Why should you read Flannery O’Connor? - Iseult Gillespie

Translator: Daban Q Jaff Reviewer: halo fariq

A garrulous grandmother and a roaming bandit face off on a dirt road.

داپیرەیەکی زۆر بڵی و ڕێگرێکی کۆچەر بەیەکەوە بە ڕێگەیەکی قوڕاوی تێدەپەڕن.

A Bible salesman lures a one-legged philosopher into a barn.

فرۆشیارێکی ئینجیل، فەیلەسوفێک قایل دەکات کە بچێتە ناو تەویلەیەک.

A traveling handyman teaches a deaf woman her first word on an old plantation.

گەشتیارێکی کرێکار ئافرەتێکی کەڕ فێرە چەند وشەیەکی چاندن دەکات.

From her farm in rural Georgia,

لە کێڵگەکەیدا لە ناوچە گوندنشینەکانی جۆرجیا،

surrounded by a flock of pet birds,

کە چەندین جۆر باڵندەی لێیە

Flannery O’Connor scribbled tales of outcasts,

فلەینەری ئۆکۆنەر چیرۆکی دوورخراوەکان باس دەکات،

intruders and misfits staged in the world she knew best:

کۆمەڵێک خەڵکی نەناسراو و ناشیاو لە جیهانێکدا، ئۆکۆنەر پێی ئاشنایە، بەیەکەوەن،

the American South.

باشوری ئەمریکا.

She published two novels,

دوو ڕۆمانی بڵاو کردووەتەوە،

but is perhaps best known for her short stories,

بەڵام زیاتر بە کورتە چیرۆکەکانی ناسراوە،

which explored small-town life with stinging language, offbeat humor,

کە باسی ژیانی شاری بچووک دەکات بە زمانێکی ڕەخنەی و پێکەنیناوی نابەجێ،

and delightfully unsavory scenarios.

بە شێوەیکی دڵخۆش سیناریۆی ناشرین باس دەکات.

In her spare time O’Connor drew cartoons,

لە کاتی بێ ئیشیدا، ئۆکۆنەر وێنەی کارتۆنی دەکێشا،

and her writing is also brimming with caricature.

نوسینەکانی لێوان لێون لە کاریکەتێریش.

In her stories, a mother has a face “as broad and innocent as a cabbage,”

لە چیرۆکەکانیدا، دایکێک ڕوخسارێکی درێژ و بێوەی وەک کەلەرمی هەیە،

a man has as much drive as a “floor mop,”

پیاوێک وەک ماسیحەی کاشی وزەی هەیە،

and one woman’s body is shaped like “a funeral urn.”

و ئافرەتێک لاشەی وەک گۆزەی قەبرستانە.

The names of her characters are equally sly.

ناوی کارەکتەرەکانیشی بە هەمان شێوە بێمانان.

Take the story “The Life You Save May be Your Own,”

لە چیرۆکی: ئەو ژیانەی ڕزگاری دەکەیت ڕەنگە هی خۆت بێت

where the one-handed drifter Tom Shiftlet wanders into the lives

تۆم شیفتلیتی یەک دەستبڕاوە دەچێتە ناو ژیانی

of an old woman named Lucynell Crater

لوسینیل کراتەر پیرژن و

and her deaf and mute daughter.

کچە کەڕ و لاڵەکەی.

Though Mrs. Crater is self-assured,

سەڕەڕای ئەوەی خاتوو کراتەر بەوەڕی بەخۆی هەیە،

her isolated home is falling apart.

ماڵە دوورە دەستەکەی دادەڕوخێت.

At first, we may be suspicious of Shiftlet’s motives

سەرەتا گومان لە نیتەی شیفتلێت دەکرێت کاتێک

when he offers to help around the house,

پێشنیازی یارمەتیدانی خاتوون و کچەکەی دەکات،

but O’Connor soon reveals the old woman to be

بەڵام ئۆکۆنەر زوو نیەتی پیرەژنەکە دەردەخات

just as scheming as her unexpected guest–

کە دەیەوێت فێڵ لە میوانە چاوەڕواننەکراوەکە بکات

and rattles the reader’s presumptions about who has the upper hand.

و خوێنەر سەری دەسوڕمێت ئایا کامیان نیازیان خراپە

For O’Connor, no subject was off limits.

بۆ ئۆکەڕنەر هیچ شتێک یاساغ نییە.

Though she was a devout Catholic,

سەڕەڕای ئەوەی کاتۆلیکییەکی توند بوو،

she wasn’t afraid to explore the possibility

ترسی لە دەرخستنی ئەگەری

of pious thought and unpious behavior

بوونی باوەڕی ئاینی هاوتا لەگەڵ هەڵسوکەوتی نائاینی

co-existing in the same person.

لە یەک کەسدا نەبوو.

In her novel The Violent Bear it Away,

لە ڕۆمانەکەیدا: توندوتیژی دەیگۆڕێت

the main character grapples with the choice to become a man of God –

کارەکتەری سەرەکی سەرەڕای ئەوەی پیاوێکی ئاینییە

but also sets fires and commits murder.

بەڵام ئاگر دەنێتەوە و کەسێک دەکوژێت.

The book opens with the reluctant prophet in a particularly compromising position:

لە دەستپێکی کتێبەکە پەیامبەرێکی هەڵگەراوە دەردەکەوێت:

“Francis Marion Tarwater’s uncle had been dead for only half a day

مامی فرانسیس ماریۆن تراوتەر نیو ڕۆژە مردووە

when the boy got too drunk to finish digging his grave.”

کاتێک کوڕەکە ئەوەندە سەرخۆشە ناتوانێت گۆرەکەی هەڵبکەنێت.

This leaves a passerby to “drag the body from the breakfast table

کەسێک لاشەکە لە سەر مێزێکی نان خواردن دەهێنێت

where it was still sitting and bury it […]

بە شێوەیەک دەینێژێت

with enough dirt on top to keep the dogs from digging it up.”

ئەوەندە خۆڵ لە سەر لاشەکە هەیە، دەمی سەگی نەگاتێ.

لەگەڵ ئەوەی مشتومڕ لەسەر تێڕوانینە سیاسییەکانی هەیە،

Though her own politics are still debated,

O’Connor’s fiction could also be attuned to the racism of the South.

کتێبەکانی ئۆکۆنەر لەگەڵ ڕەگەزپەرستی باشور یەکدەگرێتەوە.

In “Everything that Rises Must Converge,”

لە کتێبی: هەموو ئەو شتانەی بەرز دەبنەوە، دەبێت یەکبرن

she depicts a son raging at his mother’s bigotry.

وێنەی کوڕێک دەکات کە دژی توندڕەوی دایکی دەوەستێتەوە.

But the story reveals that he has his own blind spots

بەڵام چیرۆکەکە نهێنییە خراپەکانی کوڕە ئاشکرا دەکات

and suggests that simply recognizing evil

پێمان دەڵێت دەستنیشان کردنی خراپە

doesn’t exempt his character from scrutiny.

لە خراپبوون ناتپارێزێت.

Even as O’Connor probes the most unsavory aspects of humanity,

لەگەڵ ئەوەی ئۆکۆنەر باسی لایەنە خراپەکانی مرۆڤایەتی دەکات،

she leaves the door to redemption open a crack.

دەرگەی لێخۆشبوون و پەشیمانبوونەوە بە کراوە دەهێڵێتەوە.

In “A Good Man is Hard to Find,”

لە کتێبی: دۆزینەوەی پیاوی باش سەختە.

she redeems an insufferable grandmother for forgiving a hardened criminal,

داپیرەیەکی کەلـلەڕەق دەپارێزێت بەهۆی لێخۆشبوونی لە تاوانبارێکی دڵڕەق،

even as he closes in on her family.

لەگەڵ ئەوەی دەستدرێژی دەکاتە سەر خێزانی داپیرەکەش.

Though we might balk at the price the woman pays for this redemption,

هەرچەند نرخی لێخۆشبوونی ئەم داپیرەیەمان بە دڵ نەبێت،

we’re forced to confront the nuance in moments

ناچار دەبین کە ڕووبەڕووی ئەم چرکانە ببینەوە

we might otherwise consider purely violent or evil.

کە تەواو شەڕانگێز و توند بن.

O’Connor’s mastery of the grotesque

ئۆکۆنەر مامۆستای شتە نامۆ و ترسهێنەرەکان بوو

and her explorations of the insularity and superstition of the South

نووسینەکانی سەبارەت بە دابڕاوی باشور و باوەڕە سەروسروشتییەکان،

led her to be classified as a Southern Gothic writer.

وەک نووسەری ڕۆمانی ترسهێنەری باشوری دەیناسێنن.

But her work pushed beyond the purely ridiculous

نووسینەکانی لە نووسنە بێ واتا و

and frightening characteristics associated with the genre

کارەکتەر ترسهێنەرە پەیوەستەکانی بە بابەتی یەکسانی جێندەریەوە

to reveal the variety and nuance of human character.

بەکار دەهێنێت بۆ دەرخستنی هەمەچەشنی کەسایەتی مرۆڤ.

She knew some of this variety was uncomfortable,

دەیزانی بەشێک لەم هەمەچەشنەییە بێزارکەرە،

and that her stories could be an acquired taste –

و هەندێک لە چیرۆکەکانی وردییەکی تایبەتی پێویستە،

but she took pleasure in challenging her readers.

بەڵام ئەو چێژی لە بەرەنگاری خوێنەرانی وەردەگرت.

O’Connor died of lupus at the age of 39,

ئۆکۆنەر بەهۆی نەخۆشی پوکانەوەی سیستەمی بەرگری لە ٣٩ ساڵی دەمرێت.

after the disease had mostly confined her to her farm in Georgia for twelve years.

بەهۆی نەخۆشییەکەی، بۆ ماوەی ١٢ ساڵ لەسەر کورسییەکەی لە جۆرجیا نەیتوانی هەستێت.

During those years,

لەم ماوەیەدا،

she penned much of her most imaginative work.

زۆربەی نووسینە ئەندێشەییەکانی دەنووسێت.

Her ability to flit between revulsion and revelation

توانای ئۆکۆنەر لە بازدان لە ناشرینی بۆ سروش وەرگرتن،

continues to draw readers to her endlessly surprising fictional worlds.

خوێنەرانی بەبێ وەستان بۆ چیرۆکە سەیرەکانی ڕادەکێشا.

As her character Tom Shiftlet notes,

هەر وەک تۆم شیفتلیت تێبینی دەکات،

the body is “like a house:

جەستە وەک ماڵ وایە

it don’t go anywhere,

بۆ هیچ شوێنێک ناچێت،

but the spirit, lady, is like an automobile:

بەڵام روح، خاتوون، وەک ئۆتۆمۆبیل وایە

always on the move.”

بەردەوام دەگەڕێت.