Governments don't understand cyber warfare. We need hackers | Rodrigo Bijou

Translator: Zahra Shakiba Reviewer: hassan qodusi

In 2008, Burhan Hassan, age 17,

در سال ۲۰۰۸ میلادی ، برهان حسن ۱۷ ساله

boarded a flight from Minneapolis

سوار هواپیمایی از مینیاپولیس

to the Horn of Africa.

به مقصد شاخ آفریقا شد.

And while Burhan was the youngest recruit,

و با اینکه برهان جوان‌ترین نیرو ‌بود

he was not alone.

فقط او نبود.

Al-Shabaab managed to recruit over two dozen young men

الشباب توانسته بود بیش از ۲۴ نفر را استخدام کند

in their late teens and early 20s

که در اواخر نوجوانی و اوایل بیست‌سالگی خود بودند

with a heavy presence on social media platforms like Facebook.

که حضور قابل توجهی در شبکه‌های اجتماعی مانند فیس‌بوک نیز داشتند.

With the Internet and other technologies,

اینترنت و سایر فناوری‌ها

they've changed our everyday lives,

زندگی روزمره‌ی ما را تغییر داده‌اند

but they've also changed recruitment, radicalization

اما آن‌ها روش‌های سربازگیری، افراط گرایی و

and the front lines of conflict today.

خطوط مقدم جنگ‌ها را هم تغییر داده‌اند.

What about the links connecting Twitter,

خطوط ارتباطی توییتر،

Google and protesters fighting for democracy?

گوگل و معترضان مبارزه‌کننده برای دموکراسی چطور؟

These numbers represent Google's public DNS servers,

این اعداد سرورهای عمومی ‌DNS گوگل را نشان می‌دهند

effectively the only digital border crossing

که تنها راه دیجیتالی عبور از مرزی بود

protesters had and could use

که معترضان داشتند و می‌توانستند برای

to communicate with each other, to reach the outside world

ارتباط با‌ یکدیگر و دسترسی به جهان بیرون

and to spread viral awareness

و اطلاع‌رسانی گسترده در مورد آنچه

of what was happening in their own country.

داخل کشورشان اتفاق می‌افتاد، استفاده کنند.

Today, conflict is essentially borderless.

امروزه جنگ اساساً بدون مرز است.

If there are bounds to conflict today,

اگر امروز حد و مرزی هم برای جنگ‌ها باشد

they're bound by digital, not physical geography.

دیجیتالی است نه جغرافیایی.

And under all this is a vacuum of power

و زیرهمه‌ی این‌ها خلع قدرتی هست

where non-state actors, individuals and private organizations

که در آن بازیگران غیردولتی، افراد و سازمان‌های خصوصی

have the advantage over slow, outdated military and intelligence agencies.

نسبت به سازمان‌های نظامی‌ و اطلاعاتیِ کُند و قدیمی‌ برتری دارند.

And this is because, in the digital age of conflict,

دلیلش هم این است که در عصر جنگ دیجیتال

there exists a feedback loop

یک حلقه بازخوردی وجود دارد

where new technologies, platforms like the ones I mentioned,

که در آن فناوری‌های جدید، مثل رسانه‌هایی که ذکر کردم

and more disruptive ones,

و انواع بدتر دیگر می‌توانند

can be adapted, learned, and deployed by individuals and organizations

توسط افراد و سازمان‌ها فراگرفته شده و گسترش پیدا کنند

faster than governments can react.

سریع‌تر از آنکه دولت‌ها بتوانند واکنش نشان دهند.

To understand the pace of our own government thinking on this,

برای نشان دادن سرعت فکر کردن دولت ما به این مسئله

I like to turn to something aptly named

می‌خواهم به چیزی اشاره کنم که به طور

the Worldwide Threat Assessment,

زیرکانه‌ای ارزیابی تهدید جهانی نامیده شده

where every year the Director of National Intelligence in the US

که هر ساله مدیر اطلاعات داخلی امریکا

looks at the global threat landscape,

به چشم‌انداز تهدید جهانی نگاه می‌کند

and he says, "These are the threats, these are the details,

و می‌گوید، "این‌ها تهدیدات هستند، این‌ها جزئیات هستند،

and this is how we rank them."

و ما اینگونه آن‌ها را طبقه‌بندی می‌کنیم."

In 2007, there was absolutely no mention of cyber security.

در سال 2007 میلادی ، هیچگونه اشاره‌ای به امنیت سایبری نشده بود.

It took until 2011, when it came at the end,

تا سال ۲۰۱۱، که در انتهای لیست قرار گرفت

where other things, like West African drug trafficking, took precedence.

و چیزهای دیگری مثل قاچاق مواد مخدر از غرب آفریقا اولویت پیدا کردند.

In 2012, it crept up, still behind things like terrorism and proliferation.

در سال ۲۰۱۲ همچنان از چیزهایی مثل تروریسم و گسترش تولید اتمی ‌عقب بود.

In 2013, it became the top threat,

در سال ۲۰۱۳ به تهدید اصلی تبدیل شد

in 2014 and for the foreseeable future.

و در سال ۲۰۱۴ و تا آینده دور چنین خواهد بود.

What things like that show us

چنین مسائلی به ما نشان می‌دهند که

is that there is a fundamental inability today

امروزه‌ یک ضعف بنیادی در دولت‌ها

on the part of governments to adapt and learn in digital conflict,

برای سازگاری و فراگیری در جنگ دیجیتالی وجود دارد

where conflict can be immaterial, borderless, often wholly untraceable.

که در آن جنگ غیرمادی، بی‌مرز و اغلب کاملاً غیر قابل ردیابی است.

And conflict isn't just online to offline, as we see with terrorist radicalization,

و جنگ فقط اینترنتی و غیر اینترنتی آنگونه که در بنیادگرایی تروریستی می‌بینیم نیست،

but it goes the other way as well.

بلکه نوع دیگری هم دارد.

We all know the horrible events that unfolded in Paris this year

ما همه از وقایع هولناک امسال در پاریس

with the Charlie Hebdo terrorist attacks.

با حملات تروریستی شارلی هبدو مطلع هستیم.

What an individual hacker or a small group of anonymous individuals did

کاری که هکر‌ یا گروه کوچکی از افراد ناشناس انجام دادند،

was enter those social media conversations that so many of us took part in.

ورود به مکالمات شبکه‌های اجتماعی بود که همه ما در آن‌ها شرکت کردیم.

#JeSuisCharlie.

JeSuisCharlie#

On Facebook, on Twitter, on Google,

در فیس‌بوک، توییتر، گوگل

all sorts of places where millions of people, myself included,

و جاهای دیگر که میلیون‌ها نفر، از جمله خود من

were talking about the events

در مورد این اتفاقات صحبت می‌کردیم

and saw images like this,

و عکس‌هایی مثل این را می‌دیدیم

the emotional, poignant image of a baby with "Je suis Charlie" on its wrist.

تصویرعاطفی و دردناک کودکی که روی مچش نوشته بود Je suis Charlie.

And this turned into a weapon.

و این تبدیل به‌یک سلاح شد.

What the hackers did was weaponize this image,

کاری که هکرها کردند تبدیل این عکس به سلاح بود

where unsuspecting victims,

که قربانیان ساده لوح

like all of us in those conversations,

مثل همه‌ی ما در آن مکالمه‌ها

saw this image, downloaded it

این عکس را می‌دیدیم و دانلود می‌کردیم

but it was embedded with malware.

اما در این عکس بدافزار جاسازی شده بود.

And so when you downloaded this image,

وقتی شما این عکس را دانلود می‌کردید

it hacked your system.

سیستم شما را هک می‌کرد.

It took six days to deploy a global malware campaign.

۶ روز تا تشکیل‌ یک کمپین جهانی بدافزارطول کشید.

The divide between physical and digital domains today

امروزه مرز بین حوزه‌های دیجیتالی و واقعی

ceases to exist,

از بین رفته است

where we have offline attacks like those in Paris

و ما شاهد حملات غیراینترنتی مانند حمله‌ی پاریس هستیم

appropriated for online hacks.

که به هک‌های اینترنتی اختصاص دارند.

And it goes the other way as well, with recruitment.

و این را می‌شود به سرباز‌گیری هم تعمیم داد.

We see online radicalization of teens,

ما افراط گرایی آنلاین نوجوانان را شاهدیم

who can then be deployed globally for offline terrorist attacks.

که می‌توانند برای حملات تروریستی مستقیم به کار گرفته شوند.

With all of this, we see that there's a new 21st century battle brewing,

با این همه، می‌بینیم که‌ یک نبرد جدید در قرن 21 در حال شکل‌گیری است

and governments don't necessarily take a part.

و دولت‌ها لزوماً سهمی‌ از آن ندارند.

So in another case, Anonymous vs. Los Zetas.

در مورد دیگری، "ناشناس" در برابر "لس زتاس" بود.

In early September 2011 in Mexico,

در اوایل سپتامبر ۲۰۱۱ در مکزیک

Los Zetas, one of the most powerful drug cartels,

لس‌زتاس،‌ یکی از قدرتمندترین کارتل‌های مواد مخدر

hung two bloggers with a sign that said,

دو وبلاگ‌نویس را دار زدند، با نوشته‌ای به مضمون:

"This is what will happen to all Internet busybodies."

"این بلایی است که به سر تمام فضول‌های اینترنتی خواهد آمد."

A week later, they beheaded a young girl.

یک هفته بعد دختر جوانی را سر بریدند.

They severed her head, put it on top of her computer

سرش را قطع کرده بودند و روی کامپیوترش گذاشته بودند،

with a similar note.

با نوشته‌ای مشابه.

And taking the digital counteroffensive

و چون دولت‌ها حتی نمی‌توانستند بفهمند چه اتفاقی دارد می‌افتد

because governments couldn't even understand what was going on or act,

یا واکنش نشان دهند، "ناشناس"، گروهی که ممکن است

Anonymous, a group we might not associate as the most positive force in the world,

مطمئن‌ترین قدرت جهان نباشد، طی پدافندی دیجیتالی

took action,

دست به عمل زد؛

not in cyber attacks, but threatening information to be free.

آن هم نه توسط حملات سایبری بلکه با تهدید به ارائه‌ی رایگان اطلاعات.

On social media, they said,

آن‌ها در شبکه‌های اجتماعی گفتند

"We will release information

" ما اطلاعاتی را منتشر خواهیم کرد

that ties prosecutors and governors to corrupt drug deals with the cartel."

که دادستانی و فرمانداری را به تبادل رشوه‌ی مواد مخدر با کارتل ربط می‌دهند."

And escalating that conflict,

و وقتی جنگ شدت گرفت که،

Los Zetas said, "We will kill 10 people for every bit of information you release."

لس زتاس گفت "به ازای انتشار هر بیت اطلاعات، ۱۰ نفر را می‌کشیم."

And so it ended there because it would become too gruesome to continue.

و این بحث همان جا تمام شد چون ادامه دادنش بیش از حد وحشتناک می‌شد.

But what was powerful about this

اما موضوع قابل توجه در این باره

was that anonymous individuals,

این بود که این افراد ناشناس بودند

not federal policia, not military, not politicians,

که توانستند در دل‌ یکی از قدرتمندترین و

could strike fear deep into the heart

خشن‌ترین سازمان‌های جهان وحشت بیاندازند،

of one of the most powerful, violent organizations in the world.

و نه پلیس فدرال، یا ارتش‌ یا سیاست‌مداران.

And so we live in an era

و ما در عصری زندگی می‌کنیم

that lacks the clarity of the past in conflict,

که فاقد وضوح گذشته در جنگ است،

in who we're fighting, in the motivations behind attacks,

در اینکه ما با چه کسی می‌جنگیم، در انگیزه حمله‌ها،

in the tools and techniques used,

در ابزار و شیوه‌های استفاده شده،

and how quickly they evolve.

و سرعت تغییر آن‌ها است.

And the question still remains:

و سوالی که هنوز پا برجاست:

what can individuals, organizations and governments do?

افراد، سازمان‌ها و دولت‌ها چه می‌توانند بکنند؟

For answers to these questions, it starts with individuals,

پاسخ به این سوال‌ها، با افراد شروع می‌شود،

and I think peer-to-peer security is the answer.

و من فکر می‌کنم پاسخ امنیت همتا به همتا است.

Those people in relationships that bought over teens online,

آن اشخاص در ارتباط که نوجوانان را اینترنتی با رشوه خریدند،

we can do that with peer-to-peer security.

ما می‌توانیم با امنیت همتا به همتا انجام دهیم

Individuals have more power than ever before

افراد بیش از هر زمانی قدرت دارند

to affect national and international security.

تا روی امنیت ملی و جهانی تأثیر بگذارند.

And we can create those positive peer-to-peer relationships

و ما می‌توانیم روابط مثبت همتا به همتا را به‌صورت اینترنتی و

on and offline,

غیر اینترنتی ایجاد کنیم،

we can support and educate the next generation of hackers, like myself,

ما می‌توانیم نسل بعدی هکرها، مثل من را حمایت کنیم و آموزش دهیم، بجای

instead of saying, "You can either be a criminal or join the NSA."

اینکه بگوییم "شما می‌توانید‌ یا خلافکار شوید‌ یا به آژانس امنیت ملی بپیوندید"

That matters today.

این مسئله امروزه مهم است.

And it's not just individuals -- it's organizations, corporations even.

و فقط افراد نیستند، بلکه سازمان‌ها و حتی شرکت‌ها هم هستند.

They have an advantage to act across more borders,

آن‌ها این امتیاز را دارند که فرای مرزهای بیشتری،

more effectively and more rapidly than governments can,

موثرتر و سریع‌تر از دولت‌ها عمل کنند،

and there's a set of real incentives there.

و مجموعه‌ای از مشوق‌های واقعی آنجا هستند.

It's profitable and valuable

اینکه در عصر دیجیتال،

to be seen as trustworthy in the digital age,

قابل اعتماد شناخته شوی سودآور و باارزش است،

and will only be more so in future generations to come.

و در نسل‌های آینده بیشتر هم خواهد بود.

But we still can't ignore government,

اما بازهم نمی‌توانیم دولت را نادیده

because that's who we turn to for collective action

بگیریم، چون ما برای اقدام جمعی به آن روی می‌آوریم

to keep us safe and secure.

تا ما را ایمن نگه دارد.

But we see where that's gotten us so far,

اما می‌بینیم که تاکنون ما را به کجا کشانده

where there's an inability to adapt and learn in digital conflict,

که توانایی تطبیق و‌ یادگیری در جنگ دیجیتال وجود ندارد،

where at the highest levels of leadership,

که در بالاترین سطوح مدیریت،

the Director of the CIA, Secretary of Defense,

مدیر سازمان سیا، وزیر دفاع،

they say, "Cyber Pearl Harbor will happen." "Cyber 9/11 is imminent."

می‌گویند "پرل‌هاربر مجازی اتفاق می‌افتد." "یازده سپتامبر مجازی قریب‌الوقوع است."

اما این فقط ما را بیشتر وحشت زده می‌کنند، نه ایمن‌تر.

But this only makes us more fearful, not more secure.

By banning encryption in favor of mass surveillance and mass hacking,

با ممنوعیت رمزگذاری به نفع نظارت جمعی و هک گروهی، قطعاً ستاد ارتباطات

sure, GCHQ and the NSA can spy on you.

دولت و آژانس امنیت ملی می‌توانند جاسوسی شما را بکنند.

But that doesn't mean that they're the only ones that can.

اما این به این معنا نیست که فقط آن‌ها می‌توانند.

Capabilities are cheap, even free.

قابلیت‌ها ارزان ‌یا حتی رایگان هستند.

Technical ability is rising around the world,

توانایی فنی در سطح جهان رو به رشد است،

and individuals and small groups have the advantage.

و افراد و گروه‌های کوچک از این سود می‌برند.

So today it might just be the NSA and GCHQ,

پس شاید امروز فقط ستاد ارتباطات دولت و آژانس امنیت ملی باشند،

but who's to say that the Chinese can't find that backdoor?

اما چه کسی می‌گوید چینی‌ها نمی‌توانند این راه نفوذ را کشف کنند؟

Or in another generation, some kid in his basement in Estonia?

یا در نسلی دیگر‌ یک کودک در زیرزمین خانه‌اش در استونی؟

And so I would say that it's not what governments can do,

و من الان می‌گویم که مسئله این نیست که دولت‌ها چه می‌توانند بکنند،

it's that they can't.

بلکه این است که چه نمی‌توانند بکنند.

Governments today need to give up power and control

امروزه دولت‌ها باید از قدرت و کنترل دست بکشند

in order to help make us more secure.

تا به ما کمک کنند که ایمن‌تر شویم.

Giving up mass surveillance and hacking and instead fixing those backdoors

کنار گذاشتن نظارت همگانی و هک کردن و در مقابل ترمیم حفره‌های امنیتی،

means that, yeah, they can't spy on us,

به این معناست که نه آن‌ها نمی‌توانند جاسوسی ما را بکنند

but neither can the Chinese

و نه چینی‌ها و ‌یا

or that hacker in Estonia a generation from now.

آن هکر در کشور استونی، از نسل بعد.

And government support for technologies like Tor and Bitcoin

و حمایت دولت از فناوری‌هایی مانند تُر و بیت کوین

mean giving up control,

یعنی دست کشیدن از کنترل، اما

but it means that developers, translators, anybody with an Internet connection,

همچنین ‌یعنی توسعه دهندگان، مترجمان و هر کسی که به اینترنت دسترسی دارد

in countries like Cuba, Iran and China, can sell their skills, their products,

در کشور‌هایی مثل کوبا ،ایران و چین می‌توانند توانایی‌ها و تولیدات‌شان

in the global marketplace,

و مهم‌تر از همه ایده‌های‌شان

but more importantly sell their ideas,

را در بازار جهانی بفروشند،

show us what's happening in their own countries.

و به ما نشان دهند که در کشورشان چه می‌گذرد.

And so it should be not fearful,

و برای دولت‌هایی که برای

it should be inspiring to the same governments

حقوق بشر و آزادی بیان و دموکراسی در جنگ‌های

that fought for civil rights, free speech and democracy

بزرگ قرن گذشته جنگیده‌اند، این نباید ترسناک باشد

in the great wars of the last century,

بلکه باید الهام بخش باشد

that today, for the first time in human history,

که امروز، برای اولین بار در تاریخ بشر،

we have a technical opportunity

ما‌ یک فرصت عملی داریم

to make billions of people safer around the world

که میلیاردها انسان را در جای‌جای جهان ایمن‌تر کنیم

that we've never had before in human history.

فرصتی که هرگز در طول تاریخ بشر نداشته‌ایم.

It should be inspiring.

این موضوع باید الهام‌بخش باشد.

(Applause)

(تشویق)