می‌شد که راه آهن را از زیر شهر عبور داد؟

The answer was a simple system called "cut and cover."

پاسخ، روش آسانی به اسم «حفاری روباز» بود.

Workers had to dig a huge trench,

در این روش، کارگران گودال‌های عظیمی می‌کندند،

construct a tunnel out of brick archways,

و تونل‌هایی طاق شکل از آجر می‌ساختند،

and then refill the hole over the newly built tunnel.

و بعد گودال را برروی تونل‌های ساخته شده دوباره پر می‌کردند.

Because this was disruptive

از آنجایی که برای این حفاری،

and required the demolition of buildings above the tunnels,

نیاز به تخریب ساختمان‌های بالای تونل‌ها بود،

most of the line went under existing roads.

بیشتر خط‌ها از زیر خیابان‌های موجود می‌گذشت.

Of course, there were accidents.

مسلماً در حین اجرا سانحه وجود داشت.

On one occasion, a heavy rainstorm flooded the nearby sewers

در یک مورد، باران و طوفان شدید باعث آب گرفتگی فاضلاب‌های اطراف شد،

and burst through the excavation,

که به میدان خاک‌برداری سرازیر شدند،

delaying the project by several months.

و باعث تاخیر چند ماهه در پروژه شدند.

But as soon as the Metropolitan Railway opened,

ولی به مجرد افتتاح مترو لندن و حومه،

Londoners rushed in to ride the new trains.

لندنی‌ها برای سوارشدن به مترو شتافتند.

The Metropolitan quickly became a vital part of London’s transport system.

خیلی زود سیستم مترو به بخش حیاتی حمل و نقل لندن تبدیل شد.

Additional lines were soon built,

خطوط جدید به سرعت افتتاح شدند،

and new suburbs grew around the stations.

و حومه شهر در اطراف ایستگاه‌ها رشد کردند.

Big department stores opened next to the railroad,

فروشگاه‌های بزرگ در اطراف راه آهن تاسیس شدند،

and the railway company even created attractions,

و حتی شرکت خط آهن برای جذب مسافران از قطار جاذبه‌هایی توریستی بنا کرد،

like a 30-story Ferris wheel in Earls Court to bring in tourists by train.

مانند چرخ‌وفلکی به بلندی ساختمانی ۳۰ طبقه در منطقه ارلس کورت.

Within 30 years,

در عرض ۳۰ سال،

London’s subway system covered 80 kilometers,

مترو لندن به طول ۸۰ کیلومتر رسید،

with lines in the center of town running in tunnels,

با تونل‌های زیر زمینی در مرکز شهر

and suburban trains operating on the surface, often on embankments.

و خط آهن حومه، غالباً بر خاک ریزها، روی زمین.

But London was still growing,

ولی لندن همچنان در حال رشد بود،

and everyone wanted to be connected to the system.

و همه می‌خواستند با این کلان شهر در ارتباط باشند.

By the late 1880s,

تا اواخر سالهای ۱۸۸۰،

the city had become too dense with buildings, sewers, and electric cables

شهر از ساختمان‌ها، سیستم فاضلاب و کابل‌های الکتریکی پر بود،

for the "cut and cover" technique,

تا جایی که دیگر حفاری رو باز مقدور نبود.

so a new system had to be devised.

بنابراین‌، به روش جدیدی احتیاج بود.

Using a machine called the Greathead Shield,

با استفاده از ماشینی به نام «گریتهد شیلد»،

a team of just 12 workers could bore through the earth,

تیمی متشکل از تنها ۱۲ کارگر، به راحتی می‌توانستند

carving deep underground tunnels through the London clay.

به کندن تونل‌های زیرزمینی عمیق در خاک لندن مشغول باشند.

These new lines, called tubes, were at varying depths,

این خطوط جدید معروف به تیوب (لوله) در اعماق مختلفی ساخته می‌شدند،

but usually about 25 meters deeper than the "cut and cover" lines.

اما معمولا حدود ۲۵ متر عمیق‌تر از خطوط حفاری رو باز بودند.

This meant their construction didn’t disturb the surface,

که به این معنی بود که ساخت آنها مزاحم سطح زمین نبود،

and it was possible to dig under buildings.

و امکان حفاری زیر ساختمان‌ها نیز وجود داشت.

The first tube line, the City and South London,

اولین خط تیوبی در شهر، و جنوب لندن،

opened in 1890 and proved so successful

در سال ۱۸۹۰ افتتاح شد و بسیار موفق بود،

that half a dozen more lines were built in the next 20 years.

تا جایی که در عرض ۲۰ سال شش خط جدید دیگر هم ساخته شد.

This clever new technology was even used to burrow several lines

از این فناوری جدید حتی برای ایجاد چند خط

under London’s river, the Thames.

در زیر رودخانه شهر لندن، تایمز، هم استفاده شد.

By the early 20th century,

تا اوائل قرن ۲۰ میلادی،

Budapest,

بوداپست،

Berlin,

برلین،

Paris,

and New York

پاریس،

و نیویورک هم

had all built subways of their own.

سیستم قطار زیرزمینی خود را راه اندازی کردند.

And today, with more than 160 cities in 55 countries

و امروز با بهره وری از قطار زیرزمینی برای مقابله با ازدحام عبور و مرور،

using underground rails to combat congestion,

در بیش از ۱۶۰ شهر در ۵۵ کشور،

we can thank Charles Pearson and the Metropolitan Railway

می‌توان از «چارلز پیرسن» و شرکت خط آهن متروپولیتن متشکر بود،

for getting us started on the right track.

که ما را بر مسیر درست راهنمایی کردند.