Governments don't understand cyber warfare. We need hackers | Rodrigo Bijou

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Rawee Ma

In 2008, Burhan Hassan, age 17,

ในปีค.ศ. 2008 เบอร์ฮาน ฮัสซัน อายุ 17 ปี

boarded a flight from Minneapolis

ขึ้นเครื่องบิน จากมินนีแอโพลิส

to the Horn of Africa.

ไปที่จงอยแอฟริกา

And while Burhan was the youngest recruit,

ขณะที่เบอร์ฮาน เป็นเด็กใหม่อายุน้อยที่สุด

he was not alone.

เขาไม่ได้ไปเพียงคนเดียว

Al-Shabaab managed to recruit over two dozen young men

อัล-ชาบาบ ระดมเด็กหนุ่ม ได้กว่าสองโหล

in their late teens and early 20s

อายุระหว่างเกือบยี่สิบปี ถึงต้น ๆ ยี่สิบ

with a heavy presence on social media platforms like Facebook.

ที่โชกโชนในสังคมออนไลน์ เช่น เฟสบุค

With the Internet and other technologies,

ด้วยอินเตอร์เน็ตและเทคโนโลยี่อื่น ๆ

they've changed our everyday lives,

พวกเขาได้เปลี่ยนชีวิตประจำวันของเราไป

but they've also changed recruitment, radicalization

แต่ก็ยังได้เปลี่ยนไปด้วย เรื่องการระดมคน ความคิดอ่านที่หัวรุนแรง

and the front lines of conflict today.

และในเรื่องแนวหน้า ของการสู้รบในปัจจุบัน

What about the links connecting Twitter,

แล้วในเรื่อง การเชื่อมต่อกับทวิตเตอร์

Google and protesters fighting for democracy?

กูเกิลและผู้ประท้วง ที่ต่อสู้ เพื่อประชาธิปไตยเล่า

These numbers represent Google's public DNS servers,

ตัวเลขนี้คือ ดีเอ็นเอสเชิร์พเวอร์สาธารณะ ของกูเกิล

effectively the only digital border crossing

ด่านเขตแดนดิจิตอลเพียงด่านเดียว ที่ใช้อย่างได้ผล

protesters had and could use

ที่ผู้ประท้วงมี และได้ใช้

to communicate with each other, to reach the outside world

สื่อสารถึงกันและกัน และไปถึงโลกภายนอกได้

and to spread viral awareness

และเพื่อกระจายให้รู้กันไปทั่ว

of what was happening in their own country.

ถึงสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ในประเทศของพวกเขา

Today, conflict is essentially borderless.

ปัจจุบัน การสู้รบนั้น โดยปกติไม่มีขอบเขต

If there are bounds to conflict today,

ถ้ามีขอบเขตของการต่อสู้ ในทุกวันนี้

they're bound by digital, not physical geography.

มันก็ต้องเป็นเชิงดิจิตอล ไม่ใช่เชิงภูมิศาสตร์

And under all this is a vacuum of power

และภายใต้ทั้งหมดนี้ คือ สูญญากาศของอำนาจ

where non-state actors, individuals and private organizations

ที่ผู้อยู่นอกเวที ปัจเจกชน และองค์การเอกชน

have the advantage over slow, outdated military and intelligence agencies.

ได้เปรียบกว่าหน่วยทหาร หน่วยข่าวกรอง ที่เชื่องช้า, ล้าสมัย

And this is because, in the digital age of conflict,

และนี่ก็เพราะ ในความขัดแย้งยุคดิจิตอลนั้น

there exists a feedback loop

มีวงจรสะท้อนกลับอยู่

where new technologies, platforms like the ones I mentioned,

ซึ่งเทคโนโลยี่ใหม่ ๆ นโยบายต่าง ๆ ที่ผมได้พูดไปแล้วนั้น

and more disruptive ones,

และที่ยุ่งเหยิงยิ่งกว่านั้น

can be adapted, learned, and deployed by individuals and organizations

บุคคล และองค์กร สามารถนำไปปรับ เรียนรู้ และเอาไปใช้ได้

faster than governments can react.

รวดเร็วกว่าที่รัฐบาล สามารถตอบสนอง

To understand the pace of our own government thinking on this,

เพื่อเข้าใจอัตราความคิดของรัฐ ในเรื่องนี้

I like to turn to something aptly named

อยากให้ไปดู สิ่งที่ตั้งชื่อได้อย่างเหมาะสม

the Worldwide Threat Assessment,

การประเมินการข่มขู่คุกคามทั่วโลก

where every year the Director of National Intelligence in the US

ซึ่งทุกปี ผู้อำนวยการข่าวกรองของอเมริกา

looks at the global threat landscape,

จะดูภูมิทัศน์การขู่คุกคามของโลก และ

and he says, "These are the threats, these are the details,

บอกว่า "พวกนี้เป็นการขู่คุกคาม พวกนี้เป็นรายละเอียด

and this is how we rank them."

และนี่เป็นวิธีที่เราจัดอันดับสิ่งเหล่านี้"

In 2007, there was absolutely no mention of cyber security.

ในปีค.ศ.2007 ไม่มีการพูด ถึงความปลอดภัยทางไซเบอร์เลย

It took until 2011, when it came at the end,

มานานจนถึงปีค.ศ.2011 เมื่อมาถึงตอนปลายปี

where other things, like West African drug trafficking, took precedence.

เมื่อสิ่งอื่น ๆ เช่น การค้ายาเสพติด ในอาฟริกาตะวันตก เริ่มมีความสำคัญ

In 2012, it crept up, still behind things like terrorism and proliferation.

ปีค.ศ. 2012 คืบขึ้นมา แต่ยังตามหลังเรื่อง ของการก่อการร้าย และการขยายประชากร

In 2013, it became the top threat,

ปีค.ศ.2013 จึงกลายมาเป็น การคุกคามสูงสุด

in 2014 and for the foreseeable future.

ในปีค.ศ.2014 และในอนาคตที่มองเห็นได้

What things like that show us

สิ่งแบบนั้น แสดงให้เราเห็น คือ

is that there is a fundamental inability today

การขาดความสามารถพื้นฐานที่มีอยู่ ในวันนี้

on the part of governments to adapt and learn in digital conflict,

ในภาคส่วนของรัฐบาล ที่จะปรับตัว เรียนรู้ ในเรื่องการต่อสู้เชิงดิจิตอล

where conflict can be immaterial, borderless, often wholly untraceable.

เมื่อการต่อสู้ ไร้ตัวตน พรมแดน และบ่อยครั้งที่หาร่องรอยไม่ได้เลย

And conflict isn't just online to offline, as we see with terrorist radicalization,

การต่อสู้นั้น ไม่ใช่แค่ออน-ออฟไลน์ ตามที่เราเห็นความคิดรุนแรงของผู้ก่อการร้าย

but it goes the other way as well.

แต่ยังไปถึงวิธีอื่น อีกดัวย

We all know the horrible events that unfolded in Paris this year

เราทุกคนก็เห็นกัน เหตุการณ์น่ากลัวที่เผยให้เห็นในปารีส ปีนี้

with the Charlie Hebdo terrorist attacks.

การจู่โจมของผู้ก่อการร้ายที่ชาลี เฮ็บโด

What an individual hacker or a small group of anonymous individuals did

สิ่งที่แฮ็กเกอร์รายบุคคล หรือกลุ่มนิรนาม แต่ละคนทำ คือ

was enter those social media conversations that so many of us took part in.

เข้าไปคุยกันในสังคมออนไลน์ ที่พวกเรามากมายหลายคนเข้าไปร่วม

#JeSuisCharlie.

ที่#JeSuisCharlie

On Facebook, on Twitter, on Google,

บนเฟสบุค ทวิตเตอร์ กูเกิล

all sorts of places where millions of people, myself included,

ทุก ๆ แห่งที่คนหลายล้าน รวมทั้งผมด้วย

were talking about the events

ได้คุยกันเกี่ยวกับเหตุการณ์ครั้งนั้น

and saw images like this,

และได้เห็นภาพที่เจ็บปวดแบบนี้

the emotional, poignant image of a baby with "Je suis Charlie" on its wrist.

ภาพสะเทือนใจของทารก ที่มีป้าย "Je suis Charlie" ที่ข้อมือ

And this turned into a weapon.

และนี่กลายมาเป็น อาวุธ

What the hackers did was weaponize this image,

สิ่งที่แฮ็กเกอร์ทำคือ ทำให้ภาพเป็นอาวุธ

where unsuspecting victims,

ที่ซึ่งเหยื่อวางใจ ไม่สงสัยอะไร

like all of us in those conversations,

เช่น พวกเราทั้งหลาย ในการสนทนาเหล่านั้น

saw this image, downloaded it

ได้เห็นภาพนี้ และก็ดาวน์โหลดมันเข้ามา

but it was embedded with malware.

แต่มันมีมัลแวร์ฝังตัวอยู่ในนั้น

And so when you downloaded this image,

และเมื่อดาวน์โหลดภาพเข้ามา

it hacked your system.

มันจึงเข้าไปแฮ็คส์ ระบบคอมพิวเตอร์ของคุณ

It took six days to deploy a global malware campaign.

ใช้เวลาหกวัน ทำการแพร่หลาย การรณรงค์มัลแวร์ไปทั่วโลก

The divide between physical and digital domains today

ช่องว่างระหว่างขอบเขตทางกายภาพ กับดิจิตอล ในวันนี้

ceases to exist,

จึงใม่มีอีกแล้ว

where we have offline attacks like those in Paris

ที่เราถูกโจมตีออฟไลน์ อย่างเช่น ที่ปารีส

appropriated for online hacks.

ที่ทำไปพร้อมกับ การแฮ็กทางออนไลน์

And it goes the other way as well, with recruitment.

มันไปอีกแบบหนึ่ง เช่นกัน ในเรื่องของการระดมคน

We see online radicalization of teens,

เราเห็นวัยรุ่นหัวรุนแรงทางออนไลน์

who can then be deployed globally for offline terrorist attacks.

แล้วก็ถูกรวมพลให้ไปจู่โจมก่อการร้าย ไปทั่วโลก

With all of this, we see that there's a new 21st century battle brewing,

ทั้งหมดนี้ เราเห็นได้ว่า มีการสู้รบ แบบใหม่ศตวรรษ 21 คุกรุ่นอยู่

and governments don't necessarily take a part.

และรัฐไม่จำเป็น ต้องเข้าไปร่วมในการสู้รบด้วย

So in another case, Anonymous vs. Los Zetas.

อีกกรณีหนึ่งเป็น กลุ่มนิรนาม กับ ลอส ซีทัส

In early September 2011 in Mexico,

ตอนต้นๆเดือนกันยายน ปีค.ศ.2011 ในเม็กซิโก

Los Zetas, one of the most powerful drug cartels,

ลอส ซีทัส เป็นกลุ่มค้ายาเสพติด ที่มีอิทธิพลที่สุดกลุ่มหนึ่ง

hung two bloggers with a sign that said,

แขวนคอคนเขียนบล็อก 2 คนไปแล้ว และติดป้าย

"This is what will happen to all Internet busybodies."

"สิ่งนี้จะเกิดกับคนอินเตอร์เน็ตทุกคน ที่สอดรู้สอดเห็น"

A week later, they beheaded a young girl.

1 สัปดาห์ต่อมา พวกมันตัดหัวเด็กสาวคนหนึ่ง

They severed her head, put it on top of her computer

ตัดศีรษะเธอ วางไว้บนคอมพิวเตอร์ของเธอ

with a similar note.

พร้อมกับข้อความคล้าย ๆ กัน

And taking the digital counteroffensive

ในเรื่องการตอบโต้การโจมตีทางดิจิตอลนั้น

because governments couldn't even understand what was going on or act,

เพราะรัฐไม่เข้าใจเลย ว่ากำลังเกิดอะไร หรือจะทำอะไรดี

Anonymous, a group we might not associate as the most positive force in the world,

นิรนาม กลุ่มคนซึ่งอาจไม่ถือได้ว่า เป็นกองกำลังเชิงบวกที่ดีเยี่ยมในโลก

took action,

จึงเข้ามาปฏิบัติการ

not in cyber attacks, but threatening information to be free.

ไม่โจมตีออนไลน์ แต่ขู่ เพื่อการให้ข้อมูลนั้น ต้องเป็นอิสระ

On social media, they said,

ในสังคมออนไลน์ พวกเขาบอกว่า

"We will release information

"เราจะแฉข้อมูลออกมา

that ties prosecutors and governors to corrupt drug deals with the cartel."

ที่จะโยงใยไปถึง อัยการ ผู้ว่าการรัฐ ที่ทุจริตทำการค้ากับแก๊งค้ายาเสพติด"

And escalating that conflict,

และทำให้ข้อพิพาทบานปลายออกไปอีก

Los Zetas said, "We will kill 10 people for every bit of information you release."

ลอส ซีทัส บอกว่า"เราจะฆ่าคน 10 คน ต่อทุกชิ้นข่าว ที่ปล่อยออกมา"

And so it ended there because it would become too gruesome to continue.

จึงจบลงตรงนั้น เพราะสยดสยองเกินกว่าจะไปต่อ

But what was powerful about this

แต่ที่ทรงพลังในเรื่องนี้ คือ

was that anonymous individuals,

บุคคลนิรนามคนนั้น

not federal policia, not military, not politicians,

ไม่ใช่ตำรวจของรัฐ ไม่ใช่ทหาร ไม่ใช่นักการเมือง

could strike fear deep into the heart

ที่สามารถจุดประกายความกลัวที่ลึกซึ้ง ขึ้นในใจ

of one of the most powerful, violent organizations in the world.

ขององค์กรร้าย ที่มีอำนาจมากที่สุดในโลกได้

And so we live in an era

เราจึงอยู่ในยุค

that lacks the clarity of the past in conflict,

ที่ขาดความชัดเจนเรื่องของอดีต ในเรื่อง การต่อสู้

in who we're fighting, in the motivations behind attacks,

ในเรื่อง เรากำลังสู้อยู่กับใคร ในเรื่อง แรงจูงใจเบื้องหลังการทำร้าย

in the tools and techniques used,

ในเรื่องเครื่องมือและเทคนิค ที่ใช้

and how quickly they evolve.

และมันพัฒนาอย่างรวดเร็วได้อย่างไร

And the question still remains:

และคำถามที่ยังค้างคาใจอยู่ คือ

what can individuals, organizations and governments do?

ปัจเจกชน องค์กร รัฐบาล จะทำอะไรได้บ้าง?

For answers to these questions, it starts with individuals,

เพื่อตอบคำถามนี้ จะเริ่มต้นที่ระดับบุคคล

and I think peer-to-peer security is the answer.

ผมคิดว่า ระบบความปลอดภัย แบบเพียร์ทูเพียร์ คือคำตอบ

Those people in relationships that bought over teens online,

ผู้คนที่มีความสัมพันธ์กัน ที่ฟาดหัววัยรุ่นในออนไลน์

we can do that with peer-to-peer security.

เราจัดการได้ ด้วยระบบปลอดภัยเพียร์ทูเพียร์

Individuals have more power than ever before

ปัจเจกชนมีอำนาจ ยิ่งกว่าที่เคยมีมาก่อน

to affect national and international security.

ที่จะส่งผลต่อความปลอดภัยระดับชาติ และระหว่างประเทศ

And we can create those positive peer-to-peer relationships

และเราสามารถสร้างความสัมพันธ์ แบบเพียร์ทูเพียร์เชิงบวกได้

on and offline,

ทั้งออนไลน์ และออฟไลน์

we can support and educate the next generation of hackers, like myself,

เราสามารถสนับสนุน และให้ความรู้ แก่แฮ็กเกอร์รุ่นต่อไป อย่างเช่น ตัวผมเอง

instead of saying, "You can either be a criminal or join the NSA."

แทนการบอกว่า "เธอเป็นได้แค่อาชญากร หรือไม่ก็ไปร่วมกับพวก NSA"

That matters today.

นั่นเป็นเรื่องสำคัญ ในวันนี้

And it's not just individuals -- it's organizations, corporations even.

มันไม่ใช่แค่บุคคล-- แม้องค์กร บริษัท ก็เช่นกัน

They have an advantage to act across more borders,

พวกเขาได้เปรียบตรงที่ ปฏิบัติการข้ามเขตแดนได้มากกว่า

more effectively and more rapidly than governments can,

อย่างมีประสิทธิภาพกว่า รวดเร็วกว่า ที่รัฐบาลสามารถทำได้

and there's a set of real incentives there.

และมีสิ่งจูงใจจริง ๆ ที่ถูกจัดไว้ ตรงนั้น

It's profitable and valuable

มันทำกำไร และมีคุณค่า

to be seen as trustworthy in the digital age,

ซึ่งจะเห็นกันได้ว่า ไว้ใจได้ในยุคดิจิตอล

and will only be more so in future generations to come.

และจะเป็นยิ่งกว่านั้น ในรุ่นต่อ ๆ ไปในอนาคต

But we still can't ignore government,

แต่เราก็ยังคงมองข้ามรัฐบาลไปไม่ได้

because that's who we turn to for collective action

เพราะเป็นผู้ที่เราหันกลับไป เพื่อการทำงานร่วมกัน

to keep us safe and secure.

เพื่อทำให้เราปลอดภัยและมั่นคง

But we see where that's gotten us so far,

แต่เราก็เห็นว่า มันนำเราไปถึงไหนแล้ว จนถึงตอนนี้

where there's an inability to adapt and learn in digital conflict,

ถึงที่ซึ่งไม่สามารถปรับ และเรียนรู้ ในการต่อสู้ทางดิจิตอล

where at the highest levels of leadership,

ถึงที่ซึ่งอยู่ระดับสูงสุดของการเป็นผู้นำ

the Director of the CIA, Secretary of Defense,

ผู้อำนวยการ ซีไอเอ รมต.กลาโหม

they say, "Cyber Pearl Harbor will happen." "Cyber 9/11 is imminent."

บอกว่า "จะมีเพิลฮาเบอร์ไซเบอร์" "ไซเบอร์ 9/11ใกล้เข้ามาแล้ว"

But this only makes us more fearful, not more secure.

แต่สิ่งนี้ยิ่งทำให้เรากลัวมากขึ้น ไม่ใช่ทำให้เราปลอดภัยยิ่งขึ้น

By banning encryption in favor of mass surveillance and mass hacking,

โดยการห้ามเข้ารหัส แต่ไปสอดแนมมวลชน และแฮ็กมวลชน

sure, GCHQ and the NSA can spy on you.

แน่นอนครับ GCHQ และ NSA สามารถสอดแนมคุณได้

But that doesn't mean that they're the only ones that can.

แต่ไม่ได้หมายความว่า พวกเขาทำแบบนั้นได้พวกเดียว

Capabilities are cheap, even free.

ความสามารถที่จะทำนั้นราคาถูก แม้กระทั่งฟรี

Technical ability is rising around the world,

ความสามารถทางเทคนิคนั้น สูงขึ้น ไปทั่วทั้งโลก

and individuals and small groups have the advantage.

ปัจเจกชนและคนกลุ่มเล็กๆนั้น ได้เปรียบ

So today it might just be the NSA and GCHQ,

ดังนั้น ในวันนี้อาจจะมีแต่ NSA และ GCHQ

but who's to say that the Chinese can't find that backdoor?

แต่ใครเล่าจะบอกว่า จีนจะไม่สามารถ พบทางเข้าประตูหลังนั่นได้

Or in another generation, some kid in his basement in Estonia?

หรือคนอีกรุ่นหนึ่ง เด็กในห้องใต้ดิน ในเอสโทเนีย

And so I would say that it's not what governments can do,

ผมจึงอาจพูดได้ว่า มันไม่ใช่สิ่งที่รัฐบาลสามารถทำได้

it's that they can't.

เป็นสิ่งที่พวกเขาทำไม่ได้

Governments today need to give up power and control

รัฐบาลในวันนี้ จำเป็นต้องเลิกใช้อำนาจและการควบคุม

in order to help make us more secure.

เพื่อช่วยทำให้เรา รู้สึกปลอดภัยมั่นคงยิ่งขึ้น

Giving up mass surveillance and hacking and instead fixing those backdoors

เลิกการสอดแนมและแฮ็กมวลชน แล้วไปซ่อมประตูหลังเหล่านั้นแทน

means that, yeah, they can't spy on us,

หมายความว่า ใช่ครับ พวกเขาจะสอดแนมเราไม่ได้

but neither can the Chinese

แต่คนจีนก็ทำไม่ได้เช่นกัน

or that hacker in Estonia a generation from now.

หรือแฮ็กเกอร์ในเอสโทเนียรุ่นต่อไปคนนั้น

And government support for technologies like Tor and Bitcoin

และรัฐบาลสนับสนุนเทคโนโลยี่ เช่น ทอร์, บิทคอยน์

mean giving up control,

หมายถึง ล้มเลิกการควบคุม

but it means that developers, translators, anybody with an Internet connection,

แต่มันหมายถึงว่า นักพัฒนา นักแปล ใครก็ได้ที่เชื่อมต่ออินเตอร์เน็ต

in countries like Cuba, Iran and China, can sell their skills, their products,

ในประเทศ เช่น คิวบา อีหร่าน และจีน สามารถขายทักษะ ผลิตภัณฑ์ของพวกเขา

in the global marketplace,

ในตลาดโลกได้

but more importantly sell their ideas,

แต่ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น ขายความคิดของพวกเขา

show us what's happening in their own countries.

ทำให้เราเห็นว่า กำลังเกิดอะไรขึ้น ในประเทศของพวกเขา

And so it should be not fearful,

ดังนั้นจึงไม่ควรจะกลัว

it should be inspiring to the same governments

แต่ควรจะเป็นแรงดลใจให้รัฐบาลเดิมๆ

that fought for civil rights, free speech and democracy

ที่ต่อสู้เพื่อสิทธิพลเรือน เสรีภาพในการพูด และประชาธิปไตย

in the great wars of the last century,

ในสงครามยิ่งใหญ่ ของศตวรรษที่แล้ว

that today, for the first time in human history,

ที่ในวันนี้ เป็นครั้งแรก ในประวัติศาสตร์มนุษยชาติ

we have a technical opportunity

เรามีโอกาสทางเทคนิค

to make billions of people safer around the world

ที่จะทำให้คนหลายพันล้าน ปลอดภัยได้ทั่วโลก

that we've never had before in human history.

เป็นสิ่งที่เราไม่เคยมีมาก่อน ในประวัติศาสตร์มนุษยชาติ

It should be inspiring.

มันควรจะเป็นแรงบันดาลใจ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)