Ugly History: The Khmer Rouge murders - Timothy Williams

Translator: Ali Sharifi Reviewer: sadegh vn

From 1975 to 1979, the Communist Party of Kampuchea

بین سال‌های ۱۹۷۵تا۱۹۷۹ میلادی، حزب کمونیست بر کامبوج حکومت کرد،

ruled Cambodia with an iron fist,

perpetrating genocide that killed one fourth of the country’s population.

حزب با سیاست مشت آهنین به نسل‌کشی پرداخت و یک چهارم جمعیت این کشور را قربانی کرد.

Roughly 1 million Cambodians were executed

دراین دوره حدود یک میلیون کامبوجی به‌عنوان مخالف سیاسی، یا به دلیل قومیتی کشته شدند.

as suspected political enemies or due to their ethnicities.

The regime targeted Muslim Cham, Vietnamese, Chinese,

رژیم مسلمانان چم، ویتنامی‌ها، چینی‌ها، تایلندی‌ها و لائوسی‌ها را هدف قرار داد.

Thai, and Laotian individuals.

Outside these executions,

علاوه بر اعدام‌ها، یک میلیون کامبوجی دیگر از گرسنگی، بیماری و خستگی ناشی از کار زیاد

one million more Cambodians died of starvation, disease,

or exhaustion from overwork.

جان خود را از دست دادند.

This genocidal regime rose to power amidst decades of political turmoil.

به قدرت رسیدن رژیم نسل‌کش، نتیجۀ دهه‌ها آشفتگی سیاسی بود.

Following World War II, Cambodia’s monarch, Prince Norodom Sihanouk,

شاهزاده نُورُدُم سیهانوک، پادشاه کامبوج پس از پایان جنگ جهانی دوم،

successfully negotiated the country’s independence after roughly 90 years

با حکومت استعمارگر فرانسه مذاکره کرد، و پس از ۹۰سال استقلال کامبوج را به‌دست آورد.

of French colonial rule.

But Sihanouk’s strict policies provoked friction with many citizens.

اما سیاست‌های سختگیرانه سیهانوک باعث تحریک بسیاری از شهروندان شد.

Especially militant communist rebels, who had long opposed the French

خصوصاً شورشیان کمونیست که با فرانسوی‌ها مخالفت کرده بودند و حالا توجه خود را به

and now turned their attention to overthrowing the prince.

سرنگونی شاهزاده معطوف کرده بودند.

This unstable situation was further complicated

این شرایط ناپایدار با یک جنگ برون‌مرزی آشفته‌تر شد

by a war raging outside Cambodia’s borders.

In Vietnam, millions of American troops were supporting

در ویتنام، همسایۀ شرقی کامبوج میلیون‌ها سرباز آمریکایی، از قسمت جنوبی غیرکمونیست،

the non-communist south against the communist north.

در مقابل قسمت شمال کمونیست حمایت می‌کردند.

While the US petitioned for Cambodia’s support,

زمانیکه آمریکا از کامبوج درخواست حمایت کرد

Prince Sihanouk tried to stay neutral.

شاهزاده سیهانوک، سیاست بی‌طرفی درپیش گرفت.

But in 1970, he was overthrown by his prime minister

اما در سال ۱۹۷۰، شاهزاده توسط نخست‌وزیرش سرنگون شد،او به نیروهای آمریکایی اجازه داد

who allowed American troops to bomb regions of Cambodia

تا مناطقی از کامبوج را توسط جنگنده‌هایی که به شمال ویتنام حمله می‌کردند بمباران کند.

in their efforts to target North Vietnamese fighters.

These attacks killed thousands of Cambodian civilians.

در پی این حملات هزاران شهروند کامبوجی کشته شدند.

To regain power after being overthrown,

شاهزاده برای رسیدن دوباره به قدرت با دشمنان سیاسی خود متحد شد.

the prince allied with his political enemies.

The Communist Party of Kampuchea, also known as the Khmer Rouge,

حزب کمونیست کامبوج که به نام خمرهای سرخ نیز شناخته می‌شود، توسط افرادی رهبری می‌شد

was led by Cambodians who dreamed of making their nation

که آرزو داشتند کامبوج به کشور شالی‌کاران بدون طبقه اجتماعی تبدیل شود.

a classless society of rice farmers.

They opposed capitalist Western imperialism

آن‌ها مخالف نظام سلطه‌طلب و سرمایه‌داری غرب بوده، و در پی رفع وابستگی بودند.

and sought to lead the country to self-sufficiency.

But to the public, they mostly represented a force

اما در نظر مردم، آن‌ها بیشتر خواهان مبارزه با دولت طرفدار آمریکا بودند.

fighting the pro-American government.

Angered by destructive American bombing

در پی فراخوان شاهزاده به مسلح شدن، بسیاری از مردم کامبوج به خمرهای سرخ پیوستند.

and encouraged by the prince’s call to arms,

many Cambodians joined the Khmer Rouge.

Eventually, a full blown civil war erupted.

نهایتاً یک جنگ داخلی تمام عیار درگرفت.

Over five years of fighting,

پس از ۵سال جنگ، بیش از نیم میلیون کامبوجی در این درگیریِ وحشیانه کشته شدند.

more than half a million Cambodians died in this brutal conflict.

But the violence didn’t end

وقتی شورشیان پنوم‌پن پایتخت کامبوج را در سال ۱۹۷۵ فتح کردند. فاجعه به پایان نرسید.

when the rebels conquered Phnom Penh in April 1975.

Upon taking the capital,

خمرهای سرخ پس از فتح پایتخت، هرکس را که با دولت پیشین در ارتباط بود اعدام کردند.

the Khmer Rouge executed anyone associated with the previous government.

Prince Sihanouk remained stripped of power and was put under house arrest,

شاهزاده سیهانوک همچنان از قدرت دور ماند و در حصر خانگی قرار گرفت.

and the Khmer Rouge began evacuating city residents to the countryside.

خمرهای سرخ ساکنان شهر رابه حومه کوچ دادند.

Those who couldn't make the trip by foot were abandoned,

مردمی را که نمی‌توانستند با پای پیاده سفر کنند، به حال خود رها

separating countless families.

و خانواده‌های بسیاری را از هم جدا کردند.

In this new regime, every citizen was stripped of their belongings

رژیم جدید، وسایل مردم را توقیف و همه را وادار به استفاده از لباس و مدل موی واحدکرد

and given the same clothes and haircut.

Private property, money, and religion were outlawed.

مالکیت خصوصی، پول و مذهب غیرقانونی شد.

The new agricultural workforce was expected to produce

توقع داشتند نیروی کار جدید مقادیر بسیاری برنج تولید کند، و چنانچه مقادیر تعیین شده

impossible amounts of rice,

and local leaders would be killed if they couldn’t fulfill quotas.

برآورده نمی‌شد، رهبران محلی کشته می‌شدند.

Many prioritized their orders to the capital above feeding workers.

بسیاری از رهبران محلی، فراهم کردن سهمیه معین شده را به تغذیه کارگران ترجیح دادند.

Underfed, overworked, and suffering from malaria and malnutrition,

درنتیجه هزاران نفر به دلیل سوء‌ تغذیه، کار بیش از حد و ابتلا به مالاریا، مردند.

thousands perished.

The Khmer Rouge members enforcing the system were no safer.

اعضای خمرهای سرخ که مجری این سیستم بودند، وضعیت بهتری نداشتند،

When their plan failed to produce rice at the expected rates,

وقتی‌که برنامه آن‌ها برای تولید معینی برنج شکست خورد، رهبر خمرها دچار توهم توطئه شد.

Khmer Rouge leadership became paranoid.

They believed that internal enemies were trying to sabotage the revolution,

او اعتقاد داشت، که دشمن داخلی قصد تخریب دستاوردهای انقلاب را دارد،

and they began arresting and executing anyone perceived as a threat.

درنتیجه شروع به بازداشت و اعدام افرادی که تهدید تلقی می‌شدند، کرد.

This brutality continued for almost four years.

این جنایات وحشیانه چهار سال دوام داشت.

Finally, in 1979, Vietnamese troops

در نهایت سال ۱۹۷۹، ارتش ویتنام، با همکاری خمرهای رانده شده، کنترل را به دست گرفتند.

working alongside defected Khmer Rouge members took control of the country.

This political upheaval triggered yet another civil war

این تحولات سرآغاز یک جنگ داخلی دیگر بود که تا دهۀ ۱۹۹۰ میلادی ادامه یافت.

that wouldn’t end until the 1990s.

In the years that followed,

در این سال‌ها هیچ عدالتی برای متهمان و خانواده‌های آن‌ها وجود نداشت.

there was no easy path to justice for victims and their families.

A hybrid UN-Cambodian tribunal was established in 2003,

در سال ۲۰۰۳، دادگاهی با همکاری سازمان ملل و کامبوج تشکیل شد،

but it only tried Khmer Rouge in the topmost leadership positions.

اما این دادگاه تنها رهبران عالی رتبۀ خمرهای سرخ را محاکمه کرد.

Lower level Khmer Rouge members appeared in court as well,

اعضای رده پائین خمرهای سرخ به عنوان شاهد در دادگاه حاضر شدند،اما هرگز محاکمه نشدند.

but they weren't placed on trial.

Instead, they gave testimony and offered insight

در عوض، در مورد سیستم ظالمانه‌ای که جنایات رهبران را ممکن کرده بود توضیح دادند.

into the cruel system that had enabled their superiors’ crimes.

Some of these perpetrators were even legally acknowledged as victims,

برخی از متهمان قانوناً قربانی شناخته شدند،

because they constantly feared for their lives

چرا که برای حفظ جان خود متوسل به خشونت شده بودند.

and committed violence as a means of self-preservation.

This perception of low level Khmer Rouge members

پذیرش جنایت در حق اعضای رده پائین خمرهای سرخ به جای جنایتکار بودن آن‌ها،

as victims rather than perpetrators extended beyond the courtroom.

محدود به افراد حاضر در دادگاه نبود، مانند دیگر کامبوجی‌ها، بیشتر اعضای خمرهای سرخ

Like other Cambodians, most Khmer Rouge members lost family,

خانواده خود را از دست دادند، گرسنگی کشیدند خانه و اموال خود را از دست دادند

suffered hunger, were stripped of their homes and belongings,

and were overworked to exhaustion.

و تا سر حد جان کار کردند.

And the paranoia amongst Khmer Rouge leadership

ابتلای رهبر خمرهای سرخ به توهم توطئه

had led to a higher rate of execution for Khmer Rouge members

منجر به اعدام گستردۀ اعضای خمرهای سرخ نسبت به افراد عادی شد.

than the ethnic majority population.

As a result, many Cambodians today don't just see the genocide

در نتیجه، امروزه بسیاری از مردم کامبوجی‌ نسل‌کشی را نه تنها برعلیه اقلیت‌های قومی

as one committed against ethnic minority groups,

but also as a broad campaign of violence impacting the entire population.

بلکه به‌عنوان جنایتی گسترده بر کل جمعیت کشور می‌دانند.

As of 2021, only three people have received prison sentences.

تا سال ۲۰۲۱، فقط ۳نفر به زندان محکوم شدند.

Many victims would like the tribunal

درحالیکه غالب قربانیان مایلند دادگاه تعداد بیشتری از رهبران خمرهای سرخ را محاکمه کند.

to pursue further trials of Khmer Rouge leaders.

However, a 2018 national survey revealed

در حالیکه، نظرسنجی ملی سال ۲۰۱۸ نشان داد

that most victims feel the tribunal has contributed to justice.

بیشتر قربانیان احساس می‌کنند دادگاه به اجرای عدالت کمک کرده است.

In the wake of such tragedy,

در پی چنین فاجعه‌ای،

it’s tempting to paint conflicts in simplistic terms—

می‌توان مناقشه را به سادگی توصیف کرد، و گروهی را ظالم و گروه دیگر را مظلوم نامید.

casting one group as oppressor and the other as oppressed.

But many Cambodians live with a more complex reality.

اما بسیاری از مردم کامبوج با واقعیت پیچیده‌تری مواجه هستند.

Everyone suffered, even those who contributed to the suffering of others.

همگی ستم‌دیده هستند، حتی کسانی که در رنج کشیدن دیگران سهیم بوده‌اند.

This perception doesn’t excuse any acts of violence.

این ادراک از هرگونه عمل جنایتکارانۀ دیگری ممانعت می‌کند.

But how a society remembers traumatic events

چگونگی یادآوری جنایاتی از این دست در جامعه

plays a part in who is seen as victim, who is seen as perpetrator,

بستگی به این دارد که درک کنیم، که چه کسی ظالم است و به چه کسی ظلم شده است،

and how a shattered society can build a path into the future.

و چگونه یک جامعه از هم پاشیده می‌تواند از میان این اتفاقات، آینده خود را بسازد.