Is time travel possible? - Colin Stuart

آیا سفر در زمان ممکن است؟ - کالین استوارت

Translator: Kim Key Reviewer: Farnaz Saghafi

Have you ever daydreamed about traveling through time,

آیا تا به حال آرزو کردید

در زمان سفر کنید،

perhaps fast forward in the centuries and seeing the distant future?

مثل اینکه بسرعت قرن ها را پشت سر گذاشته

و آینده دور را ببینید؟

Well, time travel is possible,

خوب، سفر در زمان ممکن است،

and what's more, it's already been done.

و دیگه اینکه،

اینکار قبلا" انجام شده است.

Meet Sergei Krikalev,

با سرگای کریکلف آشنا شوید،

the greatest time traveler in human history.

بزرگترین مسافر زمان در تاریخ بشر.

This Russian cosmonaut holds the record

این فضانورد روسی رکورد

for the most amount of time spent orbiting our planet,

گذراندن بیشترین زمان

در مدار سیاره ما را دارد،

a total of 803 days, 9 hours, and 39 minutes.

در کل ۸۰۳ روز، ۹ ساعت، و ۳۹ دقیقه.

درمدت زمان اقامتش در فضا،

During his stay in space,

he time traveled into his own future

او به آینده خود سفر کرد

by 0.02 seconds.

به اندازۀ ۰/۰۲ ثانیه.

Traveling at 17,500 miles an hour,

سفر با سرعت حدودا ۲۸٫۰۰۰ کیلومتر در ساعت،

he experienced an effect known as time dilation,

باعث شد که او تاخیر زمانی را تجربه کند،

باعث شد که او تاخیر زمانی را تجربه کند،

and one day the same effect

و یک روز این مفهوم مشابه

ممکن است موضوع مهم سفر در زمان را

might make significant time travel to the future commonplace.

به امر عادی در آینده تبدیل کند.

To see why moving faster through space affects passage of time,

برای فهمیدن اینکه چرا حرکت سریعتردر فضا

در گذر زمان اثر می گذارد،

we need to go back to the 1880s,

ما باید به دهه‌ی ۱۸۸۰ بر گردیم،

when two American scientists,

زمانیکه دو دانشمند آمریکایی،

Albert Michelson and Edward Morley,

آلبرت میکلسون و ادوارد مورلی،

were trying to measure the effect of the Earth's movement around the Sun

سعی کردند که اثر حرکت زمین

به دور خورشید را با سرعت

on the speed of light.

نور اندازه بگیرند.

When a beam of light was moving in the same direction as the Earth,

زمانیکه باریکه ای از نور در همان مسیر

حرکت زمین در حرکت بود،

آنها انتظار داشتند که نور سریعتر حرکت کند.

they expected the light to travel faster.

And when the Earth was moving in the opposite direction,

و زمانیکه زمین در جهت مخالف حرکت می کرد،

they expected it to go slower.

آنها انتظار داشتند که آن نور آرامتر حرکت کند.

But they found something very curious.

اما متوجه چیز عجیبی شدند.

The speed of light remained the same no matter what the Earth was doing.

سرعت نور ثابت باقی ماند

بدون توجه به آنچه زمین انجام میدهد.

Two decades later, Albert Einstein was thinking

دو دهۀ بعد، آلبرت انیشتن درباره

about the consequences of that never-changing speed of light.

پی آمدهای ثابت ماندن

سرعت نور بررسی میکرد.

And it was his conclusions,

که نتیجۀ آن،

formulated in the theory of special relativity,

تدوین نظریه نسبیت خاص بود،

that opened the door into the world of time travel.

که در را به سوی

سفر در زمان باز کرد.

Imagine a man named Jack,

شخصی به نام جک را تصور کنید،

standing in the middle of a train carriage,

که در وسط کوپۀ قطاری ایستاده،

traveling at a steady speed.

که با سرعت ثابت حرکت می کند.

جک خسته است

Jack's bored and starts bouncing a ball up and down.

و شروع می کند به پرتاب توپ به بالا و پایین.

What would Jill, standing on the platform, see through the window

حالا جیل، روی سکو ایستاده است،

و آنسوی پنجره قطار را نگاه می کند

همانطور که قطار سوت زنان در حال حرکت است.

as the train whistles through?

Well, between Jack dropping the ball and catching it again,

خوب، در این بین که جک توپ را می اندازد

و دوباره آن را می گیرد،

Jill would have seen him move slightly further down the track,

جیل طوری او را می بیند

انگار که جلوتر از ریل حرکت می کند،

resulting in her seeing the ball follow a triangular path.

و باعث می شه که او حرکت توپ را

بصورت یک مسیری مثلثی شکل ببیند.

This means Jill sees the ball travel further than Jack does

یعنی در نظر جیل توپ

جلوتر از جک در حرکت است

در مدت زمان مشابه.

in the same time period.

And because speed is distance divided by time,

واز آنجائیکه سرعت، حاصل تقسیم فاصله بر زمان است،

جیل در واقع می بیند که توپ سریعتر حرکت می کند.

Jill actually sees the ball move faster.

But what if Jack's bouncing ball is replaced with two mirrors

اما چه می شه اگر جک بجای توپ

دو آیینه را بالا و پایین بیندازد

which bounce a beam of light between them?

که بارقۀ نوری را بین خود تبادل می کنند؟

Jack still sees the beam dropping down

جک همچنان می بیند که پرتو نور کمتر شده

and Jill still sees the light beam travel a longer distance,

و جیل همچنان پرتو نور را

در مسافتی طولانی تر مشاهده می کند،

except this time Jack and Jill cannot disagree on the speed

به استثنای این بار که جک و جیل

نمی توانند سر سرعت مخالف باشند

because the speed of light remains the same no matter what.

برای اینکه سرعت نور

بدون توجه به چیزی ثابت باقی می ماند.

And if the speed is the same while the distance is different,

و اگر سرعت یکسان باشد

هنگامیکه فاصله متفاوت است،

this means the time taken will be different as well.

بدان معنا است که همچنین سرعت صرف شده متفاوت خواهد شد.

Thus, time must tick at different rates for people moving relative to each other.

بنابراین، زمان باید برای افرادی

که به سمت یکدیگر در حرکتند، متفاوت باشد.

Imagine that Jack and Jill have highly accurate watches

فرض کنید جک و جیل ساعت های کاملا دقیقی داشته

that they synchronize before Jack boards the train.

که قبل از سوار شدن جک به قطار آنها را بطور یکسان تنظیم می کنند.

در طول این تجربه، هر دو ساعت جک و جیل

During the experiment, Jack and Jill would each see

their own watch ticking normally.

بصورت طبیعی کار می کند.

اما اگر آنها بعدا دوباره یکدیگر را دیده

But if they meet up again later to compare watches,

تا ساعت ها یشان را مقایسه کنند،

less time would have elapsed on Jack's watch,

زمان کمتری در ساعت جک سپری شده است،

balancing the fact that Jill saw the light move further.

واقعیتی را تعدیل می کند که

جیل حرکت نور را دورتر می دید.

This idea may sound crazy,

این ایده شاید عجیب بنظر بیاد،

but like any good scientific theory,

اما مانند هر تئوری علمی خوب دیگری،

it can be tested.

می تواند مورد آزمایش قرار بگیرد.

در دهه‌ی ۱۹۷۰، دانشمندان سوار یک هواپیما شدند

In the 1970s, scientists boarded a plane

with some super-accurate atomic clocks

با تعدادی ساعت های اتمی فوق العاده دقیق

that were synchronized with some others left on the ground.

که با برخی دیگر روی زمین

همزمان شده بودند.

بعد از آنکه همواپیما دور تا دور جهان پرواز کرده بود،

After the plane had flown around the world,

ساعت های درون هواپیما، زمان متفاوتی را نسبت به ساعتهایی که

the clocks on board showed a different time

در زمین باقی مانده بودند، نشان می دادند.

from those left behind.

Of course, at the speed of trains and planes,

البته، این در برابر سرعت قطارها و هواپیماها،

the effect is minuscule.

اثر بسیار کوچکی است.

But the faster you go, the more time dilates.

اما هر چه سریعتر بروید،

زمان بیشتری صرف می شود.

For astronauts orbiting the Earth for 800 days,

این زمان برای فضانوردانی که ۸۰۰ روز را بدور زمین می چرخند

it starts to add up.

بیشتر می شود.

But what affects humans also affects machines.

اما چیزی که بر انسان ها تاثیر می گذارد بر ماشین ها هم اثر می گذارد.

Satellites of the global positioning system

ماهواره های سیستم موقعیت یابی جهان

are also hurdling around the Earth

همچنین بدور زمین می چرخد

at thousands of miles an hour.

با سرعت هزاران مایل در ساعت.

So, time dilation kicks in here, too.

بنابراین، تلنگر تاخیر زمان را در اینجا نیز مشاهده می کنیم.

In fact, their speed causes the atomic clocks on board

در حقیقت، سرعتشان موجب می شود که

ساعت های اتمی در صفحه مدار

to disagree with clocks on the ground

با ساعت های روی زمین ناهماهنگ باشند

by seven millionths of a second daily.

هفت میلیونیوم ثانیه در هر روز.

Left uncorrected,

اصلاح نکردن این مسئله،

this would cause GPS to lose accuracy

موجب می شود که GPS دقت خود را از دست بدهد

by a few kilometers each day.

حدود روزانه چند کیلومتر.

So, what does all this have to do with time travel

خُب، همه اینها چه ربطی به سفر در زمان، به آیندۀ دور دارد؟

to the far, distant future?

خُب، همه اینها چه ربطی به سفر در زمان، به آیندۀ دور دارد؟

Well, the faster you go, the greater the effect of time dilation.

خوب، هر چه سریعتر حرکت کنید،

تاخیر زمانی بیشتر می شود.

If you could travel really close

اگر شما بتوانید در سرعتی بسیار نزدیک

to the speed of light, say 99.9999%,

به سرعت نور حرکت کنید، به عبارتی ۹۹/۹۹۹۹٪،

on a round-trip through space

در یک سفر فضایی رفت و برگشت

for what seemed to you like ten years,

طوری که بنظر شما ۱۰ سال می آید،

you'd actually return to Earth

شما در واقع

around the year 9000.

حدود سال ۹٫۰۰۰ به زمین بر خواهید گشت.

Who knows what you'd see when you returned?!

کی میدونه که وقتی شما بر می گردید چه خواهید دید؟

Humanity merged with machines,

بشریت با ماشین ها ادغام شده اند،

extinct due to climate change or asteroid impact,

بدلیل تغییرات آب و هوایی

یا تاثیر شهاب سنگ،

or inhabiting a permanent colony on Mars.

یا سکونت در یک مستعمره دائمی بر روی مریخ، منقرض شده.

But the trouble is,

اما مشکل اینه که،

حرکت دادن چیزهای سنگینی مانند انسان،

getting heavy things like people, not to mention space ships,

چه برسه به سفینه فضایی،

up to such speeds requires unimaginable amounts of energy.

تا چنین سرعتی

انرژی غیر قابل تصوری نیاز دارد.

It already takes enormous particle accelerators

همین حالا هم کلی ذرات شتاب دهنده بسیار ریزی

like the Large Hadron Collider

مانند برخورد دهنده بزرگ هاردون لازمه

to accelerate tiny subatomic particles to close to light speed.

تا سرعت ذرات بسیار ریز زیر اتمی را به

به سرعت نور نزدیک کنیم.

But one day, if we can develop the tools to accelerate ourselves to similar speeds,

اما یک روز ، اگر بتوانیم ابزاری ایجاد کنیم

تا به خودمان سرعتی مشابه بدهیم،

then we may regularly send time travelers

شاید بتونیم مسافران زمان را بطور متناوب

into the future,

به آینده بفرستیم،

bringing with them tales of a long, forgotten past.

که داستان هایی طولانی از گذشته فراموش شده با خود بیاورند.