Why should you read Shakespeare’s “The Tempest”? - Iseult Gillespie

Translator: Sarah Saadatirad Reviewer: Leila Ataei

Claps of thunder and flashes of lightning illuminate a swelling sea,

صدای طوفان و برق آذرخش دریای خروشان را روشن می‌نماید،

as a ship buckles beneath the waves.

درحالیکه یک کشتی در زیر امواج قرار دارد.

This is no ordinary storm, but a violent and vengeful tempest,

این یک طوفان معمولی نیست، بلکه طوفانی خشونت‌بار و کینه‌توزانه است،

and it sets the stage for Shakespeare’s most enigmatic play.

و صحنه را برای جذاب‌ترین نمایشنامه شکسپیر مهیا می‌کند.

As the skies clear, we are invited into a world

همانطور که آسمان روشن است، ما به جهانی دعوت شده‌ایم

that seems far removed from our own, but is rife with familiar concerns

که به نظر می‌رسد بسیار دور از خود ما، اما با نگرانی‌های شایع ما در مورد

about freedom, power, and control.

آزادی ، قدرت و کنترل آشناست.

The Tempest is set on a desert island, exposed to the elements

تندباد در جزیره بیابانی قرار گرفته است، در معرض عناصری است که

and ruled with magic and might by Prospero, the exiled Duke of Milan.

با سحر و جادو توسط پروسپرو، دوک تبعید شده میلان اداره می‌شد.

Betrayed by his brother Antonio, Prospero has been marooned on the island

برادرش آنتونیو به او خیانت کرد، پروسپرو در این جزیره

for twelve years with his daughter Miranda and his beloved books.

برای دوازده سال با دخترش میراندا و کتاب‌های محبوب او گیر افتاده است.

In this time he’s learned the magic of the island

در این مدت او جادوی جزیره را یاد گرفته است

and uses it to harness its elementary spirits.

و از آن برای مهار ارواح اولیه آن استفاده می‌کند.

He also rules over the island’s only earthly inhabitant,

او همچنین بر ساکنین زمینی جزیره حکومت می‌کند،

the dejected and demonized Caliban.

کالیبان محزون و شیطانی.

But after years of plotting revenge, Prospero’s foe is finally in sight.

اما بعد از سال‌ها برنامه انتقام، سرانجام دشمن پروسپرو در معرض دید است.

With the help of the fluttering sprite Ariel,

با کمک آریل پرچم‌دار،

the magician destroys his brother’s ship and washes its sailors ashore.

شعبده بازی که کشتی برادرش را نابود می‌کند و ملوانان او را در ساحل غسل می‌داد.

Prospero’s plotting even extends to his daughter’s love life,

نقشه پروسپرو حتی تا زندگی عاشقانه دخترش نیز گسترش می یابد،

whom he plans to fall for stranded prince Ferdinand.

که او قصد دارد شاهزاده فردیناند دل به او ببازد.

And as Prospero and Ariel close in on Antonio,

درحالیکه پروسپرو و ​​آریل به نتونیو نزدیک می‌شوند،

Caliban joins forces with some drunken sailors,

کالیبان به سرعت به عده‌ای از ملوانان مست می‌پیوندد،

who hatch a comic plot to take the island.

که نقشه مضحکی برای تصرف جزیره داشتند.

The play strips society down to its basest desires,

این نمایش جامعه را تا سرحد خواسته‌های پستش پایین می‌کشد،

with each faction in hot pursuit of power- be it over the land, other people,

با هر جناحی که به شدت در پی قدرت- بر سر زمین، افراد دیگری،

or their own destiny.

یا سرنوشت خودشان باشد.

But Shakespeare knows that power is always a moving target;

اما شکسپیر می‌داند قدرت همیشه یک هدف متحرک است؛

and as he reveals these characters’ dark histories,

و همانطور که پیشینه تاریک این شخصیت‌ها را فاش می‌کند،

we begin to wonder if this vicious cycle will ever end.

ما متعجب می‌شویم که آیا این چرخه شریر اصلاً پایانی دارد.

Although Prospero was wronged by Antonio,

اگرچه پروسپرو توسط آنتونیو مورد ستم قرار گرفت، اما

he has long inflicted his own abuses on the island,

او مدتهاست که به خود برای سوء استفاده‌هایش در جزیره صدمه وارد نموده،

hoarding its magical properties and natural re-sources for himself.

خواص جادویی و منابع طبیعی تجدیدپذیر آن برای خودش احتکار کرده است.

Caliban especially resents this takeover.

به ویژه کالیبان از این تصرف خشمگین است.

The son of Sycorax,

پسر سیکوراکس،

a witch who previously ruled the island,

جادوگری که قبلاً جزیره را اداره می‌کرد،

he initially helped the exiles find their footing.

او در ابتدا کمک کرد تبعیدیان جای خود را پیدا کنند.

But he’s since become their slave, and rants with furious regret:

اما او از آن زمان برده آن‌ها شده است، و با ابراز پشیمانی خشمناک:

“And then I loved thee,/ And showed thee

« و من تو را دوست داشتم،/ و به تو نشان دادم

all the qualities o’ th’ isle/ The fresh springs,

همه خصوصیات جزیره را/ چشمه‌های تازه،

brine pits, barren place and fertile./

چاله‌های نمکی‌، مکان بی ثمر و حاصلخیز.

Cursed be I that did so!”

نفرین برمن که چنین کردم! »

With his thunderous language and seething anger,

با زبان رعد آسا و احساس خشم،

Caliban constantly reminds Prospero of what came before:

کالیبن مدام به پروسپرو آنچه پیشامد را یادآوری می‌کند:

this island’s mine by Sycorax my mother, Which thou takest from me.

مادر من این سیاره توسط سیکرواکس، از من گرفته شده است.

Yet Sycorax also abused the island,

با این وجود سیکرواکس همچنان از این جزیره سوءاستفاده کرد،

and imprisoned Ariel until Prospero released him.

و آریل را زندانی کرد تا زمانیکه پروسپرو او را آزاد کرد.

Now Ariel spends the play hoping to repay his debt and earn his freedom,

حالا آریل این نقش را صرف امید به بازپرداخت بدهی خود و به دست آوردن آزادیش می‌کند،

while Caliban is enslaved indefinitely, or at least as long

در حالیکه کالیبان به طور نامحدود برده است، یا حداقل تا زمانیکه

as Prospero is in charge.

پروسپرو حاکم است.

For these reasons and many more,

به همین دلایل و موارد دیگر،

The Tempest has often been read as an exploration of colonialism,

طوفان اغلب برای شناسایی استعمار خوانده می‌شده‌است،

and the moral dilemmas that come with en-counters of “brave new world(s)."

و معضلات اخلاقی که در مواجه با«شجاعت دنیای جدید' پیش می‌آید.

Questions of agency and justice hang over the play:

پرسش هایی مبنی برماموریت وعدالت موجود در نمایشنامه :

is Caliban the rightful master of the land?

حق کالیبان است ارباب زمین باشد؟

Will Ariel flutter free?

آیا آریل خواهد گریخت؟

And is Prospero the mighty overseer-

و آیا پرسپرو ناظر توانایی است-

or is there some deeper magic at work, beyond any one character's grasp?

یا جادوی عمیق‌تری، فراتر از درک هر شخصیتی درکار است؟

Throughout the play,

در طول نمایش،

Ariel constantly reminds Prospero of the freedom he is owed.

آریل دائماً به پرسپرو یادآوری می‌کند که به او آزادیش را بدهکار است.

But the question lingers of whether the invader will be able

اما این سوال وجود دارد که آیا مهاجم قادر خواهد بود

to relinquish his grip.

تا از قدرت خود دست بکشد.

The question of ending one’s reign is particularly potent given that The Tempest

سوال پایان دادن به سلطنت یک نفر است به ویژه با توجه به اینکه

is believed to be Shakespeare’s final play.

اعتقاد بر این است که طوفان نمایشنامه نهایی شکسپیراست.

In many ways Prospero’s actions echo that of the great entertainer him-self,

از بسیاری جهات اقدامات پرسپرو بر همین منوال است تکرار سرگرم کردن خودش،

who hatched elaborate plots, maneuvered those around him,

که توطئه‌های استادانه و مانور علیه افراد اطراف خود بچیند،

and cast a spell over characters and audience alike.

و طلسم را بر روی شخصیت‌ها و مخاطبان به طور یکسان بکشد.

But by the end of his grand performance of power and control,

اما تا پایان عملکرد عالی او در قدرت و کنترل،

Prospero’s final lines see him humbled by his audience -

مخاطبان او پرسپرو را در پایان فروتن می‌بینند-

and the power that they hold over his creations.

و قدرتی که آنها درخلقت او به جا گذاشته‌اند.

"With the help of your good hands./ Gentle breath of yours my sails/

« با کمک دستان نیک شما./ نفس ملایم شما بادبانان من است /

Must fill or else my project fails,/ Which was to please."

باید طرح شکست خورده مرا بهبود بخشد،/ برای خرسندی.»

This evokes Shakespeare’s own role as the great entertainer

این شخصیت خود شکسپیر است که آشکار می‌شود به عنوان بهترین سرگرم‌کننده

who surrenders himself, ultimately, to our applause.

که سرسپرده به تشویق بی‌حدو مرز ما.