What kids can teach adults about asking for help | YeYoon Kim

Transcriber: Leslie Gauthier Reviewer: Krystian Aparta

Translator: Mona Jahanbakhshi Reviewer: Masoud Motamedifar

چگونه کودکان به ما می‌آموزند که انسان‌های بهتری باشیم؟

What can we learn from children about being better humans?

They're fiercely loyal to their friends,

آنها به شدت به دوستان خود وفادار هستند،

fast to defend, quick to apologize

به سرعت دفاع و سریع هم عذرخواهی می‌کنند

and swift to forgive.

و فوراً می‌بخشند.

But as a past kindergarten teacher --

اما به عنوان یک مربی سابق مهد کودک،

always a kindergarten teacher at heart --

و هنوز هم قلباً یک مربی مهدکودک،

I want to share with you

می‌خواهم چیزی به شما بگویم

a surprising lesson I learned from them about being asked for help.

آن هم درس شگفت‌انگیزی‌ست که بچه‌ها، در رابطه با درخواست کمک، به من یاد دادند.

I love human behaviors --

من عاشق رفتار آدم‌ها هستم--

how we act differently in different situations and environments --

اینکه چگونه در مکان‌ها و شرایط مختلف، رفتار متفاوتی نشان می‌دهیم--

and these cute five-year-olds with their adorable cheeks

و این بچه‌های پنج ساله بامزه با لپ‌های بانمکشان

and the perfect height to give warm, morning hugs to

و ایستادن تمام‌قدشان برای یک صبح‌بخیر گرم و صمیمانه

and almost a competitive love for high fives,

و علاقه بیش از حدشان برای دست دادن،

were so interesting.

بشدت برایم جالب بودند.

My first class was called a Mars class.

اسم اولین کلاس من، کلاس مارس بود.

I had 10 students,

۱۰ شاگرد داشتم،

and each were so full of character.

که تک‌تکشان بشدت بازیگوش بودند.

But there was this one kid I'll never forget.

اما یکی از آن بچه‌ها را هرگز یادم نمی‌رود.

Let's call him Sam.

اسم او سم بود.

Sam behaved like he forgot he was only five.

رفتار سم اصلاً به یک بچه پنج ساله نمی‌خورد.

He was so independent.

خیلی خودکفا بود.

Not only did he know how to tie his own shoelaces,

نه تنها می‌توانست بند کفشش را خودش ببندد،

but he knew how to tie other kids' shoelaces too.

بلکه بند کفش بچه‌های دیگر را هم می‌بست.

He also never took home a dirty thermos,

او همچنین، هرگز ظرف غذای کثیفش را به خانه نمی‌برد،

because he would clean it after his lunch.

چون بعد از ناهار ظرفش را تمیز می‌کرد.

And if something happened and he needed a change of clothes,

و اگر هم اتفاقی می‌افتاد که مجبور می‌شد لباسش را عوض کند،

he would do so very quietly and discreetly by himself.

او این کار را خیلی آرام و با احتیاط انجام می‌داد.

He didn't ask for help much himself,

زیاد از دیگران درخواست کمک نمی‌کرد،

but he was the one that his classmates went to for help --

اما همکلاسی‌هایش اکثراً از او درخواست کمک می‌کردند

help on things like,

کمک در مواردی مثل،

can he help them finish their kimchi? Because it's too spicy.

اینکه آیا می‌تواند در خوردن کیمچی تند به آنها کمک کند؟

He didn't like showing any type of affection to teachers

او دوست نداشت به هیچ عنوان با معلم‌ها مهربان باشد

and came across as "the cool kid."

و از دید بقیه «بچه باحالی» بود.

If you gave him a good-morning hug,

اگر موقع صبح بخیر، بغلش می‌کردید،

he would roll his eyes

رویش را بر می‌گرداند

and make a funny face as to show discontent,

و برای نشان دادن نارضایتی‌اش شکلک در می‌آورد،

but also stand there and wait if he didn't get his morning hug.

اما اگر هم بغلش نمی‌کردید، همانجا منتظر می‌ایستاد.

He was so smart and reliable

آنچنان باهوش و قابل اعتماد بود

that even I would forget that he was only five.

که حتی من هم فراموش می‌کردم که تنها پنج سال دارد.

As a novice teacher,

به عنوان یک تازه‌کار،

I spent a lot of time observing

وقت زیادی را صرف مشاهده می‌کردم

how more experienced teachers interacted with their students.

که چطور معلم‌های باتجربه‌تر با دانش‌آموزانشان تعامل دارند.

And I noticed something very peculiar.

و به چیز بسیار عجیبی پی بردم.

Oftentimes when kids fall,

خیلی وقت‌ها وقتی بچه‌ها می‌افتند،

they don't start crying immediately.

بلافاصله گریه نمی‌کنند.

They would stand up, puzzled,

آنها سردرگم بلند می‌شوند،

as if trying to make up their mind --

طوری که انگار دارند به این فکر می‌کنند

you know, "What just happened?"

می‌دانی «الان چه اتفاقی افتاد؟»

"Is this a big enough deal for me to cry?

«آیا آنقدر وخیم هست که گریه کنم؟

Does this hurt? What's going on?"

آیا درد دارد؟ چه خبر شده؟»

Usually kids will be OK until they lock eyes with an adult:

معمولاً بچه‌ها مشکلی ندارند تا اینکه چشمشان به یک بزرگ‌تر ‌بیفتد؛

one that they trust and know can do something for them.

کسی که قابل اعتماد باشد و بتواند کمکشان کند.

Eyes lock, and then, they burst out in tears.

گره خوردن نگاهشان به هم همانا، و به گریه افتادن کودک همانا.

When I noticed this, I so wanted it to happen to me,

وقتی متوجه این موضوع شدم، خیلی دوست داشتم آن را تجربه کنم،

because to me, that meant that you had earned a kid's trust

چون بنظرم به این معنی بود که اعتماد آن کودک را به دست آورده‌اید

and had proven that you're capable to help them with anything.

و این قابلیت را دارید تا در همه موارد به او کمک کنید.

You were a hero to them.

شما قهرمان آنها خواهید بود.

Weeks went by of me just watching other teachers

هفته‌ها گذشت و من فقط معلم‌های دیگر را تماشا می‌کردم

have kids run to them in tears,

بچه‌ها با گریه سمتشان می‌آمدند،

and I'd watch in jealousy.

و من با حسرت به آنها نگاه می‌کردم.

Oh, was I jealous.

اوه، یعنی من حسود بودم.

I mean, of course I didn't want the kids to fall,

البته که دلم نمی‌خواست بچه‌ها زمین بخورند،

but I really wanted that moment of validation

اما بشدت به این تأییدیه نیاز داشتم

that yes, I had earned a kid's trust enough to be the one to help them.

تصدیقی که نشان دهد آنقدر اعتماد کودک را جلب کرده‌ام که از من کمک بخواهد.

Then, it finally happened.

بالاخره این اتفاق افتاد.

It was a beautiful day.

روز قشنگی بود.

It was during recess at the indoor playground.

این اتفاق در زمان استراحت و در زمین بازی داخلی اتفاق افتاد.

The kids were playing

بچه‌ها مشغول بازی بودند

and I was getting some things laminated --

و من داشتم چیزها را مرتب می‌کردم

because teachers are forever laminating stuff --

چون این کار هر روز معلم‌هاست--

in the teacher's room next door.

و در اتاق معلم‌ها بودم.

Then I heard a kid yell, "Teacher, teacher, Sam fell down."

صدای یکی از بچه‌ها را شنیدم، «خانم معلم، خانم معلم، سم زمین خورده.»

So I went out to peak,

بیرون رفتم،

looked around for Sam,

با نگاهم دنبال سم می‌گشتم،

and there he was, looking very puzzled,

مات و مبهوت آنجا ایستاده بود،

as if he was trying to add double digits.

انگار که داشت معادلات ریاضی حل می‌کرد.

Then he looked at me,

بعد به من نگاه کرد،

our eyes locked,

نگاهمان به هم گره خورد،

and then it happened.

و آن اتفاق افتاد.

His lower lip started to tremble

لب پایینش شروع به لرزیدن کرد

and his tiny eyes started to fill with tears.

و چشم‌های کوچکش پر از اشک شد.

Then he burst out in tears running towards me,

بعد گریه کنان به سمت من آمد،

and it was glorious.

و این شگفت‌انگیز بود.

I'll never forget that moment.

هرگز آن لحظه را فراموش نمی‌کنم.

He let me give him a big hug to help him calm down,

او گذاشت که من محکم بغلش کنم و کمک کنم تا آرام شود،

and it turns out that yes, he did trip over his own two feet

معلوم شد که او خودش روی زمین لیز خورده،

so there was no one other than the floor to reprimand.

بنابراین نمی‌شد کسی غیراز زمین را بازخواست کنیم.

We checked to make sure that he wasn't hurt

مطمئن شدیم که آسیب ندیده باشد

and he overcame that with not even a bruise.

حتی یک کبودی هم نداشت.

It was in that moment, oddly --

در آن لحظه، در کمال تعجب

it didn't feel like I was there to help Sam,

بنظر نمی‌رسید که من دارم به سم کمک می‌کنم،

but rather he was giving me this gift,

بلکه ظاهراً او این هدیه را به من داد،

this opportunity to help him.

فرصت کمک کردن را.

And it's something very weird that I struggle putting down in words.

و برای من خیلی سخت بود که بخواهم این‌ها را بنویسم.

With his vulnerability

او با آسیب‌پذیری خودش

in coming to me for help as if I could do something about it,

و اینکه طوری به سمت من آمد که انگار می‌توانم به او کمک کنم،

you would think that gives me the power,

به نظر می‌رسد به من قدرت داده باشد،

but in that moment,

اما در آن لحظه،

no, it was quite the opposite,

کاملاً عکس این قضیه اتفاق افتاد،

and the power shifted even more so to him.

و این قدرت را بیشتر به خودش داد.

Being asked for help is a privilege:

اینکه از شما کمک خواسته شود یک امتیاز است:

a gift for you to do something for someone,

موهبتی که اجازه می‌دهد به دیگران کمک کنید،

especially when it's coming from their place of vulnerability.

مخصوصاً در مواردی که آسیب‌پذیر هستند.

With everything I learned from kindergarten,

با همه چیزهایی که در مهدکودک یاد گرفتم،

or in "teaching" kindergarten,

یا از «آموزش» در مهدکودک آموخنم،

I went to conquer other things in life.

مشکلات دیگر زندگی‌ام را حل می‌کنم.

Fast-forward nine years,

نه سال بعد

and I landed in an association for project management professionals

دریک انجمن متخصصان مدیریت پروژه

in a role that works extensively with volunteers.

در شغلی که به شدت با داوطلب‌ها سروکار دارد مشغول شدم.

Working with volunteers is a wonderful experience,

کار با داوطلب‌ها تجربه شگفت‌انگیزی است،

but there are some things I wish had a been warned about,

اما مواردی هم هستند که ای کاش از قبل می‌دانستم،

like how to set boundaries.

مانند چگونگی تعیین حد و مرز.

It's very easy to fall into the rabbit hole

آدم خیلی راحت توی دردسر می‌افتد

of "because they're volunteers."

که می‌گوییم «آنها داوطلب هستند.»

Late night calls?

تماس‌های آخر شب؟

Yes, because they're volunteers and have day jobs.

بله، چون آنها داوطلب هستند و روزها کار دارند.

Business trips that are almost exclusively only on weekends?

سفرهای کاری که تقریباً همیشه در آخر هفته‌ها برگزار می‌شوند؟

Yes, because they're volunteers and have day jobs.

بله، چون آنها داوطلب هستند و روزها کار دارند.

Not to pat myself on the back,

نمی‌خواهم از کارم تعریف کنم،

but I got quite good at my job.

اما در کارم خیلی پیشرفت کرده بودم.

I was thriving off of the relationships I was building.

این پیشرفت را مدیون روابطم بودم.

And the best way I knew how to judge whether I had earned someone's trust

و بهترین راهی که نشان می‌داد اعتماد دیگران را جلب کرده‌ام یا خیر

was if they would come and ask me for help.

این بود که ببینم آیا از من کمک می‌خواهند یا خیر.

I loved it.

عاشق این مسئله بودم.

Every time we did year-end retreats

هربارکه دورهمی آخر سال داشتیم

and we talked about what we wanted to be in the next year,

و درباره خواسته‌هایمان برای سال آینده صحبت می‌کردیم،

my keywords were always "help" or "helpful."

«کمک» و «کمک‌کننده» جزء کلمات کلیدی من بودند.

The problem was that I wasn't being just helpful.

مشکل اینجا بود که من فقط کمک‌کننده نبودم.

Over time, I put more and more pressure on myself

با گذر زمان فشار بیشتری به خودم وارد می‌کردم

to always be busy

تا همیشه مشغول باشم

and to always do a good job.

و اینکه همیشه مفید واقع شوم.

Soon my self-worth became associated with my performance at work,

به زودی ارزش من در عملکرد شغلی‌ام خلاصه می‌شد،

which is basically a recipe for disaster.

که این به معنی یک فاجعه بود.

But don't worry, because I had the best coping mechanism,

اما نگران نباشید، زیرا من بهترین مکانیسم مقابله‌ای را داشتم،

which was denial,

و آن انکار کردن بود،

distraction with even more work

پرت کردن حواسم با کار بیشتر

and drinking --

و مست کردن

and lots of it.

آن هم مست کردن زیاد.

I was so busy being helpful and independent

بشدت مشغول کمک به دیگران و پرداختن به استقلال خودم

and being a great Sam

و شبیه شدن به سم بودم

that I forgot how to ask for help when I needed it.

که فراموش کردم چگونه در موقع نیاز درخواست کمک کنم.

All I had to do was ask,

فقط باید درخواست می‌کردم،

and if I truly believed that asking for help was a gift,

و اگر به این باور می‌رسیدم که کمک خواستن یک موهبت است،

then I should have been doing it more, right?

بیشتر این کار را می‌کردم، درست است؟

Well, we don't always practice what we preach,

ما همیشه به آنچه می‌گوییم عمل نمی‌کنیم،

but about two years ago,

اما حدود دو سال پیش،

I was slapped with a big, fat reminder.

ناگهان این مسئله به من یادآوری شد.

To say that I was burned-out at the time was an understatement,

اگر بگویم در آن لحظه درمانده شدم، حق مطلب را ادا نکرده‌ام،

but thanks to my coping mechanism, drinking,

اما به لطف مکانیزم مقابله‌ایم، یعنی مست کردن

it looked like I was just having a great time.

ظاهراً داشتم اوقات خوبی را سپری می‌کردم.

But one day,

اما یک روز،

just like Sam in the playground,

درست مثل سم توی زمبن بازی،

I tripped over my own two feet.

روی زمین افتادم.

I blacked out

هوشیاریم را از دست دادم

and woke up with a big cut on my foot from broken pieces of glass,

و در حالی بهوش آمدم که یک تکه شیشه پایم را بشدت بریده بود،

eyes swollen from crying

چشمانم از شدت گریه ورم کرده بودند

and a voice so hoarse that I'd most likely been wailing.

و صدایم آنقدر خشن بود که به احتمال زیاد ناله کرده بودم.

I don't have much recollection of what actually happened,

زیاد یادم نمی‌آید که چه اتفاقی افتاد،

but I remember feeling frustrated, sad and afraid.

اما یادم می‌آید که ناامید، غمگین و ترسیده بودم.

Now you've known me for only about 10 minutes,

شما تنها ۱۰ دقیقه است که مرا می‌شناسید،

but you can probably tell that this was really not like me,

اما احتمالاً بگویید که اینطور مسائل به شخصیت من نمی‌خورد،

so when I came to my senses about what had happened,

وقتی که به خودم آمدم و متوجه شدم که چه اتفاقی افتاده،

I was in shock.

شوکه شدم.

There was no other way of saying it other than that I needed help,

کاملاً مشخص بود که به کمک نیاز داشتم،

both in the sense of I needed some type of therapy help,

هم به این معنی بود که به کمک درمانی نیاز داشتم،

but also help in getting out of that situation.

هم اینکه نیاز داشتم از آن وضعیت خلاص شوم.

It was one of the lowest moments of my life,

این لحظه یکی از بدترین لحظات زندگی‌ام بود،

and even in that moment,

اما حتی در آن لحظه،

my mind was running at hyperspeed into problem-solving mode.

ذهن من داشت به سرعت به حالت حل مسئله تغییر وضعیت می‌داد.

What do I do with this?

چه کاری باید بکنم؟

If I don't fix this, then I'm even more of a disappointment.

اگر نتوانم این مسئله را حل کنم بیشتر نا امید می‌شوم.

If I don't resolve this, then I'm even more of a failure.

اگر این مسئله را حل نکنم بیشتر شکست می‌خورم.

Those are things that were running through my mind,

اینها مسائلی بود که به ذهنم خطور می‌کرد،

and it didn't even occur to me that I could ask for help.

و حتی از ذهنم هم نگذشت که می‌توانم از دیگران کمک بخواهم.

I was surrounded by so many people who cared for me and wanted to help,

جمعیت زیادی جمع شده بودند که من برایشان مهم بودم و قصد کمک داشتند.

but I just couldn't see them.

اما من آنها را نمی‌دیدم.

Until finally, my good friend had to literally hold me by my shoulders

تا اینکه بالاخره بهترین دوستم شانه‌های مرا گرفت

and force me to ask for help.

و وادارم کرد که کمک بخواهم.

"Can you do this?"

«می‌توانی این کار را انجام بدهی؟»

"No."

«نه.»

"Do you need help?"

«کمک می‌خواهی؟»

"Yes."

«بله.»

"Can I help you?"

«می‌توانم کمکت کنم؟»

"Yes."

«بله.»

"Can I get others that love and care for you to help you too?"

«می‌توانم به بقیه دوستانت هم بگویم که برای کمک بیایند؟»

"Yes."

«بله.»

That was my grown-up version of locking eyes with my teacher.

این نسخه بزرگسال گره خوردن نگاه من با معلمم بود.

And just like that,

و به همین سادگی،

as soon as I said, "Yes, you may help me,"

به محض اینکه گفتم، «بله، می‌توانی کمکم کنی،»

I felt a tingling of hope

یک حس امید را تجربه کردم

and some sort of control coming back.

و حس کردم دوباره اوضاع را در کنترل دارم.

And if you think about it,

و اگر به این فکر می‌کنید،

isn't it so weird we spend all of childhood

که آیا عجیب نیست که ما در همه دوران کودکیمان

being so good at asking for help

در کمک گرفتن خبره هستیم

and are expected to grow up to be these self-reliant human beings

و وقتی بزرگ می‌شویم، از ما انتظار می‌رود که خودکفا باشیم

and we get so good at it

و آنچنان در این کار خبره می‌شویم

that we have to be reminded that it's OK to ask for help?

که باید به یادمان بیاورند که کمک گرفتن از دیگران ایرادی ندارد؟

Later, that moment helped me realize so many things.

بعدها، آن لحظه خاص کمکم کرد تا مسائل زیادی را متوجه شوم

I'm always so happy to help others and I love it.

همیشه دوست دارم به دیگران کمک کنم و از آن لذت می‌برم.

Why wouldn't others be willing to help me?

چرا نباید دیگران بخواهند به من کمک کنند؟

And more importantly,

و مهمتر از آن،

why wouldn't I want others to feel the happiness and joy

چرا این شادی و لذت را با دیگران قسمت نکنم

that comes from helping the Sams of the world?

شادی‌ای که نتیجه کمک کردن به امثال سم است؟

We all want to be the best Sams in life:

همه ما دوست داریم مثال بارز سم باشیم:

to be strong, independent and self-reliant,

قوی، مستقل و خودکفا باشیم،

but we don't always have to be.

اما مجبور نیستیم همیشه اینچنین باشیم.

So let's start asking for help more often,

بیایید هر از گاهی درخواست کمک کنیم،

because helping Sams is a privilege and a gift.

زیرا کمک به امثال سم، یک امتیاز و یک موهبت است.

Thank you.

متشکرم.