Can you still feel a limb that's gone? - Joshua W. Pate

Translator: shima abbasi Reviewer: Masoud Motamedifar

The vast majority of people who’ve lost a limb can still feel it—

اکثر افرادی که یک عضو از بدنشان را از دست داده‌اند هنوز می‌توانند احساسش کنندــ

not as a memory or vague shape, but in complete lifelike detail.

نه به عنوان یک خاطره یا یک شکل مبهم، بلکه با جزئیات کامل و به صورت واقعی.

They can flex their phantom fingers

آن‌ها می‌توانند انگشت‌‌های خیالی‌شان را خم کنند.

and sometimes even feel the chafe of a watchband

و گاهی اوقات حتی می‌توانند جای بند ساعت را احساس کنند

or the throb of an ingrown toenail.

یا ضربه‌ای که یک ناخن درگوشت پا رشد کرده.

And astonishingly enough,

و به طرز شگفت انگیزی،

occasionally even people born without a limb can feel a phantom.

گاهی اوقات افرادی که حتی بدون یک اندام به دنیا آمده‌اند می‌توانند

اندام خیالی را احساس کنند.

So what causes phantom limb sensations?

بنابراین چه چیزی باعث می‌شود که بتوان یک اندام خیالی را احساس کرد؟

The accuracy of these apparitions

دقت این خیال پردازی‌ها

suggests that we have a map of the body in our brains.

پیشنهاد می‌کند که ما یک نقشه از بدنمان‌ را در داخل مغزهایمان داریم.

And the fact that it’s possible

و این واقعیت که ممکن است

for someone who’s never had a limb to feel one

برای یک نفر که هیچ وقت یک اندام را نداشته باشد آن را احساس کند

implies we are born with at least the beginnings of this map.

دلالت دارد بر این است که ما حداقل در ابتدا با این نقشه متولد شده‌ایم.

But one thing sets the phantoms that appear after amputation

اما یک چیز که اندام خیالی را بعد از قطع عضو

apart from their flesh and blood predecessors:

از گوشت و خون آنها از پشینیان متماییز می‌کند:

the vast majority of them are painful.

این است که بیش‌ترشان درد آور هستند.

To fully understand phantom limbs and phantom pain,

برای درک کامل اندامهای خیالی و درد اندام خیالی،

we have to consider the entire pathway from limb to brain.

ما باید کل مسیر از اندام تا مغز را در نظر بگیریم.

Our limbs are full of sensory neurons responsible for everything

اندام‌های ما سرشار از نورونهای حسی که مسئول همه چیز هستد

from the textures we feel with our fingertips

از بافت‌هایی که از نوک انگشتمان احساس می‌کنیم

to our understanding of where our bodies are in space.

تا درکمان از جایی که بدن‌هایمان در فضا قرار دارد.

Neural pathways carry this sensory input through the spinal cord

مسیرهای عصبی این ورودی‌های حسی را از طریق نخاع می‌برند

and up to the brain.

و تا به مغز.

از ‌‌آنجایی که بسیاری از این مسیر بیرون از خود اندام می‌باشد،

Since so much of this path lies outside the limb itself,

most of it remains behind after an amputation.

بیش‌تر آن بعد از قطع عضو باقی می‌ماند.

But the loss of a limb

اما از دست دادن یک اندام

alters the way signals travel at every step of the pathway.

راهی را که سیگنال در هر مرحله از مسیر می‌پیماید را تغییر می‌دهد.

At the site of an amputation,

در ناحیه یک قطع عضو،

severed nerve endings can thicken and become more sensitive,

پایانه‌های عصبی قطع شده می‌توانند ضخیم و حساس‌تر شوند،

transmitting distress signals even in response to mild pressure.

و حتی سیگنال‌های درد را در پاسخ به فشار کم بدهند.

Under normal circumstances,

تحت شرایط عادی،

these signals would be curtailed in the dorsal horn of the spinal cord.

این سیگنال‌ها در شاخه پشتی نخاع محدود می‌شوند.

For reasons we don’t fully understand, after an amputation,

به دلایلی‌ که ما هنوز به طور کامل درک نمی‌کنیم، بعد از یک قطع عضو،

there is a loss of this inhibitory control in the dorsal horn,

از دست دادن یک کنترل بازدارنده در شاخه پشتی وجود دارد،

and signals can intensify.

و سیگنال‌ها می‌توانند تشدید گردند.

Once they pass through the spinal cord, sensory signals reach the brain.

زمانی که از نخاع عبور کنند، سیگنال‌های حسی به مغز می‌رسند.

There, the somatosensory cortex processes them.

در آنجا، قشر حسی جسمی ‌آن‌ها را پردازش می‌کند.

The entire body is mapped in this cortex.

تمام بدن در این قشر ترسیم شده‌است.

Sensitive body parts with many nerve endings,

قسمت‌های حساس بدن با پایانه عصبی زیاد،

like the lips and hands,

مانند لب‌ها و دست‌ها،

are represented by the largest areas.

با بزرگترین مناطق نمایان می‌گردند.

The cortical homunculus is a model of the human body

هومونکولوس قشری یک مدل از بدن انسان می‌باشد

with proportions based on the size of each body part’s representation in the cortex,

با نسبت‌هایی براساس سایز هر قسمت از بدن که در قسمت نمایندگی قشر می‌باشد،

The amount of cortex devoted to a specific body part can grow or shrink

مقدار قشر که اختصاص داده شده است به قسمت خاص بدن می‌تواند رشد یا کوچک شود

based on how much sensory input the brain receives from that body part.

براساس مقدار ورودی حسی که مغز از بدن دریافت می‌کند.

For example, representation of the left hand is larger in violinists

برای مثال، نمایندگی دست چپ در ویولنیست‌ها بزرگتر می‌باشد

than in non-violinists.

نسبت به کسانی که ویولن نمی‌نوازند.

The brain also increases cortical representation

مغز همچنین می‌تواند نمایندگی قشری را افزایش بدهد

when a body part is injured

زمانی که قسمتی از بدن صدمه دیده است

in order to heighten sensations that alert us to danger.

به منظور تشدید احساساتی که ما را نسبت به خطر آگاه می‌کند.

This increased representation can lead to phantom pain.

این افزایش نمایندگی می‌توانند باعث درد خیالی گردد.

The cortical map is also most likely responsible

نقشه قشر همچنین به احتمال زیاد مسئول

for the feeling of body parts that are no longer there,

احساس کردن قسمت‌های مختلف بدن که دیگر آنجا نیستند می‌باشد،

because they still have representation in the brain.

برای اینکه آن‌ها هنوز نماینده در مغز دارند.

Over time, this representation may shrink and the phantom limb may shrink with it.

به مرور زمان، این نمایندگی ممکن است کوچک شود و اندام خیالی نیز با آن کوچک گردد.

But phantom limb sensations don’t necessarily disappear on their own.

اما احساسات اندام خیالی لزوما به خودی خود ناپدید نمی‌گردد.

Treatment for phantom pain usually requires

درمان اندام خیالی معمولا احتیاج دارد

a combination of physical therapy,

به ترکیبی از فیزیوتراپی،

medications for pain management,

داروها برای کنترل درد،

prosthetics,

اعضای مصنوعی،

and time.

و زمان.

A technique called mirror box therapy

یک شیوه به نام جعبه آینه درمانی

can be very helpful in developing the range of motion

می‌تواند بسیار مفید در توسعه دامنه حرکت

and reducing pain in the phantom limb.

و کاهش درد در اندام خیالی باشد.

The patient places the phantom limb into a box behind a mirror

بیمار اندام خیالی را در داخل یک جعبه در پشت یک آینه می‌گذارد

and the intact limb in front of the mirror.

و اندام سالم جلوی آینه می‌باشد.

This tricks the brain into seeing the phantom

این مغز را به دیدن اندام خیالی فریب می‌هد

rather than just feeling it.

به جای اینکه فقط آن را احساس کند.

Scientists are developing virtual reality treatments

دانشمندان در حال توسعه درمان‌های واقعیت مجازی هستند

that make the experience of mirror box therapy even more lifelike.

که باعث می‌شود که تجربه تراپی جعبه آینه را واقعی‌تر کند.

Prosthetics can also create a similar effect—

اعضای مصنوعی هم می‌تواند اثر مشابه ایجاد کندــ

many patients report pain

بسیاری از بیماران درد را گزارش می‌کنند

primarily when they remove their prosthetics at night.

در درجه اول زمانی که اعضای مصنوعی را در شب جدا می‌کنند.

And phantom limbs may in turn

و اندام خیالی ممکن است به نوبه خود

help patients conceptualize prosthetics as extensions of their bodies

به بیماران کمک کند تا اعضای مصنوعی را به عنوان امتدادی از بدنشان تصور کنند

and manipulate them intuitively.

و آن‌ها را به طور شهودی دستکاری کنند.

There are still many questions about phantom limbs.

هنوز سوالات بسیاری درباره اندامهای خیالی وجود دارند.

We don’t know why some amputees escape the pain

ما نمی‌دانیم که چرا برخی افراد داری قطع عضو از درد فرار می‌کنند

typically associated with these apparitions,

که معمولا با این تجسم‌ها مرتبط می‌باشند،

یا اینکه چرا برخی اصلا اندام خیالی ندارند.

or why some don’t have phantoms at all.

And further research into phantom limbs

و تحقیقات بیشتر درباره اندام‌های خیالی

isn’t just applicable to the people who experience them.

فقط برای افرادی که آن را تجربه می‌کنند نیست.

A deeper understanding of these apparitions

درک عمیق‌تری از این تجسم‌ها

will give us insight into the work our brains do every day

به ما بینشی به کاری که مغزهایمان هر روز انجام می‌دهند خواهد داد

to build the world as we perceive it.

برای ساختن دنیا همانطور که آن را درک می‌کنیم.

They’re an important reminder

آن‌ها یک یادآور مهم هستند

that the realities we experience are, in fact, subjective.

که واقعیت‌هایی که ما تجربه می‌کنیم، در واقع، وابسته به تفکر شخصی هستند.