The journey through loss and grief | Jason B. Rosenthal

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

There are three words that explain why I am here.

คำสามคำนี้ อธิบายว่าทำไมผมถึงมายืนอยู่ที่นี่

They are "Amy Krouse Rosenthal."

คำเหล่านั้นคือ "เอมี เคราส์ โรซินทาล"

At the end of Amy's life,

เมื่อใกล้เสียชีวิต

hyped up on morphine and home in hospice,

เอมีได้รับมอร์ฟีนเยอะมาก และรับการรักษาดูแลแบบผู้ป่วยระยะสุดท้าย

the "New York Times" published an article she wrote

เธอเขียนบทความที่ตีพิมพ์ลงใน "นิวยอร์คไทม์"

for the "Modern Love" column on March 3, 2017.

สำหรับคอลัมน์ "โมเดอร์น เลิฟ" ในวันที่ 3 มีนาคม ค.ศ. 2017

It was read worldwide by over five million people.

มีผู้อ่านกว่าห้าล้านคนทั่วโลก

The piece was unbearably sad,

บทความดังกล่าวช่างแสนเศร้าเหลือทน

ironically funny

ตลกแบบแดกดัน

and brutally honest.

และซื่อสัตย์เสียเหลือเกิน

While it was certainly about our life together,

แน่ละว่ามันเกี่ยวข้องกับชีวิตของเราทั้งสอง

the focus of the piece was me.

หัวใจหลักของบทความนี้ก็คือผม

It was called, "You May Want to Marry My Husband."

บทความนี้มีชื่อว่า "คุณอาจอยากแต่งงานกับสามีของฉัน"

It was a creative play on a personal ad for me.

มันเป็นวิธีการที่แสนสร้างสรรค์ เพื่อโฆษณาตัวผม

Amy quite literally left an empty space for me to fill

เอมีเหลือพื้นที่ว่างเอาไว้ให้ผมได้เติมแต่ง

with another love story.

ด้วยเรื่องราวความรักอีกเรื่องหนึ่ง

Amy was my wife for half my life.

เอมีคือภรรยาของผมมากว่าครึ่งชีวิต

She was my partner in raising three wonderful, now grown children,

เธอคือเพื่อนคู่คิด ผู้เลี้ยงดูเด็ก ๆ น่ารักสามคนมาด้วยกัน

and really, she was my girl, you know?

แน่ล่ะว่า เธอคือหญิงที่ผมรัก

We had so much in common.

เรามีอะไรเหมือน ๆ กัน

We loved the same art,

เรารักงานศิลปะ

the same documentaries, the same music.

สารคดี และดนตรีแบบเดียวกัน

Music was a huge part of our life together.

ดนตรีเป็นส่วนสำคัญในชีวิตคู่ของเรา

And we shared the same values.

และเราก็ให้คุณค่ากับมันเหมือนกัน

We were in love,

เรารักกันมาก

and our love grew stronger up until her last day.

และความรักของเราก็งอกงามมั่นคง จนถึงวันสุดท้ายของชีวิตเธอ

Amy was a prolific author.

เอมีเป็นนักเขียนที่มีผลงานมากมาย

In addition to two groundbreaking memoirs,

นอกเหนือจากผลงานบันทึกทั้งสอง ที่สะเทือนวงการแล้ว

she published over 30 children's books.

เธอตีพิมพ์หนังสือสำหรับเด็กกว่า 30 เล่ม

Posthumously, the book she wrote with our daughter Paris,

หลังจากเธอเสียชีวิต หนังสือที่เธอเขียน กับปารีสลูกสาวของเรา

called "Dear Girl,"

มีชื่อว่า "สาวน้อยที่รัก"

reached the number one position on the "New York Times" bestseller list.

มันขึ้นสู่อันดับหนึ่งในรายการหนังสือขายดี ของ "นิวยอร์คไทม์"

She was a self-described tiny filmmaker.

เธอเป็นผู้ผลิตภาพยนตร์เล็ก ๆ

She was 5'1" and her films were not that long.

เธอสูงแค่ 5 ฟุต 1 นิ้ว และภาพยนตร์ของเธอก็ไม่ยาวนัก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Her films exemplified her natural ability to gather people together.

ภาพยนตร์ของเธอคือตัวอย่างความสามารถ ตามธรรมชาติของเธอในการนำคนเข้ามารวมตัวกัน

She was also a terrific public speaker,

เธอยังเป็นผู้บรรยายที่ยอดเยี่ยม

talking with children and adults of all ages

ในการพูดคุยกับเด็ก ๆ และผู้ใหญ่ทุกวัย

all over the world.

ทั่วโลก

Now, my story of grief is only unique in the sense of it being rather public.

ทีนี้ เรื่องราวความโศกเศร้าของผม โดดเด่นก็แค่เพราะว่ามันถูกเผยสู่สาธารณะ

However, the grieving process itself was not my story alone.

อย่างไรก็ตาม ขั้นตอนการผ่านความโศกเศร้า ไม่ใช่เรื่องของผมแต่เพียงอย่างเดียว

Amy gave me permission to move forward, and I'm so grateful for that.

เอมีให้อนุญาตผมในการดำเนินต่อไป และผมก็รู้สึกซึ้งใจมาก

Now, just a little over a year into my new life,

เมื่อผมใช้ชีวิตใหม่ได้เพียงปีนิด ๆ

I've learned a few things.

ผมได้เรียนรู้อะไรบางอย่าง

I'm here to share with you part of the process of moving forward

ผมมาที่นี่เพื่อแบ่งปันประสบการณ์กับคุณ ในการดำเนินชีวิตต่อไป

through and with grief.

พร้อมกับความเศร้าโศก และการผ่านมันไปให้ได้

But before I do that, I think it would be important

ก่อนที่ผมจะเริ่ม ผมคิดว่ามันสำคัญมาก

to talk a little bit about the end of life,

ที่เราจะพูดกันสักนิด เกี่ยวกับการจบชีวิต

because it forms how I have been emotionally since then.

เพราะว่ามันทำให้ผมมีความรู้สึก ในแบบของผมมาตั้งแต่นั้น

Death is such a taboo subject, right?

ความตายเป็นเรื่องต้องห้าม ที่ไม่ควรพูดคุยกันใช่ไหมครับ

Amy ate her last meal on January 9, 2017.

เอมีกินอาหารมื้อสุดท้ายของเธอ ในวันที่ 9 มกราคม ค.ศ. 2017

She somehow lived an additional two months

แต่เธอมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกสองเดือน

without solid food.

โดยไม่ได้กินอาหารแข็ง

Her doctors told us we could do hospice at home

หมอของเธอบอกเราว่า เราจะให้การดูแลเธอที่บ้าน

or in the hospital.

หรือที่โรงพยาบาลก็ได้

They did not tell us that Amy would shrink to half her body weight,

พวกเขาไม่ได้บอกว่าเอมี จะผอมลงไปครึ่งหนึ่ง

that she would never lay with her husband again,

จนเธอไม่สามารถนอนกับสามีของเธอได้อีก

and that walking upstairs to our bedroom would soon feel like running a marathon.

และการเดินขึ้นไปห้องนอนชั้นบน ก็เหนื่อยล้าราวกับการวิ่งมาราธอน

Home hospice does have an aura of being a beautiful environment to die in.

การให้ความดูแลที่บ้านได้ให้บรรยากาศ ในการตายอย่าสงบงสวยงาม

How great that you don't have the sounds of machines beeping

มันดีมาก ๆ ที่ไม่ต้องฟังเสียงเครื่องช่วยชีวิต

and going on and off all the time,

และไฟกระพริบติด ๆ ดับ ๆ

no disruptions for mandatory drug administration,

ไม่มีการรบกวนจากการให้ยาตามคำสั่งหมอ

home with your family to die.

อยู่บ้านกับคนในครอบครัวก่อนที่จะสิ้นลม

We did our best to make those weeks as meaningful as we could.

เราพยายามเต็มที่ ที่จะทำให้สัปดาห์เหล่านี้มีความหมาย

We talked often about death.

เราพูดเกี่ยวกับเรื่องความตาย

Everybody knows it's going to happen to them, like, for sure,

ทุกคนรู้ว่ามันกำลังจะเกิดขึ้น กับพวกเขาอย่างแน่นอน

but being able to talk openly about it was liberating.

แต่การเปิดอกพูดคุยเรื่องนั้น คืออิสรภาพ

We talked about subjects like parenting.

เราพูดเรื่องการเป็นพ่อแม่

I asked Amy how I could be the best parent possible to our children in her absence.

ผมถามเอมีว่าผมจะเป็นพ่อที่ดีได้อย่างไร ในเมื่อเธอกำลังจะจากไป

In those conversations, she gave me confidence

ในการพูดคุยเหล่านั้น เธอให้กำลังใจกับผม

by stressing what a great relationship I had with each one of them,

โดยย้ำว่าด้วยสายใยที่ยิ่งใหญ่ ที่ผมมีต่อลูก ๆ แต่ละคน

and that I can do it.

จะทำให้ผมเป็นพ่อที่ดีได้แน่ ๆ

I know there will be many times

ผมรู้ว่าจะมีอีกหลายครั้งทีเดียว

where I wish she and I can make decisions together.

ที่ผมอยากจะให้มีผมและเธอ ร่วมตัดสินใจอะไรด้วยกัน

We were always so in sync.

เพราะเราประสานงานกันได้ดีตลอดมา

May I be so audacious as to suggest

ขอให้ผมใช้ความกล้าที่มี เพื่อบอกกับคุณตรงนี้ว่า

that you have these conversations now,

คุณควรพูดคุยเรื่องเหล่านี้ในตอนนี้

when healthy.

ตอนที่ยังมีสุขภาพสมบูรณ์แข็งแรง

Please don't wait.

อย่าได้รั้งรอเลย

As part of our hospice experience, we organized groups of visitors.

จากประสบการณ์การดูแลผู้ป่วยที่บ้าน เราตั้งกลุ่มผู้เยี่ยมเยียนขึ้นมา

How brave of Amy to receive them, even as she began her physical decline.

เอมีกล้าหาญที่ตอบรับพวกเขา แม้ว่าสภาพร่างกายของเธอเริ่มถดถอย

We had a Krouse night,

เราจัดคืนเคราส์

her parents and three siblings.

พ่อแม่และพี่น้องสามคนของเธอ

Friends and family were next.

จากนั้นก็เพื่อน ๆ และครอบครัว

Each told beautiful stories of Amy and of us.

แต่ละคนเล่าเรื่องราวดี ๆ เกี่ยวกับเอมีและเรา

Amy made an immense impact on her loyal friends.

เอมีมีอิทธิพลต่อเพื่อนรักของเธออย่างมาก

But home hospice is not so beautiful for the surviving family members.

แต่การดูแลผู้ป่วยที่บ้านไม่ใช่เรื่อง ที่สวยงามเลย สำหรับคนในครอบครัว

I want to get a little personal here and tell you that to this date,

ผมขอเล่าเรื่องส่วนตัวหน่อยนะครับ ว่าถึงทุกวันนี้

I have memories of those final weeks that haunt me.

ผมยังคงมีความทรงจำ เกี่ยวกับสัปดาห์สุดท้ายที่ยังหลอกหลอนผม

I remember walking backwards to the bathroom,

ผมยังจำได้ถึงการเดินย้อนกลับไป ยังห้องน้ำ

assisting Amy with each step.

ช่วยประคองเอมีไปในทุกย่างก้าว

I felt so strong.

ผมรู้สึกว่าผมเข้มแข็ง

I'm not such a big guy,

ผมไม่ได้เป็นคนตัวโตเลย

but my arms looked and felt so healthy compared to Amy's frail body.

แต่แขนของผมให้สัมผัสและดูแข็งแรง เมื่อเทียบกับร่างกายที่อ่อนแอของเอมี

And that body failed in our house.

และร่างนั้นก็สิ้นวิญญาณในบ้านของเรา

On March 13 of last year,

ในวันที่ 13 มีนาคม เมื่อปีที่แล้ว

my wife died of ovarian cancer in our bed.

ภรรยาของผมจากไปด้วยมะเร็งรังไข่ บนเตียงของเรา

I carried her lifeless body

ผมอุ้มร่างไร้วิญญาณของเธอ

down our stairs,

ลงจากชั้นบน

through our dining room

ผ่านห้องอาหาร

and our living room

และห้องนั่งเล่นของเรา

to a waiting gurney

ไปยังเตียงเคลื่อนย้ายที่รออยู่

to have her body cremated.

เพื่อนำร่างนั้นไปฌาปนกิจ

I will never get that image out of my head.

ผมไม่เคยลบภาพนั้นออกไปจากความทรงจำได้

If you know someone who has been through the hospice experience,

ถ้าคุณรู้จักใครสักคน ที่มีประสบการณ์การดูแลคนป่วยที่บ้าน

acknowledge that.

จงรับฟังเขาเถอะครับ

Just say you heard this guy Jason

บอกว่าคุณเคยได้ยินจากคนชื่อเจสัน

talk about how tough it must be to have those memories

เล่าว่ามันยากแค่ไหน ที่จะต้องแบกรับความทรงจำเหล่านี้

and that you're there if they ever want to talk about it.

และคุณจะอยู่เคียงข้างเขา ถ้าเขาต้องการใครสักคนที่จะรับฟัง

They may not want to talk,

พวกเขาอาจไม่อยากจะพูดถึงมัน

but it's nice to connect with someone living each day with those lasting images.

แต่มันเป็นเรื่องดีครับที่จะรู้จัก คนที่ใช้ชีวิตทุกวันโดยมีภาพนั้นติดตา

I know this sounds unbelievable, but I've never been asked that question.

ผมรู้ว่ามันฟังดูเหลือเชื่อ แต่ไม่เคยถูกถามแบบนั้น

Amy's essay caused me to experience grief in a public way.

บทความของเอมีทำให้เผย ประสบการณ์โศกเศร้าของผมต่อสาธารณะ

Many of the readers who reached out to me wrote beautiful words of reflection.

ผู้อ่านมากมายถ่ายทอดความเห็นใจ มาถึงผมผ่านทางตัวหนังสือ

The scope of Amy's impact was deeper and richer

อิทธิพลของเอมี ขยายลึกลงไปและเข้มข้นมากขึ้น

than even us and her family knew.

มากเกินกว่าที่เรา และครอบครัวของเธอคาดคิด

Some of the responses I received helped me with the intense grieving process

บางข้อความที่ผมได้รับ ช่วยผมในขณะที่ทุกข์ระทม

because of their humor,

เพราะว่าความตลกของพวกเขา

like this email I received from a woman reader

อย่างเช่นอีเมลนี้ ที่ผมได้รับจากผู้อ่านผู้หญิง

who read the article, declaring,

ที่อ่านบทความและประกาศว่า

"I will marry you when you are ready --

"ฉันจะแต่งงานกับคุณเมื่อคุณพร้อม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

"provided you permanently stop drinking.

"จะทำให้คุณเลิกดื่มเหล้า

No other conditions.

ไม่มีเงื่อนไขอื่น

I promise to outlive you.

ฉันสัญญาว่าจะตายทีหลังคุณ

Thank you very much."

ขอบคุณมากค่ะ"

Now, I do like a good tequila, but that really is not my issue.

ครับ ผมชอบดื่มเตกีล่าอร่อย ๆ ถึงนั่นจะไม่ใช่ประเด็น

Yet how could I say no to that proposal?

แต่จะให้ผมปฎิเสธคำขอนั้นได้อย่างไรล่ะครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I laughed through the tears when I read this note from a family friend:

ผมหัวเราะทั้งน้ำตา เมื่อผมได้อ่านข้อความจากเพื่อน

"I remember Shabbat dinners at your home

"ผมจำได้ว่าเราทานข้าวเย็นกันที่บ้านคุณ

and Amy teaching me how to make cornbread croutons.

และเอมีก็สอนผม ทำกรูตองจากขนมปังข้าวโพด

Only Amy could find creativity in croutons."

มีแต่เอมีเท่านั้นแหละ ที่จะใช้กรูตองได้อย่างมีความคิดสร้างสรรค์"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

On July 27, just a few months after Amy's death,

วันที่ 27 กรกฎาคม แค่ไม่กี่เดือนก่อนที่เอมีจะจากไป

my dad died of complications

พ่อของผมก็เสีย

related to a decades-long battle with Parkinson's disease.

หลังจากสู้กับโรคพาคินสันมาอย่างยาวนาน

I had to wonder: How much can the human condition handle?

ผมมาลองคิดดูกับตัวเองว่า มนุษย์เราจะทนทานต่อเรื่องอย่างนี้ได้แค่ไหน

What makes us capable of dealing with this intense loss

อะไรที่ทำให้เราสามารถทน กับการสูญเสียที่ช่างสาหัสนี้

and yet carry on?

และดำเนินชีวิตต่อไปได้

Was this a test?

มันคือการทดสอบอย่างนั้นหรือ

Why my family and my amazing children?

ทำไมมันต้องเกิดกับครอบครัว และลูก ๆ ของผมด้วย

Looking for answers, I regret to say, is a lifelong mission,

ผมเสียใจที่จะบอกว่า การหาคำตอบนั้น เป็นงานที่ต้องทำไปตลอดชีวิต

but the key to my being able to persevere

แต่หัวใจสำคัญ ที่ทำให้ผมบากบั่นผ่านมันไปได้

is Amy's expressed and very public edict

ก็คือคำสั่งที่ชัดเจน อย่างเปิดเผยต่อสาธารณะจากเอมี

that I must go on.

ที่ให้ผมดำเนินชีวิตต่อไป

Throughout this year, I have done just that.

ตอลดปีที่ผ่านมานี้ ผมก็ทำตามอย่างที่ว่า

I have attempted to step out and seek the joy and the beauty

ผมพยายามที่จะก้าวข้าม และหาความสุขความสวยงาม

that I know this life is capable of providing.

ที่ผมรู้ว่าจะหาได้จากชีวิตนี้

But here's the reality:

แต่ความจริงก็คือ

those family gatherings,

การพบปะบรรดาญาติ

attending weddings and events honoring Amy,

การไปร่วมงานแต่งงาน และงานฉลองสำหรับเอมี

as loving as they are,

ที่พวกเรารักแสนรัก

have all been very difficult to endure.

จะยังคงเป็นเฉกเช่นในอดีตได้

People say I'm amazing.

ใครต่อใครบอกว่าผมเก่ง

"How do you handle yourself that way during those times?"

"คุณผ่านช่วงเวลาเลวร้ายมาได้ ด้วยการใช้ชีวิตแบบนั้นหรือ"

They say, "You do it with such grace."

พวกเขาบอกว่า "คุณทำได้อย่างสง่างามเหลือเกิน"

Well, guess what?

แต่รู้ไหมครับ

I really am sad a lot of the time.

ผมเองก็เศร้าโศกอยู่บ่อย ๆ

I often feel like I'm kind of a mess,

ผมมักรู้สึกว่าชีวิตผมไร้เป้าหมาย

and I know these feelings apply to other surviving spouses,

แล้วก็รู้ว่าความรู้สึกนี้ ก็เกิดขึ้นกับคู่ชีวิต

children, parents

ลูกหลาน พ่อแม่

and other family members.

และสมาชิกครอบครัวที่มีชีวิตอยู่

In Japanese Zen, there is a term "Shoji,"

ลัทธิเซนในญี่ปุ่น มีคำว่า "โชจิ"

which translates as "birth death."

ซึ่งหมายถึง "เกิดตาย"

There is no separation between life and death

ระหว่างชีวิตและความตาย ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่า

other than a thin line that connects the two.

เส้นบาง ๆ ที่เชื่อมสิ่งทั้งสองเอาไว้

Birth, or the joyous, wonderful, vital parts of life,

การกำเนิดหรือความสุขสันต์ ความเริงรมย์ ส่วนสำคัญในชีวิต

and death, those things we want to get rid of,

และความตาย สิ่งที่เราอยากจะขจัดออกไป

are said to be faced equally.

เป็นสิ่งที่เราต้องเผชิญหน้าไม่ต่างกัน

In this new life that I find myself in,

ชีวิตใหม่ที่ผมได้มานี้

I am doing my best to embrace this concept as I move forward with grieving.

ผมกำลังทำให้ดีที่สุดในการรับแนวคิดนี้ ในขณะที่ผมดำเนินชีวิตผ่านความเศร้า

In the early months following Amy's death, though,

ในช่วงเดือนแรก หลังจากที่ผมเสียเอมีไป

I was sure that the feeling of despair would be ever-present,

ผมมั่นใจว่าความรู้สึกโศกาอาดูร จะไม่มีวันเลือนหาย

that it would be all-consuming.

และครอบงำทุกอย่างในชีวิต

Soon I was fortunate to receive some promising advice.

ไม่นานนัก ผมโชคดีที่ได้รับคำปรึกษา

Many members of the losing-a-spouse club

สมาชิกจากกลุ่มของคนที่เสียคู่ชีวิตไป

reached out to me.

ติดต่อเข้ามาหาผม

One friend in particular who had also lost her life partner kept repeating,

เพื่อนคนหนึ่งที่เสียคู่ชีวิตไปเช่นกัน พูดซ้ำ ๆ กับผมเสมอว่า

"Jason, you will find joy."

"เจสัน คุณจะได้พบกับความสุข"

I didn't even know what she was talking about.

ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอพูดถึงอะไร

How was that possible?

มันจะเป็นไปได้อย่างไร

But because Amy gave me very public permission

แต่เพราะว่าเอมีให้อนุญาตผม อย่างเปิดเผยต่อสาธารณะ

to also find happiness,

เพื่อที่จะหาความสุข

I now have experienced joy from time to time.

ตอนนี้ผมได้พบกับความสุขบ้าง เป็นครั้งคราว

There it was, dancing the night away at an LCD Soundsystem concert,

ไม่ว่าจะเป็นการเต้นรำทั้งคืน ที่คอนเสิร์ต LCD ซาวซิสเต็ม

traveling with my brother and best friend or with a college buddy on a boys' trip

การเดินทางกับพี่ชายและเพื่อนรักของผม หรือเดินทางไปกับเพื่อน ๆ สมัยมหาวิทยาลัย

to meet a group of great guys I never met before.

เพื่อเจอคนเจ๋ง ๆ ที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน

From observing that my deck had sun beating down on it on a cold day,

จากการดูแสงแดดที่ทอดลงบนระเบียง ในวันที่แสนหนาวเย็น

stepping out in it, laying there,

จนถึงตอนที่ผมก้าวเดินออกไป เอนกายลงตรงนั้น

the warmth consuming my body.

ให้ความอบอุ่นอาบร่างของผม

The joy comes from my three stunning children.

ความสุขมาจากลูก ๆ ทั้งสามของผม

There was my son Justin,

จัสตินลูกชายของผม

texting me a picture of himself with an older gentleman

ส่งภาพของตัวเองกับชายคนหนึ่งมาให้

with a massive, strong forearm and the caption, "I just met Popeye,"

ชายที่มีแขนล้ำ ๆ คนนั้น พร้อมกับข้อความว่า "ผมเจอป๊อปอายล่ะ"

with a huge grin on his face.

พร้อมกับใบหน้าอันยิ้มแย้ม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

There was his brother Miles, walking to the train

ไมล์สพี่ชายของเขาเดินไปขึ้นรถไฟ

for his first day of work after graduating college,

เพื่อไปทำงานวันแรก หลังจากจบมหาวิทยาลัย

who stopped and looked back at me and asked,

เขาหยุดยืน หันมามองผม แล้วถามว่า

"What am I forgetting?"

"ผมลืมอะไรไปนะ"

I assured him right away, "You are 100 percent ready. You got this."

ผมบอกกับเขาในทันทีว่า "ลูกพร้อมแล้ว ลูกทำได้แน่ ๆ "

And my daughter Paris,

ปารีสลูกสาวของผม

walking together through Battersea Park in London,

เดินผ่านสวนแบทเทิลซีในลอนดอนกับผม

the leaves piled high,

มีกองใบไม้สูง

the sun glistening in the early morning on our way to yoga.

ประกายแสงแดดยามเช้าส่องลงมา ในขณะที่เรากำลังจะไปโยคะ

I would add that beauty is also there to discover,

ผมอยากจะเสริมว่า ความงามที่นั่นกำลังรอให้เราค้นพบ

and I mean beauty of the wabi-sabi variety

ผมหมายถึงความงาม แบบที่ไม่สมบูรณ์และจีรังถาวร

but beauty nonetheless.

แต่มันก็ยังคือความงาม

On the one hand, when I see something in this category, I want to say,

ในแง่หนึ่ง เมื่อผมได้เห็นอะไรเช่นนี้ ผมอยากที่จะบอกว่า

"Amy, did you see that? Did you hear that?

"เอมี เห็นอะไรนั่นไหม ได้ยินหรือเปล่า

It's too beautiful for you not to share with me."

มันสวยเกินกว่า ที่ผมจะไม่แบ่งปันมันให้กับคุณ"

On the other hand,

ในอีกแง่หนึ่ง

I now experience these moments

ผมได้สัมผัสกับประสบการณ์เหล่านี้

in an entirely new way.

ในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

There was the beauty I found in music,

มีความงามที่ผมได้พบในเสียงดนตรี

like the moment in the newest Manchester Orchestra album,

เหมือนกับตอนที่เพลงในอัลบัมใหม่ ของแมนเชสเตอร์ออร์เคสตรา

when the song "The Alien"

เปลี่ยนจากเพลง "ดิ เอเลียน"

seamlessly transitions into "The Sunshine,"

ไปเป็นเพลง "เดอะ ซันชาย" ได้อย่างแนบเนียน

or the haunting beauty of Luke Sital-Singh's "Killing Me,"

หรือความงามที่ยากจะลืมเลือน ของพลง "คิลลิ่งมี" ของซิทาล-ซิงห์

whose chorus reads,

ที่ช่วงท่อนคอรัสร้องว่า

"And it's killing me that you're not here with me.

"และทำเอาเราแทบตาย เมื่อไร้เธอแนบกาย

I'm living happily, but I'm feeling guilty."

ฉันใช้ชีวิตแสนสุขได้ แต่ก็คงจะบาปละอาย"

There is beauty in the simple moments that life has to offer,

มีความงามแบบสมถะ ที่ชีวิตจะมอบให้ได้

a way of seeing that world that was so much a part of Amy's DNA,

ซึ่งก็คือการมองว่า โลกนี้เป็นส่วนสำคัญแค่ไหนสำหรับเอมี

like on my morning commute,

ไม่ต่างกับเดินทางในตอนเช้า

looking at the sun reflecting off of Lake Michigan,

มองแสงตะวันสะท้อนจากทะเลสาบมิชิแกน

or stopping and truly seeing how the light shines

หรือหยุดเพื่อตั้งใจมอง ว่าแสงที่สาดส่องลงมา

at different times of the day

ในเวลาที่แตกต่างกันเป็นอย่างไร

in the house we built together;

ในบ้านที่เราสร้างมาด้วยกัน

even after a Chicago storm, noticing the fresh buildup of snow

แม้แต่หลังพายุชิคาโก ที่หอบหิมะมากองไว้มากมาย

throughout the neighborhood;

ทั่วทั้งระแวกบ้าน

or peeking into my daughter's room

หรือการแอบมองเข้าไปในห้องของลูกสาว

as she's practicing the bass guitar.

ยามที่เธอซ้อนกีตาร์เบส

Listen, I want to make it clear that I'm a very fortunate person.

ทุกท่านครับ ผมอยากจะพูดให้ชัดว่า ผมเป็นคนที่โชคดีเหลือเกิน

I have the most amazing family that loves and supports me.

ผมมีครอบครัวที่น่าทึ่ง ที่รักและสนับสนุนผม

I have the resources for personal growth during my time of grief.

ผมมีที่พึ่งสำหรับการเติบโต ในช่วงเวลาแห่งความทุกข์ระทมนั้น

But whether it's a divorce,

แต่ไม่ว่ามันจะเป็นการหย่าร้าง

losing a job you worked so hard at

การเสียงานที่คุณอุตส่าห์ทุ่มเทกับมัน

or having a family member die suddenly

หรือการเสียสมาชิกในครอบครัวไป

or of a slow-moving and painful death,

อย่างปัจจุบันทันด่วน หรืออย่างช้า ๆ แสนทรมาน

I would like to offer you

ผมอยากจะมอบสิ่งที่ผมเคยได้รับ

what I was given:

ให้กับคุณ

a blank of sheet of paper.

นั่นก็คือหน้ากระดาษว่าง ๆ

What will you do with your intentional empty space,

คุณจะทำอย่างไร กับพื้นที่ว่างเปล่าที่มีอยู่

with your fresh start?

กับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ของคุณ

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)