Ethical dilemma: Who should you believe? - Alex Worsnip

Translator: Pari A Reviewer: sadegh vn

You’re sitting on the couch watching TV, when you hear a knock on the door.

شما روی کاناپه نشسته و مشغول تماشای تلویزیون هستید که صدای در را می‌شنوید.

The police have just arrived to arrest your spouse— for murder.

پلیس سر رسیده تا همسرتان را به جرم قتل بازداشت کند.

This accusation comes as a total shock.

این اتهام شوک سنگینی به شما وارد می‌کند.

In your experience, your partner has always been gentle and loving,

در تجربه شما، یارتان همیشه ملایم و دوست‌داشتنی بوده،

and you can't imagine them committing a grisly murder.

و در تصورتان نمی‌گنجد که مرتکب قتلی وحشتناک شده باشد.

But the evidence is serious:

اما شواهد جدی وجود دارد.

their fingerprints were found on the murder weapon.

اثر انگشتش روی اسلحه‌ی قاتل پیدا شده است.

Your spouse insists they're innocent.

همسرتان بر بی‌گناهی خود پافشاری می‌کند.

“I know it looks bad,” they say, “but you have to believe me!

«می‌دانم جالب نیست»، همسرتان می‌گوید:«اما باید باورم کنی!»

If you don’t, who will?”

«اگر تو باور نکنی، پس که کند؟»

Should you believe your spouse,

آیا باید همسرتان را باور کنید،

even though the evidence against them looks damning?

حتی با وجود اینکه شواهد علیه او هستند؟

Take a second to think what you would believe in this situation.

لحظه‌ای صرف این اندیشه کنید که شما در این موقعیت چه چیزی را باور می‌کنید.

This dilemma is part of what philosophers call the ethics of belief:

این مخمصه بخشی از چیزی است که فیلسوفان آن را باور اعتقادی می‌نامند:

a field of study that explores how we ought to form beliefs,

یک شاخه‌ی مطالعاتی که چگونگی تشکیل باورهایمان را بررسی می‌کند،

and whether we have ethical duties to believe certain things.

و اینکه آیا ما وظیفه‌ای اخلاقی در باور کردن چنین موقعیت‌هایی داریم؟

The question here isn't about what you should do,

در اینجا سوال این نیست که شما چه کار باید بکنید،

such as whether or not you should find your spouse guilty in a court of law.

مثلا اینکه آیا شما همسر خود را در محضر قانون گناهکار می‌دانید یا خیر؛

After all, you wouldn’t be on the jury in their trial!

اصلاً شما حضوری در میان هیئت منصفه محاکمه نخواهید داشت!

Rather, it’s about what you should believe to be true.

بلکه سوال این است که شما چه چیزی را به عنوان حقیقت باور می‌کنید.

So, what factors should you consider?

پس، چه فاکتور‌هایی را باید در نظر داشته باشید؟

Perhaps the most obvious is your evidence.

شاید به احتمال قوی از طریق شواهدی که دارید.

After all, to believe something is to take it to be true.

قبل از هرچیز، باور کردن چیزی نشانه‌ی حقیقت انگاشتن آن است.

And evidence is, by definition,

و شواهد و مدارک ،طبق تعریف آن،

all information that helps us determine what's true.

اطلاعاتی می‌باشند که به ما در کشف آنچه حقیقت است کمک می‌کنند.

From this, some philosophers draw the conclusion that evidence

از این جهت، برخی فیلسوفان چنین نتیجه‌گیری می‌کنند که

is the only thing that ought to determine what you believe.

شواهد بایستی تنها چیزی باشد که مشخص کند به چه چیزی باور دارید.

This view is called evidentialism, and a strict evidentialist would say

این دیدگاه «قرینه‌گرایی» نامیده می‌شود، و یک قرینه‌گرای سرسخت بر این باور است که

it doesn’t matter that the accused is your spouse.

اهمیتی ندارد که فرد متهم شده همسر شما می‌باشد.

You should evaluate the evidence from a neutral, objective point of view.

شما باید شواهد را با دید بی‌طرفانه و واقع‌گرایانه ارزیابی کنید.

Taking the perspective of an unbiased third party,

از زاویه‌ی دید بدون غرض یک شخص سوم به قضیه بنگرید.

your judgment of your spouse's character is a relevant consideration.

قضاوتتان در مورد شخصیت همسرتان برداشت ذهنی مدنظر شما است.

But finding their fingerprints at the crime scene

اما یافتن اثر انگشتان او در صحنه‌ی جرم

is surely stronger evidence.

قطعاً یک مدرک محکم محسوب می‌شود.

So, from an evidentialist point of view,

پس، از نقطه‌ی دید یک قرینه‌گرا،

you should either believe your spouse is guilty,

شما باید باور کنید که همسرتان گناه‌کار است،

or at best remain undecided.

یا در بهترین حالت نظری ندهید.

Some philosophers present evidentialism only as a view

برخی فیلسوفان، قرینه‌گرایی را صرفاً دیدگاهی

of what’s most rational to believe.

برای باور آنچه که عقلانی است، عنوان می‌کنند.

But others, like 19th century evidentialist W.K. Clifford,

اما برخی دیگر، مانند «ویلیام کینگدم کلیفورد» قرینه‌گرای اهل قرن نوزدهم،

think that following the evidence is also morally required.

فکر می‌کرد که برای پیروی از شواهد، اخلاقیات هم نیاز است.

One argument for this view is that having well-informed, accurate beliefs

یک بحث وارد بر این دیدگاه این است که داشتن باورهای آگاهانه و دقیق

is often vitally important to determining the ethical way to act.

اغلب برای هدایت عملکرد فرد به روشی اخلاقی بسیار حائز اهمیت است.

Another argument is that there’s something unethical about being dishonest,

بحثی دیگر این است که چیزی غیراخلاقی در مورد صداقت نداشتن وجود دارد،

and refusing to follow the evidence is a way of being dishonest with oneself.

و امتناع از پیگیری شواهد، راهی برای صادق نبودن با خودتان است.

However, perhaps there are other ethical factors in play.

با این حال، شاید عوامل اخلاقی دیگری هم در بازی باشند.

Although the evidence against your spouse is strong,

حتی اگر شواهد علیه همسرتان قوی باشد،

there’s still a chance that they’re actually innocent.

هنوز شانسی وجود دارد که او واقعاً بی‌گناه باشد.

Think for a moment about how it would feel to be innocent,

یک لحظه فکر کنید که چه حسی دارد بی‌گناه باشید،

and have no one believe you— not even your own partner!

و هیچکس حرف شما را باور نکند، حتی شریک زندگی خودتان.

By not trusting your spouse,

با اعتماد نکردن به او،

you run the risk of seriously hurting them in their crucial hour of need.

شما او را معرض خطر آسیب جدی، آن هم در حیاتی‌ترین لحظات نیازش قرار می‌دهید.

Moreover, consider what this lack of trust would do to your marriage.

علاوه بر این، تاثیر این عدم اعتماد بر ازدواج‌تان را هم در نظر بگیرید.

It would be incredibly difficult to continue a loving relationship

ادامه دادن رابطه‌ عاشقانه با کسی که باورش داشتید،

with someone that you believed— or even strongly suspected—

یا حداقل شدیداً اینگونه فرض می‌کردید که یک قاتل بوده است،

was a murderer.

باید بسیار سخت باشد.

You might try to pretend to believe that your spouse is innocent,

شما ممکن است ایمان داشته باشید که او بی‌گناه است،

but could you really go on living that lie?

ولی آیا می‌توانید واقعاً با این دروغ زندگی کنید؟

According to a theory of the ethics of belief called pragmatism,

طبق یک نظریه‌ اخلاق اعتقادی به نام «عمل‌گرایی»

these kinds of practical considerations can sometimes make it right

این نوع ملاحظات عملی می‌تواند گاهی اوقات

to believe something even without strong evidence.

باور به چیزی حتی بدون مدرک موثق را درست جلوه دهد.

Some pragmatists would even say that you morally owe it to your spouse

برخی عمل‌گرایان نیز بر این عقیده هستند که شما از نظر اخلاقی مدیون همسرتان هستید

to believe them.

تا باورش کنید.

But is it even possible to believe your spouse is innocent

اما آیا باز هم ممکن است بر باور بی‌گناه بودن همسرتان تاکید ورزید،

just because you think it’ll be good for your relationship?

فقط چون فکر می‌کنید برای آینده‌ رابطه‌تان تأثیر خوبی خواهد داشت؟

Or because you think you owe it to the accused?

یا چون فکر می‌کنید به فرد متهم شده مدیون هستید؟

You might desperately want to believe they’re innocent,

ممکن است از ته دل بخواهید بی‌گناهی همسرتان را باور کنید،

but can you control your beliefs in the same way you control your actions?

اما آیا می‌توانید بر روی باورهایتان به اندازه‌ی اعمالتان کنترل داشته باشید؟

It seems like you can’t just believe whatever you like

بنظر می‌رسد که وقتی که حقیقت مثل روز بر شما روشن و آشکار است، نمی‌توانید

when the truth is staring you in the face.

به سادگی هر آنچه دلتان می‌خواهد را باور کنید.

But on the other hand, recall your spouse’s plea.

ولی از طرفی دیگر، تمنای همسرتان را به یاد آورید.

When we say things like this,

وقتی از این دست چیزها حرف می‌زنیم،

we seem to be assuming that it is possible to control our beliefs in some way.

به نظر می‌رسد بر این فرض‌ هستیم که ممکن است به نوعی باورهایمان را کنترل کنیم.

So what do you think? Can you control what beliefs you have?

بنابراین نظر شما چیست؟ آیا می‌توانید بر باورهایی که دارید کنترل داشته باشید؟

And if so, what will you believe about your spouse?

و اگر چنین است، شما درباره‌ی همسر خود چه چیزی را باور خواهید کرد؟