The truth about electroconvulsive therapy (ECT) - Helen M. Farrell

Translator: Pari A Reviewer: sadegh vn

In 1982, a young nurse was suffering from severe, unrelenting depression.

در سال ۱۹۸۲، پرستار جوانی از افسردگی شدید و بی‌امانی رنج می‌برد.

She couldn’t work, socialize,

نمی‌توانست کار کند، اجتماعی باشد،

or even concentrate well enough to read the newspaper.

یا حتی برای خواندن روزنامه به اندازه کافی تمرکز نداشت.

One treatment changed everything.

یک درمان همه چیز را دگرگون کرد.

After two courses of electroconvulsive therapy, or ECT, her symptoms lifted.

بعد از دو جلسه «ECT»، یا الکتروشوک درمانی، علائمش از بین رفت.

She went back to work, then on to graduate school, where she earned high grades.

او سر کار برگشت، به تحصیلات تکمیلی خود ادامه داد و درجات بالاتری کسب کرد.

At first, she talked openly about her life changing treatment.

در ابتدا، خیلی راحت از درمانی که زندگی‌اش را دگرگون کرده صحبت می‌کرد.

But as she realized many people had an extremely negative impression of ECT,

اما وقتی فهمید بیشتر مردم تصور بسیار منفی نسبت به الکتروشوک درمانی دارند،

she stopped sharing her experience.

از به اشتراک گذاری تجربیاتش دست کشید.

ECT carried a deep stigma,

الکتروشوک درمانی ننگ بزرگی تلقی می‌شد.

leftover from a history that bears little resemblance to the modern procedure.

بازمانده‌ای از تاریخ که شباهت کمی به رویه‌های مدرن داشت.

The therapy was first used in medicine in 1938.

این درمان اولین بار در سال ۱۹۳۸ در امور پزشکی استفاده شد.

In its early years, doctors administered a strong electrical current to the brain,

در سال‌های ابتدایی خود، پزشکان یک جریان الکتریکی قوی را به سمت مغز هدایت می‌کردند،

causing a whole-body seizure during which

که موجب تشنج تمام بدن می‌شد که در طول آن

patients might bite their tongues or even break bones.

بیماران ممکن بود زبان خود را گاز بگیرند یا حتی استخوان‌هایشان را بشکنند.

Modern ECT is very different.

الکتروشوک درمانی مدرن بسیار متفاوت‌تر است.

While a patient is under general anesthesia,

در حالی که بیمار در بیهوشی عمومی قرار دارد،

electrodes deliver a series of mild electrical pulses to the brain.

الکترودها زنجیره‌ای از ضربان خفیف الکتریکی را به مغز ارسال می‌کند.

This causes huge numbers of neurons to fire in unison:

این امر موجب می‌شود شماری از نورون‌ها یکپارچه شلیک کنند:

a brief, controlled seizure.

که موجب یک تشنج کنترل شده و مختصر می‌شود.

A muscle relaxant keeps spasms from spreading to the rest of his body.

یک آرام بخش ماهیچه‌ از انتشار گرفتگی عضلات به بقیه بدن جلوگیری می‌کند.

The only physical indication of the electricity flooding the brain

تنها نشان فیزیکی از جریان الکتریسیته در مغز

is a twitching foot.

تکان خوردن پا است.

The treatment lasts for about a minute, and most patients are able

طول درمان حدود یک دقیقه طول می‌کشد، بیشتر بیماران قادرند که

to resume normal activities about an hour after each session.

تحرکات عادی خود را یک ساعت بعد از هر جلسه، از سر گیرند.

ECT is commonly used to treat severe cases of major depression or bipolar disorder

الکتروشوک درمانی معمولا برای درمان موارد شدید افسردگی حاد یا اختلال دو قطبی

in patients who haven’t responded to other therapies,

در بیمارانی که به دیگر درمان‌ها پاسخ نداده‌اند، استفاده می‌شود.

or who have had adverse reactions to medication.

یا افرادی که واکنش نامطلوبی به دارو داده‌اند.

Half or more of those who undergo treatment experience an improvement

نصف یا بیشتر کسانی که تحت این درمان قرار گرفته‌اند،

in their symptoms.

بهبود در علائم‌ خود را تجربه کرده‌اند.

Most patients treated with ECT have two or three sessions per week for several weeks.

بیشتر بیماران چند هفته به صورت هفته‌ای دو یا سه جلسه، الکتروشوک درمانی می‌شوند.

Some begin to notice an improvement in their symptoms after just one session,

برخی از همان جلسه‌ی اول متوجه بهبود در علائم خود می‌شوند.

while others take longer to respond.

در حالی که بقیه به زمان بیشتری برای پاسخ نیاز دارند.

Patients often continue less frequent treatments for several months to a year,

بیماران اغلب جلسات درمانی کمی را برای چند ماه تا یک سال ادامه می‌دهند.

and some need occasional maintenance sessions for the rest of their lives.

و برخی بعضی اوقات تا اخر عمر به جلسات پایدار نیاز خواهند داشت.

Modern ECT is much safer than it used to be,

الکتروشوک درمانی مدرن از روش قدیمی‌تر آن امن‌تر است.

but patients can still experience side effects.

اما همچنان بیماران می‌توانند اثرات جانبی آن را تجربه کنند.

They may feel achy, fatigued, or nauseated right after treatment.

ممکن است دقیقا بعد از جلسات احساس درد، خستگی یا حالت تهوع کنند.

Some have trouble remembering what happened right before a session—

برخی در یادآوری اتفاقات قبل از جلسه مشکل داشتند.

for example, what they had for dinner the previous evening.

به عنوان مثال، عصر گذشته شام چه خورده بودند.

Rarely, they might have trouble remembering up to weeks and months before.

در موارد نادر، آنها ممکن است در به یادآوری هفته‌ها یا ماه‌های قبل مشکل داشته باشند.

For most patients, this memory loss does improve over time.

برای بیشتر بیماران، از دست دادن حافظه با گذشت زمان بهبود پیدا می‌کند.

What's fascinating is that despite its proven track record,

نکته‌ی جالب این است که با وجود سوابق اثبات شده،

we still don't know exactly why ECT works.

ما هنوز دقیقا نمی‌دانیم الکتروشوک درمانی چطور عمل می‌کند.

Neurons in the brain communicate via electrical signals,

نورون‌های مغز توسط ارتعاشات الکتریکی ارتباط برقرار می‌کنند،

which influence our brain chemistry, contributing to mood and behavior.

که بر مواد شیمیایی درون مغز ما اثر میگذارد، به خلق‌وخو و رفتارمان کمک می‌کند.

The flood of electrical activity sparked by ECT alters that chemistry.

سیلی از فعالیت‌های الکتریکی جرقه خورده با الکتروشوک درمانی این شیمی را تغییر می‌دهد.

For example, ECT triggers the release of certain neurotransmitters,

به عنوان مثال، الکتروشوک درمانی باعث رهاسازی برخی انتقال دهنده‌های حسی می‌شود،

molecules that help carry signals between neurons and influence mental health.

ملکول‌های حسی با کمک به انتقال این سیگنال‌ بین نورون‌ها، بر سلامت روان اثر می‌گذارند.

ECT also stimulates the flow of hormones that may help reduce symptoms of depression.

این درمانی با تحریک هورمون‌ها به گردش نیز می‌تواند به کاهش علائم افسردگی کمک کند.

خوشبختانه الکتروشوک درمانی با همراهی دارو عملکرد بهتری داشته است،

Interestingly, ECT maintenance works better when paired with medication,

even in patients who were resistant to medication before.

حتی در بیمارانی که نسبت به دارو مقاومت می‌کردند.

As we come to a better understanding of the brain,

هرچه شناخت ما از مغز بالاتر رود،

بیشتر قادر خواهیم بود که الکتروشوک درمانی را موثرتر انجام دهیم.

we’ll likely be able to make ECT even more effective.

In 1995, more than a decade after her first course of ECT,

در سال ۱۹۹۵، بیش از یک دهه پس از اولین دوره الکتروشوک درمانی،

the nurse decided to publish an account of her experience.

پرستار تصمیم گرفت گزارشی از تجربیات خود را منتشر کند.

بخاطر باورهای ننگ آلود درباره‌ی این درمان،

Because of the stigma surrounding the treatment,

she worried that doing so might negatively impact

او نگران بود که این‌کار می‌تواند اثرات منفی

her personal and professional life,

بر زندگی شخصی و حرفه ای او بگذارد،

but she knew ECT could make a difference for patients when all else failed.

اما می‌دانست این درمان می‌تواند بر بیماران شکست خورده از روش‌های دیگر، امیدبخش باشد.

Though misperceptions about ECT persist,

با وجود باورهای غلط درباره‌ی الکتروشوک درمانی،

accounts like hers have helped make doctors and patients alike

نمونه‌هایی مانند خود او به پزشکان و بیماران

aware of the treatment’s life changing potential.

این آگاهی را داد که این درمان پتانسیل تغییر زندگی را دارد.