What is the world wide web? - Twila Camp

Translator: Ali Haghani Reviewer: soheila Jafari

The World Wide Web,

شبکه‌ی گسترده‌ی جهانی، که احتمالن

where you're likely watching this video,

دارین باهاش این ویدیو رو می بینین،

is used by millions of people every day

هر روز به میلیون‌ها نفر

for everything from

همه حوره‌ه به مردم خدمت می‌کند،

checking the weather,

از چک کردن آب و هوا

ordering food,

سفارش غذا،

and chatting with friends

گپ زدن با دوستان،

to raising funds,

تا کسب در امد،

sharing news,

به اشتراک گذاری اخبار

or starting revolutions.

یا شروع انقلاب ها!

We use it from our computers, our phones, even our cars.

ما با رایانه، موبایل، یا حتی ماشینمون ازش استفاده می کنیم.

It's just there,

اینترنت هست،

all around us, all the time.

همه جا و همه وقت!

But what is it exactly?

ولی دقیقا چیه؟

Well first of all, the World Wide Web is not the Internet,

خب اولا، شبکه ی گسترده ی جهانی، اینترنت نیست،

even though the terms are often used interchangeably.

هرچند این دو اصطلاح به جای هم به کار برده میشن.

The Internet is simply the way computers connect to each other

اینترنت فقط روش اتصال رایانه ها با هم

in order to share information.

برای به اشتراک گذاری اطلاعاته.

When the Internet first emerged,

وقتی اون اوایل اینترنت ظاهر شد،

computers actually made direct calls to each other.

رایانه ها با هم تماسِ مستقیم می گرفتن.

Today, networks are all around us,

ولی امروز، شبکه‌ها همه جا هستن،

so computers can communicate seamlessly.

پس رایانه ها می تونن بدون وقفه ارتباط داشته باشن

The communication enabled through the Internet

ارتباطی که با اینترنت میسر میشه

has many uses,

کاربردهای زیادی داره.

such as email, file transfer, and conferencing.

مثل ایمیل، انتقال فایل، و کنفرانس.

But the most common use

ولی رایج ترین کاربردش

is accessing the World Wide Web.

دسترسی به شبکه ی گسترده ی جهانیه.

Think of the Web as a bunch of skyscrapers,

این شبکه رو مثل چند تا آسمون خراش تصور کنین،

each representing a web server,

که هر کدوم نماینده ی یک سرور وب هستن.

a computer always connected to the Internet,

یه رایانه همیشه به اینترنت وصله،

specifically designed to store information and share it.

که برای ذخیره سازی اطلاعات و به اشتراک گذاریش طراحی شده.

When someone starts a website,

وقتی کسی یه وب سایت راه می اندازه،

they are renting a room in this skyscraper,

در واقع یه اتاق توی این آسمون خراش اجاره می کنه،

filling it with information

اونو با اطلاعات پر می‌کنه

and linking that information together

و اون اطلاعات رو با هم

in an organized way for others to access.

به صورت سازمان یافته برای دسترسی دیگران متصل می‌کنه.

The people who own these skyscrapers

افرادی که مالک این آسمون خراش ها هستن

and rent space in them

و فضای اونا رو اجاره می دن

are called web hosts,

اسمشون وب هاسته،

but anyone can set up a web server

ولی همه می‌تونن با تجهیزات درست

with the right equipment a bit of know-how.

و کمی دانش فنی یه وب سرور راه بندازن.

There's another part to having a website,

یه بخش دیگه هم برای داشتن وب سایت لازمه،

without which we would be lost in the city

که بدونِ اون توی شهر گم می شیم.

with no way of finding what we need.

و هیچ راهی برای یافتن نیازامون نخواهد بود.

This is the website address,

منظورم ادرس وب سایته،

which consists of domain names.

که از نام دامین ها تشکیل می شه.

Just like with a real life address,

درست مثل یه آدرس واقعی،

a website address lets you get where you want to go.

یه آدرس وب سایت مسیرو بهتون نشون میده.

The information stored in the websites

اطلاعات ذخیره شده توی اون وب سایت ها

is in web languages,

به زبان های وبه،

such as HTML and JavaScript.

مثل اچ تی ام ال و جاوا.

When we find the website we're looking for,

وقتی وب سایتی که دنبالشیمو پیدا کنیم،

our web browser is able to take all the code on the site

مرورگرمون میتونه همه کدهای سایت رو به

and turn it into words, graphics, and videos.

کلمات، گرافیک، و ویدیو تبدیل کنه.

We don't need to know any special computer languages

لازم نیست زبان کامپیوتری خاصی بلد باشیم

because the web browser creates a graphic interface for us.

چون مرورگر یه واسط گرافیکی برامون درست می کنه.

So, in a lot of ways,

پس، از جهات زیادی

the World Wide Web is a big virtual city

شبکه ی گسترده ی جهانی یه شهر مجازی بزرگه

where we communicate with each other

که ما توش به زبان وب

in web languages,

ارتباط برقرار می کنیم،

with browsers acting as our translators.

و مرورگرها به عنوان مترجممون کار می کنن.

And just like no one owns a city,

و درست همونطورکه هیشکی مالکِ یه شهر نیست

no one owns the Web;

هیشکیم مالک وب نیست.

it belongs to all of us.

وب به همه تعلق داره.

Anyone can move in and set up shop.

همه می تونن بیان تو و فروشگاه بزنن.

We might have to pay an Internet service provider

ممکنه به یه فروشنده ی خدمات اینترنت پول بدیم

to gain access,

تا بهمون دسترسی بده

a hosting company to rent web space,

و به یه شرکت هاستینگ تا بهمون فضا بده

or a registrar to reserve our web address.

یا یه ثبت کننده تا آدرس وبمونو ثبت کنه.

Like utility companies in a city,

مثل شرکت‌های تاسیساتی توی شهرها،

these companies provide crucial services,

این شرکت ها هم خدمات مهمی می دن،

but in the end,

ولی در انتها،

not even they own the Web.

حتی اونا هم مالک وب نیستن.

But what really makes the Web so special

ولی چیزی که وب رو اینقدر خاص می‌کنه،

lies in its very name.

به خاطر همین اسمشه!

Prior to the Web,

قبل از وب،

we used to consume most information

ما بیشتر اطلاعات رو به صورت خطی

in a linear fashion.

استفاده می کردیم.

In a book or newspaper article,

تو یه کتاب یا روزنامه،

each sentence was read from beginning to end,

هر جمله از شروع تا پایانش نوشته می‌شه،

page by page,

صفحه به صفحه،

in a straight line until you reached the end.

توی یه خط راست تا زمانی که به انتهاش برسید.

But that isn't how our brains actually work.

ولی مغز ما اینطور کار نمی کنه.

Each of our thoughts is linked to other thoughts,

هر فکری توی سر ما با فکرای دیگه

memories, and emotions

خاطرات، و عواطف،

in a loose interconnected network, like a web.

توی یه شبکه ی به هم پیوسته مثل وب در ارتباطه.

Tim Berners-Lee, the father of the World Wide Web,

تیم برنرز لی، پدر شبکه ی گسترده ی جهانی،

understood that we needed a way to organize information

متوجه شد که ما به راهی برای سازماندهی اطلاعات نیاز داریم

that mirrored this natural arrangement.

که بتونه این آرایش طبیعی رو منعکس کنه.

And the Web accomplishes this through hyperlinks.

و وب اینکارو از طریق هایپرلینک ها انجام میده.

By linking several pages within a website

با پیوند زدن چندین صفحه وب سایت

or even redirecting you to other websites

یا حتی مسیردهی شما به وب سایت‌های دیگه

to expand on information or ideas immediately

برای گسترش دادن اطلاعات یا ایده ها

as you encounter them,

به محض برخورد شما با اونا،

hyperlinks allow the Web

هایپرلینکها میزارن وب

to operate along the same lines as our thought patterns.

همراستا با الگوهای فکری ما کار کنه.

The Web is so much a part of our lives

وب اونقدر توی زندگی ما رخنه کرده

because in content and structure,

چون در محتوا و ساختار،

it reflects both the wider society

هم کلِ جامعه رو

and our individual minds.

و هم ذهن تک تک ما رو منعکس می کنه.

And it connects those minds

و این ذهن ها رو فراتر از هر مرزی

across all boundaries,

به هم متصل می کنه،

not only enthnicity, gender, and age

و براش نژاد، جنسیت، و سن مهم نیست،

but even time and space.

یا حتی زمان و مکان.