Why is the US Constitution so hard to amend? - Peter Paccone

Translator: hassan qodusi Reviewer: soheila Jafari

When it was ratified in 1789,

وقتی در سال ۱۷۸۹ میلادی تصویب شد،

the U.S. Constitution didn't just institute a government by the people.

قانون اساسی آمریکا تنها دولتی را بر مردم حاکم نکرد.

It provided a way for the people to alter the constitution itself.

راهی نیز قرار داد برای مردم که خودِ قانون اساسی را تغییر دهند.

And yet, of the nearly 11,000 amendments proposed in the centuries since,

اما در طی قرن‌های بعدی تا کنون نزدیک ۱۱٫۰۰۰ اصلاحیه برای آن پیشنهاد شده،

only 27 have succeeded as of 2016.

که تا سال ۲۰۱۶ میلادی تنها ۲۷ مورد آن انجام شده.

So what is it that makes the Constitution so hard to change?

خوب چه چیزی تغییر دادن این قانون اساسی را به این اندازه سخت کرده؟

In short, its creators.

در یک کلمه، خالقان آن.

The founders of the United States were trying to create a unified country

بنیاد گزاران ایالات متحده سعی داشتند کشوری متحد را خلق کنند

from thirteen different colonies,

از سیزده مستعمره‌ی متفاوت،

which needed assurance that their agreements couldn't be easily undone.

که نیازمند تضمینی بودند تا توافق‌هایشان به راحتی فسخ نشود.

So here's what they decided.

خوب تصمیمی‌که گرفتند این بود.

For an amendment to even be proposed,

برای اینکه یک اصلاحیه پیشنهاد شود،

it must receive a two-thirds vote of approval

باید دو سوم آرای تایید را دریافت کند

in both houses of Congress,

در هر دو مجلس کنگره،

or a request from two-thirds of state legislatures

یا درخواستی از سوی دو سوم قانون گذاران ایالتی انجام شود

to call a national convention,

که کنوانسیون ملی را فراخوانی کنند،

and that's just the first step.

و این تازه شروع کار است.

To actually change the Constitution,

برای تغییر قانون اساسی،

the amendment must be ratified by three-quarters of all states.

اصلاحیه باید توسط سه چهارم همه ایالت‌ها تصویب شود.

To do this, each state can either have its legislature vote on the amendment,

برای این کار، هر ایالتی می‌تواند یا رأی قانونی شدن اصلاحیه را بدهد

or it can hold a separate ratification convention

یا می‌تواند کنوانسیون تصویب کننده‌ی جداگانه‌ای را برگزار کند

with delegates elected by voters.

متشکل از نمایندگان برگزیده‌ی ساکنان آن ایالت.

The result of such high thresholds

نتیجه‌ی چنین شرط حد نصابی

is that, today, the American Constitution is quite static.

این است که امروزه، قانون اساسی آمریکا کاملاً ثابت است.

Most other democracies pass amendments every couple of years.

بیشتر دیگر دولت‌های دموکرات هر چند سال یک بار اصلاحیه‌ای صورت می‌دهند.

The U.S., on the other hand, hasn't passed one since 1992.

ایالات متحده، اما، از سال ۱۹۹۲ چنین اصلاحیه‌ای نداشته.

At this point, you may wonder how any amendments managed to pass at all.

حالا، شاید بپرسید چطور همان اصلاحیه‌های اندک نیز توانسته‌اند تصویب شوند.

The first ten, known as the Bill of Rights,

ده تای نخست، معروف به منشور حقوق،

includes some of America's most well-known freedoms,

شامل چند مورد از آزادی‌های بیشتر شناخته شده‌ی آمریکا می‌شود،

such as the freedom of speech,

مانند آزادی بیان،

and the right to a fair trial.

و حق یک دادگاه منصفانه.

These were passed all at once

این اصلاحیه‌ها همگی با هم تصویب شدند

to resolve some conflicts from the original Constitutional Convention.

تا دعواهایی را خاتمه دهند که بر سر کنوانسیون قانون اساسی ابتدایی وجود داشت.

Years later, the Thirteenth Amendment, which abolished slavery,

سال‌ها بعد، اصلاحیه سیزدهم، که برده‌داری را از میان برداشت،

as well as the Fourteenth and Fifteenth Amendments,

همچنین اصلاحیه‌های چهاردهم و پانزدهم،

only passed after a bloody civil war.

تنها بعد از جنگ داخلی خونین تصویب شدند.

Ratifying amendments has also become harder

با بزرگ شدن کشور و متنوع‌تر شدن کشور

as the country has grown larger and more diverse.

تصویب اصلاحیه‌ها هم سخت‌تر شده.

The first ever proposed amendment,

اولین اصلاحیه‌ای که پیشنهاد شد،

a formula to assign congressional representatives,

فرمولی برای تعیین کردن نمایندگان کنگره بود،‌

was on the verge of ratification in the 1790s.

که در دهه‌ی ۱۷۹۰ میلادی در شرف تصویب قرار گرفت.

However, as more and more states joined the union,

اما، با پیوستن هرچه بیشتر ایالت‌ها به ائتلاف،

the number needed to reach the three-quarter mark increased as well,

شمار آرای مورد نیاز برای رسیدن به حد نصاب سه چهارم نیز بیشتر شد،

leaving it unratified to this day.

که آن را تا امروز تصویب نشده گذاشته.

Today, there are many suggested amendments,

امروز، اصلاحیه‌های خیلی زیادی پیشنهاد می‌شود،

including outlawing the burning of the flag,

از جمله غیرقانونی بودن آتش‌زدن پرچم،

limiting congressional terms,

محدود کردن اختیارات کنگره،

or even repealing the Second Amendment.

یا حتی درخواست لغو متمم دوم. (حق حمل اسلحه)

While many enjoy strong support, their likelihood of passing is slim.

با اینکه خیلی از این‌ها از حمایت قوی برخوردارند اما احتمال تصویب‌شان کم است.

Americans today are the most politically polarized since the Civil War,

آمریکایی‌ها امروزه از زمان جنگ داخلی در بیشترین حالت قطبی هستند،

making it nearly impossible to reach a broad consensus.

که باعث می‌شود رسیدن به یک هم‌نظری بزرگ غیر ممکن شود.

In fact, the late Supreme Court Justice Antonin Scalia

در واقع، قاضی دادگاه عالی عدالت، آنتونین سکالیا

once calculated that due to America's representative system of government,

یک بار محاسبه کرد که بر اساس نظام منتخب دولت آمریکا،

it could take as little as 2% of the total population to block an amendment.

افرادی به کوچکی ۲٪ از جمعیت کل می‌توانند مانع تصویب یک اصلاحیه شوند.

Of course, the simplest solution would be to make the Constitution easier to amend

البته، ساده‌ترین راه حل آن است که اصلاح قانون اساسی را ساده‌تر کنند

by lowering the thresholds required for proposal and ratification.

با کم‌کردن حد نصاب لازم برای درخواست و تصویب.

That, however, would require its own amendment.

این کار اما، خودش نیازمند دادن یک اصلاحیه است.

Instead, historical progress has mainly come from the U.S. Supreme Court,

در عوض، فرایند تاریخی قانون اساسی عمدتاً از دادگاه عالی ایالات متحده می‌آید،

which has expanded its interpretation of existing constitutional laws

که تفسیر خود از قانون‌های اساسی موجود را گسترده‌تر ساخته

to keep up with the times.

تا نسبت با زمان به روز باشد.

Considering that Supreme Court justices are unelected

نظر به این که قاضی‌های دادگاه عالی انتخاب شده نیستند

and serve for life once appointed,

و هنگامی‌که منصوب شدند به صورت مادام‌العمر بوده،

this is far from the most democratic option.

این گزینه چندان بر پایه دموکراسی نیست.

Interestingly, the founders themselves may have foreseen this problem early on.

جالب اینکه، خود پایه‌گزاران شاید از همان اول آن را پیش‌بینی کرده‌اند.

In a letter to James Madison,

در نامه‌ای به جیمز مدیسون،

Thomas Jefferson wrote that laws should expire every 19 years

توماس جفرسون می‌نویسد قوانین باید هر ۱۹ سال منقضی شوند

rather than having to be changed or repealed

نه اینکه مدام تغییرداده یا جابجا بشوند

since every political process is full of obstacles

چرا که هر فرایند سیاسی پر است از موانعی

that distort the will of the people.

که بر اراده ملت غلبه می‌کند.

Although he believed

گرچه او معتقد بود

that the basic principles of the Constitution would endure,

که اصول پایه‌ی قانون اساسی ثابت می‌ماند،

he stressed that the Earth belongs to the living,

اما در نامه‌اش تأکید داشت که زمین متعلق به زندگان است،

and not to the dead.

نه مردگان.