An ode to living on Earth | Oliver Jeffers

Translator: Lilit Pipatanusorn Reviewer: Yada Sattarujawong

[Oliver Jeffers]

[โอลิเวอร์ เจฟเฟอร์]

[An ode to living on Earth]

[ชีวิตบนโลกที่น่ายินดี]

Hello.

สวัสดี!

I'm sure by the time I get to end of this sentence,

ผมมั่นใจว่า เมื่อผมพูดจบประโยคนี้

given how I talk,

ดูจากรูปแบบที่ผมสื่อสารน่ะนะ

you'll all have figured out that I'm from a place called

คุณจะรู้ได้ทันทีว่า ผมมาจากสถานที่ที่มีชื่อว่า

planet Earth.

"ดาวโลก"

Earth is pretty great.

โลกนั้นเจ๋งสุดๆ

It's home to us.

เป็นบ้านของ "เรา"

And germs.

และพวกเชื้อโรค

Those [blip] take a back seat for the time being,

ไอ้พวกที่ควรจะถอยได้แล้ว

because believe it or not, they're not the only thing going on.

เพราะโลกไม่ได้เป็นบ้านของ พวกมันเท่านั้น

This planet is also home to cars, brussels sprouts;

ดาวดวงนี้ยังมี รถ กะหล่ำดาว

those weird fish things that have their own headlights;

พวกปลาแปลกๆ ที่มีโคมไฟส่วนตัว

art, fire,

งานศิลป์ กองไฟ

fire extinguishers,

ถังดับเพลิง

laws, pigeons, bottles of beer,

กฎหมาย นกพิราบ เบียร์สักขวด

lemons and light bulbs;

เลม่อน และหลอดไฟ

Pinot noir and paracetamol;

ปิโน นัวร์ และพาราเซตามอล

ghosts, mosquitoes, flamingos, flowers,

ผี ยุง นกฟลามิงโก ดอกไม้

the ukulele, elevators and cats,

อูคูเลเล่ ลิฟต์ และแมว

cat videos, the internet;

วิดีโอแมว อินเตอร์เน็ต

iron beams, buildings and batteries,

คานเหล็ก ตึก และถ่ายไฟฉาย

all ingenuity and bright ideas, all known life ...

ความคิดที่น่าสนใจทัั้งหลาย ทุกชีวิตบนโลก

and a whole bunch of other stuff.

และอื่นๆ อีกมหาศาล

Pretty much everything we know and ever heard of.

ทุกอย่างที่เรารู้จัก และที่ไม่เคยพบเห็น

It's my favorite place, actually.

เป็นสถานที่ที่ผมชอบนะ จริงๆ แล้ว

This small orb,

ทรงกลม เล็กๆ นี้

floating in a cold and lonely part of the cosmos.

ลอยอยู่ในส่วนหนึ่งของจักรวาล อันแสนหนาวเย็นและเดียวดาย

Oh, the accent is from Belfast, by the way, which is ...

อ้อ ผมพูดสำเนียงเบลฟาสต์น่ะ ซึ่งก็คือ...

here.

ตรงนี้

Roughly.

แถวนี้ๆ แหละ

You may think you know this planet Earth,

คุณ อาจ คิด ว่า คุณรู้จักดาวโลกดีพอ

as you're from here.

เพราะคุณอยู่ที่นี่อยู่แล้ว

But chances are,

แต่ในความเป็นจริง

you probably haven't thought about the basics in a while.

คุณอาจไม่ค่อยได้คิดถึงเรื่องราว ที่แสนธรรมดาของดาวดวงนี้

I thought I knew it.

ผมเคยคิดว่าผมรู้จักโลกดี

Thought I was an expert, even.

ผมคิดว่าผมก็เชียวชาญอยู่นะ

Until, that is, I had to explain the entire place,

จนวันนึง ผมต้องอธิบาย เรื่องราวทั้งหมด

เกี่ยวกับโลก และความเป็นไปต่างๆ

and how it's supposed to work,

to someone who had never been here before.

ให้กับใครบางคนที่ไม่เคยอยู่ที่นี่มาก่อน

Not what you might think,

ไม่ใช่อย่างที่คิดครับ

although my dad always did say

ถึงแม้ว่าพ่อผมมักจะพูดว่า

the sure sign of intelligent life out there

สิ่งที่ยืนยันว่ามีมนุษย์ต่าวดาว อยู่ข้างนอกนั่น

is that they haven't bothered trying to contact us.

คือการที่พวกเขาไม่คิดจะติดต่อเรา ให้ลำบากเปล่าๆ

It was actually my newborn son I was trying to explain things to.

อันที่จริง เป็นลูกชายผมที่เพิ่งเกิด คือคนที่ผมพยายามจะอธิบายให้ฟัง

We'd never been parents before,

พวกเราไม่เคยเป็นพ่อแม่มาก่อน

my wife and I,

ผมและภรรยา

and so treated him like most guests when he arrived home for the first time,

ผมเลยปฏิบัติต่อเขาเหมือนแขก เมื่อเขามาถึงบ้านเป็นครั้งแรก

by giving him the tour.

โดยพาเขาเดินชมรอบๆ บ้าน

This is where you live, son.

นี่บ้านของลูกนะ

This room is where we make food at.

ห้องนี้เราใช้ทำกับข้าว

This is the room we keep our collection of chairs, and so on.

ห้องนี้เราไว้เก็บคอเล็กชั่นเก้าอี้ อะไรประมาณนี้

It's refreshing,

ก็แปลกใหม่ดีนะ

explaining how our planet works to a zero-year-old.

การที่ได้อธิบายว่าดาวที่เราอยู่ เป็นยังไงให้เด็กทารกฟัง

But after the laughs,

ภายหลังความสนุกสนานเฮฮา

and once the magnitude that new humans know absolutely nothing

เมื่อคุณตระหนักว่า มนุษย์ตัวน้อยนี้แทบไม่รู้อะไรเลย

settles on you and how little you know either,

และตัวคุณเองก็แทบจะไม่รู้อะไรเช่นกัน

explaining the whole planet becomes quite intimidating.

การเล่าเรื่องราวของโลกทั้งดวงกลาย เป็นงานที่หินไม่เบา

But I tried anyway.

แต่สุดท้าย ผมก็ลองสักตั้ง

As I walked around those first few weeks,

ช่วงสัปดาห์แรกๆ ผมเดินสำรวจโลกภายนอก

narrating the world as I saw it,

และบอกเล่าเรื่องราวที่พบเจอ

I began to take notes of the ridiculous things I was saying.

ผมเริ่มจดบันทึก เรื่องราวน่าขันที่ผมเล่าให้ลูกชายฟัง

The notes slowly morphed into a letter

บันทึกเหล่านั้นค่อยๆ กลายมาเป็นจดหมาย

intended for my son once he learned to read.

ที่จะส่งถึงเขา เมื่อเขาโตพอที่จะอ่านมัน

And that letter became a book

และจดหมายนั้นก็กลายเป็นหนังสือ

about the basic principles of what it is to be a human

เกี่ยวกับหลักการพื้นฐาน และการเป็นมนุษย์

living on Earth in the 21st century.

ที่อยู่บนโลกในศตวรรษที่ 21

บางอย่างที่เห็นชัดเจนอยู่แล้ว

Some things are really obvious.

Like, the planet is made of two parts:

เช่น โลกประกอบด้วยสองส่วน

land and sea.

ผืนดิน และผืนน้ำ

Some less obvious until you think about them.

บางสิ่งที่เราไม่ค่อยได้สนใจ จนกว่าจะเริ่มคิดเกี่ยวกับมัน

Like, time.

อย่าง "เวลา"

Things can sometimes move slowly here on Earth.

บางครั้งสิ่งต่างๆ บนโลก ก็ดำเนินไปอย่างช้าๆ

But more often, they move quickly.

แต่หลายครั้ง ก็หมุนไปอย่างรวดเร็ว

So use your time well, it will be gone before you know it.

ฉะนั้น จงใช้เวลาให้ดี เพราะมันจะหายไปก่อนที่คุณจะรู้ตัว

Or people.

หรือ "ผู้คน"

People come in all different shapes, sizes and colors.

ผู้คนมาในรูปร่าง ขนาด และสี ที่แตกต่างกัน

We may all look different,

เราอาจดูต่างกัน

act different and sound different,

มีนิสัยต่างกัน และมีเสียงที่ต่างกันก็จริง

but don't be fooled.

แต่อย่าโดนหลอกล่ะ

We are all people.

เราทุกคนก็เป็นคนเหมือนกัน

It doesn't skip me that of all the places in the universe,

และนั่นทำให้ผมเลี่ยงไม่ได้ที่จะยอมรับ ว่าจากสถานที่ต่างๆ ในจักรวาล

people only live on Earth,

ผู้คนอาศัยบนโลกเท่านั้น

can only live on Earth.

"อยู่ได้" แค่บนโลกเท่านั้น

And even then, only on some of the dry bits.

และถึงแม้จะอยู่ได้แค่บนพื้นที่แห้ง ส่วนเล็กๆ

There's only a very small part of the surface of our planet

ซึ่งมีขนาดนิดเดียวบนผิวโลก

that is actually habitable to human life,

ที่มนุษย์สามารถอยู่อาศัยได้จริงๆ

and squeezed in here is where all of us live.

และนี่คือพื้นที่เล็กๆ ที่พวกเรา บีบรวมกันอยู่

It's easy to forget when you're up close to the dirt,

เราอาจหลงลืมไป เวลาเรามองอะไรใกล้ๆ อย่าง พื้นดิน

the rocks, the foliage, the concrete of our lands,

ก้อนหิน ใบไม้ ถนนคอนกรีต

just how limited the room for maneuvering is.

ว่าเรามีพื้นที่จำกัดเพียงใด สำหรับการสำรวจ

From a set of eyes close to the ground,

หากมองผ่านดวงตาคู่หนึ่ง ใกล้กับพื้น

เส้นขอบฟ้าก็ดูราวกับไม่มีที่สิ้นสุด

the horizon feels like it goes forever.

After all, it's not an every-day ritual

จริงๆ แล้ว ก็ไม่ใช่ทุกวัน

to consider where we are on the ball of our planet

ที่เราจะมาพิจารณาว่าเราอยู่ ตรงไหนบนทรงกลมนี้

and where that ball is in space.

และทรงกลมนี้อยู่ตรงไหนของอวกาศ

I didn't want to tell my son the same story of countries

ผมไม่ได้อยากเล่าเรื่องเดิมๆ เกี่ยวกับนานาประเทศให้ลูกผมฟัง

that we were told where I was growing up in Northern Ireland.

เรื่องราวที่เราถูกสอนมา ตอนผมโตมาในไอร์แลนด์เหนือ

That we were from just a small parish,

ว่าเรามาจากพื้นที่เล็กๆ

which ignores life outside its immediate concerns.

ซึ่งทำให้เรามองข้ามชีวิตอื่นๆ นอกเหนือไปจากเรื่องของเรา

I wanted to try to feel what it was like to see our planet

ผมอยากลองทำความเข้าใจความรู้สึก ของการมองโลกของเรา

as one system, as a single object,

เป็นหนึ่งระบบ และเป็นวัตถุหนึ่งเดียว

hanging in space.

แขวนอยู่กลางอวกาศ

To do this,

เพื่อที่จะเข้าใจมุมมองนี้

I would need to switch from flat drawings for books

ผมได้เปลี่ยนจากการ วาดภาพลงหนังสือ

to 3D sculpture for the street,

เป็นการสร้างวัตถุสามมิติบนถนน

and I'd need almost 200 feet,

และผมต้องการระยะประมาณ 200 ฟุต

a New York City block,

หรือหนึ่งช่วงตึกในนิวยอร์ค

to build a large-scale model of the moon,

เพื่อสร้างรูปจำลองของดวงจันทร์

the Earth and us.

โลก และ พวกเรา

This project managed to take place on New York City's High Line park

โครงการนี้จัดขึ้นที่ ฮายไลน์พาร์ก นิวยอร์ค

last winter,

ฤดูหนาวที่แล้ว

on the 50th anniversary of Apollo 11's mission around the Moon.

ในโอกาศฉลองครบรอบ 50 ปี อะพอลโล 11 ไปดวงจันทร์

After its installation,

ภายหลังการติดตั้ง

I was able to put on a space helmet with my son

ผมและลูกชาย สวมหมวกนักบินอวกาศ

and launch, like Apollo 11 did half a century ago,

และทะยานสู้อวกาศเหมือนยาน อะพอลโล 11 เมื่อครึ่งศตวรรษที่แล้ว

towards the Moon.

ไปยังดวงจันทร์

We circled around

เราโคจรรอบๆ

and looked back at us.

และมองกับมาดู "เรา"

What I felt was

สิ่งที่ผมสัมผัสได้คือ

how lonely it was there in the dark.

เราดูเหงาๆ ในอวกาศอันมืดมิด

And I was just pretending.

ทั้งๆที่ผมแค่แกล้งเดินทางนะ

The Moon is the only object

ดวงจันทร์เป็นเพียงวัตถุเดียว

even remotely close to us.

ที่ถึงจะไกล แต่ก็ใกล้กับเรามากที่สุด

And at the scale of this project,

และด้วยขนาดของโครงการนี้

where our planet was 10 feet in diameter,

ที่ลูกโลกมีเส้นผ่านศูนย์กลาง ขนาด 10 ฟุต

Mars, the next planet, will be the size of a yoga ball

ดาวอังคาร ดาวเคราะห์ดวงถัดไป คงจะมีขนาดเท่าลูกบอลโยคะ

and a couple of miles away.

และอยู่ไกลออกไปอีกหลายไมล์

Although borders are not visible from space,

แม้ว่าเส้นเขตแดน จะมองไม่เห็นจากอวกาศ

on my sculpture,

แต่บนลูกโลกของผม

every single border was drawn in.

เราวาดเส้นเขตแดนไว้ทุกเส้น

But rather than writing the country names on the carved-up land,

แต่แทนที่จะเขียนชื่อประเทศ บนผืนดินนั้น

I wrote over and over again,

ผมกลับเขียนลงไปซ้ำๆ ว่า

"people live here, people live here."

"มีคนอาศัยอยู่ที่นี่ มีคนอาศัยอยู่ที่นี่"

"People live here."

"มีคน อาศัยอยู่ ที่นี่"

And off on the Moon, it was written,

และบนดวงจันทร์ ผมเขียนลงไปว่า

"No one lives here."

"ไม่มีใครอาศัยอยู่ที่นี่"

Often, the obvious things

หลายครั้ง สิ่งที่เห็นๆ กันอยู่

aren't all that obvious until you think about them.

ก็ไม่ได้เป็นที่น่าสังเกตเท่าไหร่ จนกว่าคุณจะคิดถึงมันจริงๆ

Seeing anything from a vast enough distance

การมองภาพใหญ่จากระยะที่ไกลมากๆ

changes everything,

เปลี่ยนมุมมองไปโดยสิ้นเชิง

as many astronauts have experienced.

เหมือนกันที่นักบินอวกาศ หลายคนได้สัมผัส

And human eyes have only ever seen our Earth

และดวงตาของมนุษย์ ก็ได้มองโลกของเรา

from as far as the Moon, really.

จากจุดที่ไกลที่สุดแล้ว คือดวงจันทร์

It's quite a ways further

คงอีกไกลมากอยู่

before we get to the edges of our own Solar System.

กว่าที่เราจะไปถึง ขอบของระบบสุริยะจักรวาล

And even out to other stars, to the constellations.

รวมไปถึง ดวงดาว หรือหมู่ดาวอื่นๆ

There is actually only one point in the entire cosmos

จริงๆ แล้ว มีเพียงจุดเดียวเท่านั้น ในจักรวาล

that is present in all constellations of stars,

ที่เรารู้ได้ว่ามีอยู่ ท่ามกลางหมู่ดาวทั้งมวล

and that presence is

และการมีอยู่นั้นก็คือ

here, planet Earth.

ตรงนี้ บนดาวโลก

Those pictures we have made up for the clusters of stars

ภาพของหมู่ดาว ที่เราได้สร้างขึ้นมา

only make sense from this point of view down here.

จะมีความหมายเมื่อมองจาก "ข้างล่างนี้" เท่านั้น

Their stories only make sense here on Earth.

เรื่องราวจะมีความหมาย ก็เฉพาะบนโลก

And only something to us.

และก็มีเพียงบางสิ่ง ซึ่งมีความหมายสำหรับพวกเรา

To people.

สำหรับผู้คนทั้งหลาย

We are creatures of stories.

"เรา" เป็นสิ่งมีชีวิตที่ชอบเล่าเรื่อง

We are the stories we tell,

เราเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องราว ที่เราเล่า

we're the stories we're told.

และเราก็เป็นเรื่องราว ที่ถูกเล่าขาน

Consider briefly the story of human civilization on Earth.

ลองคิดดูเล่นๆ เกี่ยวกับ เรื่องราวของอารยธรรมมนุษย์บนโลก

It tells of the ingenuity, elegance,

ที่บอกเล่า ธรรมชาติของมนุษย์ ความเฉลียวฉลาด งดงาม

generous and nurturing nature of a species

ความเอื้อเฟื้อ และเอาใจใส่ ซึ่งเป็นธรรมชาติของเผ่าพันธ์เรา

that is also self-focused, vulnerable

รวมไปถึง การสนใจตนเอง และความอ่อนแอ ไม่มั่นคง

and defiantly protective.

และการสู้อย่างไม่ถอย ในการปกป้องชีวิต

We, the people, shield the flame of our existence

มนุษย์อย่างพวกเราต่างปกป้องเปลวไฟ แห่งการดำรงอยู่ของตัวเราเอง

from the raw, vast elements outside our control,

จากธรรมชาติดั้งเดิมอันยิ่งใหญ่ เกินกว่าเราจะควบคุม

the great beyond.

บางสิ่งที่ทรงอานุภาพ

Yet it is always to the flame we look.

ถึงอย่างนั้น มนุษย์ก็ยังคงจ้องมอง เฟลวไฟแห่งชีวิตอย่างไม่ลดละ

"For all we know,"

"ด้วยความรู้ 'ทั้งหมด' ที่เรามี"

when said as a statement,

ถ้อยคำนี้

it means the sum total of all knowledge.

หมายถึง องค์ความรู้ทั้งมวล

But when said another way,

แต่ถ้าลองพูดอีกแบบ

"for all we know,"

"ด้วยความรู้ทั้งหมดที่ 'เรา' มี"

it means that we do not know at all.

นั่นหมายถึง เราไม่รู้อะไรเลย

This is the beautiful, fragile drama of civilization.

สิ่งนี้คือความงามที่เปราะบาง ของบทละครแห่งอาระธรรมของเรา

We are the actors and spectators of a cosmic play

เราเป็นทั้งผู้แสดงและผู้ชม ของโรงละครแห่งจักรวาล

that means the world to us here,

ที่ทำให้โลก มีความหมายสำหรับเรา

but means nothing anywhere else.

แต่ไม่มีค่าอะไรสำหรับใครที่ไหน

Possibly not even that much down here, either.

บางทีอาจไม่มีความหมาย มากขนาดนั้นที่นี่เหมือนกัน

If we truly thought about our relationship with our boat,

หากเราฉุกคิดถึงความสัมพันธ์ ระหว่างเรา กับเรือของเรา

with our Earth,

ผมหมายถึงโลกของเราน่ะ

it might be more of a story of ignorance and greed.

มันอาจเป็นเพียงเรื่องราวของ ความไม่แยแส และความละโมบ

As is the case with Fausto,

เหมือนกับเรื่องราวของ เฟาส์โต

a man who believed he owned everything

ชายที่เชื่อว่าตนครอบครองทุกสิ่ง

and set out to survey what was his.

และตระเวนไปทั่วเพื่อสำรวจ ว่าอะไรเป็นของตัวเองบ้าง

He easily claims ownership of a flower,

เขาอ้างอย่างหน้าตาเฉย ว่าเป็นเจ้าของดอกไม้

a sheep, a tree and a field.

แกะ ต้นไม้ และท้องทุ่ง

The lake and the mountain prove harder to conquer,

ทะเลสาบ และภูเขา ที่ดูยากจะพิชิต

but they, too, surrender.

แต่พวกมันก็ต้องยอมจำนนแต่โดยดี

It is in trying to own the open sea

แต่เมื่อถึงตอนที่เขา พยายามเป็นเจ้าของผืนทะเล

where his greed proves his undoing,

ความโลภก็ได้นำพาหายนะมาสู่ตัวเขา

when, in a fit of arrogance,

ด้วยความยะโส

he climbs overboard to show that sea who is boss.

เขาปีนข้ามกราบเรือ เพื่อแสดงให้ทะเลเห็นว่า ใครใหญ่

But he does not understand,

แต่เขาไม่รู้ว่า

slips beneath the waves, sinks to the bottom.

เขาจะหลุดเข้าไปใต้ท้องคลื่น และจมลงก้นสมุทร

The sea was sad for him

แม้ท้องทะเลจะรู้สึกเสียใจ

but carried on being the sea.

แต่ท้องทะเลก็คือท้องทะเล

As do all the other objects of his ownership,

และสำหรับสิ่งต่างๆ ที่ได้ถูกแสดงความเป็นเจ้าของ

for the fate of Fausto does not matter to them.

เรื่องน่าสลดของเฟาส์โต ก็ไม่ได้มีความหมายอะไรกับพวกเขา

For all the importance in the cosmos we believe we hold,

หากมนุษย์คิดว่า ตนนั้นสำคัญสำหรับจักรวาล

we'd have nothing

เราจะไม่มีอะไรเลย

if not for this Earth.

ถ้าไม่ใช่บนดาวโลกดวงนี้

While it would keep happily spinning,

"โลก" จะยังคงหมุนต่อไปเรื่อยๆ อย่างมีความสุข

obliviously without us.

โดยไม่ต้องสนใจการมีอยู่ของมนุษย์

On this planet, there are people.

บนดาวดวงนี้ มีผู้คนอาศัยอยู่

We have gone about our days,

เราใช้ชีวิตไปในแต่ละวัน

sometimes we look up and out,

บางครั้งเราแหงนมองขึ้นไป และเหม่อมองออกไป

mostly we look down and in.

ส่วนใหญ่เราก้มลงมา และมองเข้าไป

Looking up and by drawing lines between the lights in the sky,

เราแหงนมองท้องฟ้ายามราตรี และวาดเส้นต่อแสงสว่างเหล่านั้น

we've attempted to make sense out of chaos.

เพราะเราพยายามที่จะสร้างความเข้าใจบางอย่างขึ้นจากความวุ่นวายนั้น

Looking down, we've drawn lines across the land to know where we belong

หันกลับลงมา เราขีดเส้นแบ่งดินแดน ที่เราคิดว่าเป็นพื้นที่ของตัวเอง

and where we don't.

และดินแดนที่ไม่ใช่ของเรา

We do mostly forget that these lines that connect the stars

จริงๆ แล้วเราหลงลืมไปว่า ทั้งเส้นที่เชื่อมดวงดาว

and those lines that divide the land

และเส้นที่ขีดแบ่งเขตแดน

live only in our heads.

นั้นมีอยู่แค่ในความคิดของเรา

They, too, are stories.

มันก็เป็นเพียงเรื่องราว

We carry out our everyday routines and rituals

เราดำเนินชีวิตตามกิจวัตรประจำวัน

according to the stories we most believe in,

ตามเรื่องราวที่เราเชื่อถือ มากที่สุด

and these days, the story is changing as we write it.

และทุกวันนี้ เรื่องราวก็กำลังเปลี่ยนไป ในทุกขณะที่เราเขียน

There is a lot of fear in this current story,

มีความหวาดกลัวอยู่มากมาย ในเรื่องราวในปัจจุบัน

and until recently,

และเมื่อไม่นานมานี้

the stories that seemed to have the most power

เรื่องราวที่เป็นที่พูดถึงกันมากที่สุด

are those of bitterness,

คือ ความขมขื่น

of how it had all gone wrong for us individually and collectively.

ของชีวิตที่ไม่ได้เป็นไปอย่างที่ควร ทั้งสำหรับตัวเราเองและในสังคม

It has been inspiring to watch how the best comes from the worst.

แต่การได้เห็นสิ่งดีๆจากสิ่งร้ายๆ ก็สร้างแรงบันดาลใจได้อย่างมาก

How people are waking up in this time of global reckoning

การที่ผู้คนทั่วโลกเริ่มตาสว่าง

to the realization that our connections with each other

และตระหนักว่า ความเชื่อมโยงกันระหว่างเรา

are some of the most important things we have.

เป็นหนึ่งในสิ่งสำคัญที่สุดที่เรามี

But stepping back.

แต่เมื่อมองย้อนกลับไป

For all we've had to lament,

สิ่งที่น่าเศร้าก็คือ

we spend very little time relishing the single biggest thing

เราใช้เวลาน้อยมาก ในการยินดีกับเรื่องราวที่แสนยิ่งใหญ่

that has ever gone right for us.

ที่เป็นจริงเสมอมา สำหรับพวกเรา

That we are here in the first place,

เรื่องที่เราอาศัยอยู่บนโลก

that we are alive at all.

เรื่องที่เรามีชีวิตอยู่

That we are still alive.

เรื่องที่เรายังไม่ตาย

A million and a half years after finding a box of matches,

1.5 ล้านปีที่หลังจาก มนุษย์ค้นพบกล่องไม้ขีด

we haven't totally burned the house down.

เราก็ยังไม่ถึงกับเผาบ้านเราไปจนสิ้น

Yet.

ยังอยู่

The chances of being here are infinitesimal.

การที่เราจะอยู่ตรงนี้ นั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้

Yet here we are.

แต่เราก็อยู่ตรงนี้

Perils and all.

มีทั้งเรื่องร้ายและดี

There have never been more people living on Earth.

ไม่เคยมีคนอาศัยอยู่บนโลก มากขนาดนี้มาก่อน

Using more stuff.

ใช้ทรัพยากรมากขึ้น

And it's become obvious that many of the old systems

และสิ่งที่ชัดเจนก็คือ ระบบเก่าๆ

we invented for ourselves

ที่เราสร้างขึ้นเพื่อตัวเราเอง

are obsolete.

นั้นล้าสมัยไปแล้ว

And we have to build new ones.

และเราต้องสร้างมันขึ้นมาใหม่

If it wasn't germs,

ถ้าไม่ใช่เพราะเชื้อโรคร้าย

our collective fire might suffocate us before long.

ไม่ช้าก็เร็ว เฟลวไฟแห่งมนุษยชาติ อาจทำให้เราหายใจไม่ออก

As we watch the wheels of industry grind to a halt,

เราได้เห็นวงล้อระบบอุตสาหกรรม หยุดชะงัก

the machinery of progress become silent,

เครื่องจักรแห่งความก้าวหน้า ที่เงียบลง

we have the wildest of opportunities

เรามีโอกาสมากมาย

to hit the reset button.

ที่จะกดปุ่มเริ่มต้นใหม่

To take a different path.

เพื่อเลือกเส้นทางที่ต่างไปจากเดิม

Here we are on Earth.

เรา อยู่ตรงนี้ บนโลก

And life on Earth is a wonderful thing.

และชีวิตบนโลกนั่นน่าอัศจรรย์

It looks big, this Earth,

โลกที่แม้จะดูกว้างใหญ่

but there are lots of us on here.

แต่พวกเรามากมาย ก็อาศัยอยู่ทุกหนทุกแห่ง

Seven and a half billion at last count,

7.5 ล้านคน จากสถิติล่าสุด

with more showing up every day.

และจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ในทุกๆวัน

Even so,

ถึงอย่างนั้น

there is still enough for everyone,

ก็ยังมีพื้นที่เพียงพอสำหรับทุกคน

if we all share a little.

หากเราแบ่งปันกันคนละเล็กละน้อย

So please,

เพราะฉะนั้น ได้โปรด

be kind.

เห็นอกเห็นใจเพื่อนมนุษย์

หากคุณลองคิดในอีกมุม

When you think of it another way,

if Earth is the only place where people live,

หากโลกเป็นเพียง "สถานที่เดียว" ที่ผู้คนอาศัยอยู่

it's actually the least lonely place in the universe.

โลกก็คงเป็นสถานที่ ที่เดียวดายน้อยที่สุดในจักรวาลเป็นแน่

There are plenty of people to be loved by

มีคนมากมายที่ พร้อมจะมอบความรักให้คุณ

and plenty of people to love.

และมีคนอีกมากมาย ที่พร้อมจะให้คุณรัก

We need each other.

เรา ต้องการ กันและกัน

We know that now, more than ever.

และเราก็ได้รู้ซึ้งแล้ว ในตอนนี้

Good night.

หลับฝันดีครับ