Why should you read Flannery O’Connor? - Iseult Gillespie

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Mary Jane

A garrulous grandmother and a roaming bandit face off on a dirt road.

یک مادربزرگ پرحرف و یک راهزن ولگرد در جاده‌ای خاکی به هم برمی‌خورند.

A Bible salesman lures a one-legged philosopher into a barn.

یک فروشنده کتاب مقدس فیلسوفی یک‌پا را در طویله گیرمی‌اندازد.

A traveling handyman teaches a deaf woman her first word on an old plantation.

یک کارگر مسافر به زنی ناشنوا اولین کلمه‌اش را در یک مزرعه قدیمی یاد می‌دهد.

From her farm in rural Georgia,

از مزرعه او در روستایی در جورجیا،

surrounded by a flock of pet birds,

که توسط دسته‌ای پرنده اهلی احاطه شده،

Flannery O’Connor scribbled tales of outcasts,

فلانری اوکانر داستان‌هایی از طردشدگان،

intruders and misfits staged in the world she knew best:

دزدان و افراد ناجور می‌نوشت در جهانی که او بهتر از همه می‌شناخت:

the American South.

جنوب آمریکا.

She published two novels,

او دو رمان منتشر کرد،

but is perhaps best known for her short stories,

اما شاید بیشتر شهرت او به خاطر داستان‌های کوتاهش باشد،

which explored small-town life with stinging language, offbeat humor,

که با زبانی گزنده و طنزی نامتعارف در زندگی شهرهای کوچک سیر می‌کند،

and delightfully unsavory scenarios.

و داستان‌های ناگوار دلپذیری دارد.

In her spare time O’Connor drew cartoons,

اوکانر در اوقات فراغتش کاریکاتور می‌کشید،

and her writing is also brimming with caricature.

و نوشته‌هایش نیز سرشار از کاریکاتور هستند.

In her stories, a mother has a face “as broad and innocent as a cabbage,”

در داستان‌هایش، مادری صورتی دارد «به پهنا و معصومیت کلم،»

a man has as much drive as a “floor mop,”

مردی به اندازه یک «دسته جارو» تحرک دارد،

and one woman’s body is shaped like “a funeral urn.”

و بدن زنی به «ظرف خاکستر مرده» می‌ماند.

The names of her characters are equally sly.

نام شخصیت‌هایش هم همین‌قدر حیله‌گرانه است.

Take the story “The Life You Save May be Your Own,”

مثلاً داستان «زندگی که نجات می‌دهی شاید مال خودت باشد،»

where the one-handed drifter Tom Shiftlet wanders into the lives

که دوره‌گردی یک‌دست به نام تام شیفتلت

of an old woman named Lucynell Crater

وارد زندگی زنی پیر به نام لوسینل کریتر

and her deaf and mute daughter.

و دختر کرولالش می‌شود.

Though Mrs. Crater is self-assured,

هرچند خانم کریتر از خودش مطمئن است،

her isolated home is falling apart.

خانه‌اش در انزوا دارد از هم می‌پاشد.

At first, we may be suspicious of Shiftlet’s motives

اول، شاید به مقاصد شیفتلت شک کنیم

when he offers to help around the house,

وقتی که پیشنهاد می‌دهد در تعمیر خانه کمک کند،

but O’Connor soon reveals the old woman to be

اما اوکانر زود فاش می‌کند که زن پیر هم

just as scheming as her unexpected guest–

به اندازه مهمان ناخوانده‌اش فریبکار است -

and rattles the reader’s presumptions about who has the upper hand.

و پیش‌فرض‌های خواننده را از اینکه کی دست بالا را دارد به هم می‌ریزد.

For O’Connor, no subject was off limits.

برای اوکانر، هیچ موضوعی از حد خارج نبود.

Though she was a devout Catholic,

هرچند کاتولیکی معتقد بود،

she wasn’t afraid to explore the possibility

از کندوکاو احتمال وجود همزمان

of pious thought and unpious behavior

افکار مذهبی و رفتار غیرمذهبی

co-existing in the same person.

در یک نفر هراسی نداشت.

In her novel The Violent Bear it Away,

در کتاب «خشونت‌ورزان به چنگش می‌آورند،»

the main character grapples with the choice to become a man of God –

شخصیت اصلی با انتخاب مرد خدا شدن گلاویز است -

but also sets fires and commits murder.

اما همچنین آتش به پا می‌کند و مرتکب قتل می‌شود.

The book opens with the reluctant prophet in a particularly compromising position:

کتاب با پیامبری بی‌میل در موقعیت مصالحه‌آمیز خاصی شروع می‌شود:

“Francis Marion Tarwater’s uncle had been dead for only half a day

«عموی فرانسیس ماریون تارواتر تنها نصف روز است که مرده

when the boy got too drunk to finish digging his grave.”

در حالی که پسر آن چنان مست کرده که نمی‌تواند کندن قبرش را تمام کند.»

This leaves a passerby to “drag the body from the breakfast table

رهگذری را با این جمله تنها می‌گذارد که «جنازه را از سر میز صبحانه

where it was still sitting and bury it […]

جایی که هنوز نشسته بود کشید و برد دفنش کرد [...]

with enough dirt on top to keep the dogs from digging it up.”

و خاک کافی روی آن ریخت تا دست سگ به آن نرسد.»

Though her own politics are still debated,

هرچند درباره موقعیت سیاسی خود او هنوز بحث هست،

O’Connor’s fiction could also be attuned to the racism of the South.

داستان‌های اوکانر درباره نژادپرستی جنوب هم هست.

In “Everything that Rises Must Converge,”

در «هرآنچه طلوع می‌کند باید همگرا شود،»

she depicts a son raging at his mother’s bigotry.

او پسری را به تصویر می‌کشد که به تعصب مادرش هجوم می‌برد.

But the story reveals that he has his own blind spots

اما داستان نشان می‌دهد که خود او هم نقاط کوری دارد

and suggests that simply recognizing evil

و می‌گوید که صرف شناختن شر

doesn’t exempt his character from scrutiny.

شخصیت او را از موشکافی مبرا نمی‌کند.

Even as O’Connor probes the most unsavory aspects of humanity,

حتی وقتی اوکانر ناخوشایندترین جنبه‌های انسان را می‌کاود،

she leaves the door to redemption open a crack.

لای در را برای رستگاری باز می‌گذارد.

In “A Good Man is Hard to Find,”

در «مرد خوب سخت پیدا می‌شود،»

she redeems an insufferable grandmother for forgiving a hardened criminal,

او مادربزرگی غیرقابل تحمل را با بخشیدن جنایتکاری سنگدل رها می‌سازد،

even as he closes in on her family.

هرچند او عرصه را بر خانواده زن تنگ‌تر می‌کند.

Though we might balk at the price the woman pays for this redemption,

هرچند ممکن است ابتدا از هزینه‌ای که زن برای این رستگاری پرداخت طفره برویم،

we’re forced to confront the nuance in moments

مجبورمان می‌کند که با تفاوت جزئی لحظاتی مواجه شویم

we might otherwise consider purely violent or evil.

که در غیر این صورت کاملاً خشن یا شریر می‌پنداشتیم.

O’Connor’s mastery of the grotesque

استادی اوکانر در غرایب

and her explorations of the insularity and superstition of the South

و کاوش او در انزوا و خرافه‌پرستی جنوب

led her to be classified as a Southern Gothic writer.

او را به یک نویسنده گوتیک جنوبی بدل کرده است.

But her work pushed beyond the purely ridiculous

اما کار او ورای شخصیت‌های کاملاً مسخره

and frightening characteristics associated with the genre

و ترسناکی است که با این سبک اجین هستند

to reveal the variety and nuance of human character.

و گوناگونی و تفاوت‌های جزئی شخصیت بشر را آشکار می‌کند.

She knew some of this variety was uncomfortable,

او می‌دانست بعضی از این گوناگونی‌ها ناخوشایند هستند،

and that her stories could be an acquired taste –

و اینکه داستان‌هایش می‌توانستند یک طعم اکتسابی باشند -

but she took pleasure in challenging her readers.

اما او از به چالش کشیدن خوانندگانش لذت می‌برد.

O’Connor died of lupus at the age of 39,

اوکانر در ۳۹ سالگی از بیماری لوپوس درگذشت،

after the disease had mostly confined her to her farm in Georgia for twelve years.

بعد از اینکه بیماری او را دوازده سال به مزرعه‌اش در جورجیا محدود کرده بود.

During those years,

در طول آن سال‌ها،

she penned much of her most imaginative work.

او تخیلی‌ترین آثار خود را به قلم کشید.

Her ability to flit between revulsion and revelation

توانایی او در جابجایی سریع میان انزجار و افشاء

continues to draw readers to her endlessly surprising fictional worlds.

هنوز هم مخاطبان را به دنیای سراسر تخیلات غبرمنتظره او می‌کشاند.

As her character Tom Shiftlet notes,

همان‌طور که شخصیت او تام شیفتلت می‌گوید،

the body is “like a house:

بدن «مانند یک خانه است:

it don’t go anywhere,

هیچ جا نمی‌رود،

but the spirit, lady, is like an automobile:

اما، خانم، روح مثل ماشین است:

always on the move.”

همیشه در حرکت.»