An ode to living on Earth | Oliver Jeffers

Translator: Samin Majidi Reviewer: Masoud Motamedifar

[Oliver Jeffers]

[الیور جفرز]

[An ode to living on Earth]

[قصیده‌ای برای زندگی روی زمین]

Hello.

سلام.

I'm sure by the time I get to end of this sentence,

مطمئنم زمانی که به پایان این جمله برسم،

given how I talk,

با توجه به نحوه صحبت کردنم،

you'll all have figured out that I'm from a place called

همه‌ی شما متوجه خواهید شد که من از مکانی به نام

planet Earth.

سیاره زمین هستم.

Earth is pretty great.

زمین بسیار عالی است.

It's home to us.

خانه ماست.

And germs.

و خانه میکروب‌ها.

Those [blip] take a back seat for the time being,

این [بوق]ها فعلاً اهمیتی ندارند،

because believe it or not, they're not the only thing going on.

زیرا باور کنید یا نه، چیز‌های بیشتری در جریان است.

این سیاره همچنین خانه‌ی ماشین‌ها، جوانه‌های کلمِ دکمه‌ای؛

This planet is also home to cars, brussels sprouts;

those weird fish things that have their own headlights;

آن ماهی‌های عجیب که چراغ‌های جلو خود را دارند؛

art, fire,

هنر، آتش،

fire extinguishers,

کپسول‌های آتش‌نشانی،

laws, pigeons, bottles of beer,

قوانین، کبوترها، بطری‌های آبجو،

lemons and light bulbs;

لیموها و لامپ‌های برق؛

Pinot noir and paracetamol;

شراب قرمز و پاراستامول (نوعی مُسکن)؛

ghosts, mosquitoes, flamingos, flowers,

ارواح، پشه‌ها، فلامینگوها، گل‌ها،

the ukulele, elevators and cats,

یوکللی (نوعی ساز)، آسانسورها و گربه‌ها،

cat videos, the internet;

فیلم‌های گربه‌ها، اینترنت؛

iron beams, buildings and batteries,

تیرآهن‌ها، ساختمان‌ها و باتری‌ها،

all ingenuity and bright ideas, all known life ...

همه‌ی نبوغ و ایده‌های درخشان، همه‌ی زندگی شناخته شده...

and a whole bunch of other stuff.

و یک مجموعه کامل از موارد دیگر است.

Pretty much everything we know and ever heard of.

تقریباً هر آنچه می‌شناسیم و در مورد آن شنیده‌ایم.

It's my favorite place, actually.

در واقع این مکانِ مورد علاقه من است.

This small orb,

این کره کوچک،

floating in a cold and lonely part of the cosmos.

که در بخش سرد و تنهای کیهان شناور است.

Oh, the accent is from Belfast, by the way, which is ...

ضمناً، لهجه‌ی من برای بندر بلفاست است...

here.

که اینجاست.

Roughly.

تقریباً.

You may think you know this planet Earth,

ممکن است فکر کنید سیاره زمین را می‌شناسید،

as you're from here.

زیرا شما اهل اینجا هستید.

But chances are,

اما احتمالاً،

you probably haven't thought about the basics in a while.

شما مدتی در مورد اصول فکر نکرده‌اید.

I thought I knew it.

فکر می‌کردم در موردش می‌دانم.

Thought I was an expert, even.

حتی فکر می‌کردم یک متخصص هستم.

Until, that is, I had to explain the entire place,

تا اینکه، مجبور شدم کل این مکان،

and how it's supposed to work,

و اینکه چگونه قرار است کار کند را،

to someone who had never been here before.

به کسی که قبلاً هرگز اینجا نبوده است، توضیح دهم.

Not what you might think,

نه آنچه شما ممکن است فکر کنید،

although my dad always did say

اگر چه پدرم همیشه می‌گوید

the sure sign of intelligent life out there

نشانه مطمئنی از زندگی هوشمند در آن بیرون

is that they haven't bothered trying to contact us.

این است که آن‌ها تلاشی برای تماس با ما نمی‌کنند.

It was actually my newborn son I was trying to explain things to.

در واقع پسر تازه متولد شده‌ام بود که سعی داشتم چیزهایی را برایش توضیح دهم.

We'd never been parents before,

ما قبلاً هرگز پدر و مادر نبودیم،

my wife and I,

من و همسرم،

and so treated him like most guests when he arrived home for the first time,

پس وقتی برای اولین بار به خانه رسید مانند اکثر مهمانان با او رفتار کردیم،

by giving him the tour.

با یک گشت و گذار.

This is where you live, son.

اینجا جایی است که زندگی می‌کنی، پسرم.

This room is where we make food at.

در این اتاق غذا می‌پزیم.

This is the room we keep our collection of chairs, and so on.

در این اتاق مجموعه‌ای از صندلی‌هایمان را می‌گذاریم، و مواردی از این دست.

It's refreshing,

فرح‌بخش است،

explaining how our planet works to a zero-year-old.

توضیح اینکه سیاره ما چگونه کار می‌کند به یک بچه صفرساله.

But after the laughs,

اما بعد از خنده‌ها،

and once the magnitude that new humans know absolutely nothing

یک مرتبه این اهمیت می‌یابد که انسان‌های جدید مطلقاً هیچ چیز نمی‌دانند

settles on you and how little you know either,

با توجه به این که دانش کمی دارید،

explaining the whole planet becomes quite intimidating.

توضیح دادن کل سیاره واقعاً ترسناک می‌شود.

But I tried anyway.

اما به هر حال سعی کردم.

As I walked around those first few weeks,

در آن چند هفته اول هنگام قدم زدن

narrating the world as I saw it,

دنیا را همانطور که می‌دیدم شرح می‌دادم،

I began to take notes of the ridiculous things I was saying.

شروع کردم به یادداشت برداری از چیزهای مسخره‌ای که می‌گفتم.

The notes slowly morphed into a letter

یادداشت‌ها آرام آرام به شکل نامه‌ای درآمدند

intended for my son once he learned to read.

که هر زمان پسرم یاد گرفت بخواند برای اوست.

و آن نامه تبدیل به یک کتاب شد

And that letter became a book

about the basic principles of what it is to be a human

در مورد اصول اساسی چیستیِ انسانی که

living on Earth in the 21st century.

در قرن ۲۱ام روی زمین زندگی می‌کند.

Some things are really obvious.

بعضی چیزها واقعاً آشکار هستند.

Like, the planet is made of two parts:

مثلاً، سیاره از دو بخش ساخته شده‌است:

land and sea.

خشکی و دریا.

Some less obvious until you think about them.

برخی تا زمانی که به آن فکر کنید کمتر آشکار هستند.

Like, time.

مثلاً، زمان.

Things can sometimes move slowly here on Earth.

گاهی اوقات چیزها می‌توانند به آرامی در اینجا روی زمین حرکت کنند.

But more often, they move quickly.

اما بیشتر اوقات، به سرعت حرکت می‌کنند.

So use your time well, it will be gone before you know it.

پس از وقت خود به خوبی استفاده کنید، پیش از آنکه بدانید تمام خواهد شد.

Or people.

یا آدم‌ها.

People come in all different shapes, sizes and colors.

افراد از نظر شکل، اندازه و رنگ متفاوت هستند.

We may all look different,

همه ما ممکن است متفاوت به نظر برسیم،

act different and sound different,

متفاوت رفتار کنیم و زبان متفاوتی داشته باشیم،

but don't be fooled.

اما فریب نخورید.

We are all people.

همه‌ی ما انسان هستیم.

It doesn't skip me that of all the places in the universe,

نمی‌توان نادیده گرفت که از بین تمامی مکان‌های جهان

people only live on Earth,

انسان فقط بر روی زمین زندگی می‌کند،

can only live on Earth.

فقط می‌تواند بر روی زمین زندگی کند.

And even then, only on some of the dry bits.

و حتی، فقط روی بعضی از قسمت‌های خشک.

There's only a very small part of the surface of our planet

فقط بخش بسیار کوچکی از سطح سیاره ما وجود دارد

that is actually habitable to human life,

که در واقع قابل سکونت برای زندگی انسان است،

and squeezed in here is where all of us live.

و آنچه اینجا فشرده شده، محلی است که همه‌ی ما زندگی می‌کنیم.

It's easy to forget when you're up close to the dirt,

وقتی نزدیک خاک هستید فراموش کردن آسان است،

the rocks, the foliage, the concrete of our lands,

سنگ‌ها، شاخ و برگ‌ها، بتون سرزمین‌های ما،

just how limited the room for maneuvering is.

چقدر فضای مانور دادن محدود است.

From a set of eyes close to the ground,

از چشم‌هایی نزدیک به زمین،

the horizon feels like it goes forever.

افق بی پایان به نظر می‌رسد.

After all, it's not an every-day ritual

از این گذشته،

تفکر درباره‌ی اینکه کجای گوی سیاره‌ی خود قرار داریم

to consider where we are on the ball of our planet

و این گوی در کجای فضا قرار گرفته کار هر روز ما نیست.

and where that ball is in space.

I didn't want to tell my son the same story of countries

نمی‌خواستم به پسرم همان داستان کشورها را بگویم

that we were told where I was growing up in Northern Ireland.

که زمانی که در ایرلند شمالی بزرگ می‌شدم به ما گفته شده بود.

That we were from just a small parish,

که ما فقط از یک محله‌ی کوچک هستیم،

which ignores life outside its immediate concerns.

که زندگی را خارج از نگرانی‌های ضروری خود نادیده می‌گیرد.

I wanted to try to feel what it was like to see our planet

می‌خواستم سعی کنم تا احساس کنم چه می‌شود اگر سیاره خود را

as one system, as a single object,

به عنوان یک سیستم، به عنوان یک شی واحد،

hanging in space.

که در فضا معلق است، ببینم.

To do this,

برای انجام این کار،

I would need to switch from flat drawings for books

نیاز بود تا طراحی مسطح برای کتاب‌ها را

to 3D sculpture for the street,

به مجسمه‌های سه بعدی برای خیابان‌ها، تبدیل کنم.

and I'd need almost 200 feet,

و تقریباً ۶۰/۹۶ متر،

a New York City block,

یک بلوک شهر نیویورک را

to build a large-scale model of the moon,

برای ساختن یک مدل بزرگ مقیاس از ماه،

the Earth and us.

زمین و خودمان، نیاز داشتم.

This project managed to take place on New York City's High Line park

قرار شد این پروژه در پارکِ «های لاین» شهر نیویورک انجام شود

last winter,

زمستان گذشته،

در پنجاهمین سالگرد مأموریت آپولو ۱۱ در اطراف ماه.

on the 50th anniversary of Apollo 11's mission around the Moon.

پس از برپاسازی آن،

After its installation,

I was able to put on a space helmet with my son

توانستم همراه پسرم کلاه فضایی گذاشته

and launch, like Apollo 11 did half a century ago,

مانند آپولو ۱۱ نیم قرن پیش،

towards the Moon.

و به سمت ماه حرکت کنیم.

We circled around

دور هم چرخیدیم

and looked back at us.

و به خودمان نگاه کردیم.

What I felt was

آنچه احساس کردم این بود

how lonely it was there in the dark.

چقدر تنهایی در تاریکیِ آنجا بود.

And I was just pretending.

و من فقط تظاهر می‌کردم.

The Moon is the only object

ماه تنها شی‌ای است

even remotely close to us.

که کمی نزدیک ماست.

And at the scale of this project,

و در مقیاس این پروژه،

where our planet was 10 feet in diameter,

که سیاره ما ۱۰ فوت (۳ متر) قطر داشت،

Mars, the next planet, will be the size of a yoga ball

ماه، سیاره بعدی، در ابعاد توپ یوگا بود

and a couple of miles away.

و چند کیلومتر دورتر.

Although borders are not visible from space,

اگرچه مرزها از فضا قابل مشاهده نیستند،

on my sculpture,

روی مجسمه من،

every single border was drawn in.

تک تک مرزها کشید شده بودند.

But rather than writing the country names on the carved-up land,

اما به جای نوشتن نام کشورها روی قطعه‌های زمین،

I wrote over and over again,

بارها و بارها نوشتم،

"people live here, people live here."

«انسان‌ها اینجا زندگی می‌کنند، انسان‌ها اینجا زندگی می‌کنند.»

"People live here."

«انسان‌ها اینجا زندگی می‌کنند.»

And off on the Moon, it was written,

و روی ماه، نوشته شد،

"No one lives here."

"هیچ‌کس اینجا زندگی نمی‌کند."

Often, the obvious things

اغلب، مواردِ آشکار

aren't all that obvious until you think about them.

تا زمانی که در مورد آن‌ها فکر نکنید آشکار نیستند.

Seeing anything from a vast enough distance

دیدن هر چیزی از فاصله بسیار زیاد

changes everything,

همه چیز را تغییر می‌دهد،

as many astronauts have experienced.

همانطور که بسیاری از فضانوردان تجربه کرده‌اند.

And human eyes have only ever seen our Earth

و چشمان انسان تاکنون فقط زمین ما را

from as far as the Moon, really.

از فاصله‌‌ای به اندازه فاصله ماه دیده است.

It's quite a ways further

راه بسیار زیادی وجود دارد

before we get to the edges of our own Solar System.

تا رسیدن به مرزهای منظومه شمسی خودمان.

And even out to other stars, to the constellations.

و حتی به ستارگان دیگر، تا صورت‌های فلکی.

There is actually only one point in the entire cosmos

در واقع فقط یک نقطه در کل کیهان وجود دارد

that is present in all constellations of stars,

که در تمام صورت‌های فلکی وجود دارد،

and that presence is

و این حضور

here, planet Earth.

اینجاست، سیاره زمین.

Those pictures we have made up for the clusters of stars

آن تصاویری که ما برای خوشه‌های ستاره‌ای ساخته‌ایم

only make sense from this point of view down here.

فقط از نقطه دید این پایین قابل درک است.

Their stories only make sense here on Earth.

داستان‌های آن‌ها فقط در زمین معنا پیدا می‌کند.

And only something to us.

و فقط برای ماست.

To people.

برای انسان‌ها.

We are creatures of stories.

ما موجودات داستان‌ها هستیم.

We are the stories we tell,

ما همان داستان‌هایی هستیم که می‌گوییم،

we're the stories we're told.

ما همان داستان‌هایی هستیم که به ما گفته می‌شود.

Consider briefly the story of human civilization on Earth.

به طور خلاصه داستان تمدن بشری روی زمین را در نظر بگیرید.

It tells of the ingenuity, elegance,

از نبوغ، ظرافت،

generous and nurturing nature of a species

طبیعت سخاوتمند و پرورش دهنده گونه‌ای می‌گوید

that is also self-focused, vulnerable

که خود متمرکز، آسیب پذیر

and defiantly protective.

و محافظی سرسخت است.

We, the people, shield the flame of our existence

ما، انسان‌ها، از شعله‌ی موجودیت خود محافظت می‌کنیم

from the raw, vast elements outside our control,

در برابر عناصر خام و بسیاری که خارج از کنترل ماست،

the great beyond.

جهان آینده.

Yet it is always to the flame we look.

با این حال همیشه به شعله نگاه می‌کنیم.

"For all we know,"

«تا جایی که می‌دانیم،»

when said as a statement,

وقتی این جمله بیان می‌شود،

it means the sum total of all knowledge.

به معنای کل دانش ما است.

But when said another way,

اما وقتی به روش دیگری گفته می‌شود،

"for all we know,"

«تا جایی که می‌دانیم،»

it means that we do not know at all.

این بدان معنی است که ما اصلاً نمی‌دانیم.

This is the beautiful, fragile drama of civilization.

این نمایش زیبا و شکننده تمدن است.

We are the actors and spectators of a cosmic play

ما بازیگران و تماشاگران یک نمایش کیهانی هستیم

that means the world to us here,

جهان در اینجا برای ما معنا پیدا می‌کند،

but means nothing anywhere else.

و در هر جای دیگر معنایی ندارد.

Possibly not even that much down here, either.

احتمالاً حتی این پایین هم زیاد معنا نداشته باشد.

If we truly thought about our relationship with our boat,

اگر صادقانه به رابطه خود با قایقمان فکر کرده باشیم،

with our Earth,

با زمینمان،

it might be more of a story of ignorance and greed.

ممکن است بیشتر از داستانی از جهل و طمع باشد.

As is the case with Fausto,

در مورد فاوستو نیز چنین است،

a man who believed he owned everything

مردی که اعتقاد داشت صاحب همه چیز است

and set out to survey what was his.

و شروع کرد به بررسی اینکه چه چیزی متعلق به اوست.

He easily claims ownership of a flower,

او به راحتی ادعای مالکیت یک گل را کرد،

a sheep, a tree and a field.

یک گوسفند، یک درخت و یک مزرعه.

The lake and the mountain prove harder to conquer,

تسخیر دریاچه و کوه سخت‌تر است،

but they, too, surrender.

اما آن‌ها نیز تسلیم می‌شوند.

It is in trying to own the open sea

در تلاش است تا دریای آزاد را به خود اختصاص دهد

where his greed proves his undoing,

جایی که طمع او باعث نابودی‌اش می‌شود،

when, in a fit of arrogance,

وقتی، به خاطر غرور،

he climbs overboard to show that sea who is boss.

به دریا رفت تا نشان دهد چه کسی رئیس است.

But he does not understand,

اما او نمی‌دانست،

slips beneath the waves, sinks to the bottom.

در زیر امواج می‌لغزد، و در عمق غرق می‌شود.

The sea was sad for him

دریا برای او ناراحت بود

but carried on being the sea.

اما همچنان دریا ماند.

As do all the other objects of his ownership,

سرنوشت فاوستو

for the fate of Fausto does not matter to them.

برای سایر اشیاء متعلق به او نیز مهم نبود.

For all the importance in the cosmos we believe we hold,

تمام اهمیتی که فکر می‌کنیم در کیهان داریم،

we'd have nothing

اگر به خاطر زمین نبود

if not for this Earth.

هیچ چیز نداشتیم.

While it would keep happily spinning,

در حالی که می‌توانست با خوشحالی در حال چرخش باشد،

obliviously without us.

با چشم‌پوشی از نبودن ما.

On this planet, there are people.

در این سیاره، انسان‌ها هستند.

We have gone about our days,

ما سرگرم روزمرگی خود شده‌ایم،

sometimes we look up and out,

گاهی اوقات بالا و بیرون را جستجو می‌کنیم،

mostly we look down and in.

بیشتر پایین و درون را جستجو می‌کنیم.

Looking up and by drawing lines between the lights in the sky,

با جستجو کردن در بالا و ترسیم خطوط بین چراغ‌های آسمان،

we've attempted to make sense out of chaos.

سعی کرده‌ایم از هرج و مرج معنا بسازیم.

Looking down, we've drawn lines across the land to know where we belong

با جستجو کردن در پایین، خطوطی را در زمین کشیده‌ایم تا بدانیم متعلق به کجا هستیم

and where we don't.

و به کجا تعلق نداریم.

We do mostly forget that these lines that connect the stars

بیشتر اوقات فراموش می‌کنیم خطوطی که ستاره‌ها را به هم متصل می‌کنند

and those lines that divide the land

و خطوطی که زمین را تقسیم می‌کنند

live only in our heads.

فقط در سر ما زندگی می‌کنند.

They, too, are stories.

آن‌ها نیز داستان هستند.

We carry out our everyday routines and rituals

ما کارهای روزمره و مراسم خود را

طبق داستان‌هایی که بیشتر به آن‌ها باور داریم، انجام می‌دهیم

according to the stories we most believe in,

and these days, the story is changing as we write it.

این روزها، در حالی که داستان را می‌نویسیم تغییر می‌کند.

There is a lot of fear in this current story,

در داستان فعلی ترس زیادی وجود دارد،

and until recently,

و تا همین اواخر،

the stories that seemed to have the most power

داستان‌هایی که به نظر می‌رسید بیشترین قدرت را دارند

are those of bitterness,

تلخ هستند،

of how it had all gone wrong for us individually and collectively.

از اینکه چگونه همه چیز به صورت جداگانه و جمعی اشتباه برای ما پیش رفت، بودند.

It has been inspiring to watch how the best comes from the worst.

تماشا کردن اینکه چگونه بهترین از بدترین نتیجه می‌شود الهام بخش بوده‌ است.

How people are waking up in this time of global reckoning

مردم چگونه در زمان مکافات جهانی بیدار می‌شوند

to the realization that our connections with each other

متوجه می‌شوند پیوندهای ما با یکدیگر

are some of the most important things we have.

یکی از مهمترین چیزهایی است که داریم.

But stepping back.

اما یک قدم به عقب برداریم.

For all we've had to lament,

آنچه همه‌ی ما باید برای آن تاسف بخوریم،

we spend very little time relishing the single biggest thing

این است که ما زمان بسیار کمی را صرف لذت بردن از بزرگترین موردی که

that has ever gone right for us.

تا به حال برای ما درست پیش رفته کرده‌ایم.

That we are here in the first place,

که ما در وهله اول اینجا هستیم،

that we are alive at all.

که ما زنده هستیم.

That we are still alive.

که ما هنوز زنده هستیم.

A million and a half years after finding a box of matches,

یک و نیم میلیون سال پس از پیدا کردن یک جعبه کبریت،

we haven't totally burned the house down.

ما هنوز خانه را به طور کامل آتش نزده‌ایم.

Yet.

هنوز.

The chances of being here are infinitesimal.

شانس حضور در اینجا بی‌نهایت کم است.

Yet here we are.

ما هنوز اینجا هستیم.

Perils and all.

خطرات و همه چیز.

There have never been more people living on Earth.

هرگز انسان‌های زیادی روی زمین زندگی نکرده‌اند.

Using more stuff.

از منابع بیشتری استفاده نکرده‌اند.

And it's become obvious that many of the old systems

و آشکار می‌شود که بسیاری از سیستم‌های قدیمی

we invented for ourselves

که برای خودمان اختراع کردیم

are obsolete.

منسوخ شده‌اند.

And we have to build new ones.

و ما باید موارد جدیدی بسازیم.

If it wasn't germs,

اگر میکروب‌ها نبودند،

our collective fire might suffocate us before long.

آتش جمعی ما مدت‌ها قبل ما را خفه کرده بود.

As we watch the wheels of industry grind to a halt,

در حالی که تماشا می‌کنیم چرخ‌های صنعت متوقف می‌شوند،

the machinery of progress become silent,

ماشین آلات پیشرفت سکوت می‌کنند،

we have the wildest of opportunities

ما طوفانی‌ترین فرصت‌ها را

to hit the reset button.

برای ضربه زدن به دکمه تنظیم مجدد داریم.

To take a different path.

برای طی کردن مسیری متفاوت.

Here we are on Earth.

اینجا ما روی زمین هستیم.

And life on Earth is a wonderful thing.

و زندگی روی زمین یک چیز خارق العاده است.

It looks big, this Earth,

این زمین، بزرگ به نظر می‌رسد،

but there are lots of us on here.

اما تعداد زیادی از ما در اینجا وجود دارد.

Seven and a half billion at last count,

هفت و نیم میلیارد در آخرین شمارش،

with more showing up every day.

که هر روز بیشتر می‌شود.

Even so,

با این حال،

there is still enough for everyone,

هنوز هم برای همه کافی است،

if we all share a little.

اگر کمی از آن را به اشتراک بگذاریم.

So please,

پس لطفا،

be kind.

مهربان باشید.

When you think of it another way,

وقتی فکر می‌کنید روش دیگری است،

if Earth is the only place where people live,

اگر زمین تنها جایی است که انسان‌ها در آن زندگی می‌کنند،

it's actually the least lonely place in the universe.

این مکان در واقع تنهایی کمتری در جهان دارد.

There are plenty of people to be loved by

افراد زیادی هستند که ما را دوست دارند

and plenty of people to love.

و افراد زیادی هستند که ما آن‌ها را دوست داریم.

We need each other.

ما به یکدیگر احتیاج داریم.

We know that now, more than ever.

اکنون بیشتر از هر زمان دیگری می‌دانیم.

Good night.

شب بخیر.