How to recognize a dystopia - Alex Gendler

چطور یک پاد آرمان‌شهر را شناسایی کنیم - الکس گندلر

Translator: Maziar Jamshidi Reviewer: hassan qodusi

Have you ever tried to picture an ideal world?

آیا تا حالا سعی کرده‌اید که یک دنیای ‌ایده‌آل را تصور کنید؟

One without war, poverty, or crime?

دنیایی بدون جنگ، فقر و جرم؟

If so, you're not alone.

اگر چنین است، شما تنها نیستید.

Plato imagined an enlightened republic ruled by philosopher kings,

افلاطون مملکت فرهیخته‌ای را تصور کرد که توسط حکام فیلسوف اداره می‌شد،

many religions promise bliss in the afterlife,

بسیاری از مذاهب وعده‌ی سعادت پس از مرگ را می‌دهند،

and throughout history,

و در طول تاریخ،

various groups have tried to build paradise on Earth.

گروه‌های بسیاری کوشیدند تا بهشت را روی زمین بسازند.

Thomas More's 1516 book "Utopia" gave this concept a name,

کتاب «توماس مور» به نام یوتوپیا(آرمانشهر) در سال ۱۵۱۶ به این مفهوم یک اسم داد،

Greek for "no place."

واژه‌ای یونانی به معنی «ناکجا».

Though the name suggested impossibility,

هر چند که اسم ناممکن را القا می‌کرد،

modern scientific and political progress

پیشرفت‌های علمی ‌و سیاسی مدرن

raised hopes of these dreams finally becoming reality.

امید اینکه چنین رویاهایی بالاخره به حقیقت می‌پیوندند را بالا بردند.

But time and time again, they instead turned into nightmares

اما بارها و بارها پشت سر هم، در عوض بدل به کابوس‌هایی

of war, famine, and oppression.

از جنگ، قحطی و سرکوب شدند.

And as artists began to question utopian thinking,

و همچنان که هنرمندان شروع به زیر سوال بردن تفکر آرمانشهر کردند،

the genre of dystopia, the not good place, was born.

ژانر دیستوپیا، پاد آرمانشهر،(ناکجا آباد) متولد شد.

One of the earliest dystopian works is Jonathan Swift's "Gulliver's Travels."

یکی از آثار پاد آرمانشهرهای اولیه «سفرهای گالیور» اثر «جاناتان سوئیفت» است.

Throughout his journey, Gulliver encounters fictional societies,

در طول سفرش، گالیور به جوامع تخیلی بر می‌خورد،

some of which at first seem impressive, but turn out to be seriously flawed.

جوامعی که در ابتدا به‌نظر جالب هستند ولی نهایتاً عمیقاً معیوب از آب در می‌آیند.

On the flying island of Laputa,

در جزیره‌ی پرنده‌ای به نام «لاپوتا»، (در داستان گالیور)

scientists and social planners pursue extravagant and useless schemes

داشنمندان و طراحان اجتماعی به‌دنبال طرح‌های عجیب و بی‌مصرف هستند

while neglecting the practical needs of the people below.

در حالی‌که نیازهای واقعی مردم فرودست را نادیده گرفته‌اند.

And the Houyhnhnm who live in perfectly logical harmony

و «هووینوم» که در یک هماهنگی منطقی بی‌نقص زندگی می‌کند

have no tolerance for the imperfections of actual human beings.

تاب تحمل نواقص انسان‌های واقعی را ندارد.

With his novel, Swift established a blueprint for dystopia,

«جاناتان سوئیفت» با رمانش، طرح اولیه دیستوپیا- پاد آرمانشهر را پایه ریخت،

imagining a world where certain trends in contemporary society

با تصور کردن دنیایی که در آن گرایش‌های خاصی از جامعه معاصر

are taken to extremes,

به افراط کشیده شده است،

exposing their underlying flaws.

و عیوب نهفته این جوامع را بر ملا کرد.

And the next few centuries would provide plenty of material.

و چند قرن پیش رو خیلی از مواد لازم را فراهم آورد.

Industrial technology that promised to free laborers

فناوری صنعتی که وعده‌ی رهایی کارگران را داده بود

imprisoned them in slums and factories, instead,

در عوض، آنها را در حلبی‌آباد و کارخانه‌ها زندانی کرد،

while tycoons grew richer than kings.

در حالی‌که سرمایه‌داران از پادشاهان هم ثروتمندتر شدند.

By the late 1800's, many feared where such conditions might lead.

تا اواخر سده ۱۸۰۰ میلادی، خیلی‌ها از اینکه این شرایط به کجا می‌رود واهمه داشتند.

H. G. Wells's "The Time Machine" imagined upper classes and workers

در «ماشین زمان» اثر «اچ.جی.ولز» اینطور تصور شده که طبقات بالای جامعه و کارگران

evolving into separate species,

به دو گونه‌ی جداگانه در می‌آیند،

while Jack London's "The Iron Heel" portrayed a tyrannical oligarchy

و کتاب «پاشنه آهنی» اثر جک لندن حکومت مستبدانه‌ی معدودی ثروتمند را ترسیم می‌کند

ruling over impoverished masses.

که بر توده‌های مستضعف حکم‌رانی می‌کنند.

The new century brought more exciting and terrifying changes.

قرن جدید تغییرات هیجان‌انگیرتر و هولناک‌تری با خود آورد.

Medical advances made it possible to transcend biological limits

پیشرفت‌های پزشکی امکان فراتر رقتن از محدودیت‌های زیستی را داد

while mass media allowed instant communication

در حالی‌که رسانه‌های جمعی، اجازه ارتباط آنی

between leaders and the public.

بین رهبران و مردم را فراهم آورد.

In Aldous Huxley's "Brave New World", citizens are genetically engineered

در کتاب «دنیایِ قشنگ نو» اثر «آلدوس هاکسلی»، شهروندان مهندسی ژنتیکی شده‌اند

and conditioned to perform their social roles.

و مقید به انجام نقش‌های اجتماعی‌شان شده‌اند.

While propaganda and drugs keep the society happy,

در حالی‌که پروپاگاندا و مواد مخدر جامعه را شاد نگه می‌دارند،

it's clear some crucial human element is lost.

واضح است که چیزی از جزء مهم انسانی از دست رفته است.

But the best known dystopias were not imaginary at all.

اما بهترین دیستوپیا‌ها (مدینه‌های فاسده) شناخته شده اصلاً تخیلی نبودند.

As Europe suffered unprecedented industrial warfare,

زمانی‌که اروپا دچار نزاع‌های صنعتی بی‌سابقه شد،

new political movements took power.

جنبش‌های سیاسی جدید قدرت گرفتند.

Some promised to erase all social distinctions,

بعضی وعده‌ی پاک‌کردن همه‌ی تمایزات اجتماعی را دادند،

در حالی‌که بقیه در جستجوی متحد کردن مردم حول یک میراث افسانه‌ای بودند.

while others sought to unite people around a mythical heritage.

The results were real-world dystopias

نتیجه دیستوپیایی- پاد آرمانشهر در دنیای واقعی بود

where life passed under the watchful eye of the State

جائی‌که زندگی زیر ذره‌بین رژیم سپری می‌شد

and death came with ruthless efficiency to any who didn't belong.

و مرگ با کارکردی بی‌رحمانه سراغ کسانی می‌آمد که خودی نبودند.

Many writers of the time didn't just observe these horrors,

خیلی از نویسندگان آن دروان صرفاً ناظر این وحشت‌ها نبودند،

but lived through them.

بلکه با آن زندگی کردند.

In his novel "We", Soviet writer Yevgeny Zamyatin described a future

در رمان «ما»، نویسنده شوروی «یوگنی زمیاتن» آینده‌ای را به‌تصویر می‌کشد

where free will and individuality were eliminated.

که اختیار و فردیت از میان رفته است.

Banned in the U.S.S.R., the book inspired authors like George Orwell

این کتاب که در شوروی قدغن شده بود، الهام بخش نویسندگانی مانند «جورج اورول» شد

who fought on the front lines against both fascism and communism.

کسی‌که در جبهه علیه فاشیسم و کومونیسم جنگید.

While his novel "Animal Farm" directly mocked the Soviet regime,

در حالی‌که رمان «مزرعه حیوانات» او مستقیماً رژیم شوروی را به سخره می‌گیرد،

the classic "1984" was a broader critique of totalitarianism, media, and language.

داستان کلاسیک «۱۹۸۴» او یک انقاد وسیع‌تر از تمامیت‌خواهی، رسانه و زبان است.

And in the U.S.A., Sinclair Lewis's "It Can't Happen Here"

و در آمریکا کتاب «اینجا نمی‌تواند رخ دهد» اثر «سینکلر لوویز»

envisioned how easily democracy gave way to fascism.

تجسم می‌کند که چه به‌سادگی دموکراسی راه فاشسیم را باز می‌کند.

In the decades after World War II,

در دهه‌های بعد از جنگ جهانی دوم،

writers wondered what new technologies

نویسندگان می‌اندیشیدند که فناوری‌های جدید

like atomic energy, artificial intelligence, and space travel

مانند انرژی هسته‌ای، هوش مصنوعی، و سفر فضایی

meant for humanity's future.

چه معنی برای آینده‌ی بشر دارد.

Contrasting with popular visions of shining progress,

برخلاف تصاویر معروف از پیشرفت پر زرق و برق،

dystopian science fiction expanded to films, comics, and games.

ژانر علمی-تخیلی دیستوپیایی (پادآرمان‌شهر) به فیلم، کامیک و بازی گسترش یافت.

Robots turned against their creators

روبات‌ها علیه سازنده‌های خود بر آمدند

while TV screens broadcast deadly mass entertainment.

در حالی‌که صفحات تلویزیون سرگرمی‌های جمعی مهلک پخش می‌کردند.

Workers toiled in space colonies above an Earth of depleted resources

کارگران در کلونی‌های فضایی بر فراز زمینِ خالی از منابع

و شهر‌های پر جمعیت و جنایت‌بار بیگاری می‌کشیدند.

and overpopulated, crime-plagued cities.

Yet politics was never far away.

البته سیاست هیچگاه خارج از دید نبود.

Works like "Dr. Strangelove" and "Watchmen" explored the real threat of nuclear war,

آثاری مانند «دکتر استرنج لاو» و «پاسداران» تهدید واقعی جنگ هسته‌ای را می‌کاوند،

while "V for Vendetta" and "The Handmaid's Tale"

در حالی‌که «و مثل وندتا» و «داستان خدمتکار»

warned how easily our rights could disappear in a crisis.

هشدار می‌دهد که چطور حقوق‌مان به‌راحتی در خلال بحران قابل ناپدید شدن است.

And today's dystopian fiction continues to reflect modern anxieties

و داستان‌های پادآرمان‌شهر امروز همچنان به منعکس کردن دغدغه‌های مدرن

about inequality,

مانند نابرابری،

climate change,

تغییرات آب و هوایی،

government power,

قدرت حکومت،

and global epidemics.

و بیماری‌های واگیردار جهانی ادامه می‌دهند.

So why bother with all this pessimism?

خوب این‌همه بدبینی برای چیست؟

Because at their heart, dystopias are cautionary tales,

چون‌که در قلب پادآرمان‌شهرها، یک داستان هشدار دهنده است،

not about some particular government or technology,

نه درباره‌ی یک حکومت یا فناوری خاص،

but the very idea that humanity can be molded into an ideal shape.

بلکه این فرضیه که بشریت قابل قالب‌ریزی در یک شکل‌ ایده‌آل است.

Think back to the perfect world you imagined.

دوباره به دنیای بی‌نقصی که تصور کردید فکر کنید.

Did you also imagine what it would take to achieve?

آیا به این هم فکر کردید که برای تحقق آن چه چیزهایی نیاز است؟

How would you make people cooperate?

چطور مردم را وادار به مشارکت می‌کنید؟

And how would you make sure it lasted?

و چطور مطمئن می‌شوید که پایدار می‌ماند؟

Now take another look.

حالا یک نگاه دوباره بیندازید.

Does that world still seem perfect?

آیا این دنیا هنوز بی‌نقص به‌نظر می‌آید؟