The wildly complex anatomy of a sneaker - Angel Chang

Translator: Sarah Saadatirad Reviewer: ‌Behdad Khazaeli

Australians call them “runners." The British know them as “trainers."

استرالیایی‌ها به آن می‌گویند “رانر“. انگلیسی‌ها تحت عنوان “ترینر“ می‌شناسندش.

Americans refer to them as “tennis shoes” or “sneakers."

آمریکایی‌ها از آنها به عنوان “کفش تنیس“ یا “کفش ورزشی“ یاد می‌کنند.

Whatever you call them, these rubber-soled, casual shoes

به هرچیزی که بنامیدش، این کفش‌های غیر رسمی، لاستیکی

are worn by billions of people around the world.

توسط میلیاردها نفر در سراسر دنیا پوشیده شده‌اند.

Originally invented in the late 19th century,

که اولین بار در اواخر قرن ۱۹ اخراع شده‌اند،

these simple canvas and rubber creations have changed a lot

این محصولات ساخته پارچه و لاستیک تغییرات زیادی کرده‌اند

since they first hit the pavement.

از اولین باری روی پیاده رو رفته‌اند.

Today, sneaker consumption is at an all-time high.

امروز، استفاده از کفش ورزشی نسبت به تمامی دوران‌ها در اوج خود قرار دارد.

No country buys more sneakers than the United States,

هیچ کشوری بیشتر از ایالات متحده کفش ورزشی خریداری نمی‌کند،

where people purchase 3 pairs a year on average.

جاییکه مردم به طور متوسط در ​​سال ۳جفت خریداری می‌کنند.

To meet this demand, roughly 23 billion shoes are produced each year,

برای برآوردن این تقاضا،هرساله تقریباً ۲۳ میلیارد کفش تولید می‌شود،

mostly in factories across China and Southeast Asia.

بیشتر در کارخانه‌ها در سراسر چین و آسیای جنوب شرقی.

But making shoes has become more complicated, more labor-intensive,

اما ساخت کفش پیچیده‌تر، پرکارتر،

and in some ways, more dangerous,

و از بعضی جهات، خطرناک‌تر، شده است.

for the workers involved and for our planet.

برای کارگران درگیر و برای سیاره ما.

Shoe manufacturing accounts for roughly one-fifth

تولید کفش تقریباً مسئول یک پنجم

of the fashion industry’s carbon emissions.

از صنعت مد درانتشار کربن است.

Sneakers alone generate 313 million metric tons of carbon dioxide every year,

کفش ورزشی هر سال به تنهایی ۳۱۳ میلیون متریک تن دی‌اکسیدکربن تولید می‌کند،

which is equivalent to the annual emissions of 66 million cars.

که معادل میزان انتشار سالانه ۶۶ میلیون اتومبیل است.

To better understand your shoe’s carbon footprint,

برای درک بهترردپای کربن درکفش شما،

let’s dive into the anatomy of a sneaker.

بیایید به آناتومی کفش ورزشی بپردازیم.

For starters, the heel, insole, midsole, and upper layer

برای شروع، پاشنه، کفی، لایه میانی و رویه

are usually made from synthetic textiles like polyester, nylon, latex,

معمولاً از پارچه‌های مصنوعی مانند پلی‌استر، نایلون، لاتکس،

and polyurethane.

و پلی‌اورتان ساخته می‌شوند.

Mining the fossil fuels that make up these materials emits tons of greenhouse gases.

استخراج سوخت‌های فسیلی سازنده این‌ مواد گازهای گلخانه‌ای زیادی منتشر می‌کند.

And processing those raw ingredients into synthetic textiles

also uses a lot of energy, further compounding that pollution.

همچنین انرژی زیادی مصرف می‌کند، که این آلودگی را بیشتر می‌کند.

Some sneaker tops are made from natural sources like leather,

رویه برخی ازکفش‌های ورزشی از منابع طبیعی مانند چرم است،

but tanning this material relies on chromium;

اما برنزه کردن این ماده به کروم متکی است؛

a carcinogenic chemical that can damage freshwater ecosystems.

یک ماده شیمیایی سرطان‌زا که می‌تواند به اکوسیستم‌ آب شیرین آسیب برساند.

The outer soles of most shoes are made of rubber

کف بیرونی اکثر کفش‌ها از لاستیک ساخته شده‌اند

that’s gone through a process called vulcanization.

این روند طی فرایندی که ولکانیزیشن نامیده می‌شود صورت می‌گیرد.

This technique adds sulfur to superheated raw rubber to create a material

دراین روش گوگرد را به‌واسطه گرمای زیاد به لاستیک خام برای ایجاد ماده‌ای که

that’s both elastic and sturdy.

هم الاستیک و هم محکم باشد اضافه می‌کنند.

Until recently, sneakers used natural rubber for this process.

تا همین اواخر، کفش ورزشی از لاستیک طبیعی برای این فرآیند استفاده می‌کرد.

But today, most outer soles are made with a synthetic blend of natural rubber

اما امروزه بیشتر کفی‌های خارجی با ترکیبی از لاستیک طبیعی

and byproducts from coal and oil.

و فرآورده‌های جانبی از زغال سنگ و روغن ساخته می‌شوند.

Producing these materials accounts for 20% of a sneaker’s carbon footprint.

تولید این مواد میزان ۲۰٪ کربن برای کفش ورزشی به جای می‌گذارد.

But more than two-thirds of the shoe’s carbon impact comes from the next step:

اما بیش از دو سوم تأثیر کربن کفش از مرحله بعدی حاصل می‌شود:

manufacturing.

تولید.

A typical sneaker is comprised of 65 discrete parts,

یک کفش ورزشی معمولی از ۶۵ قسمت گسسته تشکیل شده‌است،

each of which is produced by specialized machinery.

هر کدام از آنها توسط ماشین آلات تخصصی تولید می‌شوند.

This means it’s cheaper for factories to mass-produce each piece separately

این بدان معناست که تولید انبوه هر قطعه به طور جداگانه برای کارخانه ارزان‌تر است

rather than manufacturing every part under one roof.

به جای تولید همه اجزا در یکجا.

But the transportation required to ship these pieces

اما حمل و نقل مورد نیاز برای ارسال این قطعات

to one assembly plant emits even more CO2.

به یک کارخانه مونتاژ حتی کربن‌دی‌اکسید بیشتری نشر می‌دهد.

Once the components arrive at the assembly line,

پس از رسیدن اجزا به خط مونتاژ،

they undergo cutting, pouring, melting, baking, cooling, and gluing,

آنها تحت برش، ریختن، ذوب شدن، پخت، خنک شدن و چسباندن، قرار می‌گیرند

before the final products can be stitched together.

قبل از اینکه بتوان محصولات نهایی را به هم دوخت.

The assembly of a typical sneaker requires more than 360 steps,

مونتاژ یک کفش ورزشی معمولی به بیش از ۳۶۰ مرحله نیاز دارد،

and accounts for the remaining 20% of a sneaker’s environmental impact.

و ۲۰٪ باقی مانده را تأثیر محیطی یک کفش ورزشی به خود اختصاص می‌دهد.

The dispersion of factories fuels another problem as well: labor abuse.

انتشار سوخت کارخانه‌ها همچنین مشکل دیگر: سوءاستفاده از کارگران.

Most brands don’t own or operate their factories,

بیشتر مارک‌ها متعلق به آنها نیستند یا کارخانه‌های خود را اداره نمی‌کنند،

so the plants they work with are in countries

بنابراین ماشین‌آلاتی که با آنها کار می‌کنند در کشورهایی هستند

with little to no worker protection laws.

که کمترین قانونی برای محافظت از کارگران وجود ندارد.

As a result, many laborers earn below the living wage,

در نتیجه، بسیاری از کارگران مزد کمی برای امرار معاش می‌گیرند،

and are exposed to harmful chemicals, like toxic glue fumes.

و در معرض مواد شیمیایی مضر مانند دودهای چسب سمی، قرار دارند.

When manufacturing is complete,

وقتی تولید کامل شد،

the shoes are packaged and transported to stores around the globe.

کفش بسته بندی شده و به فروشگاه‌های سراسر جهان حمل می‌شود.

For many, these shoes could last years.

برای بسیاری، این کفش‌ها می‌توانند سال‌ها دوام بیاورند.

But for someone running 20 miles a week,

اما برای کسی که ۳۰ کیلومتر در هفته می‌دود،

a pair of running shoes will start wearing out after roughly 6 months.

یک جفت کفش دو بعد از تقریباً ۶ ماه پوشیده شدن فرسوده می‌شود.

Since the shoes are made of so many different materials,

از آنجا که کفش از بسیاری مواد مختلف ساخته شده است،

they’re almost impossible to break down into recyclable components.

تقریباً غیرممکن است که به اجزای قابل بازیافت تفکیک شوند.

20% of these shoes are incinerated, while the rest are tossed into landfills

۲۰٪ از این کفش‌ها سوزانده می‌شوند،در حالیکه بقیه در محل‌های دفن زباله ریخته

where they can take up to 1,000 years to degrade.

می‌شوند جاییکه می‌تواند تا ۱۰۰۰ سال برای تجزیه طول بکشد.

So, how can we balance our love of sneakers

بنابراین، چگونه می‌توانیم بین عشق‌مان به کفش ورزشی

with the need for sustainability?

با نیاز به پایداری تعادل برقرار کنیم؟

First, designers should streamline design elements

ابتدا، طراحان باید درعناصر طراحی ساده‌سازی کنند

and focus on eco-friendly materials.

و روی مواد سازگار با محیط زیست تمرکز کنند.

Factories need to develop energy efficient manufacturing processes

کارخانه‌ها باید انرژی کارآمد با فرآیندهای تولید را توسعه دهند

that consolidate steps and sneaker parts.

که مراحل و قطعات کفش را تحکیم می‌کند.

And consumers should support companies using clean energy

و مصرف کنندگان باید از شرکت‌هایی که از انرژی پاک

and ethical manufacturing processes.

و فرآیندهای تولید اخلاقی استفاده می‌کنند حمایت کنند.

We can also buy fewer shoes, wear them for longer,

ما همچنین می‌توانیم کفش کمتری بخریم، آنها را برای مدت طولانی بپوشیم،

and donate those we no longer need.

وآنهایی را که احتیاج نداریم به دیگران اهدا کنیم.

So no matter what your style, we can all take steps towards a sustainable future.

پس مهم نیست که سبک شما چیست، همه ما می‌توانیم در جهت آینده پایدار گام برداریم.