The journey through loss and grief | Jason B. Rosenthal

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: sadegh zabihi

There are three words that explain why I am here.

سه کلمه گویای این است که چرا اینجا هستم.

They are "Amy Krouse Rosenthal."

«اِیمی کراوس روزنتال.»

At the end of Amy's life,

در انتهای زندگی اِیمی،

hyped up on morphine and home in hospice,

تحت تاثیر مورفین و بستری در خانه،

the "New York Times" published an article she wrote

«نیویورک تایمز» مقاله‌ای از او را منتشر کرد

for the "Modern Love" column on March 3, 2017.

در ستون «عشق امروزی» در ۳ مارس ۲۰۱۷.

It was read worldwide by over five million people.

که بیش از پنج میلیون نفر در سراسر جهان آن را خواندند.

The piece was unbearably sad,

متنی بی‌نهایت غم انگیز،

ironically funny

با طنزی عجیب،

and brutally honest.

و صداقتی بی‌رحمانه.

While it was certainly about our life together,

اگرچه قطعا در‌باره زندگی مشترکمان بود،

the focus of the piece was me.

اما تمرکز متن روی من بود.

It was called, "You May Want to Marry My Husband."

نامش بود، «شاید بخواهی با همسرم ازدواج کنی.»

It was a creative play on a personal ad for me.

نمایشی خلاق از یک تبلیغ شخصی برای من.

Amy quite literally left an empty space for me to fill

اِیمی در واقع جایی خالی را برایم گذاشته بود

with another love story.

تا با داستان عاشقانه دیگری پر کنم.

Amy was my wife for half my life.

اِیمی برای نیمی از عمرم همسرم بود.

She was my partner in raising three wonderful, now grown children,

او شریکم بود در بزرگ کردن سه فرزند فوق العاده که حالا بزرگ شده‌اند،

and really, she was my girl, you know?

و می‌دانید، واقعا، زن دلخواهم بود؟

We had so much in common.

خیلی نقاط مشترک داشتیم.

We loved the same art,

علاقه هنری مشترکی داشتیم،

the same documentaries, the same music.

در فیلم‌های مستند، در موسیقی‌‌.

Music was a huge part of our life together.

موسیقی قسمت بزرگی از زندگی مشترک ما بود.

And we shared the same values.

و ارزشهایمان در زندگی یکی بود.

We were in love,

عاشق هم بودیم،

and our love grew stronger up until her last day.

و عشقمان تا آخرین روز زندگیش قوی‌تر می‌شد.

Amy was a prolific author.

اِیمی نویسنده‌ای پُربار بود.

In addition to two groundbreaking memoirs,

علاوه بر دو مجموعه پیشگام خاطرات،

she published over 30 children's books.

بیش از ۳۰ کتاب برای کودکان منتشر کرده است.

Posthumously, the book she wrote with our daughter Paris,

حتی پس از مرگش، کتابی را که به همراه دخترمان پاریس نوشت ،

called "Dear Girl,"

بنام «دختر عزیز»،

reached the number one position on the "New York Times" bestseller list.

که در فهرست بهترین‌های نیویورک تایمز به رتبه اول رسیده است.

She was a self-described tiny filmmaker.

او یک فیلم ساز کوچکِ خودساخته بود.

She was 5'1" and her films were not that long.

قدش ۱۵۵ سانتی‌متر و فیلم‌هایش هم بلندتر نیود.

(Laughter)

(خنده حضار)

Her films exemplified her natural ability to gather people together.

فیلم‌هایش مثال توانایی طبیعی‌اش در جمع کردن افراد کنار هم بود.

She was also a terrific public speaker,

ولی سخنرانی‌هایش در جمع عالی بود،

talking with children and adults of all ages

با کودکان و بزرگسالان در هر سنی صحبت می‌کرد

all over the world.

در سراسر جهان.

Now, my story of grief is only unique in the sense of it being rather public.

اما داستان سوگواری من تنها بدلیل عمومی شدن متفاوت است.

However, the grieving process itself was not my story alone.

اگرچه خودِ فرآیند سوگواری داستان من تنها نبود.

Amy gave me permission to move forward, and I'm so grateful for that.

اِیمی به من اجازه داد تا از آن عبور کنم، و من سپاسگزارم.

Now, just a little over a year into my new life,

حالا، کمی بیش از یکسال که از این زندگی جدید من می‌گذرد،

I've learned a few things.

چیز‌هایی را یاد گرفته‌ام.

I'm here to share with you part of the process of moving forward

اینجا آمده‌ام تا با شما قسمتی از این روند عبور

through and with grief.

از سوگواری را شریک شوم.

But before I do that, I think it would be important

اما قبل از آن، فکر می‌کنم که مهم است

to talk a little bit about the end of life,

تا کمی در باره پایان زندگی صحبت کنم،

because it forms how I have been emotionally since then.

چرا که از آن وقت احساس من را شکل داده است.

Death is such a taboo subject, right?

مرگ موضوعی ممنوعه است، اینطور نیست؟

Amy ate her last meal on January 9, 2017.

اِیمی در ۹ ژانویه ۲۰۱۷ آخرین وعده غذایش را خورد.

She somehow lived an additional two months

و به نوعی دو ماه دیگر هم

without solid food.

بدون غذای جامد زنده ماند.

Her doctors told us we could do hospice at home

دکتر‌هایش به ما گفتند که می‌توانیم در خانه بستریش کنیم

or in the hospital.

یا در بیمارستان.

They did not tell us that Amy would shrink to half her body weight,

به ما نگفته بودند که نصف وزنش را از دست خواهد داد،

that she would never lay with her husband again,

که او هرگز نخواهد توانست دوباره با همسرش بخوابد،

and that walking upstairs to our bedroom would soon feel like running a marathon.

و رفتن به اتاق خواب در طبقه بالا برایش مثل شرکت در ماراتون خواهد بود.

Home hospice does have an aura of being a beautiful environment to die in.

بستری شدن در خانه تصوری از مردن در محیطی زیبا را می‌دهد.

How great that you don't have the sounds of machines beeping

چقدر خوب است که صدای دستگاه‌هایی که بیپ بیپ می‌کنند

and going on and off all the time,

و دائما روشن و خاموش می‌شوند را نداری،

no disruptions for mandatory drug administration,

مزاحمت نمی‌شوند تا داروی اجباری بدهند،

home with your family to die.

همراه خانواده‌ات در خانه‌ای تا بمیری.

We did our best to make those weeks as meaningful as we could.

بیشترین تلاش خود را کردیم تا آن هفته‌ها را تا می‌توانیم پر معنی کنیم.

We talked often about death.

اغلب در باره مرگ صحبت می‌کردیم.

Everybody knows it's going to happen to them, like, for sure,

همه می‌دانند که برایشان پیش خواهد آمد، امری قطعی است،

but being able to talk openly about it was liberating.

اما اینکه آزادانه درباره‌اش صحبت کنند رهایی بخش است.

We talked about subjects like parenting.

از موضوعاتی مثل پدر و مادر بودن صحبت کردیم.

I asked Amy how I could be the best parent possible to our children in her absence.

از اِیمی پرسیدم چطور می‌توانم در غیاب او بهترین سرپرست بچه‌هایمان باشم.

In those conversations, she gave me confidence

با این صحبت‌ها بود که

by stressing what a great relationship I had with each one of them,

وقتی از رابطه عالی من با هرکدامشان گفت خیالم راحت شد،

and that I can do it.

که می‌توانم این کار را انجام دهم.

I know there will be many times

می‌دانم که خیلی وقت‌ها

where I wish she and I can make decisions together.

آرزو خواهم کرد که کاش می‌توانستیم تصمیمات را با هم بگیریم.

We were always so in sync.

ما همیشه با هم هماهنگ بودیم.

May I be so audacious as to suggest

شاید اینقدر جرئت داشته باشم که به شما بگویم

that you have these conversations now,

بهتر است این صحبت‌ها را همین حالا

when healthy.

که سالم هستید انجام دهید.

Please don't wait.

لطفا صبر نکنید.

As part of our hospice experience, we organized groups of visitors.

به عنوان بخشی از تجربه بستری بودن در خانه، ما بازدیدهایی را برنامه ریزی کردیم.

How brave of Amy to receive them, even as she began her physical decline.

ملاقات با آنها نشانه شجاعت اِیمی بود، زمانی که توان فیزیکی‌اش را از دست می‌داد.

We had a Krouse night,

شبی بیاد خانواده کراوس داشتیم.

her parents and three siblings.

پدر و مادرش و سه خواهر و برادر.

Friends and family were next.

فامیل و دوستان در مرحله بعد بودند.

Each told beautiful stories of Amy and of us.

هرکدام داستان‌های زیبایی از ما و اِیمی می‌گفتند.

Amy made an immense impact on her loyal friends.

اِیمی تاثیری بزرگ بر دوستان وفادارش داشت.

But home hospice is not so beautiful for the surviving family members.

اما بستری شدن در خانه برای اعضای باقی‌مانده خانواده چندان زیبا نیست.

I want to get a little personal here and tell you that to this date,

می‌خواهم اینجا موضوعی خصوصی را بگویم که تا امروز،

I have memories of those final weeks that haunt me.

خاطراتی از آن روز‌های آخر دارم که همچنان تسخیرم کرده.

I remember walking backwards to the bathroom,

بیاد می‌آورم عقب عقب رفتن به سوی دستشویی،

assisting Amy with each step.

و کمک کردن به اِیمی در هر قدم.

I felt so strong.

احساس می‌کردم قدرتمندم.

I'm not such a big guy,

آنقدر‌ها هم درشت نیستم.

but my arms looked and felt so healthy compared to Amy's frail body.

اما در بازو‌هایم قدرت و سلامت زیادی در مقایسه با بدن نحیف ایمی حس می‌کردم.

And that body failed in our house.

و آن جسم در خانه‌مان از کار افتاد.

On March 13 of last year,

۱۳ مارس سال گذشته،

my wife died of ovarian cancer in our bed.

همسرم از سرطان تخمدان در تخت‌مان درگذشت.

I carried her lifeless body

من بدن بی‌جانش را

down our stairs,

از پله‌ها پایین بردم،

through our dining room

از میان اتاق غذاخوری

and our living room

و اتاق نشیمن

to a waiting gurney

به روی یک تخت چرخدار

to have her body cremated.

تا برای سوزاندن ارسال شود.

I will never get that image out of my head.

هیچگاه این صحنه از ذهنم پاک نخواهد شد.

If you know someone who has been through the hospice experience,

اگر کسی را بشناسی که این تجربه بستری شدن در خانه را داشته است،

acknowledge that.

اهمیتش را بدان.

Just say you heard this guy Jason

فقط بگو که شنیده‌ای که این جیسون

talk about how tough it must be to have those memories

می‌گوید که داشتن این خاطرات چقدر سخت است

and that you're there if they ever want to talk about it.

و اینکه اگر دلش خواست که درباره‌اش صحبت کند، گوش خواهی کرد.

They may not want to talk,

شاید نخواهند که صحبت کنند،

but it's nice to connect with someone living each day with those lasting images.

اما ارتباط داشتن با کسی که هر روز با چنین تصاویر ماندگاری زندگی می‌کند جالب است.

I know this sounds unbelievable, but I've never been asked that question.

می‌دانم که باورکردنی به نظر نمی‌رسد، اما تا حالا کسی این را از من نپرسیده.

Amy's essay caused me to experience grief in a public way.

اما مقاله اِیمی باعث شد تا سوگواری را به شکل جمعی تجربه کنم.

Many of the readers who reached out to me wrote beautiful words of reflection.

خیلی از خوانندگانی که مکاتبه کردند در پاسخ جملات زیبایی را برایم نوشتند.

The scope of Amy's impact was deeper and richer

وسعت اثر اِیمی عمیقتر و غنی‌تر

than even us and her family knew.

حتی از ما وآنچه خانواده‌ش می‌دانست بوده است.

Some of the responses I received helped me with the intense grieving process

برخی از پاسخ‌هایی که گرفتم به من در فرآیند سخت سوگواری کمک کرد

because of their humor,

به خاطر شوخ طبعیشان،

like this email I received from a woman reader

مثل این ایمیل که از یک خواننده زن دریافت کردم

who read the article, declaring,

که مقاله را خوانده بود، و عنوان می‌کرد که،

"I will marry you when you are ready --

«وقتی که آماده باشی با تو ازدواج می‌کنم --

(Laughter)

(خنده حضار)

"provided you permanently stop drinking.

به شرطی که از این به بعد نوشیدن الکل را کنار بگذاری.

No other conditions.

و شرط دیگری ندارم.

I promise to outlive you.

قول می‌دهم که عمرم از تو بیشتر باشد.

Thank you very much."

خیلی از تو متشکرم.»

Now, I do like a good tequila, but that really is not my issue.

من یک تکیلای خوب را دوست دارم، اما این واقعا مشکل من نیست.

Yet how could I say no to that proposal?

اما خوب من چطور چنین پیشنهادی را رد کنم؟

(Laughter)

(خنده حضار)

I laughed through the tears when I read this note from a family friend:

وقتی که این یادداشت را از یکی از دوستان خانوادگی شنیدم، از خنده اشکم درآمد:

"I remember Shabbat dinners at your home

«شام شَبات در خانه شما یادم می‌آید

and Amy teaching me how to make cornbread croutons.

که اِیمی طرز درست کردن نان کروتن ذرتی را به من یاد می‌داد.

Only Amy could find creativity in croutons."

فقط اِیمی بود که در کروتن هم خلاقیت پیدا می‌کرد.»

(Laughter)

(خنده حضار)

On July 27, just a few months after Amy's death,

۲۷ جولای، چند ماه پس از درگذشت اِیمی،

my dad died of complications

پدرم بدلیل مشکلات ناشی از

related to a decades-long battle with Parkinson's disease.

سالها مبارزه با بیماری پارکینسون درگذشت.

I had to wonder: How much can the human condition handle?

حیرت آور است: توانایی انسان در تحمل مشکلات چقدر است؟

What makes us capable of dealing with this intense loss

چه چیزی به ما توانایی مقابله با این فقدان‌های عظیم را می‌دهد

and yet carry on?

در حالی که همچنان ادامه می‌دهیم؟

Was this a test?

آیا یک آزمایش است؟

Why my family and my amazing children?

چرا برای خانواده و بچه‌های خوب من؟

Looking for answers, I regret to say, is a lifelong mission,

متاسفم که بگویم، پاسخ به این سوال، خود یک ماموریت مادام العمر است،

but the key to my being able to persevere

اما کلید پشتکارمن

is Amy's expressed and very public edict

دستور مشخص و عمومی اِیمی

that I must go on.

به این بود که باید ادامه دهم.

Throughout this year, I have done just that.

تمام امسال، تنها این کار را می‌کردم.

I have attempted to step out and seek the joy and the beauty

تلاش کرده‌ام تا آرام شوم و بدنبال شادی و زیبایی‌هایی روم

that I know this life is capable of providing.

که در این جهان می‌توان به آن رسید.

But here's the reality:

اما واقعیت این است:

those family gatherings,

آن جمع‌های خانوادگی،

attending weddings and events honoring Amy,

رفتن به عروسی‌ها مراسم یادبود اِیمی،

as loving as they are,

هر چقدر هم که دوست داشتنی باشند،

have all been very difficult to endure.

تحمل‌شان خیلی سخت بوده است.

People say I'm amazing.

مردم از من تعجب می‌کنند.

"How do you handle yourself that way during those times?"

«چطور خودت را در این مواقع این طور کنترل می‌کنی؟»

They say, "You do it with such grace."

می‌گویند،« زیبا انجامش می‌دهی.»

Well, guess what?

خوب، راستش را بخواهی؟

I really am sad a lot of the time.

واقعا بیشتر اوقات افسرده‌ام.

I often feel like I'm kind of a mess,

اغلب حس می‌کنم که حالم خراب است،

and I know these feelings apply to other surviving spouses,

و می‌دانم که این وضعیت دیگر کسانی است که همسر،

children, parents

فرزند، پدر و مادر

and other family members.

و یا عضوی از خانواده از دست داده‌اند.

In Japanese Zen, there is a term "Shoji,"

در ذِن ژاپنی، عبارتی به نام «شوجی» وجود دارد،

which translates as "birth death."

که ترجمه آن « تولد مرگ» است.

There is no separation between life and death

فاصله‌ای میان مرگ و زندگی وجود ندارد

other than a thin line that connects the two.

غیر از خطی نازک که آن دو را به هم متصل می‌کند.

Birth, or the joyous, wonderful, vital parts of life,

تولد، یا قسمت شادی‌بخش، فوق‌العاده، و حیاتی زندگی،

and death, those things we want to get rid of,

و مرگ، آن چیز‌هایی که می‌خواهیم از دستشان خلاص شویم

are said to be faced equally.

می‌گویند که برای همه یکسان پیش می‌آید.

In this new life that I find myself in,

این زندگی جدید که خودم را در آن می‌بینم،

I am doing my best to embrace this concept as I move forward with grieving.

تمامی تلاشم را می‌کنم تا همچنان که سوگواری می‌کنم قبولش کنم.

In the early months following Amy's death, though,

گرچه در ماه‌های اول پس از درگذشت اِیمی،

I was sure that the feeling of despair would be ever-present,

مطمئن بودم که این حس نومیدی همیشگی خواهد بود،

that it would be all-consuming.

که همه چیز را خواهد بَلعید.

Soon I was fortunate to receive some promising advice.

اما زود شانس آوردم که نصیحت امیدوارکننده‌ای به من شد.

Many members of the losing-a-spouse club

خیلی از اعضای باشگاه همسر از دست داده‌گان

reached out to me.

پیشم آمدند.

One friend in particular who had also lost her life partner kept repeating,

خصوصا دوستی که او هم شریک زندگی‌اش را از دست داده بود همیشه تکرار می‌کرد،

"Jason, you will find joy."

«جیسون، تو شادی را پیدا خواهی کرد.»

I didn't even know what she was talking about.

حتی نمی‌دانستم که از چه صحبت می‌کند.

How was that possible?

چطور ممکن بود؟

But because Amy gave me very public permission

اما اِیمی به من در جمع اجازه داد

to also find happiness,

تا شادی را هم پیدا کنم،

I now have experienced joy from time to time.

حالا گاه گاهی شادی را حس می‌کنم.

There it was, dancing the night away at an LCD Soundsystem concert,

همانجا بود، در کنسرت ال سی دی ساند سیستم که تمام شب را رقصیدیم،

traveling with my brother and best friend or with a college buddy on a boys' trip

در سفری که با برادرم و بهترین دوستم داشتم یا دوست دانشگاهی‌ام درمسافرتی مردانه

to meet a group of great guys I never met before.

برای دیدن آدمهای خوبی که قبلا ندیده بودم.

From observing that my deck had sun beating down on it on a cold day,

از دیدن این که آفتاب در این روز سرد عرشه‌ قایقم را گرم کرده،

stepping out in it, laying there,

اینکه بیرون بیایی، و همانجا لم بدهی،

the warmth consuming my body.

گرمایش وجودم را درخود گرفت.

The joy comes from my three stunning children.

این شادی به خاطر سه فرزند خوبم است.

There was my son Justin,

پسرم جاستین،

texting me a picture of himself with an older gentleman

عکسی از خودش و آقایی بزرگتر برایم پیامک می‌کند

with a massive, strong forearm and the caption, "I just met Popeye,"

که بازو‌هایی خیلی بزرگ داشت و رویش نوشته، «الان پاپ آی را دیدم»

with a huge grin on his face.

و خنده‌ای به پهنای صورتش.

(Laughter)

(خنده حضار)

There was his brother Miles, walking to the train

این برادرش مایلز بود، که وقتی با قطار

for his first day of work after graduating college,

بعد از فارغ التحصیل شدن برای روز اول سر کار می‌رفت.

who stopped and looked back at me and asked,

ایستاد و به من نگاه کرد و پرسید،

"What am I forgetting?"

«چیزی یادم رفته؟»

I assured him right away, "You are 100 percent ready. You got this."

همانجا مطمئنش کردم، « تو ۱۰۰ درصد آماده‌ای. می‌توانی.»

And my daughter Paris,

و دخترم پاریس،

walking together through Battersea Park in London,

وقتی با هم در پارک بترسی لندن قدم می‌زدیم،

the leaves piled high,

برگ‌ها خیلی روی هم جمع شده بودند،

the sun glistening in the early morning on our way to yoga.

خورشید صبحگاه در راه رفتن به تمرین یوگا می‌درخشید.

I would add that beauty is also there to discover,

اضافه می‌کنم که آن زیبایی آنجا بود تا پیدا شود،

and I mean beauty of the wabi-sabi variety

و منظورم زیبایی از نوع وابی-سابی است

but beauty nonetheless.

که باز هم زیبایی است.

On the one hand, when I see something in this category, I want to say,

از یک سو، وقتی چیزی را در این گروه می‌بینم، می‌خواهم بگویم،

"Amy, did you see that? Did you hear that?

«اِیمی، آن را دیدی؟ آن را شنیدی؟

It's too beautiful for you not to share with me."

آنقدر زیباست، که حتما باید با من شریک شوی.»

On the other hand,

از سوی دیگر،

I now experience these moments

این لحظه‌ها را تجربه می‌کنم

in an entirely new way.

به شکلی کاملا تازه.

There was the beauty I found in music,

این زیبایی بود که در موسیقی پیدا کردم،

like the moment in the newest Manchester Orchestra album,

مثل لحظه‌هایی در جدید‌ترین آلبوم ارکستر منچستر،

when the song "The Alien"

وقتی که آهنگ «آن بیگانه»

seamlessly transitions into "The Sunshine,"

به آهستگی به «آفتاب» تغییر می‌کند،

or the haunting beauty of Luke Sital-Singh's "Killing Me,"

یا زیبایی فراموش نشدنی لوک سیتال-سینگ در «مرا بکُش.»

whose chorus reads,

وقنی که گروه کر می‌خوانند،

"And it's killing me that you're not here with me.

«و می‌میرم از اینکه اینجا با من نیستی.

I'm living happily, but I'm feeling guilty."

شادمانه زندگی می‌کنم با حسی از گناه.»

There is beauty in the simple moments that life has to offer,

در لحظاتی ساده زیبایی موجود است که زندگی برایمان آفریده.

a way of seeing that world that was so much a part of Amy's DNA,

یک راه دیدن آن دنیا که مقدار زیادی از آن بخشی از ژن اِیمی بود،

like on my morning commute,

مثل رفتن به سر کار هر صبح،

looking at the sun reflecting off of Lake Michigan,

نگاه به انعکاس آفتاب در دریاچه میشیگان،

or stopping and truly seeing how the light shines

یا توقف و واقعا دیدن اینکه نور چطور

at different times of the day

در ساعت‌های مختف روز

in the house we built together;

در خانه‌ای که با هم ساخته بودیم می‌درخشد؛

even after a Chicago storm, noticing the fresh buildup of snow

حتی بعد از طوفانی در شیکاگو، توجه به برف تازه

throughout the neighborhood;

که در محله روی زمین جمع شده؛

or peeking into my daughter's room

یا زیر چشمی نگاه کردن به اتاق دخترم

as she's practicing the bass guitar.

وقتی که گیتار باس تمرین می‌کند.

Listen, I want to make it clear that I'm a very fortunate person.

ببین، می‌خواهم واضح بگویم که آدم خیلی خوشبختی هستم.

I have the most amazing family that loves and supports me.

من بهترین خانواده‌ای را دارم که دوستم دارند و حمایتم می‌کنند.

I have the resources for personal growth during my time of grief.

من منابعی برای رشد شخصی در مدت سوگواری دارم.

But whether it's a divorce,

اما اگر این طلاق است،

losing a job you worked so hard at

از دست دادن شغلی که خیلی برایش زحمت کشیدی،

or having a family member die suddenly

یا مرگ یکباره عضوی از خانواده

or of a slow-moving and painful death,

یا مرگی آرام و زجر‌آور،

I would like to offer you

دوست دارم که تقدیمتان کنم

what I was given:

چیزی که به من تقدیم شد:

a blank of sheet of paper.

یک برگ کاغذ سفید.

What will you do with your intentional empty space,

با خلاء درونیت چه خواهی کرد؟

with your fresh start?

با شروع دوباره‌ات؟

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)