What kids can teach adults about asking for help | YeYoon Kim

Transcriber: Leslie Gauthier Reviewer: Krystian Aparta

Çeviri: Nihal Aksakal Gözden geçirme: Cihan Ekmekçi

What can we learn from children about being better humans?

Daha iyi bir insan olmak hakkında çocuklardan ne öğrenebiliriz?

They're fiercely loyal to their friends,

Arkadaşlarına oldukça sadıklar,

fast to defend, quick to apologize

savunmada, özür dilemede ve affetmede hızlılar.

and swift to forgive.

But as a past kindergarten teacher --

Ama eski bir anaokulu öğretmeni olarak

always a kindergarten teacher at heart --

- kalbimde her zaman bir anaokulu öğretmeni olarak -

I want to share with you

yardım istemekle ilgili onlardan aldığım

a surprising lesson I learned from them about being asked for help.

şaşırtıcı bir dersi sizinle paylaşmak isterim.

I love human behaviors --

İnsan davranışlarını seviyorum,

how we act differently in different situations and environments --

farklı durum ve ortamlarda nasıl farklı davrandığımızı

and these cute five-year-olds with their adorable cheeks

ve tatlı, beş yaşında, harika yanaklı,

and the perfect height to give warm, morning hugs to

sıcak, sabah kucaklamaları vermek için muhteşem boy uzunluğuna sahip

and almost a competitive love for high fives,

ve bir beşlik için neredeyse rekabetçi bu çocuklar çok ilginçler.

were so interesting.

My first class was called a Mars class.

İlk sınıfımın adı Mars sınıfıydı.

I had 10 students,

On öğrencim vardı ve her biri karakter doluydu.

and each were so full of character.

But there was this one kid I'll never forget.

Ama asla unutmayacağım bir çocuk vardı.

Let's call him Sam.

Ona Sam diyelim.

Sam behaved like he forgot he was only five.

Sam sadece beş yaşında olduğunu unutmuş gibi davranırdı.

He was so independent.

Çok özgürdü.

Not only did he know how to tie his own shoelaces,

Sadece kendi ayakkabı bağcıklarını nasıl bağlayacağını değil,

but he knew how to tie other kids' shoelaces too.

diğer çocukların bağcıklarını nasıl bağlayacağını da biliyordu.

He also never took home a dirty thermos,

Aynı zamanda eve asla kirli termos götürmezdi

because he would clean it after his lunch.

çünkü yemekten sonra onu temizlerdi.

And if something happened and he needed a change of clothes,

Eğer kıyafetlerini değiştirmesi gerekse

he would do so very quietly and discreetly by himself.

çok sessiz ve gizli bir şekilde kendisi yapardı.

He didn't ask for help much himself,

Çok fazla yardım istemezdi

but he was the one that his classmates went to for help --

ama sınıf arkadaşlarının yardımına yetişen ilk kişiydi.

help on things like,

Çok acı olduğu için kimçilerini bitirmeleri gibi konularda yardım ederdi.

can he help them finish their kimchi? Because it's too spicy.

He didn't like showing any type of affection to teachers

Öğretmenlere karşı herhangi bir sevgi göstermeyi sevmezdi

and came across as "the cool kid."

ve ''havalı çocuk'' olarak gelirdi.

If you gave him a good-morning hug,

Eğer ona sabah kucaklaması verdiyseniz gözlerini devirir

he would roll his eyes

and make a funny face as to show discontent,

ve memnuniyetsizliğini göstermek için komik yüz ifadeleri yapardı

but also stand there and wait if he didn't get his morning hug.

ama eğer sabah kucağı almamışsa orada da durup beklerdi.

He was so smart and reliable

O kadar akıllı ve güvenilirdi ki ben bile beş yaşında olduğunu unuturdum.

that even I would forget that he was only five.

As a novice teacher,

Yeni bir öğretmen olarak

I spent a lot of time observing

daha deneyimli öğretmenlerin kendi öğrencileriyle

how more experienced teachers interacted with their students.

nasıl etkileşim kurduğunu gözlemleyerek çok zaman geçirdim.

And I noticed something very peculiar.

Tuhaf bir şey fark ettim:

Oftentimes when kids fall,

Sıklıkla çocuklar düştüğü zaman hemen ağlamaya başlamazlar.

they don't start crying immediately.

They would stand up, puzzled,

Şaşkın bir şekilde ayağa kalkarlar,

as if trying to make up their mind --

karar vermeye çalışıyormuş gibi görünürler,

you know, "What just happened?"

''Az önce ne oldu?''

"Is this a big enough deal for me to cry?

''Bu ağlamam için yeterince büyük bir olay mı?

Does this hurt? What's going on?"

Acıyor mu? Neler oluyor?''

Usually kids will be OK until they lock eyes with an adult:

Genellikle bir yetişkinle göz göze gelene kadar çocuklar iyi olacaktır,

one that they trust and know can do something for them.

güvendikleri ve onlar için bir şey yapabilecek biri.

Eyes lock, and then, they burst out in tears.

Gözler kitlenir ve sonra gözyaşlarına boğulurlar.

When I noticed this, I so wanted it to happen to me,

Bunu fark ettiğim zaman bana da böyle olmasını istedim

because to me, that meant that you had earned a kid's trust

çünkü bana göre bu, bir çocuğun güvenini kazandınız demekti

and had proven that you're capable to help them with anything.

ve onlara herhangi bir şeyde yardım edebileceğiniz kanıtlanmıştı.

You were a hero to them.

Onlar için bir kahramandınız.

Diğer öğretmenleri izlemekle haftalar geçirdim,

Weeks went by of me just watching other teachers

have kids run to them in tears,

çocuklar onlara gözyaşları ile koşardı ve ben kıskançlıkla izlerdim.

and I'd watch in jealousy.

Oh, was I jealous.

Çok kıskandım.

I mean, of course I didn't want the kids to fall,

Demek istediğim tabii ki çocukların düşmesini istemedim,

but I really wanted that moment of validation

ama o onaylanma anını istedim, bir çocuğun ona yardım edebilecek kişi

that yes, I had earned a kid's trust enough to be the one to help them.

olduğuma dair yeterli güveni kazandığım anı.

Then, it finally happened.

Sonra sonunda gerçekleşti.

It was a beautiful day.

Güzel bir gündü.

It was during recess at the indoor playground.

Kapalı oyun alanında teneffüs sırasındaydı.

The kids were playing

Çocuklar oynuyordu

and I was getting some things laminated --

ve bense bazı şeyleri yan kapıdaki öğretmenler odasında üste üste koyuyordum,

because teachers are forever laminating stuff --

çünkü öğretmenler sonsuza kadar bir şeyleri üst üste koyuyor,

in the teacher's room next door.

Then I heard a kid yell, "Teacher, teacher, Sam fell down."

Sonra bir çocuğun bağırdığını duydum, ''Öğretmenim, öğretmenim, Sam düştü.''

So I went out to peak,

Dışarı çıktım, Sam'i aradım

looked around for Sam,

and there he was, looking very puzzled,

ve işte oradaydı, çok şaşkın görünüyordu,

as if he was trying to add double digits.

sanki çift haneli rakamları toplamaya çalışıyormuş gibi.

Then he looked at me,

Sonra bana baktı, gözlerimiz kilitlendi ve oldu.

our eyes locked,

and then it happened.

His lower lip started to tremble

Alt dudağı titremeye başladı

and his tiny eyes started to fill with tears.

ve küçük gözleri yaşlarla dolmaya başladı.

Then he burst out in tears running towards me,

Sonra bana koşarak gözyaşlarına boğuldu ve muhteşemdi.

and it was glorious.

I'll never forget that moment.

O anı asla unutmayacağım.

He let me give him a big hug to help him calm down,

Onu sakinleştirmek için büyük bir kucak vermeme izin verdi

and it turns out that yes, he did trip over his own two feet

ve iki ayağına takılıp düştüğü ortaya çıktı

so there was no one other than the floor to reprimand.

yani yerden başka azarlanacak kimse yoktu.

We checked to make sure that he wasn't hurt

İncinmediğine emin olmak için onu kontrol ettik

and he overcame that with not even a bruise.

ve tek bir morluk olmadan üstesinden geldi.

It was in that moment, oddly --

Garip bir şekilde işte o andı,

it didn't feel like I was there to help Sam,

orada Sam'e yardım etmek için olduğumu hissetmedim

but rather he was giving me this gift,

ama bunun yerine o bana bu hediyeyi veriyordu,

this opportunity to help him.

ona yardım etme imkanını.

And it's something very weird that I struggle putting down in words.

Bu kelimelere dökmekte zorlandığım çok garip bir şey.

With his vulnerability

Zayıflığı ile bana bir şey yapabilecekmişim gibi

in coming to me for help as if I could do something about it,

yardım için gelmesinin

you would think that gives me the power,

bana güç verdiğini düşünebilirsiniz ama o an tam tersiydi

but in that moment,

no, it was quite the opposite,

and the power shifted even more so to him.

ve güç daha da ona kaydı.

Being asked for help is a privilege:

Yardımının istenmesi bir ayrıcalık,

a gift for you to do something for someone,

birine bir şey yapabilmek için bir hediye,

especially when it's coming from their place of vulnerability.

özellikle onların kırılganlığından kaynaklanıyorsa.

With everything I learned from kindergarten,

Anaokulunda öğrendiğim her şey ile

or in "teaching" kindergarten,

veya anaokulunda ''öğreterek'' öğrendiklerimle

I went to conquer other things in life.

dünyada diğer şeyleri keşfetmeye gittim.

Fast-forward nine years,

Dokuz yıl sonra,

and I landed in an association for project management professionals

Yoğun olarak gönüllülerle çalışan bir pozisyonda

in a role that works extensively with volunteers.

proje yönetimi uzmanları için kurulmuş bir derneğe girdim.

Working with volunteers is a wonderful experience,

Gönüllülerle çalışmak harika bir deneyim

but there are some things I wish had a been warned about,

ama keşke uyarılsaydım dediğim bazı şeyler var,

like how to set boundaries.

mesela nasıl sınır konulacağı.

It's very easy to fall into the rabbit hole

''Çünkü onlar gönüllüler.'' denilen tavşan deliğine

of "because they're volunteers."

düşmek çok kolay.

Late night calls?

Gece aramaları mı?

Yes, because they're volunteers and have day jobs.

Evet, çünkü onlar gönüllü ve gün boyu çalışıyorlar.

Business trips that are almost exclusively only on weekends?

İş gezileri yoğunlukla sadece hafta sonları mı?

Yes, because they're volunteers and have day jobs.

Evet, çünkü onlar gönüllüler ve gün boyu çalışıyorlar.

Kendi sırtımı sıvazlamak gibi olmasın ama işimde oldukça iyiyim.

Not to pat myself on the back,

but I got quite good at my job.

I was thriving off of the relationships I was building.

Kurduğum ilişkileri geliştiriyordum.

And the best way I knew how to judge whether I had earned someone's trust

Birinin güvenini kazanıp kazanmadığımı test etmenin en iyi yolu

was if they would come and ask me for help.

bana gelip yardım istemeleriydi.

I loved it.

Bunu sevmiştim.

Her zaman yıl sonu molası verirdik

Every time we did year-end retreats

and we talked about what we wanted to be in the next year,

ve bir sonraki sene için ne olmak istediğimizi konuşurduk.

my keywords were always "help" or "helpful."

Benim anahtar kelimelerim hep ''yardım'' veya ''yardımsever''di.

The problem was that I wasn't being just helpful.

Problem sadece yardımsever olmam değildi.

Over time, I put more and more pressure on myself

Zamanla üzerime, her zaman meşgul olmak

to always be busy

ve iyi bir iş çıkarmak için

and to always do a good job.

daha da çok baskı bindirdim.

Soon my self-worth became associated with my performance at work,

Çok geçmeden kendi değerim işteki performansımla ilgili hale geldi

which is basically a recipe for disaster.

ki bu genellikle bir felaket tarifi demek.

But don't worry, because I had the best coping mechanism,

Ama endişelenmeyin, çünkü en iyi savunma mekanizmasına sahiptim,

which was denial,

ki bu da inkar etmekti,

distraction with even more work

daha çok işle dikkat dağıtmak

and drinking --

ve içmekti--

and lots of it.

ve daha da fazlası.

I was so busy being helpful and independent

Yardımsever, özgür

and being a great Sam

ve harika Sam olmakla o kadar meşguldüm ki

that I forgot how to ask for help when I needed it.

ihtiyacım olduğunda nasıl yardım istendiğini unuttum.

All I had to do was ask,

Tek yapmam gereken sormaktı

and if I truly believed that asking for help was a gift,

ve yardım istemenin gerçekten hediye olduğuna inanıyorsam

then I should have been doing it more, right?

o zaman ben de daha sık yapmalıydım, değil mi?

Well, we don't always practice what we preach,

Öğütlediğimiz şeyi her zaman uygulamıyoruz

but about two years ago,

ama iki yıl önce

I was slapped with a big, fat reminder.

büyük şişko bir hatırlatmayla tokatlandım.

To say that I was burned-out at the time was an understatement,

Tükendiğimi söylemek o zaman yetersiz bir ifadeydi

but thanks to my coping mechanism, drinking,

ama savunma mekanizmam yani içmek sayesinde,

it looked like I was just having a great time.

harika vakit geçiriyormuşum gibi görünüyordu.

But one day,

Ama bir gün,

just like Sam in the playground,

aynı parktaki Sam gibi

I tripped over my own two feet.

kendi ayaklarıma takıldım.

I blacked out

Bayıldım

and woke up with a big cut on my foot from broken pieces of glass,

ve ayağımda kırık cam parçalarından oluşan kocaman bir kesikle uyandım,

eyes swollen from crying

ağlamaktan şişmiş gözlerle

and a voice so hoarse that I'd most likely been wailing.

ve çok kısılmış bir sesle muhtemelen feryat ediyordum.

I don't have much recollection of what actually happened,

Gerçekte ne olduğuyla ilgili pek fazla anım yok

but I remember feeling frustrated, sad and afraid.

ama kızgın, üzgün ve korkmuş hissettiğimi hatırlıyorum.

Now you've known me for only about 10 minutes,

Şimdi beni neredeyse 10 dakikadır tanıyorsunuz

but you can probably tell that this was really not like me,

ama bunun gerçekten bana benzemedğini söyleyebilirsiniz

so when I came to my senses about what had happened,

yani ne olduğu ile ilgili aklım başıma geldiğinde şoktaydım.

I was in shock.

There was no other way of saying it other than that I needed help,

Yardıma ihtiyacım olduğunu söylemekten başka bir yol yoktu,

both in the sense of I needed some type of therapy help,

bir tür terapi yardımı

ama aynı zamanda bu durumdan çıkmamı sağlayacak bir yardım olabilirdi.

but also help in getting out of that situation.

It was one of the lowest moments of my life,

Hayatımın dibine vurduğum anlardan biriydi

and even in that moment,

ve o anda bile

my mind was running at hyperspeed into problem-solving mode.

beynim sorun çözme modunda hiper hızda çalışıyordu.

What do I do with this?

Bu konuda ne yapmalıyım?

If I don't fix this, then I'm even more of a disappointment.

Eğer bunu düzeltmezsem daha çok hayal kırıklığına uğrayacağım.

If I don't resolve this, then I'm even more of a failure.

Eğer bunu çözmezsem o zaman daha da başarısız olacağım.

Those are things that were running through my mind,

Bunlar o zaman kafamda dönen düşüncelerdi

and it didn't even occur to me that I could ask for help.

ve yardım isteyebileceğim aklıma bile gelmedi.

I was surrounded by so many people who cared for me and wanted to help,

Çevrem beni önemseyen ve yardım etmek isteyen

but I just couldn't see them.

çokça insanla çevriliydi ama onları göremiyordum.

Until finally, my good friend had to literally hold me by my shoulders

Sonunda yakın arkadaşım beni omuzlarımdan tutup

yardım istemeye zorlamak zorunda kaldı.

and force me to ask for help.

"Can you do this?"

''Bunu yapabilir misin?''

"No."

''Hayır.''

"Do you need help?"

''Yardıma ihtiyacın var mı?''

"Yes."

''Evet.''

"Can I help you?"

''Sana yardım edebilir miyim?''

"Yes."

''Evet.''

"Can I get others that love and care for you to help you too?"

''Seni seven ve önemseyenleri sana yardım etmeleri için getirebilir miyim?''

"Yes."

''Evet.''

That was my grown-up version of locking eyes with my teacher.

Bu benim öğretmenimle gözlerimin kitlendiği yetişkin versiyonumdu.

And just like that,

Tam o anda,

as soon as I said, "Yes, you may help me,"

''Evet, bana yardım edebilirsin,'' der demez

I felt a tingling of hope

ümit karıncalanmalarını

and some sort of control coming back.

ve bir şekilde konrolü geri almayı hissettim.

And if you think about it,

Bunu düşündüğümüzde

isn't it so weird we spend all of childhood

tüm çocukluğumuzu yardım isteyerek geçirip

being so good at asking for help

ve kendine güvenen insanlar olarak

and are expected to grow up to be these self-reliant human beings

büyümemiz beklentisi çok garip değil mi

ve bu konuda o kadar uzmanlaşıyoruz ki

and we get so good at it

that we have to be reminded that it's OK to ask for help?

yardım istemenin normal olduğu konusunda uyarılmamız gerekiyor.

Later, that moment helped me realize so many things.

Sonra, o an bir çok şeyi fark etmem konusunda bana çok yardımcı oldu.

I'm always so happy to help others and I love it.

Diğerlerine yardım etmekten çok mutluyum ve bunu seviyorum.

Why wouldn't others be willing to help me?

Neden diğerleri bana yardım etmek istemesin ki?

And more importantly,

Daha da önemlisi,

why wouldn't I want others to feel the happiness and joy

neden diğerlerinin dünyadaki Sam'lere yardım etmekten gelen mutluluğu

that comes from helping the Sams of the world?

tatmasını istemeyeyim ki?

We all want to be the best Sams in life:

Hepimiz hayatta en iyi Sam'ler olmak isteriz,

to be strong, independent and self-reliant,

güçlü, özgür olmak ve kendimize güvenmek isteriz

but we don't always have to be.

ama her zaman olmak zorunda değiliz.

So let's start asking for help more often,

Daha çok yardım istemeye başlayalım

because helping Sams is a privilege and a gift.

çünkü Sam'lere yardım etmek bir ayrıcalık ve armağan.

Thank you.

Teşekkür ederim.