What makes life worth living in the face of death | Lucy Kalanithi

A few days after my husband Paul was diagnosed with stage IV lung cancer,

สองสามวันหลังจากที่ พอล สามีของฉัน ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งปอดระยะที่สี่

we were lying in our bed at home,

เราเอนตัวลงนอนบนเตียงที่บ้านของเรา

and Paul said,

แล้วพอลก็พูดขึ้นว่า

"It's going to be OK."

"ทุกอย่างจะไม่เป็นไร"

And I remember answering back,

และฉันยังจำได้ดีที่ตัวเองตอบกลับไปว่า

"Yes.

"ค่ะ

We just don't know what OK means yet."

เราแค่ยังไม่รู้ความหมายของคำว่า ไม่เป็นไร ดีพอเท่านั้นเอง"

Paul and I had met as first-year medical students at Yale.

พอลกับฉัน ได้พบกันเมื่อครั้งยังเป็น นักศึกษาแพทย์ปีหนึ่งแห่งม.เยล (Yale)

He was smart and kind and super funny.

เขาทั้งฉลาด ใจดี และมีอารมณ์ขันมาก

He used to keep a gorilla suit in the trunk of his car,

เขาเคยเก็บชุดกอริลลา เอาไว้ในท้ายรถของเขา

and he'd say, "It's for emergencies only."

แล้วพูดว่า "เผื่อไว้ในยามฉุกเฉินเท่านั้นแหละ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I fell in love with Paul as I watched the care he took with his patients.

ฉันตกหลุมรักพอลตอนที่ฉันเฝ้าดูเขา ให้ความเอาใจใส่คนไข้

He stayed late talking with them,

เขาอยู่จนเลยเวลาเพื่อพูดคุยกับพวกเขา

seeking to understand the experience of illness

พยายามทำความเข้าใจประสบการณ์ของโรค

and not just its technicalities.

โดยมิใช่เพียงในรายละเอียดเฉพาะทางเท่านั้น

He later told me he fell in love with me

เขาบอกฉันในเวลาต่อมาว่า เขาหลงรักฉัน

when he saw me cry over an EKG of a heart that had ceased beating.

เมื่อเขาเห็นฉันร้องไห้เพราะหัวใจผู้ป่วยหยุดเต้น ขณะทำการตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจ (EKG)

We didn't know it yet,

เรายังไม่รู้ใจกันในตอนนั้น

but even in the heady days of young love,

แต่กระทั่งในคืนวันอันรื่นรมย์ของรักวัยรุ่น

we were learning how to approach suffering together.

เราก็เรียนรู้ที่จะร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกัน

We got married and became doctors.

เราได้จูงมือเข้าพิธีวิวาห์และได้เป็นคุณหมอ

I was working as an internist

ฉันทำหน้าที่เป็นแพทย์ฝึกหัด (internist)

and Paul was finishing his training as a neurosurgeon

และพอลล์ก็ฝึกงานครบกำหนด เป็นศัลยแพทย์ระบบประสาทอย่างเต็มตัว

when he started to lose weight.

ประจวบกับที่น้ำหนักของเขาเริ่มลดลง

He developed excruciating back pain and a cough that wouldn't go away.

เขาเริ่มมีอาการปวดหลังอย่างรุนแรง และอาการไอที่เป็นอยู่ไม่ขาด

And when he was admitted to the hospital,

และเมื่อเขาถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล

a CT scan revealed tumors in Paul's lungs and in his bones.

ผลซีที สแกน (CT Scan) ฉายให้เห็นถึงเนื้องอก ที่กระจายอยู่ในปอดและในกระดูกของพอล

We had both cared for patients with devastating diagnoses;

เราทั้งสองเคยดูแลผู้ป่วย ที่ได้รับการวินิจฉัยด้วยโรคร้ายแรงกันมา

now it was our turn.

คราวนี้ ถึงตาของเราบ้างแล้ว

We lived with Paul's illness for 22 months.

เราอยู่กับความเจ็บป่วยของพอล นานถึง 22 เดือน

He wrote a memoir about facing mortality.

เขาเขียนบันทึกความทรงจำ ถึงการเผชิญหน้ากับความตาย

I gave birth to our daughter Cady,

ส่วนฉันได้ให้กำเนิด "เคดี (Cady)" ลูกสาวของเรา

and we loved her and each other.

เรารักเธอ และรักกันและกัน

We learned directly how to struggle through really tough medical decisions.

เราได้เรียนรู้จากประสบการณ์โดยตรง ในการฝ่าด่านการตัดสินใจเลือกทางรักษาอันยากเย็น

The day we took Paul into the hospital for the last time

วันสุดท้ายที่เราได้นำตัวพอลส่งโรงพยาบาล

was the most difficult day of my life.

เป็นวันที่ทุกข์ใจที่สุดในชีวิตของฉัน

When he turned to me at the end

เมื่อในท้ายที่สุด เขาหันหน้ามาหาฉัน

and said, "I'm ready,"

แล้วกล่าวว่า "ผมพร้อมแล้ว"

I knew that wasn't just a brave decision.

ฉันรู้ดีว่านี่ไม่เพียงแต่เป็น การตัดสินใจอันเด็ดเดี่ยว

It was the right one.

แต่ยังเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องด้วย

Paul didn't want a ventilator and CPR.

พอลไม่ต้องการทั้งเครื่องช่วยหายใจ และปฏิบัติการช่วยชีวิต (CPR)

In that moment,

ในห้วงเวลานั้น

the most important thing to Paul

สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับพอล

was to hold our baby daughter.

คือการได้โอบอุ้มลูกสาวตัวน้อยของเรา

Nine hours later,

แล้วพอลก็สิ้นใจ

Paul died.

ในอีกเก้าชั่วโมงต่อมา

I've always thought of myself as a caregiver --

ฉันคิดอยู่เสมอว่าตัวเองเป็นผู้ดูแล

most physicians do --

อย่างที่แพทย์ส่วนใหญ่จะคิด

and taking care of Paul deepened what that meant.

และการได้ดูแลพอลก็ย้ำเตือนความคิดนั้น

Watching him reshape his identity during his illness,

การได้เฝ้ามองเขาแปรเปลี่ยนตัวตนไป ในช่วงที่เจ็บป่วย

learning to witness and accept his pain,

การได้รับรู้และยอมรับความเจ็บปวดของเขา

talking together through his choices --

การได้ร่วมปรึกษาตลอดการตัดสินใจของเขา

those experiences taught me

ประสบการณ์เหล่านั้นได้สอนฉัน

that resilience does not mean bouncing back to where you were before,

ว่าการ "ล้มแล้วลุก" มิได้หมายถึง การกลับไปสู่จุดที่คุณเคยเป็นมาก่อน

or pretending that the hard stuff isn't hard.

หรือแสร้งทำเป็นว่า เรื่องร้าย ๆ ไม่ได้หนักหนาอะไร

It is so hard.

มันหนักหนาสาหัสจริง ๆ

It's painful, messy stuff.

มันเป็นเรื่องที่เจ็บปวดและกระวนกระวายใจ

But it's the stuff.

และมันก็เป็นเช่นนั้น

And I learned that when we approach it together,

และฉันก็ได้เรียนรู้ว่า เมื่อเราฝ่าฟันอุปสรรคไปด้วยกัน

we get to decide what success looks like.

เราต้องตัดสินใจว่า จะให้ผลสำเร็จออกมาเป็นแบบไหน

One of the first things Paul said to me after his diagnosis was,

สิ่งหนึ่งในบรรดาอย่างแรก ๆ ที่พอลบอกฉันหลังการวินิจฉัยก็คือ

"I want you to get remarried."

"ผมอยากให้คุณแต่งงานใหม่"

And I was like, whoa, I guess we get to say anything out loud.

แล้วฉันก็แบบ โอยตายแล้ว เราคงต้อง บอกทุกสิ่งที่เราคิดให้อีกฝ่ายรับรู้แล้วล่ะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

It was so shocking

มันน่าตกใจมาก

and heartbreaking ...

และสะเทือนใจมากด้วย

and generous,

อีกทั้งยังใจกว้าง

and really comforting

และปลอบประโลมจริง ๆ

because it was so starkly honest,

เพราะมันช่างซื่อตรงอย่างเห็นได้ชัด

and that honesty turned out to be exactly what we needed.

และความซื่อตรงนั้น ก็กลายเป็นว่า คือสิ่งที่เราต้องการอย่างจริงแท้

Early in Paul's illness,

ช่วงที่พอลป่วยใหม่ ๆ

we agreed we would just keep saying things out loud.

เราตกลงกันว่า เราจะเปิดอกพูดคุยทุกเรื่องที่คิด

Tasks like making a will,

งานอย่างเช่นการทำ "สมุดเบาใจ"

or completing our advance directives --

หรือ "การทำหนังสือแสดงเจตนา สุขภาพช่วงสุดท้ายและการตายดี"

tasks that I had always avoided --

งานที่ฉันมักหลบเลี่ยงมาโดยตลอด

were not as daunting as they once seemed.

ไม่ได้ดูน่าหมดอาลัยตายอยาก อย่างที่มันเคยเป็น

I realized that completing an advance directive is an act of love --

ฉันพบว่าการทำหนังสือแสดงเจตนาให้เรียบร้อย เป็นการแสดงความรัก

like a wedding vow.

เสมือนหนึ่งคำสาบานแต่งงาน

A pact to take care of someone,

คำสัตย์ที่จะดูแลใครสักคน

codifying the promise

ลิขิตคำมั่นสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษร

that til death do us part,

จนกว่าความตายจะมาพรากเราจากกัน

I will be there.

ฉันจะคอยอยู่เคียงข้าง

If needed, I will speak for you.

หากต้องการ ฉันจะเป็นคนพูดแทนคุณ

I will honor your wishes.

ฉันจะให้เกียรติความปรารถนาของคุณ

That paperwork became a tangible part of our love story.

หนังสือแสดงเจตนานั้นได้กลายเป็น ส่วนหนึ่งที่จับต้องได้ในเรื่องราวความรักเรา

As physicians,

ในฐานะแพทย์

Paul and I were in a good position

พอลกับฉันอยู่ในสถานะอันดี

to understand and even accept his diagnosis.

ที่จะเข้าใจหรือกระทั่งยอมรับ ผลการวินิจฉัยของเขา

We weren't angry about it,

เราไม่รู้สึกโกรธในเรื่องนี้เลย

luckily,

โชคดีนะคะ

because we'd seen so many patients in devastating situations,

เพราะเราเคยเห็นผู้ป่วยมามากมาย ที่ตกอยู่ในสภาพทำใจไม่ได้

and we knew that death is a part of life.

และเราก็รู้ซึ้งกันดีว่า ความตายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเรา

But it's one thing to know that;

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ควรรู้ไว้

it was a very different experience

มันเป็นประสบการณ์ที่ต่างกันนัก

to actually live with the sadness and uncertainty of a serious illness.

กับการที่ต้องทนอยู่กับความเศร้าโศก และความไม่แน่นอนของโรคร้ายแรง

Huge strides are being made against lung cancer,

เรามีความล้ำหน้าไปไกล ในการต่อสู้กับมะเร็งปอด

but we knew that Paul likely had months to a few years left to live.

แต่เรารู้ดีแก่ใจว่าพอลอาจมีลมหายใจอยู่ ได้อีกเพียงไม่กี่เดือนถึงสองสามปีเท่านั้น

During that time,

ระหว่างช่วงเวลานั้นเอง

Paul wrote about his transition from doctor to patient.

พอลบันทึกถึงการเปลี่ยนผ่านของเขา จากคุณหมอมาเป็นคนไข้

He talked about feeling like he was suddenly at a crossroads,

เขาเล่าถึงความรู้สึกที่อยู่ ๆ ก็ต้องมาถึงจุดเปลี่ยนครั้งใหญ่ในชีวิต

and how he would have thought he'd be able to see the path,

และเรื่องที่เขาใคร่ครวญว่า จะสามารถมองเห็นทางแก้ได้อย่างไร

that because he treated so many patients,

ด้วยเหตุที่เขารักษาชีวิตคนมามากมาย

maybe he could follow in their footsteps.

บางที เขาอาจเจริญรอยตามผู้ป่วยเหล่านั้นได้

But he was totally disoriented.

ทว่า แทนที่จะหาทางออกพบ

Rather than a path,

เขากลับมองไม่เห็นหนทางใด

Paul wrote,

พอลบันทึกว่า

"I saw instead

"ผมกลับเห็นเพียง

only a harsh, vacant, gleaming white desert.

ทะเลทรายสีขาวเจิดจ้าอันเวิ้งว้าง แสนบ้าคลั่ง

As if a sandstorm had erased all familiarity.

ราวกับว่า พายุทรายได้พัดพา ความรู้ที่สั่งสมมาไปจนหมดสิ้น

I had to face my mortality

ผมต้องเผชิญหน้าต่อความตาย

and try to understand what made my life worth living,

และเพียรจะตระหนักว่าสิ่งใด ทำให้ชีวิตของผมควรค่าแก่การดำรงอยู่

and I needed my oncologist's help to do so."

และเพื่อการนั้น ผมจำเป็นต้องได้รับ ความช่วยเหลือจากแพทย์มะเร็งวิทยา"

The clinicians taking care of Paul

เหล่าผู้ปฏิบัติงานในคลินิกที่ดูแลพอล

gave me an even deeper appreciation for my colleagues in health care.

ยิ่งทวีความซาบซึ้งในคุณค่าของ เพื่อนร่วมวิชาชีพบริการสุขภาพในใจฉัน

We have a tough job.

เราต่างมีภาระหน้าที่อันหนักอึ้ง

We're responsible for helping patients have clarity around their prognoses

เราต่างรับผิดชอบด้านการช่วยเหลือผู้ป่วย ให้ได้รับความกระจ่างในการพยากรณ์โรค

and their treatment options,

และทางเลือกการรักษาของผู้ป่วย

and that's never easy, but it's especially tough

นั่นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แถมยังยากเย็นแสนเข็ญ

when you're dealing with potentially terminal illnesses like cancer.

เมื่อคุณต้องจัดการกับโรคที่มีแนวโน้ม จะเป็นโรคระยะสุดท้ายอย่างมะเร็ง

Some people don't want to know how long they have left,

ผู้ป่วยบางคนเองก็ยังไม่อยากรู้ว่า พวกเขามีเวลาเหลืออยู่อีกนานเท่าไร

others do.

คนอื่นต่างหากที่อยากรู้

Either way, we never have those answers.

ไม่ว่ากับใคร เราก็ไม่เคยให้คำตอบได้

Sometimes we substitute hope

บางครั้ง เรากลับให้ความหวังแทน

by emphasizing the best-case scenario.

ด้วยการเน้นหนักในกรณีที่ดีที่สุด (the best-case scenario)

In a survey of physicians,

จากการสำรวจความคิดเห็นของแพทย์

55 percent said they painted a rosier picture

ร้อยละ 55 บอกว่า พวกเขาจะวาดความหวังไว้ให้อย่างสดใส

than their honest opinion

มากกว่าจะเป็นความคิดเห็นจากใจจริง

when describing a patient's prognosis.

เวลาอธิบายการพยากรณ์โรคให้ผู้ป่วย

It's an instinct born out of kindness.

มันคือสัญชาตญาณที่ก่อเกิดจากความเมตตา

But researchers have found

แต่นักวิจัยกลับพบว่า

that when people better understand the possible outcomes of an illness,

เมื่อคนเราเข้าใจผลลัพธ์ที่เป็นไปได้ ของโรคภัยไข้เจ็บได้ดียิ่งกว่า

they have less anxiety,

พวกเขาจะวิตกกังวลน้อยกว่า

greater ability to plan

มีความสามารถในการวางแผนดีเยี่ยมกว่า

and less trauma for their families.

ครอบครัวมี ความกระทบกระเทือนทางจิตใจได้น้อยกว่า

Families can struggle with those conversations,

ครอบครัวสามารถทนแบกรับได้ กับการพูดคุยกับคุณหมอ

but for us, we also found that information immensely helpful with big decisions.

แต่สำหรับเราแล้ว ข้อมูลนั้นมีประโยชน์ใหญ่หลวง ที่มาพร้อมการตัดสินใจครั้งสำคัญ

Most notably,

การตัดสินใจที่สำคัญที่สุด

whether to have a baby.

คือคิดว่าจะมีลูกดีไหม

Months to a few years meant Paul was not likely to see her grow up.

เวลาเพียงไม่กี่เดือนตราบจนสองสามปีนั้น หมายถึง พอลจะไม่มีโอกาสได้เห็นเธอเติบโต

But he had a good chance of being there for her birth

แต่เขามีโอกาสทอง ที่จะได้อยู่เป็นสักขีพยานตอนเธอเกิด

and for the beginning of her life.

และก้าวแรกในช่วงชีวิตของสาวน้อย

I remember asking Paul

ฉันจำได้ที่ฉันถามพอลว่า

if he thought having to say goodbye to a child

เขาไม่คิดบ้างหรือ ว่าการจะเอ่ยคำอำลากับลูกของเรา

would make dying even more painful.

จะทำให้การตายเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม

And his answer astounded me.

คำตอบของเขาทำให้ฉันต้องแปลกใจ

He said,

เขาตอบว่า

"Wouldn't it be great if it did?"

"แล้วมันจะไม่ดีหรือ หากว่าเราทำได้"

And we did it.

แล้วเราก็ทำได้จริง ๆ

Not in order to spite cancer,

มิใช่เพื่อเป็นการยั่วยุมะเร็ง

but because we were learning

แต่เป็นเพราะเราได้เรียนรู้ว่า

that living fully means accepting suffering.

การได้ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ หมายถึงการยอมรับความเจ็บปวด

Paul's oncologist tailored his chemo

แพทย์ผู้รักษามะเร็งให้พอล ได้บริหารการให้ยาเคมีบำบัดแต่พอดี

so he could continue working as a neurosurgeon,

เพื่อให้เขายังคงสามารถทำงาน เป็นศัลยแพทย์ระบบประสาทต่อไปได้

which initially we thought was totally impossible.

ซึ่งตอนแรกเราคิดว่าเป็นไปไม่ได้แน่ ๆ

When the cancer advanced

เมื่อมะเร็งเข้าสู่ระยะลุกลาม

and Paul shifted from surgery to writing,

และพอลได้วางมือจากการผ่าตัด มาเป็นการเขียนหนังสือ

his palliative care doctor prescribed a stimulant medication

แพทย์ผู้ให้การดูแลประคับประคอง ได้จ่ายยาออกฤทธิ์กระตุ้น

so he could be more focused.

เพื่อให้เขารวบรวมสมาธิได้มากขึ้น

They asked Paul about his priorities and his worries.

พวกเขาถามพอลว่า มีสิ่งใดที่อยากทำ เป็นอย่างแรก ๆ หรือเป็นห่วงไหม

They asked him what trade-offs he was willing to make.

ระหว่างเลือกสิ่งหนึ่งแต่ต้องละทิ้งอีกสิ่ง อย่างไหนที่เขาคิดจะตัดสินใจ

Those conversations are the best way to ensure

คำถามเหล่านั้นเป็นวิธีที่ดีที่สุด ที่จะช่วยให้วางใจได้

that your health care matches your values.

ว่าการรักษาพยาบาล จะต้องตามประสงค์ของคุณ

Paul joked that it's not like that "birds and bees" talk

พอลยังหยอกว่า นี่ไม่เหมือนกับ เรื่อง "เพศศึกษาของคุณหนู ๆ"

you have with your parents,

ที่คุณเคยคุยกับพ่อแม่หรอกนะ

where you all get it over with as quickly as possible,

ซึ่งคุณจะเร่งรัดไล่ถาม ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

and then pretend it never happened.

แล้วแกล้งทำเป็น เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

You revisit the conversation as things change.

แต่พอสถานการณ์เปลี่ยนแปลงไป คุณก็จะย้อนกลับมาคุยเรื่องเดิม ๆ อีก

You keep saying things out loud.

คุณจะยังคงพูดถึงสิ่งที่ตัวเองคิดออกมา

I'm forever grateful

ฉันซาบซึ้งในพระคุณไปตลอดชีวิต

because Paul's clinicians felt

เพราะผู้ปฏิบัติงานในคลินิกของพอล ต่างรู้สึกว่า

that their job wasn't to try to give us answers they didn't have,

หน้าที่ของพวกเขา ไม่ใช่การให้คำตอบที่พวกเขาไม่เคยมี

or only to try to fix things for us,

หรือเพียรพยายามแก้ไขให้เราเท่านั้น

but to counsel Paul through painful choices ...

แต่เป็นการให้คำปรึกษาแก่เขา ผ่านทางเลือกอันแสนเจ็บปวด..

when his body was failing but his will to live wasn't.

ยามที่ร่างกายเขาล้มเหลว แต่ความตั้งใจ ที่จะมีชีวิตนั้นมิได้พังทลายตามไปด้วย

Later, after Paul died,

หลังจากที่พอลสิ้นชีวิตในเวลาต่อมา

I received a dozen bouquets of flowers,

ฉันได้รับช่อดอกไม้มากมายนับสิบ

but I sent just one ...

แต่ที่ฉันส่งให้นั้นมีเพียงช่อเดียว..

to Paul's oncologist,

ถึงแพทย์ผู้รักษามะเร็งของพอล

because she supported his goals

เพราะเธอช่วยสนับสนุนเป้าหมายของเขา

and she helped him weigh his choices.

และช่วยเขาในการพินิจเลือกแนวทาง

She knew that living means more than just staying alive.

เธอรู้ว่าการมีชีวิตนั้น มันมีความหมายยิ่งกว่าแค่ยังมีลมหายใจ

A few weeks ago, a patient came into my clinic.

เมื่อไม่กี่สัปดาห์ที่แล้ว มีคนไข้ท่านหนึ่งมาเข้ารับการรักษา

A woman dealing with a serious chronic disease.

ผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ต้องต่อสู้กับโรคเรื้อรังที่ร้ายแรง

And while we were talking about her life and her health care,

และระหว่างที่เราพูดคุยกันถึงชีวิต และการดูแลรักษาของเธออยู่นั้น

she said, "I love my palliative care team.

เธอก็เอ่ยขึ้นว่า "ฉันรักทีมที่ดูแลประคับประคองฉันจังเลยค่ะ

They taught me that it's OK to say 'no'."

พวกเขาสอนฉันว่า ถึงฉันจะปฏิเสธก็ไม่เป็นไร"

Yeah, I thought, of course it is.

ฉันคิดในใจว่า 'ค่ะ แน่นอนสิคะ'

But many patients don't feel that.

แต่ผู้ป่วยหลายคนกลับไม่รู้สึกเช่นนั้น

Compassion and Choices did a study

องค์กรไม่แสวงหาผลกำไร "Compassion and Choices" ได้ทำวิจัย

where they asked people about their health care preferences.

โดยถามผู้เข้าร่วมถึงทางเลือก ในการรักษาพยาบาลแบบที่เขาต้องการ

And a lot of people started their answers with the words

และใครหลายคน เริ่มต้นให้คำตอบด้วยคำว่า

"Well, if I had a choice ..."

"ก็ ถ้าหากฉันมีทางเลือก.."

If I had a choice.

ถ้าหากว่าฉันมีทางเลือก

And when I read that "if,"

และเมื่อฉันอ่านคำว่า "ถ้า"

I understood better

ฉันก็เข้าใจถ่องแท้ยิ่งขึ้น

why one in four people

ว่าเหตุใดผู้เข้าร่วมหนึ่งในสี่

receives excessive or unwanted medical treatment,

ถึงได้รับการรักษาที่มิพึงปรารถนา หรือมากเกินความจำเป็น

or watches a family member receive excessive or unwanted medical treatment.

หรือมองดูสมาชิกในครอบครัวรับการรักษา ที่มิพึงปรารถนาหรือมากเกินจำเป็น

It's not because doctors don't get it.

ไม่ใช่เพราะว่าคุณหมอทั้งหลายไม่เข้าใจ

We do.

พวกเราเข้าใจค่ะ

We understand the real psychological consequences

เราเข้าใจผลกระทบทางจิตใจที่แท้จริง

on patients and their families.

ที่มีต่อผู้ป่วยและครอบครัว

The things is, we deal with them, too.

อันที่จริง เราเองก็สู้กับมันเช่นกัน

Half of critical care nurses and a quarter of ICU doctors

พยาบาลผู้ป่วยวิกฤตจำนวนกว่าครึ่ง และหนึ่งในสี่ของแพทย์ฉุกเฉิน

have considered quitting their jobs

ได้ตกลงปลงใจจะลาออกจากงาน

because of distress over feeling that for some of their patients,

เพราะความเครียด จากความรู้สึกที่มีต่อคนไข้บางคน

they've provided care that didn't fit with the person's values.

ที่พวกเขาให้การดูแลรักษานั้น ไม่ตรงกับความประสงค์ของพวกเขา

But doctors can't make sure your wishes are respected

และคุณหมอไม่สามารถแน่ใจว่า ได้ให้เกียรติความปรารถนาของคุณแล้ว

until they know what they are.

จนกว่าพวกเขาจะรู้ว่ามันคืออะไร

Would you want to be on life support if it offered any chance of longer life?

คุณต้องการจะได้รับการช่วยกู้ชีพไหม หากว่านั่นจะทำให้คุณมีโอกาสอยู่ต่อไป

Are you most worried about the quality of that time,

คุณให้ความสำคัญในคุณค่าเวลานั้นที่สุด

rather than quantity?

ยิ่งกว่าจำนวนวันเวลาหรือเปล่าคะ

Both of those choices are thoughtful and brave,

ทั้งสองทางเลือกนั้น เป็นการตัดสินใจที่เด็ดขาดและแน่วแน่แล้ว

but for all of us, it's our choice.

แต่สำหรับเราทุกคน มันเป็นทางเลือกของเรา

That's true at the end of life

นั่นเป็นสัจธรรมในวาระสุดท้ายของชีวิต

and for medical care throughout our lives.

และสำหรับการบริการทางการแพทย์ ไปชั่วชีวิตของเรา

If you're pregnant, do you want genetic screening?

หากคุณตั้งครรภ์ คุณต้องการ การตรวจกรองโรคทางพันธุกรรมหรือไม่

Is a knee replacement right or not?

การผ่าตัดเปลี่ยนข้อเข่า เป็นสิ่งถูกต้องหรือไม่

Do you want to do dialysis in a clinic or at home?

คุณต้องการฟอกไตที่คลินิกหรือที่บ้าน

The answer is:

คำตอบก็คือ

it depends.

มันขึ้นอยู่กับ

What medical care will help you live the way you want to?

การรักษาพยาบาลอะไรที่จะช่วยให้คุณ มีชีวิตในแบบที่คุณต้องการ

I hope you remember that question

ฉันหวังว่าคุณจะจดจำคำถามนั้นได้ในวันหน้า

the next time you face a decision in your health care.

ที่คุณต้องเผชิญกับการตัดสินใจ ในการรับบริการด้านสุขภาพของคุณ

Remember that you always have a choice,

โปรดจำไว้ว่าคุณมีทางเลือกเสมอ

and it is OK to say no to a treatment that's not right for you.

และสามารถปฏิเสธการรักษาได้ หากนั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณเต็มใจ

There's a poem by W.S. Merwin --

มีบทกวีชิ้นหนึ่งที่ประพันธ์โดย "ดับเบิลยู. เอส. เมอร์วิน"

it's just two sentences long --

ซึ่งมีความยาวเพียงสองประโยคเท่านั้น

that captures how I feel now.

แต่มันตรงใจกับสิ่งที่ฉันรู้สึกในขณะนี้

"Your absence has gone through me

"การจากไปของเธอ แทรกซึมลึกเข้ามาในดวงมาลย์

like thread through a needle.

ดุจดั่งสายป่านร้อยผ่านวงเข็ม

Everything I do is stitched with its color."

อันตัวฉันนั้นทำได้เพียง ถักทอแนบแน่นกับสีสันแห่งวันวาร"

For me that poem evokes my love for Paul,

สำหรับฉันแล้ว บทกวีนั้น ได้ย้ำเตือนความรักของฉันที่มีต่อพอล

and a new fortitude

และความแกร่งกล้าใหม่

that came from loving and losing him.

ที่มาจากการรักและการสูญเสียเขาไป

When Paul said, "It's going to be OK,"

ยามที่พอลเอ่ยคำว่า "มันจะไม่เป็นไร"

that didn't mean that we could cure his illness.

นั่นไม่ได้หมายความว่า เราจะสามารถเยียวยาความเจ็บป่วยของเขาได้

Instead, we learned to accept both joy and sadness at the same time;

ตรงกันข้าม เราได้เรียนรู้ที่จะยอมรับ ทั้งความสุขและความเศร้าในคราวเดียวกัน

to uncover beauty and purpose

เพื่อเผยให้เห็นถึง ความงามและจุดหมายที่ขัดแย้งกัน

both despite and because we are all born

เพราะเราทุกคนล้วนเกิดมา

and we all die.

และตายจากไป

And for all the sadness and sleepless nights,

ท่ามกลางความโศกศัลย์ และค่ำคืนที่มิรู้หลับใหล

it turns out there is joy.

ปรากฏให้เห็นว่ายังมีความสุขใจ

I leave flowers on Paul's grave

ฉันวางดอกไม้ลงบนหลุมศพของพอล

and watch our two-year-old run around on the grass.

และเฝ้ามองเจ้าตัวเล็กวัยสองขวบของเรา วิ่งเล่นไปรอบ ๆ ผืนหญ้า

I build bonfires on the beach and watch the sunset with our friends.

ฉันก่อกองไฟขึ้นริมชายหาด และชมตะวันลาลับขอบฟ้าร่วมกับเพื่อน ๆ

Exercise and mindfulness meditation have helped a lot.

การออกกำลังและการทำสมาธิวิปัสสนา ช่วยให้ดีขึ้นมาก

And someday,

และสักวัน

I hope I do get remarried.

ฉันหวังว่าฉันจะได้แต่งงานใหม่

Most importantly, I get to watch our daughter grow.

สิ่งสำคัญที่สุด คือ ฉันจะเฝ้ามองลูกของเราเติบโต

I've thought a lot about what I'm going to say to her

ฉันครุ่นคิดมามาก ว่าฉันจะพูดอะไรกับเธอดี

when she's older.

เมื่อเธอโตเป็นสาวขึ้น

"Cady,

"เคดีจ๊ะ

engaging in the full range of experience --

สืบเนื่องจากประสบการณ์ ที่ผันผ่านเข้ามามากมาย

living and dying,

การมีชีวิตอยู่และการตายจาก

love and loss --

ความรักและความสูญเสีย

is what we get to do.

เป็นสิ่งที่เราทุกคนต้องเผชิญ

Being human doesn't happen despite suffering.

การเป็นมนุษย์ไม่อาจเกิดขึ้นได้ โดยปราศจากความเจ็บปวด

It happens within it.

มันเกิดมาเป็นของคู่กัน

When we approach suffering together,

ยามที่เราเผชิญหน้าแก้ปัญหาไปด้วยกัน

when we choose not to hide from it,

ยามที่เราเลือกที่จะไม่หันหลังให้ปัญหา

our lives don't diminish,

ชีวิตของเราไม่ได้ด้อยค่าลงไป

they expand."

แต่มันกลับยิ่งใหญ่ขึ้น"

I've learned that cancer isn't always a battle.

ฉันได้เรียนรู้ว่า มะเร็งไม่ใช่สมรภูมิรบเสมอไป

Or if it is,

หรือต่อให้มันใช่

maybe it's a fight for something different than we thought.

บางทีอาจเป็นการต่อสู้กับบางสิ่ง ที่แตกต่างไปจากสิ่งที่เราเคยคิด

Our job isn't to fight fate,

ภาระหน้าที่ของเรา ไม่ใช่การต่อสู้กับโชคชะตา

but to help each other through.

แต่เป็นการช่วยให้ผู้อื่น ผ่านพ้นชะตากรรม

Not as soldiers

ไม่ใช่แบบทหาร

but as shepherds.

แต่เป็นแบบหนุ่มเลี้ยงแกะ

That's how we make it OK,

นี่เป็นวิธีที่เราจะทำให้ มันไม่เป็นไรให้จงได้

even when it's not.

แม้แต่ในยามที่มันไม่ใช่

By saying it out loud,

ด้วยการเปิดเผยความในใจ

by helping each other through ...

ด้วยการช่วยกันและกันให้ผ่านพ้น..

and a gorilla suit never hurts, either.

และชุดกอริลล่าจะไม่มีวันเจ็บปวดเช่นกัน

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)