Edward Burtynsky: Manufactured landscapes

Translator: FA LIKITSWAT Reviewer: Pat Likitswat

Walk around for four months with three wishes,

เดินคิดถึงความปรารถนาสามอย่างในเวลาสี่เดือน

and all the ideas will start to percolate up.

แล้วความคิดนั้นก็เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา

I think everybody should do it -- think that you've got three wishes.

ผมคิดว่าทุกคนน่าจะลองสมมติดูนะครับ ว่าถ้าคุณมีพรสามประการ

And what would you do? It's actually a great exercise

คุณจะทำอะไรกับมัน และนั่นจะเป็นแบบฝึกหัดที่ดีเยี่ยม

to really drill down to the things that you feel are important,

ที่จะค้นหาถึงสิ่งถึงสิ่งที่คุณรู้สึกว่าสำคัญ

and really reflect on the world around us.

และได้ไตร่ตรองถึงโลกรอบๆตัวเรา

And thinking that, can an individual actually do something,

การคิดเช่นนี้ นำมาสู่การตั้งคำถามว่าคนคนหนึ่งสามารถทำอะไร

or come up with something,

หรือสามารถสร้างความคิดอะไรบางอย่าง

that may actually get some traction out there and make a difference?

ที่อาจจะเปลี่ยนแปลงและเป็นพลังขับเคลื่อนใช้เกิดสิ่งที่แตกต่างได้

Inspired by nature -- that's the theme here.

แรงบรรดาลใจจากธรรมชาติ เป็นธีมในการบรรยายครั้งนี้ครับ

And I think, quite frankly, that's where I started.

และจริงๆแล้วผมคิดว่านั่นเป็นจุดที่ผมเริ่มต้นเช่นกัน

I became very interested in the landscape as a Canadian.

ผมสนใจในแลนด์สแคป ในฐานะชาวแคนาดาคนหนึ่ง

We have this Great North. And there was a pretty small population,

พวกเรามีเกรทนอร์ท ซึ่งมีประชากรไม่มากนัก

and my father was an avid outdoorsman.

พ่อของผม เป็นคนที่ชื่นชอบการทำกิจกรรมกลางแจ้ง

So I really had a chance to experience that.

ผมจึงมีโอกาสได้สัมผัสกับสิ่งเหล่านั้น

And I could never really understand exactly what it was, or how it was informing me.

แม้ผมไม่เคยเข้าใจอย่างชัดเจนว่าพวกมันกำลังสื่ออะไร

But what I think it was telling me

แต่ผมคิดว่าสิ่งที่พวกมันพยายามจะบอกคือ

is that we are this transient thing that's happening,

มนุษย์เราเกิดขึ้นมาเป็นเวลาชั่วประเดี๋ยว

and that the nature that you see out there -- the untouched shorelines,

และธรรมชาติที่เราได้เห็น ไม่ว่าจะเป็นชายฝั่งมหาสมุทร

the untouched forest that I was able to see --

หรือผืนป่าบริสุทธ์ที่ผมมีโอกาสได้เห็นนั้น

really bring in a sense of that geological time,

สะท้อนถึงการเวลาทางธรณีวิทยา

that this has gone on for a long time,

ซึ่งดำเนินมายาวนาน

and we're experiencing it in a different way.

และเราได้สัมผัสกับมุมที่ต่างออกไป

And that, to me, was a reference point that I think I needed to have

และสำหรับผมนั้น นั่นเป็นจุดอ้างอิงที่ ผมต้องการ

to be able to make the work that I did.

เพื่อให้สามารถสร้างงานของผม

And I did go out, and I did this picture of grasses coming through in the spring,

ผมใช้เวลาอยู่ข้างนอก ถ่ายรูปต้นหญ้าแตกใหม่ในฤดูใบไม้ผลิ

along a roadside.

ข้างถนน

This rebirth of grass. And then I went out for years

เพื่อที่จะถ่ายรูปต้นหญ้าเกิดใหม่พวกนี้ จากนั้นผมใช้เวลาอยู่เป็นปี

trying to photograph the pristine landscape.

พยายามถ่ายรูปแลนด์สเคปที่บริสุทธ์เหล่านั้น

But as a fine-art photographer I somehow felt

แต่ในฐานะที่ผมเป็นช่างถ่ายภาพศิลปะ ผมกลับไม่รู้สึกว่า

that it wouldn't catch on out there,

งานที่ผมทำสื่อความหมายได้ดี

that there would be a problem with trying to make this as a fine-art career.

และนั่นแปลว่า ผมมีปัญหาในการทำงานศิลปะ

And I kept being sucked into this genre of the calendar picture,

และภาพของผมยังมักจะถูกนำไปรวมกับภาพปฏิทินทั้งหลาย

or something of that nature, and I couldn't get away from it.

หรือสิ่งที่เกี่ยวกับธรรมชาติ แล้วผมก็ไม่สามารถหนีไปจากมันได้

So I started to think of, how can I rethink the landscape?

ผมจึงลองหาวิธีคิดเกี่ยวกับแลนด์สเคปในมุมมองใหม่

I decided to rethink the landscape

และผมก็ตัดสินใจที่จะมองแลนด์สเคป

as the landscape that we've transformed.

จากมุมมองที่เราได้เปลี่ยนเปลือกโลกหล่านั้น

I had a bit of an epiphany being lost in Pennsylvania,

ผมได้โชคดีบังเอิญหลงทางในเพนซิลวาเนีย

and I took a left turn trying to get back to the highway.

และก็พยายามขับรถกลับไปทางซ้าย เพื่อจะขึ้นไฮเวย์

And I ended up in a town called Frackville.

แล้วผมก็ลงเอยไปโผล่ที่เมืองแฟรกค์วิลล์

I got out of the car, and I stood up,

ผมลงจากรถ แล้วก็ยืนขึ้น

and it was a coal-mining town. I did a 360 turnaround,

เบื้องหน้าของผมเป็นเหมืองถ่านหินรอบตัวผม 360 องศา

and that became one of the most surreal landscapes I've ever seen.

และนั่นก็เป็นแลนด์สเคปที่เหนือจริงเท่าที่ผมเคยเห็นมา

Totally transformed by man.

มันถูกเปลี่ยนแปลงอย่างสิ้นเชิงโดยน้ำมือของคนเรา

And that got me to go out and look at mines like this,

และสิ่งนี้ ก็ทำให้ผมออกไปค้นหาพวกเหมืองแบบนี้

and go out and look at the largest industrial incursions

ออกไปดูที่ที่ถูกอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ยึดครอง

in the landscape that I could find.

ในแลนด์สเคปที่ผมได้เห็น

And that became the baseline of what I was doing.

ก็กลายเป็นพื้นฐาน ของสิ่งที่ผมทำมา

And it also became the theme that I felt that I could hold onto,

และนั่นยังกลายเป็นธีม ที่ผมรู้สึกว่าผมควรจะยึดต่อไป

and not have to re-invent myself --

ผมไม่ต้องค้นหาตัวเองอีกต่อไป

that this theme was large enough to become a life's work,

เพราะสิ่งนี้ ใหญ่พอที่ให้ผม ทำงานของผมได้ทั้งชีวิต

to become something that I could sink my teeth into

ให้ผมหลงใหลได้ทั้งชีวิต

and just research and find out where these industries are.

ผมค้นคว้าหาข้อมูลเกี่ยวกับที่ที่มีอุตสาหกรรมกำหนดแลนด์สเคป

And I think one of the things I also wanted to say in my thanks,

มีสิ่งหนึ่งที่ผมอยากขอบคุณ

which I kind of missed,

แต่ยังไม่มีโอกาสทำ

was to thank all the corporations who helped me get in.

คือการขอบคุณทุกๆบริษัทที่อนุญาติให้ผมเข้าไปถ่ายภาพ

Because it took negotiation for almost every one of these photographs --

เนื่องจากผมต้องต่อรองในเกือบทุกที่

to get into that place to make those photographs,

เพื่อที่จะเข้าไปถ่ายรูปในแต่ละสถานที่

and if it wasn't for those people letting me in

และถ้าพวกเขาเหล่านั้น ไม่ยอมให้ผมเข้าไป

at the heads of those corporations,

ผมหมายถึงระดับผู้บริหารของบริษัทเหล่านั้น

I would have never made this body of work.

คงไม่มีทางที่ผมจะมีผลงานแบบนี้ได้

So in that respect, to me, I'm not against the corporation.

ด้วยความเคารพ ผมจึงไม่คิดที่จะยืนอยู่ฝ่ายตรงข้ามธุรกิจพวกนั้น

I own a corporation. I work with them,

ผมเข้าในเพราะผมก็มีบริษัทเหมือนกัน

and I feel that we all need them and they're important.

ผมรู้สึกว่า นั่นเป็นสิ่งสำคัญที่เราทุกคนต้องการครับ

But I am also for sustainability.

แต่ผมก็สนับสนุนในกระแสการพัฒนาที่ยั่งยืนด้วยเช่นกัน

So there's this thing that is pulling me in both directions.

เนื่องจากสองสิ่งนี้ดึงให้ผมอยู่ระหว่างสองขั้วท่ีแตกต่างกัน

And I'm not making an indictment towards what's happening here,

ผมไม่ได้มาฟ้องร้องในสิ่งที่เกิดขึ้น

but it is a slow progression.

แต่สิ่งนั้นเกิดขึ้นอย่างช้าและต่อเนื่อง

So I started thinking, well, we live in all these ages of man:

ผมจึงคิดว่า.... เราอาศัยอยู่ในยุคพัฒนาการต่างๆของมนุษย์

the Stone Age, and the Iron Age, and the Copper Age.

ยุคหิน ยุคโลหะ และยุคสัมฤทธิ์

And these ages of man are still at work today.

และกิจกรรมในยุคเหล่านี้ก็ยังดำเนินอยู่ในปัจจุบัน

But we've become totally disconnected from them.

แต่เรากลับไม่รับรู้ในความเชื่อมโยงกับสิ่งเหล่านั้น

There's something that we're not seeing there.

เราได้มองข้ามในบางสิ่งบางอย่างไป

And it's a scary thing as well. Because when we start looking

นั่นเป็นสิ่งที่น่ากลัวทีเดียว เพราะว่าเวลาเราเริ่มมอง

at the collective appetite for our lifestyles,

ถึงสิ่งที่พวกเราชอบคล้ายๆกันที่สร้างไลฟ์สไตล์ของเรา

and what we're doing to that landscape --

และสิ่งที่เราทำกับแลนด์สเคปรอบตัวเรา

that, to me, is something that is a very sobering moment for me to contemplate.

สำหรับผม นี่เป็นสิ่งที่ที่ทำให้ผมได้สติและได้ไตร่ตรองในสิ่งที่เราทำ

And through my photographs,

และจากการมองผ่านภาพถ่ายของผม

I'm hoping to be able to engage the audiences of my work,

ผมหวังว่า ผมจะดึงความสนใจของผู้ชมมาที่งานของผม

and to come up to it and not immediately be rejected by the image.

และมองดูมันอย่างยอมรับ

Not to say, "Oh my God, what is it?" but to be challenged by it --

ผมไม่อยากให้พวกเขาพูดว่า "โอ้พระเจ้า นี่มันอะไรกัน" แต่อยากให้ถูกท้าทายโดยภาพถ่ายเหล่านั้น

to say, "Wow, this is beautiful," on one level,

ผมอยากให้เขาเห็นในความงามในระดับหนึ่ง

but on the other level, "This is scary. I shouldn't be enjoying it."

แต่ในความเป็นจริงสำนึกว่านั่นเป็นสิ่งที่น่ากลัว และไม่น่าชื่นชม

Like a forbidden pleasure. And it's that forbidden pleasure

เหมือนกับความชื่นชมแบบนั้นเป็นสิ่งต้องห้าม และมันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ

that I think is what resonates out there,

นั่นทำให้ผมคิดว่าสิ่งที่สะท้อนออกมานั้น

and it gets people to look at these things,

สามารถทำให้คนอื่นได้เห็น

and it gets people to enter it. And it also, in a way, defines kind of what I feel, too --

และดึงดูดความสนใจของเขาได้ และในอีกแง่หนึ่งมันก็กำหนดความรู้สึกของผมเช่นกัน

that I'm drawn to have a good life.

คือผมก็วาดฝันอยากมีชีวิตดีๆ

I want a house, and I want a car.

ผมอยากได้บ้าน ผมอยากมีรถ

But there's this consequence out there.

แต่จริงๆแล้ว มันมีสิ่งที่เชื่อมโยงเป็นผลกระทบกันอยู่

And how do I begin to have that attraction, repulsion?

แล้วผมจะรู้สึกรังเกียจหรือชื่นชอบมันได้อย่างไร

It's even in my own conscience I'm having it,

ในเมื่อความจริงผมก็มีมันเช่นกัน

and here in my work, I'm trying to build that same toggle.

และในงานของผมนั้น ผมก็พยายามที่จะสร้างในสิ่งที่สลับไปมานี้

These things that I photographed -- this tire pile here

นี่เป็นภาพที่ผมถ่ายจากสุสานยางรถยนต์

had 45 million tires in it. It was the largest one.

ซึ่งมียางอยู่ 45 ล้านเส้น และที่นี่เป็นที่ที่ใหญ่ที่สุด

It was only about an hour-and-a-half away from me, and it caught fire

จุดที่อยู่ห่างจากผมไปประมาณชั่วโมงครึ่ง เคยเกิดไฟไหม้

about four years ago. It's around Westley, California, around Modesto.

ประมาณสี่ปีที่แล้ว อยู่ใกล้ๆกับเวสลี แคลิฟอร์เนีย และโมเดสโต

And I decided to start looking at something that, to me, had --

ผมเลยตัดสินใจค้นหาในสิ่งเหล่านั้น และสำหรับผม

if the earlier work of looking at the landscape

หากงานชิ้นแรกๆของผมซึ่งเป็นการถ่ายภาพแลนด์สเคป

had a sense of lament to what we were doing to nature,

สื่อถึงความสลดที่เราทำธรรมชาติ

in the recycling work that you're seeing here

ในอุตสาหกรรมการรีไซเคิลที่เราเห็นอยู่นี้

was starting to point to a direction. To me, it was our redemption.

เริ่มชี้ชัดไปในทิศทางที่ชัดเจน และสำหรับผม นั่นเป็นการชดใช้ของเรา

That in the recycling work that I was doing,

ในวงจรการรีไซเคิลที่ผมทำมา

I'm looking for a practice, a human activity that is sustainable.

ผมค้นหาการพัฒนากิจกรรมของมนุษย์ในแบบยั่งยืน

That if we keep putting things, through industrial and urban existence,

ถ้าเรายังโยนของทิ้งเข้าไปในระบบอุตสาหกรรมในเมืองแบบนี้

back into the system --

กลับไปสู่ระบบแบบนี้

if we keep doing that -- we can continue on.

ถ้าเรายังทำแบบนี้ เราก็ยังสามารถทำต่อไปได้

Of course, listening at the conference,

จริงๆแล้ว ผมเข้าฟังการสัมมนาแล้วพบว่า

there's many, many things that are coming. Bio-mimicry,

มีสิ่งใหม่ๆหลายสิ่งที่น่าสนใจ เช่น ไบโอมิมิครี (เทคโนโลยีเลียนแบบธรรมชาติ)

and there's many other things that are coming on stream --

และบางสิ่งก็กำลังเข้ามาอยู่ในกระแสหลัก --

nanotechnology that may also prevent us from having

นาโนเทคโนโลยี... ที่สามารถป้องกันไม่ให้เรา

to go into that landscape and tear it apart.

ต้องทำลายแลนด์สเคปมากกว่านี้

And we all look forward to those things.

และเราก็ตั้งหน้าตั้งตาคอยสิ่งเหล่านี้

But in the meantime, these things are scaling up.

แต่ในขณะเดียวกัน สิ่งเหล่านี้กำลังเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

These things are continuing to happen.

และยังเพิ่มขึ้นต่อไป

What you're looking at here -- I went to Bangladesh,

สิ่งที่เราเห็นอยู่นี่ ผมไปบังคลาเทศมา

so I started to move away from North America;

ผมเริ่มไปในที่ซึ่งห่างจากอเมริกาเหนือ

I started to look at our world globally.

ผมเริ่มที่จะมองโลกอย่างเปิดกว้่าง

These images of Bangladesh

ภาพเหล่านี้จากบังคลาเทศ

came out of a radio program I was listening to.

ผมรู้มาจากวิทยุที่ผมได้ฟัง

They were talking about Exxon Valdez,

พวกเขาพูดกันถึงเรื่อง เอกซอน วาลดีซ

and that there was going to be a glut of oil tankers

ว่ามีถังน้ำมันเป็นจำนวนมากนัก

because of the insurance industries.

เนื่องจากว่าการประกันทางด้านอุตสาหกรรม

And that those oil tankers needed to be decommissioned,

ทำให้ถังน้ำมันเหล่านั้นถูกเลิกใช้

and 2004 was going to be the pinnacle.

และในปี 2004 จะถึงจุดทีล้นเกินจริงๆ

And I thought, "My God, wouldn't that be something?"

ผมก็เลยคิดว่า โอ้ นั่นคงเป็นสิ่งที่น่าเหลือเชื่อนะ

To see the largest vessels of man being deconstructed by hand,

การที่ผมได้เห็นผู้คนเหล่านั้นรื้อซากเรือด้วยมือเปล่าๆของพวกเขา

literally, in third-world countries.

ในโลกที่สาม

So originally I was going to go to India.

จริงๆแล้ว ผมวางแผนจะไปที่อินเดีย

And I was shut out of India because of a Greenpeace situation there,

แต่เพราะที่อินเดียมีสถานการณ์เกี่ยวกับการเคลื่อนไหวของกลุ่มกรีนพีซ ผมจึงจำเป็นต้องยกเลิกไป

and then I was able to get into Bangladesh,

แล้วผมก็มีโอกาสไปที่บังคลาเทศ

and saw for the first time a third world, a view of it,

และภาพที่ผมได้เห็นในประเทศโลกที่สามเป็นครั้งแรกนั้น

that I had never actually thought was possible.

มันเหลือเชื่อจริงๆครับ ผมไม่อยากเชื่อว่านี่จะเป็นจริง

130 million people living in an area the size of Wisconsin --

คน 130 ล้านคน อาศัยอยู่ในพื้นที่ที่มีขนาดเท่ากับรัฐวิซคอนซิน

people everywhere -- the pollution was intense,

มีผู้คนอยู่ทุกที่ ปัญหามลภาวะรุนแรงมาก

and the working conditions were horrible.

การทำงานที่นี่ก็ลำบากมาก

Here you're looking at some oil fields in California,

ส่วนนี่เป็น ภาพแหล่งขุดเจาะน้ำมันในแคลิฟอร์เนีย

some of the biggest oil fields. And again, I started to think that --

เป็นหนึ่งในแหล่งขุดเจาะน้ำมันที่ใหญ่ที่สุด และนั่นก็ทำให้ผมเริ่มคิดอีกครั้งว่า...

there was another epiphany --

นี่คงเป็นความบังเอิญอีกครั้งหนึ่ง

that the whole world I was living in was

ที่โลกทั้งใบที่ผมอยู่นั้น

a result of having plentiful oil.

ทุกอย่างขึ้นอยู่กับน้ำมันที่เรามีอย่างล้นเหลือ

And that, to me, was again something that I started building on,

และสำหรับผมแล้ว นั้นเป็นอีกจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมได้สร้างผลงาน

and I continued to build on.

และขยายผลงานต่อไปเรื่อยๆ

So this is a series I'm hoping to have ready

และผมก็หวังว่าผลงานชุดนี้จะเสร็จได้

in about two or three years,

ภายในเวลาประมาณสองถึงสามปี

under the heading of "The Oil Party."

ภายใต้หัวข้อว่า " ดิ ออยล์ ปาร์ตี "

Because I think everything that we're involved in --

เพราะผมมีความคิดว่าทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับเรานั้น

our clothing, our cars, our roads, and everything -- are directly a result.

ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า รถยนต์ ถนน และสิ่งอื่นๆ ของเรานั้น มีผลมาจากการใช้น้ำมันโดยตรง

I'm going to move to some pictures of China.

ผมจะตัดให้ดูรูปที่เมืองจีน

And for me China -- I started photographing it four years ago,

ผมเริ่มถ่ายรูปเมืองจีนเมื่่อสี่ปี่ที่แล้ว และสำหรับผมแล้ว

and China truly is a question of sustainability in my mind,

การพัฒนาในเมืองจีนเป็นคำถามเกี่ยวกับความยั่งยืนที่ค้างคาใจผม

not to mention that China, as well,

นี่ยังไม่ได้พูดถึงว่าเมืองจีน

has a great effect on the industries that I grew up around.

มีผลกระทบต่อเมืองอุตสาหกรรมต่างๆ รวมทั้งเมืองที่ผมเติบโตมา

I came out of a blue-collar town,

ผมมาจากเมืองของคนใช้แรงงาน

a GM town, and my father worked at GM,

เมืองรถจีเอ็ม บริษัทที่พ่อผมเคยทำงานให้

so I was very familiar with that kind of industry

ผมเลยคุ้นเคยกับสิ่งเหล่านี้เป็นอย่างดี

and that also informed my work. But you know,

และนั้นก็เป็นแรงผลักดันในงานของผม แต่พวกคุณรู้ไหม

to see China and the scale at which it's evolving, is quite something.

ว่าสิ่งที่ผมเห็นในเมืองจีน ขนาดของอุตสาหกรรมที่กำลังพัฒนาขึ้นที่นั่น มันน่าเหลือเชื่อจริงๆ

So what you see here is the Three Gorges Dam,

สิ่งที่พวกคุณเห็นเหล่านี้คือเขื่อนสามโตรก

and this is the largest dam by 50 percent ever attempted by man.

เป็นเขื่อนที่ใหญ่ที่สุด ใหญ่กว่าเขื่อนอื่นๆที่เคยถูกสร้างมาถึงครึ่งหนึ่ง

Most of the engineers around the world left the project

พวกวิศวกรจากทั่วโลก ต่างก็ยอมแพ้และทิ้งงานไป

because they said, "It's just too big."

เพราะพวกเขาบอกกันว่า มันใหญ่เกินไป

In fact, when it did actually fill with water a year and a half ago,

ความจริงแล้ว ตอนเริ่มเติมน้ำเข้าเขื่อนเมื่อปีครึ่งที่แล้วนั้น

they were able to measure a wobble within the earth as it was spinning.

พวกเขาสามารถตรวจจับการสั่นไหวของแกนโลกที่กำลังหมุนได้

It took fifteen days to fill it.

ใช้เวลาไปสิบห้าวันในการเต็มน้ำในเขื่อน

So this created a reservoir 600 kilometers long,

จึงเกิดเป็นเขื่อนเก็บน้ำที่ยาว 600 กิโลเมตร นี้ได้

one of the largest reservoirs ever created.

นี่นับว่าเป็นเขื่อนเก็บน้ำที่ใหญ่ที่สุด

And what was also one of the bigger projects around that

นอกเหนือจากความใหญ่ของเขื่อนแล้ว

was moving 13 full-size cities up out of the reservoir,

มีการย้ายเมืองถึง 13 เมืองออกไป เพื่อที่จะสร้างเขื่อนนี้

and flattening all the buildings so they could make way for the ships.

ตึกมากมายถูกทำลายเพื่อจะให้เดินเรือได้สะดวก

This is a "before and after." So that was before.

นี่เป็นภาพก่อนและหลังการสร้างเขื่อนครับ

And this is like 10 weeks later, demolished by hand.

และนี่เป็นภาพตอน 10 สัปดาห์ให้หลัง อาคารต่างๆถูกรื้อถอนด้วยมือ

I think 11 of the buildings they used dynamite,

ผมว่ามีอาคาร 11 หลัง ที่ถูกระเบิดด้วยไดนาไมต์

everything else was by hand. That was 10 weeks later.

ส่วนอื่นนั้นถูกรื้อด้วยมือ นั่นเป็นภาพหลังจาก 10 อาทิตย์ถัดมา

And this gives you an idea.

และนี่ทำให้คุณเห็นภาพครับ

And it was all the people who lived in those homes,

ว่าผู้คนที่อาศัยอยู่ในบ้านพวกนั้น

were the ones that were actually taking it apart

พวกเขาทำลายบ้านของตัวเอง

and working, and getting paid per brick to take their cities apart.

พวกเขาทำงาน และได้ค่าจ้างตอบแทน ในการทำลายบ้านเมืองของเขาเอง

And these are some of the images from that.

และภาพพวกนี้เกิดมากจากสิ่งนั้นครับ

So I spent about three trips to the Three Gorges Dam,

ผมใช้เวลาไปที่เขื่อนสามโตรกทั้งหมดสามครั้ง

looking at that massive transformation of a landscape.

ผมเห็นการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่ของแลนด์สเคป

And it looks like a bombed-out landscape, but it isn't.

ดูเหมือนสมรภูมิรบหลังการสงคราม แต่ไม่ใช่หรอกครับ

What it is, it's a landscape that is an intentional one.

นี่เป็นภูมิทัศน์ที่ถูกเปลี่ยนแปลงโดยความต้องการของเรา

This is a need for power, and they're willing to go through this

ด้วยความต้องการพลังงาน พวกเขาก็เลยยอมให้สิ่งนี้เกิดขึ้น

massive transformation, on this scale, to get that power.

การเปลี่ยนแปลงยิ่งใหญ่ขนาดนี้ เพื่อจะได้มาซึ่งพลังงานไฟฟ้านั้น

And again, it's actually a relief for what's going on in China

แต่ที่จริง มีสิ่งที่เกิดขึ้นในเมืองจีนที่่เป็นเรื่องน่ายินดี

because I think on the table right now,

เพราะข้อมูลที่ผมนำเสนอต่อไปนี้

there's 27 nuclear power stations to be built.

มีโรงไฟฟ้าพลังงานนิวเคลียร์ทั้งหมด 27 โรง ที่กำลังจะถูกสร้าง

There hasn't been one built in North America for 20 years

ในขณะที่ในอเมริกาเหนือนั้น ไม่ได้สร้างโรงไฟฟ้านิวเคลียร์ในเวลา 20 ปี ที่ผ่านมา

because of the "NIMBY" problem -- "Not In My BackYard."

เนื่องจากถูกคัดค้านโดยกลุ่ม "NIMBY" -- "Not In My BackYard." (อย่ามาสร้างที่หลังบ้านของเรา)

But in China they're saying, "No, we're putting in 27 in the next 10 years."

แต่ที่เมืองจีน พวกเขากลับบอกว่า "ไม่ๆ เราจะสร้างโรงไฟฟ้านิวเคลียร์ 27 โรง ในเวลา 10 ปี"

And coal-burning furnaces are going in there

และการสร้างโรงไฟฟ้าพลังงานถ่านหินจะยุติลง

for hydroelectric power literally weekly.

เช่นเดียวกับโรงปั่นไฟฟ้าพลังงานน้ำ

So coal itself is probably one of the largest problems.

ตัวถ่านหินนี่แหละ ดูเหมือนจะเป็นปัญหาใหญ่ที่สุด

And one of the other things that happened in the Three Gorges --

และหนึ่งในสิ่งที่เกิดขึ้นในเขื่อนสามโตรกนั้น

a lot of the agricultural land that you see there on the left was also lost;

คือการศูนย์เสียพื้นที่ทำการเกษตรกรรม เหมือนที่คุณเห็นอยู่ด้านซ้ายครับ

some of the most fertile agricultural land was lost in that.

พื้นที่ทำเกษตรกรรมอันอุดมสมบูรณ์บางส่วนได้ หายไปเพราะการสร้างเขื่อน

And 1.2 to 2 million people were relocated,

มีผู้คนประมาณ 1.2 ถึง 2 ล้านคน ต้องอพยพหาที่อยู่ใหม่

depending on whose statistics you're looking at.

ตัวเลขของจำนวนประชาการนั้น เปลี่ยนไปตามแหล่งข้อมูลต่างๆ

And this is what they were building.

และนี่คือสิ่งที่พวกเขาสร้างขึ้นมาใหม่ครับ

This is Wushan, one of the largest cities that was relocated.

นี่คืออูฉาน นี่เป็นเมืองที่ใหญ่ที่สุดของพื่นที่อพยพ

This is the town hall for the city.

นี่คือที่ว่าการเมืองครับ

And again, the rebuilding of the city -- to me, it was sad to see

และเป็นอีกครั้ง ที่ผมเสียใจที่เห็นการสร้างเมืองใหม่ขึ้นมาแทนของเก่า

that they didn't really grab a lot of, I guess,

พวกเขาลืมทำในหลายๆสิ่งที่ควรจะทำ

what we know here, in terms of urban planning.

สิ่งที่เราสังเกตได้ ในการวางผังก็คือ

There were no parks; there were no green spaces.

การขาดพื้นที่สวนสาธารณะ และพื้นที่สีเขียว

Very high-density living on the side of a hill.

กลับมีแต่พื้นที่อยู่อาศัยหนาแน่น ซึ่งติดอยู่กับเชิงเขา

And here they had a chance to rebuild cities from the bottom up,

จริงๆแล้วพวกเขามีโอกาสสร้างเมืองใหม่ จากความต้องการของชาวรากหญ้า

but somehow were not connecting with them.

แต่สิ่งเหล่านี้เหมือนจะไม่ตอบสนองความต้องการของพวกเขาเลย

Here is a sign that, translated, says, "Obey the birth control law.

นี่เป็นป้ายครับ... ป้ายที่แสดงถึงนโยบายการคุมกำเนิดในจีน

Build our science, civilized and advanced idea of marriage and giving birth."

"การสร้างสรรค์สังคมก้าวหน้าด้วยวิทยาศาสตร์ วางแผนการแต่งงานและการคุมกำเนิด"

So here, if you look at this poster,

ลองดูป้ายนี้ดีๆซิครับ

it has all the trappings of Western culture.

ป้ายนี้มีการโฆษณาถึงกับดักวัฒนธรรมตะวันตก

You're seeing the tuxedos, the bouquets.

ลองดู ชุดสูททักซิโด และช่อดอกไม้นั่น

But what's really, to me, frightening about the picture

แต่สิ่งที่ทำให้ผมตกใจกลับคือนี่ครับ

and about this billboard is the refinery in the background.

การตัดต่อภาพรวมกับฉากหลัง

So it's like marrying up all the things that we have

เป็นการผสมผสานทุกสิ่งที่เรามี

and it's an adaptation of our way of life, full stop.

และปรับเข้ากับชีวิตในปัจจุบันเท่านั้นเอง

And again, when you start seeing that kind of embrace,

และอีกครั้ง ที่คุณจะเห็นสิ่งเหล่านี้ได้ฝังลึกอยู่ในค่านิยม

and you start looking at them leading their rural lifestyle

ของคนจีนในชนบท การนิยมวัฒนธรรมแบบตะวันตก

with a very, very small footprint and moving into an urban lifestyle

เริ่มจากที่พวกเขามีหมู่บ้านเล็กๆ กลายเป็นชีวิตแบบเมืองใหญ่

with a much higher footprint, it starts to become very sobering.

ซึ่งมีผลกระทบทางสิ่งแวดล้อมสูงกว่า เป็นจุดที่น่าคิดนะครับ

This is a shot in one of the biggest squares in Guangdong --

นี่เป็นภาพถ่ายของจตุรัสใหญ่แห่งหนึ่งในมณฑลกวางตุ้ง

and this is where a lot of migrant workers are coming in from the country.

และนี่เป็นที่ที่มีแรงงานอพยพจากชนบทหลั่งไหลเข้ามาทำงานเป็นจำนวนมหาศาล

And there's about 130 million people in migration

และมีคนอยู่ประมาณ 130 ล้านคน ที่อยู่ระหว่างการย้ายถิ่นฐาน

trying to get into urban centers at all times,

พยายามย้ายเข้ามาในใจกลางเมืองตลอดเวลา

and in the next 10 to 15 years, are expecting

คาดกันว่า ในเวลา 10 ถึง 15 ปี ข้างหน้า

another 400 to 500 million people to migrate

จะมีคน ประมาณ 400 ถึง 500 ล้านคน อพยพเข้ามา

into the urban centers like Shanghai and the manufacturing centers.

สู่เมืองใหญ่ อย่างเช่น เซี่ยงไฮ้ และ หัวเมืองด้านการอุตสาหกรรมเมืองอื่นๆ

The manufacturers are --

โรงงานอุตสาหกรรม คือ --

the domestics are usually -- you can tell a domestic factory by the fact

บริษัทภายในประเทศเป็นส่วนใหญ่ -- จะบ่งบอกได้อย่างชัดเจน

that they all use the same color uniforms.

ว่าพนักงานจะใส่ชุดเครื่องแบบเหมือนๆกัน

So this is a pink uniform at this factory. It's a shoe factory.

นี่เป็นชุดสีชมพูครับ ที่โรงงานผลิตรองเท้าแห่งหนึ่ง

And they have dorms for the workers.

มีหอพักให้พนักงานอยู่ด้วย

So they bring them in from the country and put them up in the dorms.

พวกพนักงานอพยพมาจากชนบท และ ต้องอาศัยอยู่ในหอพัก

This is one of the biggest shoe factories, the Yuyuan shoe factory

อีหยวน เป็นโรงงานรองเท้าที่ใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งครับ

near Shenzhen. It has 90,000 employees making shoes.

อยู่ใกล้ๆกับเซินเจิ้น มีพนักงานทำรองเท้าอยู่ถึง 90,000 คน

This is a shift change, one of three.

นี่เป็นภาพการเปลี่ยนกะครับ หนึ่งในสามเวลาต่อวัน

There's two factories of this scale in the same town.

มีโรงงานขนาดนี้อยู่สองโรงในเมืองนี้ครับ

This is one with 45,000, so every lunch,

โรงงานนี้มีพนักงาน 45,000 คนครับ ในตอนเที่ยง

there's about 12,000 coming through for lunch.

จะมีพนักงานประมาณ 12,000 คน ออกมาทานอาหาร

They sit down; they have about 20 minutes.

พวกเค้านั่งทานอาหารในเวลาจำกัด คือ 20 นาทีเท่านั้น

The next round comes in. It's an incredible workforce

เพื่อที่จะให้กลุ่มต่อไปเข้ามากินต่อ น่าทึ่งจริงๆครับ

that's building there. Shanghai --

ถัดมานี่เป็นตึกในเซี่ยงไฮ้ครับ

I'm looking at the urban renewal in Shanghai,

ผมศึกษาการฟื้นฟูเมืองของเซี่ยงไฮ้

and this is a whole area that will be flattened

และที่แห่งนี้จะถูกรื้อถอน

and turned into skyscrapers in the next five years.

เพื่อสร้างตึกสูงภายในเวลาห้าปีข้างหน้า

What's also happening in Shanghai is --

สิ่งที่เกิดขึ้นพร้อมกันในเซี่ยงไฮ้ คือ --

China is changing because this wouldn't have happened

เมืองจีนกำลังเปลี่ยนแปลง เนื่องจากสิ่งนี้จะไม่เกิดขึ้น

five years ago, for instance. This is a holdout.

เมื่อห้าปีที่ผ่านมา เช่นกลุ่มต่อต้าน

They're called dengzahoos -- they're like pin tacks to the ground.

ที่เรียกว่า "dengzahoos"-- พวกเขาเหมือนถูกหมุดปักเอาไว้ให้อยู่กับที่

They won't move. They're not negotiating.

พวกเขาจะไม่ไปไหน ไม่ยอมที่จะต่อรอง

They're not getting enough, so they're not going to move.

พวกเขายังได้ไม่พอกับที่อยากได้ ก็เลยจะไม่ไปไหน

And so they're holding off until they get a deal with them.

พวกเขาจะไม่ยอมไปไหนเลยจนกว่าจะได้ข้อตกลงที่ดีกว่า

And they've been actually quite successful in getting better deals

และที่จริงพวกเขาก็ประสบความสำเร็จทีเดียวกับการเรียกร้องนั้น

because most of them are getting a raw deal.

เพราะพวกเขาได้ในข้อตกลงใหม่

They're being put out about two hours --

เพิ่งประกาศออกมาได้ประมาณสองชั่วโมง --

the communities that have been around for literally hundreds of years,

ในขณะที่ชุมชนของพวกเขามีอายุนานกว่าร้อยปี

or maybe even thousands of years,

หรือไม่ก็เป็นพันปีเลยทีเดียว

are being broken up and spread across in the suburban areas

ชุมชนเหล่านี้ถูกทำลาย และทำให้ผู้คนต้องอพยพไปในเขตชานเมืองที่อื่น

outside of Shanghai. But these are a whole series of guys

ห่างออกไปจากเซี่ยงไฮ้ แต่การประท้วงก็ยังไม่จบ

holding out in this reconstruction of Shanghai.

การประท้วงเกียวกับการก่อสร้างใหม่ในเซี่ยงไฮ้

Probably the largest urban-renewal project, I think,

ตามความคิดของผม นี่อาจจะเป็นโครงการฟื้นฟูเมืองใหม่ที่ใหญ่ที่สุด

ever attempted on the planet.

เท่าที่มนุษย์เคยทำมา

And then the embrace of the things that they're replacing it with --

และเมืองเก่าก็จะถูกทำลายและแทนที่ด้วยสิ่งอื่น

again, one of my wishes, and I never ended up going there,

นี่เป็นสิ่งที่ผมหวังไว้สิ่งหนึ่ง แต่ผมก็ไม่มีโอกาสได้กลับไปอีกเลย

was to somehow tell them that there were better ways to build a house.

คืออย่างไรก็ตาม ผมอยากบอกเขาว่าน่าจะมีวิธีดีกว่านี่ที่พวกเขาจะสร้างบ้านพวกนี้

The kinds of collisions of styles and things were quite something,

ความย้อนแย้งในรูปแบบของสิ่งก่อสร้างพวกนี้น่าสนใจทีเดียวเลยครับ

and these are called the villas.

บ้านที่เขาเรียกกันว่าคฤหาสน์

And also, like right now, they're just moving.

และตอนนี้ดูเหมือนว่า พวกเขาจะได้เริ่มย้าย

The scaffolding is still on, and this is an e-waste area,

ยังมีนั่งร้านอยู่เลยครับผม และที่นี่ก็มีขยะอิเล็กทรอนิกส์กองอยู่

and if you looked in the foreground on the big print,

ถ้าคุณดูดีๆในฉากด้านหน้าของรูปถ่ายนี่ คุณก็จะเห็นกองขยะพวกนั้น

you'd see that the industry -- their industry -- they're all recycling.

คุณจะเห็นว่าในอุตสาหกรรม -- อุตสาหกรรมของพวกเขา -- ในการรีไซเคิล

So the industry's already growing

อุตสาหกรรมพวกนี้เติบโตไปก่อน

around these new developments.

รอบๆพื้นที่พัฒนาโครงการใหม่ๆเหล่านี้

This is a five-level bridge in Shanghai.

นี่เป็นสะพานห้าระดับในเซี่ยงไฮ้ครับ

Shanghai was a very intriguing city -- it's exploding on a level

เซี่ยงไฮ้เป็นเมืองที่น่าสนใจมาก -- ทุกอย่างถูกยกระดับ

that I don't think any city has experienced.

และผมคิดว่าไม่เคยมีเมืองในที่เป็นแบบนี้เลย

In fact, even Shenzhen, the economic zone --

ความจริงแล้ว ในเซินเจิ้น โซนเศรษฐกิจ --

one of the first ones -- 15 years ago was about 100,000 people,

เป็นหนึ่งในเมืองแรกๆ -- เมื่อ 15 ปี ที่แล้ว มีประชาการเพียง 100,000 คน

and today it boasts about 10 to 11 million.

และในปัจจุบัน มีคนอยู่ถึง 10 ถึง 11 ล้านคน

So that gives you an idea of the kinds of migrations and the speed with which --

จึงเป็นสิ่งชี้วัดถึงการไหลเข้าเมืองของแรงงานในอัตราสูงมากครับ --

this is just the taxis being built by Volkswagen.

นี่เป็นเพียงรถแทกซีจากบริษัทโฟล์คสวาเกน

There's 9,000 of them here,

มีประมาณ 9,000 คัน ในลานนี้

and they're being built for most of the big cities,

และลานเช่นนี้ ก็มีอยู่ในเมืองใหญ่ทุกเมืองครับ

Beijing and Shanghai, Shenzhen.

ปักกิ่ง และ เซี่ยงไฮ้ รวมถึงเซินเจิ้น

And this isn't even the domestic car market; this is the taxi market.

และนี่ยังไม่รวมถึงตลาดรถยนต์ส่วนบุคคลในประเทศครับ แค่ตลาดรถแทกซีเท่านั้น

And what we would see here as a suburban development --

และที่พวกเราจะได้เห็นอยู่ในโครงการพัฒนาชานเมืองแบบนี้ --

a similar thing, but they're all high-rises.

มีการก่อสร้างเหมือนกันครับ แต่พวกเขาสร้างเฉพาะตึกสูง

So they'll put 20 or 40 up at a time,

สร้างประมาณ 20 หรือ 40 ตึกในแต่ละครั้ง

and they just go up in the same way

มันเพิ่มขึ้นรวดเร็ดเร็วพอๆกับ

as a single-family dwelling would go up here in an area.

การเพิ่มตัวของจำนวนที่พักอาศัยของครอบครัวเดี่ยวในพื้นที่

And the density is quite incredible.

ความหนาแน่นของตึกพวกนี้น่าทึ่งครับ

And one of the things in this picture that I wanted to point out

และสิ่งหนึ่งในภาพนี้ที่ผมอยากจะชี้ให้เห็นนั้น

is that when I saw these kinds of buildings,

ก็คือ เมื่อผมเห็นตึกเหล่านี้

I was shocked to see

ผมตกใจมากครับที่เห็น

that they're not using a central air-conditioning system;

ที่อาคารเหล่านี้ไม่ได้ใช้ระบบปรับอากาศส่วนกลาง

every window has an air conditioner in it.

หน้าต่างทุกบานมีแอร์ติดอยู่

And I'm sure there are people here who probably

และผมก็แน่ในว่า มีคนที่นี่

know better than I do about efficiencies,

ที่รู้ดีกว่าผมเกี่ยวกับเรื่องการใช้พลังงานอย่างมีประสิทธิภาพ

but I can't imagine that every apartment having its own air conditioner

แต่ผมไม่สามารถจินตนาการได้เลยครับ ว่าการที่ทุกๆห้องมีแอร์ส่วนตัว

is a very efficient way to cool a building on this scale.

จะเป็นวิธีทำความเย็นให้กับอาคารขนาดนี้อย่างมีประสิทธิภาพครับ

And when you start looking at that,

และเมื่อเราดูให้ชัดเจน

and then you start factoring up into a city the size of Shanghai,

เราจะเห็นว่า เมื่อขนาดใหญ่อย่างเซี่ยงไฮ้นี้

it's literally a forest of skyscrapers.

เปรียบเหมือนป่าของตึกสูงมากมาย

It's breathtaking, in terms of the speed at which this city is transforming.

เหมือนจะต้องหยุดหายใจเลยล่ะ เวลาคิดถึงเวลาที่เมืองได้เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วนี้

And you can see in the foreground of this picture,

และคุณจะได้เห็นอยู่ในฉากด้านหน้าของภาพนี้

it's still one of the last areas that was being held up.

เป็นพื้นที่แห่งใหญ่แห่งหนึ่งที่ถูกยกระดับขึ้นมา

Right now that's all cleared out -- this was done about eight months ago --

ตอนนี้ถูกเคลียร์ไปหมดแล้วครับ -- โครงการนี้เริ่มทำเมื่อแปดเดือนก่อน --

and high-rises are now going up into that central spot.

และตอนนี้ก็กำลังสร้างกลุ่มอาคารสูงอยู่ใจกลางโครงการ

So a skyscraper is built, literally, overnight in Shanghai.

ตึกสูงพวกนี้ จริงๆแล้ว สามารถสร้างเสร็จในข้ามคืนครับ

Most recently I went in, and I started looking

เมื่อเร็วๆนี้ ผมได้กลับไป และเริ่มมองดู

at some of the biggest industries in China.

ถึงอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ในจีน

And this is Baosteel, right outside of Shanghai.

นี่คือโรงงาน เปาสตีล ที่ตั้งอยู่ชานเมืองของเชี่ยงไฮ้ครับ

This is the coal supply for the steel factory -- 18 square kilometers.

ส่วนนี้เป็นกองถ่านหินที่เอาไว้ใช้ในโรงงานเหล็ก -- 18 ตารางกิโลเมตร

It's an incredibly massive operation, I think 15,000 workers,

เป็นระบบจัดการที่ใหญ่อย่างเหลือเชื่อครับ คิดว่ามีคนงานราว 15,000 คน

five cupolas, and the sixth one's coming in here.

มีเตาหลอม อยู่ห้าเครื่อง แล้วนี่เครื่องที่หกกำลังจะถูกสร้างตรงนี้

So they're building very large blast furnaces

พวกเขาสร้างเตาหลอมนี้อย่างใหญ่โตทีเดียว

to try to deal with the demand for steel in China.

เพื่อพยายามที่จะจัดการกับความต้องการใช้เหล็กในจีน

So this is three of the visible blast furnaces within that shot.

มีเตาหลอมยักษ์อยู่สามเครื่องในภาพนี้

And again, looking at these images, there's this constant, like, haze that you're seeing.

และลองดูซิครับ ภาพพวกนี้เหมือนมีเมฆหมอกปกคลุมอยู่ตลอดเวลา

This is going to show you, real time, an assembler. It's a circuit breaker.

นี่เป็น คลิปวีดีโอตามเวลาจริงๆ ของคนประกอบเครื่องตัดไฟครับ

10 hours a day at this speed.

10 ชั่วโมงต่อวันครับ ด้วยอัตราการทำงานแบบนี้

I think one of the issues

ผมคิดว่าประเด็นสำคัญ

that we here are facing with China,

ที่เรากำลังเผชิญหน้ากับเมืองจีน

is that they're using a lot of the latest production technology.

คือ พวกเขากำลังใช้เทคโนโลยีทางการผลิตแบบใหม่เป็นจำนวนมาก

In that one, there were 400 people that worked on the floor.

ในโรงงานนั้น มีพนักงาน 400 คน ทำงานอยู่ในชั้นเดียวกัน

And I asked the manager to point out five of your fastest producers,

ผมขอให้ผู้จัดการโรงงาน เลือกพนักงานคนที่ทำงานได้ไวที่สุดมาทั้งหมดห้าคน

and then I went and looked at each one of them for about 15 or 20 minutes,

และผมก็ลองมองดูพวกเขาทำงานทีละคน อยู่ประมาณ 15 ถึง 20 นาที

and picked this one woman.

และผมก็เลือกผู้หญิงคนนี้ครับ

And it was just lightning fast;

เธอทำงานไวเป็นแสงเลย

the way she was working was almost unbelievable.

วิธีทำงานของเธอน่าเหลือเชื่อจริงๆครับ

But that is the trick that they've got right now,

แต่นี่ก็เป็นกลยุทธ์ทางการผลิตในตอนนี้ครับ

that they're winning with, is that they're using

พวกเขาชนะขาดเลย ด้วยวิธีที่ใช้อยู่

all the latest technologies and extrusion machines,

คือการใช้เทคโลโลยีทางการผลิตแบบใหม่

and bringing all the components into play,

เพื่อการผลิตชิ้นส่วนต่างๆ

but the assembly is where they're actually bringing in --

แต่การประกอบชิ้นส่วนนี่แหละ ที่เป็นแรงดึงดูด

the country workers are very willing to work. They want to work.

แรงงานจากชนบทที่อยากทำงาน เข้่ามาทำงานในส่วนนี้

There's a massive backlog of people wanting their jobs.

มีผู้คนจำนวนมหาศาลเลยครับ ที่อยากจะทำงานเหล่านี้

That condition's going to be there for the next 10 to 15 years

สภาวะทางสังคมเช่นนี้คงดำเนินต่อไปประมาณ 10 ถึง 15 ปี ครับ

if they realize what they want, which is, you know,

ถ้าพวกเขารู้ว่าเขาต้องการอะไร ซึ่งพวกคุณคงรู้ว่า

400 to 500 million more people coming into the cities.

มีคนอีกประมาณ 400 ถึง 500 คน ที่จะอพยพเข้ามาอยู่ในเมือง

In this particular case -- this is the assembly line that you saw;

ในกรณีพิเศษเช่นนี้ -- ในอุตสาหกรรมไลน์การผลิตที่คุณเห็นอยู่นี้

this is a shot of it.

นี่เป็นภาพนิ่งที่ผมถ่ายครับ

I had to use a very small aperture to get the depth of field.

ผมใช้รูรับแสงของกล้องเล็กมากครับ เพื่อจะได้ภาพที่ความชัดลึก

I had to have them freeze for 10 seconds to get this shot.

ผมต้องให้พวกเค้าหยุดอยู่นิ่งๆ ประมาณ 10 วินาที เพื่อที่จะได้ภาพนี้

It took me five fake tries

เราพยายามกันอยู่ห้าครั้งเห็นจะได้

because they were just going. To slow them down was literally impossible.

เพราะว่าพวกเขายังทำงานกันอย่างต่อเนื่อง ไม่มีโอกาสทำให้พวกเขาทำงานช้าลงเลย

They were just wound up doing these things all day long,

พวกเขาถูกโปรแกรมให้ทำงานอย่างนี้ทั้งวัน

until the manager had to, with a stern voice, say,

จนผู้จัดการต้องสั่งให้พวกเขาหยุดด้วยเสียงขรึม

"Okay, everybody freeze."

" โอเค... ทุกคนหยุด "

It wasn't too bad,

อืม...ได้ผลเลยครับ

but they're driven to produce these things at an incredible rate.

แต่พวกเขาก็ถูกผลักดันให้ทำงานผลิตนี้ในอัตรารวดเร็วอย่างเหลือเชื่อ

This is a textile mill doing synthetic silk, an oil byproduct.

นี่เป็นอุตสาหกรรมสิ่งทอผลิตไหมสังเคราะห์ ที่ใช้วัตถุดิบจากกากน้ำมันครับ

And what you're seeing here is,

และภาพที่พวกคุณเห็นอยู่นี่

again, one of the most state-of-the-art textile mills.

เช่นเคยครับ นี่ถือเป็นจุดสูงสุด ของเครื่องทอผ้าเลยทีเดียว

There are 500 of these machines; they're worth about 200,000 dollars each.

มีเครื่องทอผ้าอยู่ 500 เครื่อง แต่ละเครื่องมีราคาประมาณ 200,000 ดอลลาร์สหรัฐ

So you have about 12 people running this,

มีคนทำงานอยู่ประมาณ 12 คน ครับ

and they're just inspecting it -- and they're just walking the lines.

และพวกเขาก็มีหน้าที่คอยดูเครื่องจักรเหล่านี้ ด้วยการเดินคุม

The machines are all running,

เครื่องจักรก็ยังคงเดินต่อไป

absolutely incredible to see what the scale of industries are.

น่าเหลือเช่นจริงๆครับ ที่ได้เห็นขนาดของอุตสาหกรรมนี้

And I started getting in further and further into the factories.

และผมก็เริ่มลงลึกขึ้นเรื่อยๆ เพื่อจะถ่ายภาพโรงงานแบบนี้

And that's a diptych. I do a lot of pairings

ผมเริ่มเปรียบเทียบและจับคู่ของภาพต่างๆ

to try and get the sense of scale in these places.

เพื่อจะได้เปรียบเทียบในขนาดของสถานที่เหล่านี้

This is a line where they get the threads

นี่เป็นไลน์การผลิตเส้นด้ายไหม

and they wind the threads together,

ที่พวกเขาม้วนด้ายให้เป็นกลุ่มครับ

pre-going into the textile mills.

ก่อนที่จะส่งไปที่เครื่องทอผ้า

Here's something that's far more labor-intensive,

ส่วนอุตสาหกรรมนี้เป็นการใช้แรงงานอย่างหนักเลยทีเดียว

which is the making of shoes.

นี่คือการทำรองเท้าครับ

This floor has about 1,500 workers on this floor.

ในชั้นนี้มีคนงานประมาณ 1,500 คนเห็นจะได้

The company itself had about 10,000 employees,

ทั้งบริษัทมีคนงานประมาณ 10,000 คนครับ

and they're doing domestic shoes.

และพวกเขาก็ทำงานการผลิตรองเท้าขายภายในประเทศ

It was very hard to get into the international companies

ยากทีเดียวในการที่จะติดต่อกับบริษัทข้ามชาติ

because I had to get permission from companies like Nike and Adidas,

เนื่องจากผมต้องขออนุญาติในการเข้าไปในโรงงาน อย่างเช่น Nike หรือ Adidas

and that's very hard to get.

ยากทีเดียวครับที่จะได้ใบอนุญาติมา

And they don't want to let me in.

แถมพวกเขายังไม่อยากให้ผมเข้าไปอีกด้วย

But the domestic was much easier to do.

การเข้าไปถ่ายภาพภายในโรงงานภายในประเทศจึงง่ายกว่า

It just gives you a sense of, again -- and that's where,

นี่เลยเป็นสิ่งที่ชี้วัดครับ เป็นจุดเริ่มต้น

really, the whole migration of jobs started going over to China

เรื่องการไหลเข้าเมืองของแรงงานที่มีมากเหลือเกินในประเทศจีน

and making the shoes. Nike was one of the early ones.

เพื่อทำงานในโรงงานผลิตรองเท้า และ Nike ก็เหมือนจะเป็นที่แรกเลย

It was such a high labor component to it

นี่เป็นการใช้แรงงานฝีมืออย่างหนักทีเดียว

that it made a lot of sense to go after that labor market.

มีเหตุผลเลยทีเดียว ที่จะมีตลาดแรงงานเหล่านี้อยู่

This is a high-tech mobile phone: Bird mobile phone,

ถัดมานี่เป็นการผลิตเทคโนโลยีมือถือครับ ยี่ห้อ Bird โมบาย

one of the largest mobile makers in China.

เป็นบริษัทมือถือที่ใหญ่ที่สุดในเมืองจีน

I think mobile phone companies

ผมคิดว่า บริษัทมือถือนี่

are popping up, literally, on a weekly basis,

เกิดขึ้นเรื่อยๆ ทุกอาทิตย์เห็นจะได้

and they have an explosive growth in mobile phones.

เนื่องจากตลาดมือถือของประเทศจีนโตไวมากครับ

This is a textile where they're doing shirts --

ส่วนนี่ก็เป็นโรงงานสิ่งทอทำเสื้อ --

Youngor, the biggest shirt factory and clothing factory in China.

Youngor เป็นโรงงานผลิตเสื้อที่ใหญ่ที่สุดในประเทศจีนครับ

And this next shot here is one of the lunchrooms.

และภาพต่อไปนี้ก็เป็นฉากที่ถ่ายในโรงอาหารช่วงเที่ยง

Everything is very efficient.

ทุกอย่างเป็นไปอย่างมีประสิทธิภาพจริงๆครับ

While setting up this shot,

ในขณะที่จัดฉากนี้อยู่

people on average would spend eight to 10 minutes having a lunch.

ผมเห็นพนักงานโดยส่วนใหญ่ ใช้เวลาทานข้าวเที่ยงประมาณ 8 ถึง 10 นาที

This was one of the biggest factories I've ever seen.

นี่เป็นโรงงานที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาเลยครับ

They make coffeemakers here, the biggest coffeemaker

พวกเขาผลิตเครื่องทำกาแฟ แห่งที่ใหญ่ที่สุด

and the biggest iron makers --

และเป็นโรงงานเตารีดที่ใหญ่ที่สุดด้วย --

they make 20 million of them in the world.

พวกเขาผลิตรองเท้าถึง 20 ล้านคู่ สู่ตลาดโลก

There's 21,000 employees. This one factory -- and they had several of them --

มีพนักงานถึง 21,000 คน ในโรงงานแห่งนี้ครับ นี่คือแค่พนักงานกลุ่มหนึ่ง

is half a kilometer long.

นั่งเรียงกันกันยาวครึ่งกิโลเมตรได้

These are just recently shot -- I just came back about a month ago,

นี่เป็นภาพถ่ายเมื่อเร็วๆนี้ครับ -- ผมเพิ่งกลับไปเมื่อเดือนก่อนนี่เอง

so you're the first ones to be seeing these,

พวกคุณเป็นคนกลุ่มแรกที่ได้เห็นภาพพวกนี้เลย

these new factory pictures I've taken.

กว่าจะได้ภาพจากโรงงานที่ใหม่พวกนี้

So it's taken me almost a year to gain access into these places.

ผมต้องขออนุญาติอยู่เป็นปีเลย กว่าจะเข้าไปแต่ละที่ได้

The other aspect of what's happening in China

อีกมุมมองหนึ่งที่สะท้อนถึงสิ่งที่เป็นอยู่ในเมืองจีน

is that there's a real need for materials there.

คือการต้องการวัตถุดิบเพื่อการผลิตอย่างมากครับ

So a lot of the recycled materials that are collected here

ดังนั้นวัตถุดิบที่ใช้รีไซเคิลเป็นจำนวนมากจึงถูกสะสมรวมกันไว้ที่นี่

are being recycled and taken to China by ships.

เพื่อการรีไซเคิลและนำกลับมาที่จีนโดยเรือ

That's cubed metal. This is armatures, electrical armatures,

นั่นคือก้อนเหล็กขนาดใหญ่ ได้มาจากขยะอิเล็กทรอนิกส์

where they're getting the copper and the high-end steel

โดยขั้นตอนนี้พวกเขาจะได้ทองแดงและเหล็กคุณภาพสูงครับ

from electrical motors out, and recycling them.

จากการรีไซเคิลมอเตอร์อิเล็กทรอนิกส์เหล่านี้

This is certainly connected to California and Silicon Valley.

นี่มีความเชื่อมโยงอย่างชัดเจนกับ Silicon Valley ในแคลิฟอร์เนีย

But this is what happens to most of the computers.

แต่นี่ก็เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับเครื่องคอมพิวเตอร์ส่วนใหญ่

Fifty percent of the world's computers end up in China to be recycled.

ห้าสิบเปอร์เซ็นต์ของเครื่องคอมพิวเตอร์ทั่วโลก ถูกรีไซเคิลที่จีน

It's referred to as "e-waste" there.

ที่นี่ถูกเรียกว่า "e-waste" ครับ

And it is a bit of a problem. The way they recycle the boards

และนี่ก็เป็นปัญหาเลยทีเดียว เนื่องจากวิธีที่พวกเขารีไซเคิลบอร์ด

is that they actually use the coal briquettes,

โดยการใช้อิฐถ่านหินก้อนเล็กๆเหล่านี้

which are used all through China, but they heat up the boards,

ซึ่งถูกใช้โดยทั่วไปในจีน แต่การที่พวกเขาใช้ถ่านเผาบอร์ดโดยตรง

and with pairs of pliers they pull off all the components.

และปากคีบดึงชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์เหล่านี้ออกมา

They're trying to get all the valued metals out of those components.

พวกเขาพยายามจะแยกชิ้นส่วนโลหะที่มีค่าออกมาให้ได้

But the toxic smells -- when you come into a town

แต่มลพิษทางอากาศส่งกลิ่นรุนแรง -- เมื่อคุณมาที่เมืองนี้

that's actually doing this kind of burning of the boards,

ที่ที่กิจกรรมการเผาบอร์เพื่อการรีไซเคิลเป็นเรื่องปกติ

you can smell it a good five or 10 kilometers before you get there.

คุณจะได้กลิ่นในระยะ 5 ถึง 10 กิโลเมตร ก่อนเข้าเมืองอีกครับ

Here's another operation. It's all cottage industries,

นี่ก็เป็นอุตสาหกรรมอีกรูปแบบหนึ่งครับ เป็นกิจกรรมในครัวเรือน

so it's not big places -- it's all in people's front porches,

มีขนาดเล็กๆ -- ผู้คนสามารถทำงานกันที่หน้าบ้าน

in their backyards, even in their homes they're burning boards,

หลังบ้าน หรือแม้แต่ในบ้านของพวกเขา เขาก็ยังเผาบอร์ดกันอยู่

if there's a concern for somebody coming by --

แม้ว่าเขาจะกลัวว่าจะมีคนมาตรวจสอบ

because it is considered in China to be illegal, doing it,

เนื่องจากกิจกรรมนี้เป็นอาชีพที่ผิดกฎหมายในเมืองจีนครับ

but they can't stop the product from coming in.

แต่เขาก็ไม่สามารถหยุดการไหลเข้าประเทศของขยะอิเล็กทรอนิกส์ได้

This portrait -- I'm not usually known for portraits,

นี่เป็นรูปพอร์เทรตครับ จริงๆแล้ววผมไม่ค่อยได้ถ่ายหรอก

but I couldn't resist this one, where she's been through Mao,

แต่ผมอดใจไม่ได้จริงๆครวาวนี้ เธอได้ผ่านยุคของเหมา

and she's been through the Great Leap Forward,

ผ่านยุคนโยบายแบบก้าวกระโดด

and the Cultural Revolution, and now she's sitting on her porch

และการปฎิวัติวัฒนธรรม และตอนนี้เธอก็ได้นั่งอยู่ที่ระเบียงบ้านของเธอครับ

with this e-waste beside her. It's quite something.

กับกองขยะอิเล็กทรอนิกส์พวกนี้ เหลือเชื่อจริงๆ

This is a road where it's been shored up by computer boards

นี่เป็นถนนที่ถูกทับโดยกองบอร์ดคอมพิวเตอร์พวกนี้ครับ

in one of the biggest towns where they're recycling.

เมืองนี้เป็นเมืองใหญ่ที่สุดเมืองหนึ่ง ที่มำธุรกิจรีไซเคิล

So that's the photographs that I wanted to show you.

ทั้งหมดนี่จึงเป็นภาพที่ผมอยากนำมาแสดงให้คุณดูครับผม

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

I want to dedicate my wishes to my two girls.

ผมอยากมอบความหวังของผมให้ลูกสาวทั้งสองคนครับ

They've been sitting on my shoulder the whole time while I've been thinking.

พวกเขานั่งอยู่บนบ่าผมตลอดเวลาที่ผมคิดถึงเรื่องเหล่านี้

One's Megan, the one of the right, and Katja there.

คนที่อยู่ทางขวานี้คือเมเกนครับ และนี่คือคัตจา

And to me the whole notion --

และสำหรับผม ความคิดทั้งหมดนี้ --

the things I'm photographing are out of a great concern

สิ่งที่ผมถ่ายทอดผ่านรูปถ่ายนี่ ได้สะท้อนหลายๆสิ่งที่น่าเป็นห่วงนะครับ

about the scale of our progress and what we call progress.

เกี่ยวกับขนาดของการพัฒนา และสิ่งที่เราเรียกว่าความก้าวหน้า

And as much as there are great things around the corner --

และเหมือนกับสิ่งที่สำคัญอื่นๆที่รออยู่อยู่หลายสิ่ง --

and it's palpable in this room --

และสิ่งนี้ก็ชัดเจนในห้องนี้ครับ --

of all of the things that are just about to break

สิ่งต่างๆเหล่านี้กำลังจะปรากฎให้เห็นครับ

that can solve so many problems,

เป็นสิ่งที่ จะแก้ไขปัญหาต่างๆได้มากมาย

I'm really hoping that those things will spread around the world

ผมหวังเป็นอย่างยิ่งว่าสิ่งเหล่านี้จะถูกขยายออกไปกว้างๆทั่วโลก

and will start to have a positive effect.

และส่งผลลัพธ์ในแง่บวกกลับมา

And it isn't something that isn't just affecting our world,

เป็นสิ่งที่มีผลกระทบต่อโลกของเราครับ ไม่สามารถเลี่ยงได้

but it starts to go up -- because I think we can start correcting

แล้วก็ยังเกิดขึ้นอยู่อย่างต่อเนื่อง -- ผมคิดว่าพวกเราควรจะแก้ไขให้ถูกต้องครับ

our footprint and bring it down -- but there's a growing footprint

ลดการย่ำรอยเท้าบนโลกให้น้อยลง -- แต่ก็ยังทำให้เมืองโตไปได้

that's happening in Asia, and is growing at a rapid, rapid rate,

สิ่งนี้เกิดขึ้นในเอเชีย ด้วยอัตราการเติบโตที่รวดเร็วมากครับ

and so I don't think we can equalize it. So ultimately the strategy,

และผมก็คิดว่าเราจะทำให้เท่ากันได้ ท้ายที่สุดแล้วสำหรับแผนการการพัฒนา

I think, here is that we have to be very concerned about their evolution,

ผมคิดว่า พวกเราต้องใส่ใจและคอยติดตามกับการพัฒนาของพวกเขาครับ

because it is going to be connected to our evolution as well.

เนื่องจากสิ่งนี้มีผลกระทบโดยตรงต่อการพัฒนาของเราด้วย

So part of my thinking, and part of my wishes,

นั่นก็เป็นส่วนนึงในความคิด และความหวังของผมครับ

is sitting with these thoughts in mind,

คือการนั่งคิดทบทวนสิ่งเหล่านี้

and thinking about,

และตั้งคำถามว่า

"How is their life going to be when they want to have children,

"ชีวิตของพวกเขาจะเป็นอย่างไร ในเวลาที่เขาอยากมีลูก

or when they're ready to get married 20 years from now -- or whatever,

หรือเวลาที่พวกเขาพร้อมที่แต่งงานมีครอบครัวใน 20 ปีต่อไป หรือ

15 years from now?"

15 ปีถัดไปจากนี้"

And to me that has been the core behind most of my thinking --

และสำหรับผม นั้นก็เป็นหลักสำคัญที่อยู่เบื้องหลังความคิดทั้งหมดของผม

in my work, and also for this incredible chance to have some wishes.

ในงานของผม และนี่ก็น่าเหลือเชื่อจริงๆสำหรับผมที่มีโอกาสได้ขอสิ่งเหล่านี้

Wish one: world-changing. I want to use my images

ความหวังข้อที่หนึ่งครับ : การเปลี่ยนโลก ผมอยากให้คุณใช้รูปของผม

to persuade millions of people to join in the global conversation on sustainability.

เชิญชวนผู้คนอีกเป็นจำนวนมาก เข้าร่วมกับกระแสความตื่นตัวในเรื่องการพัฒนาที่ยั่งยืน

And it is through communications today

และเมื่อผ่านการพูดคุยนำเสนอผลงานในวันนี้

that I believe that that is not an unreal idea.

ผมเห็นว่า เป็นไปได้แน่นอนครับที่จะทำสิ่งนี้

Oh, and I went in search -- I wanted to put what I had in mind,

อืม... ผมได้ออกไปค้นหา -- ผมอยากทำให้ความฝันของผม

hitch it onto something. I didn't want a wish just to start from nowhere.

เชื่อมโยงกับบางสิ่ง ผมไม่อยากให้ความหวังของผมนั้นเลื่อนลอย ไม่มีที่มา

One of them I'm starting from almost nothing, but the other one,

หนึ่งในความหวังนั้น ผมเริ่มต้นจากศูนย์เลย แต่อีกความหวังนั้น

I wanted to find out what's going on that's working right now.

ผมอยากรู้ว่ามีอะไรบ้างที่กำลังเกิดขึ้น และใช้ได้ในตอนนี้

And Worldchanging.com is a fantastic blog, and that blog

และ Worldchanging.com ก็เป็นบล็อคที่เยี่ยมทีเดียวครับ

is now being visited by close to half-a-million people a month.

ตอนนี้มีผู้เข้าไปชมถึงครึ่งล้านคนต่อเดือนเลย

And it just started about 14 months ago.

และก็เพิ่งเริ่มตั้งเมื่อ 14 เดือนก่อนเอง

And the beauty of what's going on there

และสิ่งที่ดีสำหรับบล๊อคนี้

is that the tone of the conversation is the tone that I like.

ก็คือความคิดเห็นที่อยู่ในบล็อกครับ ผมชอบมาก

What they're doing there is that they're not --

สิ่งที่เขาทำอยู่นี่ พวกเขาไม่ได้เข้าข้าง --

I think the environmental movement has failed

ผมคิดว่ากระแสอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมนั้นล้มเหลวครับ

in that it's used the stick too much;

ใช้ความยึดติดกับอุดมคติมากเกินไป

it's used the apocalyptic tone too much;

ใช้การคาดเดาในแง่ลบมากเกินไป

it hasn't sold the positive aspects of

เลยเหมือนจะไม่มีความหวังที่เป็นผลดีอยู่เลย

being environmentally concerned and trying to pull us out.

การอยู่ในกระแสอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมนี้ ทำให้เราไม่อยากยุ่งเกี่ยว

Whereas this conversation that is going on in this blog

ในทางกลับกันครับ ความคิดเห็นที่อยู่บนบล็อกนี้

is about positive movements,

เป็นความเห็นในแง่บวกทีเดียว

about how to change our world in a better way, quickly.

เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงโลกของเราให้ดีขึ้นได้อย่างรวดเร็ว

And it's looking at technology, and it's looking at new energy-saving devices,

และรวมถึงการศึกษาเทคโนโลยี และอุปกรณ์ที่ใช้ในการประหยัดพลังงานทั้งหลาย

and it's looking at how to rethink and how to re-strategize

รวมถึงการคิดใหม่ทำใหม่ในการวางแผนการเติบโตของเมือง

the movement towards sustainability.

ความเคลื่อนไหวนี้สนับสนุนการพัฒนาที่ยั่งยืน

And so for me, one of the things that I thought

และสำหรับผมนั้น สิ่งหนึ่งที่ผมคิดนั้น

would be to put some of my work in the service of promoting

ก็คือการได้ใช้ผลงานส่วนหนึ่งของผมในการโปรโมท

the Worldchanging.com website.

Worldchanging.com เว็บไซต์

Some of you might know, he's a TEDster -- Stephen Sagmeister and I

พวกคุณบางคนคงรู้ดีนะครับ ว่าสตีเฟน เซกไมสเตอร์ ซึ่งเป็น TEDster และผม

are working on some layouts. And this is still in preliminary stages;

ร่วมกันทำเลย์เอาท์ และนี่ก็เป็นแค่จุดเริ่มต้นครับ

these aren't the finals. But these images, with Worldchanging.com,

ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ดี แต่รูปภาพพวกนี้ ที่ใช้ใน Worldchanging.com

can be placed into any kind of media.

สามารถไปเผยแพร่ในสื่ออื่นๆได้ครับ

They could be posted through the Web;

สามารถใช้โพสต์ลงไปในเว็บไซด์ได้

they could be used as a billboard or a bus shelter, or anything of that nature.

สามารถใช้เป็นป้ายโฆษณา หรือติดบนป้ายรถเมล์ก็ได้ ที่ไหนก็ได้ครับ

So we're looking at this as trying to build out.

พวกเราจะได้มองเห็นภาพเหล่านี้

And what we ended up discussing

และเริ่มที่จะถกเถึยงกัน

was that in most media you get mostly an image with a lot of text,

ส่วนใหญ่ในสื่อต่างๆ คุณจะเป็นส่วนหนึ่ง และมีตัวหนังสือเป็นส่วนประกอบหลัก

and the text is blasted all over.

ตัวหนังสือแทบจะบังภาพเลย

What was unusual, according to Stephen,

นี่เป็นสิ่งที่ไม่เหมือนใครครับ เนื่องจากสำหรับสตีเฟนแล้ว

is less than five percent of ads are actually leading with image.

ตัวหนังสือเป็นแค่ส่วนประกอบย่อยแค่ห้าเปอร์เซนต์เท่านั้น ใช้ภาพเป็นสื่อหลัก

And so in this case,

และในกรณีนี้

because it's about a lot of these images and what they represent,

เนื่องจากภาพเป็นส่วนประกอบหลักในการนำเสนอผลงาน

and the kinds of questions they bring up,

และคำถามที่เกิดขึ้นเป็นส่วนสำคัญครับ

that we thought letting the images play out and bring someone to say,

เราคิดว่าภาพพวกนี้นำให้ผู้คนสงสัยและตั้งคำถาม

"Well, what's Worldchanging.com, with these images, have to do?"

" Worldchanging.com เกี่ยวข้องอะไรกับภาพพวกนี้ ?"

And hopefully inspire people to go to that website.

และหวังว่านี่จะเป็นแรงบันดาลใจให้คนเข้าชมเว็บนี้มากขึ้น

So Worldchanging.com, and building that blog, and it is a blog,

เนื่องจาก Worldchanging.com เป็นแหล่งสร้างบทสนทนาครับ

and I'm hoping that it isn't -- I don't see it as the kind of blog

และผมก็หวังว่าบล็อคนี้ -- จะไม่ใช่แค่บล็อคธรรมดาทั่วๆไป

where we're all going to follow each other to death.

ที่เราจะมีความคิดเห็นซ้ำๆซากๆและเหมือนๆกัน

This one is one that will spoke out, and will go out,

บล็อคนี้จะเป็นที่ที่เราประกาศออกมาดังๆ ว่าเราจะออกไป

and to start reaching. Because right now there's conversations

และทำให้สำเร็จ เนื่องจากความคิดและบทสนทนาเห็นที่เรามีอยู่ตอนนี้

in India, in China, in South America --

ในอินเดีย ในจีน และในอเมริกาใต้ --

there's entries coming from all around the world.

มีการเข้าร่วมจากทั่วทุกมุมโลกครับ

I think there's a chance to have a dialogue, a conversation

ผมคิดว่า นี่เป็นโอกาสดีที่เราจะได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นผ่านบทสนทนากัน

about sustainability at Worldchanging.com.

เกี่ยวกับการพัฒนาที่ัยั่งยืน ที่ Worldchanging.com

And anything that you can do to promote that would be fantastic.

และถ้าพวกคุณจะช่วยในการส่งเสริมและสนับสนุนกัน ก็จะดีมากเลยครับ

Wish two is more of the bottom-up, ground-up one that I'm trying to work with.

ความหวังข้อสองของผม มาจากพวกเด็กๆ ไปสู่ผู้ใหญ่ครับ ซึ่งผมพยายามทำในส่วนนี้อยู่

And this one is: I wish to launch a groundbreaking competition

และนี่ก็คือ : ผมหวังที่จะริเริ่มการจัดการแข่งขันในระดับเยาวชนครับ

that motivates kids to invest ideas on, and invent ideas on, sustainability.

ที่กระตุ้นให้เด็กๆ ออกความคิดเห็นของพวกเขาในเรื่องการพัฒนาอย่างยั่งยืน

And one of the things that came out --

และสิ่งนี้ก็เพิ่งเกิดขึ้นครับ --

Allison, who actually nominated me, said something earlier on

อลิสัน ซึ่งเป็นคนเสนอชื่อผม ได้กล่าวไว้ก่อนหน้านี้

in a brainstorming. She said that recycling in Canada

ในการระดมความคิด เธอพูดเกี่ยวกับการรีไซเคิลในแคนาดา

had a fantastic entry into our psyche through kids between grade four and six.

ซึ่งได้ผลทางจิตวิทยาอย่างยอดเบี่ยมในระดับพวกเด็กๆเกรดสี่ ถึงเกรดหก

And you think about it, you know,

และคุณลองคิดดูนะครับ

grade four -- my wife and I, we say age seven is the age of reason,

เด็กเกรดสี่ -- ภรรยาของผมและผม เราเชื่อว่าเด็กเจ็ดขวบเป็นอายุที่ยอมรับเหตุผลได้ดี

so they're into the age of reason. And they're pre-puberty.

เนื่องจากพวกเขาเริ่มเข้าสู่วัยที่มีเหตุผล และเป็นวัยก่อนวัยรุ่น

So it's this great window where they actually are --

นี่จึงเป็นสิ่งที่เป็นหน้าต่างเปิดสู่การเรียนรู้ของพวกเขาครับ

you can influence them. You know what happens at puberty?

คุณสามารถสอนพวกเขาได้ พวกคุณคงรู้ว่าการเรียนรู้ในช่วงวัยรุ่นเป็นอย่างไร

You know, we know that from earlier presentations.

คุณรู้แหละ จากการนำเสนอที่ผ่านมาแล้ว

So my thinking here is that we try to motivate those kids

ผมคิดว่าผมจึงอยากสอนเด็กๆพวกนี้ครับ

to start driving home ideas. Let them understand what sustainability is,

และหวังว่าจะส่งผลไปถึงที่บ้านของพวกเขา เกี่ยวกับเรื่องการพัฒนาที่ยั่งยืน

and that they have a vested interest in it to happen.

และพวกเขาจะได้มีความสนใจร่วมในสิ่งที่เกิดขึ้นนี้

And one of the ways I thought of doing it is to use my prize,

และวิธีหนึ่งที่ผมคิดว่าผมทำได้ก็คือ ใช้เงินรางวัลของผม

so I would take 30,000 or 40,000 dollars of the winnings,

ผมจะให้เงินรางวัล 30,000 หรือ 40,000 เหรียญ แก่ผู้ชนะ

and the rest is going to be to manage this project,

และใช้เงินที่เหลือจัดการเกี่ยวกับโครงการการแข่งขันนี้

but to use that as prizes for kids to get into their hands.

เพื่อจะใช้รางวัลเป็นตัวตั้งให้เด็กๆเข้าร่วมทำกิจกรรม

But the other thing that I thought would be fantastic

แต่ก็มีอีกสิ่งที่ผมเห็นว่าสำคัญและดีมากครับ

was to create these -- call them "prize targets."

คือการการแข่งขัน -- ชื่อว่า "prize targets"

And so one could be for the best sustainable idea

และหาคนที่มีความคิดเกี่ยวกับการพัฒนาที่ยั่งยืนที่เยี่ยมที่สุด

for an in-school project, the best one for a household project,

สำหรับในโรงเรียน และสำหรับครัวเรือนอีกหนึ่งรางวัลครับ

or it could be the best community project for sustainability.

หรืออาจจะเป็นโครงการพัฒนาแบบยั่งยืนในชุมชนก็ได้

And I also thought there should be a nice prize

และผมคิดว่านี่จะเป็นรางวัลที่ดีเลยทีเดียว

for the best artwork for "In My World." And what would happen --

สำหรับงานศิลปะในหัวข้อ " In My World" และนี่จะเกิดขึ้นครับ --

it's a scalable thing. And if we can get people to put in things --

เป็นสิ่งที่สามารถรับรู้ได้ในขนาด และถ้าเราสามารถทำให้คนเข้าร่วม --

whether it's equipment, like a media lab,

ไม่ว่าจะเป็นทางใด เช่น ผ่านทางสื่อ

or money to make the prize significant enough --

หรือ จำนวนเงินที่มีจำนวนมากพอ จนเป็นสิ่งสำคัญ --

and to open it up to all the schools that are public schools,

และเปิดการแข่งขันนี้เข้าสู่โรงเรียนทุกโรง ที่เป็นโรงเรียนของรัฐ

or schools that are with kids that age,

หรือโรงเรียนที่มีเด็กในวัยนี้อยู่

and make it a wide-open competition for them

และเปิดให้เป็นการแข่งขันครั้งใหญ่สำหรับพวกเด็กๆ

to go after those prizes and to submit them.

เพื่อที่จะเข้าร่วมและส่งผลงานเข้าชิงรางวัล

And the prize has to be a verifiable thing, so it's not about just ideas.

และเงินรางวัลนี้เป็นสิ่งที่สามารถระบุได้ว่า นี่ไม่ใช่แค่ความคิดเลื่อนลอยนะครับ

The art pieces are about the ideas and how they present them

งานศิลปะนี้ ขึ้นอยู่กับหลักความคิดและวิธีการนำเสนอผลงาน

and do them, but the actual things have to be verifiable.

และการลงมือทำครับ แต่สิ่งนี้ควรจะมีสิ่งที่ชี้วัดได้

In that way, what's happening is that

และในกรณีนี้ สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ

we're motivating a certain age group to start thinking.

พวกเรากระตุ้นให้เด็กๆในช่วงวัยเดียวกันกลุ่มหนึ่งได้เริ่มที่จะคิด

And they're going to push that up, from the bottom -- up into,

และพวกเขาก็เริ่มที่จะผลักดันจากส่วนของพวกเขา เข้าสู่กลุ่มอายุสูงขึ้น

I believe, into the households. And parents will be reacting to it,

ผมเชื่อว่า จะไปสู่ภายในครอบครัวครับ และพ่อแม่ของพวกเขาก็จะมีส่วนร่วม

and trying to help them with the projects.

และช่วยสนับสนับสนุนเด็กๆ สร้างผลงาน

And I think it starts to motivate the whole idea towards sustainability

และผมคิดว่า นี่เป็นจุดเริ่มต้นเกี่ยวกับการส่งเสริมการพัฒนาที่ยั่งยืนครับ

in a very positive way,

เป็นในทางบวกครับผม

and starts to teach them. They know about recycling now,

และเริ่มสอน ให้พวกเขารู้จักการรีไซเคิลอยู่แล้ว

but they don't really, I think, get sustainability in all the things,

แต่พวกเขาคงไม่ได้ใช้หลักการพัฒนาที่ยั่งยืนกับทุกสิ่ง

and the energy footprint, and how that matters.

เช่น(ผลกระทบจาก)การใช้พลังงาน และสิ่งอื่นๆที่เกี่ยวข้องกัน

And to teach them, to me, would be a fantastic wish,

และการสอนพวกเขาในสิ่งเหล่านี้ สำหรับผม นั้นเป็นคำขอที่ดีที่สุดเลยครับ

and it would be something that I would certainly put my shoulder into.

และเป็นสิ่งที่ผมอยากมีส่วนร่วม

And again, in "In My World," the competition --

และนี่ ในการประกวด "In My World"

we would use the artwork that comes in from that competition to promote it.

เราจะใช้งานศิลปะที่มาจากการประกวดนี้ ส่งเสริมความคิดนี้

And I like the words, "in my world,"

ผมชอบมากครับคำนี้ " in my world"

because it gives possession of the world to the person who's doing it.

เนื่องจากคำนี้ได้แสดงความเป็นเจ้าของที่เรามีต่อโลกของเรา

It is my world; it's not someone else's. I want to help it;

นี่คือโลกของเรา ไม่ใช่ของคนอื่น เราอยากจะช่วยโลกของเรา

I want to do something with it. So I think it has a great opportunity

เราอยากเริ่มทำอะไรเพื่อโลก และผมคิดว่านี่เป็นโอกาสที่ดีทีเดียวครับ

to engage the imaginations -- and great ideas, I think, come from kids --

สำหรับการใช้จินาการเป็นส่วนร่วม -- และความคิดที่ยอดเยี่ยมนี้ ผมคิดว่า มาจากพวกเด็กๆครับ --

and engage their imagination into a project,

และการได้ใช้ความคิดของเด็กๆ มารวมอยู่ในโครงการนั้น

and do something for schools.

และยังได้ทำอะไรเพื่อโรงเรียน

I think all schools could use extra equipment, extra cash --

ผมว่า โรงเรียนเหล่านั้นควรจะส่งเสริมเด็กๆ ในด้านอุปกรณ์และเงินอุดหนุน --

it's going to be an incentive for them to do that.

นี่จะเป็นสิ่งกระตุ้นให้เด็กๆอยากมีส่วนร่วมครับ

And these are some of the ideas in terms of where

และนี่เป็นความคิดบางส่วนจากที่ต่างๆ

we could possibly put in some promotion for "In My World."

เราน่าจะทำการส่งเสริม "In My World"

And wish three is: Imax film. So I was told I should do one for myself,

และความหวังข้อที่สามของผม : หนัง Imax ครับ มีคนบอกว่าผมน่าจะทำขึ้นมาสักเรื่อง

and I've always wanted to actually get involved with doing something.

และผมก็อยากทำอะไรอย่างนี้มาเสมอครับ

And the scale of my work, and the kinds of ideas I'm playing with --

และขนาดของงานที่ผมทำ และความคิดที่มีกับงานเหล่านี้ --

when I first saw an Imax film, I almost immediately thought,

เมื่อผมได้ดูหนัง Imax ครั้งแรก ผมคิดทันทีเลยว่า

"There's a real resonance between what I'm trying to do

มีเสียงสะท้อนบางอย่างจากสิ่งที่ผมพยายามทำอยู่

and the scale of what I try to do as a photographer."

และสิ่งที่ผมพยายามถ่ายทอดในฐานะช่างภาพ

And I think there's a real possibility

ผมคิดว่าเป็นไปได้เลยทีเดียว

to reach new audiences if I had a chance.

ที่จะเปิดความคิดเหล่านี้ให้กับผู้ชมคนอื่นๆ

So I'm looking, really, for a mentor, because I just had my birthday.

ผมจึงได้หาผู้ให้คำปรึกษาครับ เนื่องจากนี่ก็เพิ่งผ่านวันเกิดผมไป

I'm 50, and I don't have time to go back to school right now --

ผมอายุ 50 ปีครับ ผมคิดว่าผมคงไม่มีเวลากลับไปโรงเรียนในตอนนี้ --

I'm too busy. So I need somebody

ผมยุ่งมาก เลยอยากให้มีบางคน

who can put me on a quick catch-up course on how to do something like that,

ที่จะสอนผมให้ในหลักสูตรเร่งรัดให้เรียนรู้ในการทำเช่นนั้นได้

and lead me through the maze of how one does something like this.

และสามารถนำทางให้ผมผ่านความซับซ้อนต่างๆไปได้ด้วยดี

That would be fantastic. So those are my three wishes.

จะเป็นสิ่งที่เยี่ยมไปเลย และนั่นก็คือความหวังสามสิ่งของผมครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)