Why we need to imagine different futures | Anab Jain

Translator: Patipat Sathaporn Reviewer: Purich Worawarachai

I visit the future for a living.

ฉันหาเลี้ยงตัวเองด้วยการไปเยือนโลกอนาคตค่ะ

Not just one future,

ไม่ใช่แค่อนาคตเดียวด้วยนะคะ

but many possible futures,

แต่เป็นอนาคตมากมายหลายแบบ ที่เป็นไปได้เลยแหละค่ะ

bringing back evidences from those futures for you to experience today.

พร้อมกับนำหลักฐานต่าง ๆ จากโลกอนาคต กลับมาให้ทุกคนได้สัมผัสกันในวันนี้

Like an archaeologist of the future.

เช่นเดียวกับนักโบราณคดี แห่งโลกอนาคต

Over the years, my many journeys have brought back things

ตลอดเวลาหลายปี ฉันได้นำสิ่งต่าง ๆ กลับมาด้วยจากการเดินทาง

like a new species of synthetically engineered bees;

อย่างผึ้งพันธุ์ใหม่ที่ผ่านการ สังเคราะห์ทางวิศวกรรม

a book named, "Pets as Protein;"

หนังสือที่ชื่อว่า "สัตว์เลี้ยงในฐานะแหล่งโปรตีน"

a machine that makes you rich by trading your genetic data;

เครื่องที่ทำให้คุณรวยได้ด้วย การซื้อขายข้อมูลทางพันธุกรรม

a lamp powered by sugar;

โคมไฟพลังงานน้ำตาล

a computer for growing food.

คอมพิวเตอร์สำหรับเพาะปลูกอาหาร

OK, so I don't actually travel to different futures -- yet.

ยอมรับค่ะว่า ฉันไม่ได้ไปท่องโลกอนาคต มาจริง ๆ หรอกค่ะ ยังไม่ใช่ตอนนี้

But my husband Jon and I spend a lot of time thinking

แต่ฉันและจอน สามีของฉัน ได้ทุ่มเทเวลาไปกับการครุ่นคิด

and creating visions of different futures in our studio.

และสร้างภาพจำลองอนาคต แบบต่าง ๆ ในสตูดิโอของเรา

We are constantly looking out for weak signals,

เราคอยมองหาสัญญาณแผ่ว ๆ พวกนั้นอยู่ตลอด

those murmurs of future potential.

เหล่าเสียงกระซิบแห่งอนาคต ที่คอยเพรียกหาอยู่เรื่อย ๆ

Then we trace those threads of potential out into the future, asking:

และเราก็สืบเสาะหาร่องรอยของสิ่งที่ จะเกิดขึ้นได้ในอนาคต และถามว่า

What might it feel like to live in this future?

การอยู่ในอนาคตแบบนี้ จะให้ความรู้สึกแบบไหนกันแน่นะ

What might we see, hear and even breathe?

เราจะได้เห็น ได้ยิน หรือกระทั่ง สูดหายใจอะไรเข้าไปบ้าง

Then we run experiments, build prototypes, make objects,

ดังนั้น เราจึงเริ่มการทดลอง ด้วยการสร้างต้นแบบ ทำของต่าง ๆ

bringing aspects of these futures to life,

นำมิติต่าง ๆ ของโลกอนาคตมาทำให้เป็นจริง

making them concrete and tangible

ทำให้มันเป็นรูปธรรมและจับต้องได้

so you can really feel the impact of those future possibilities

เพื่อที่คุณจะได้รู้สึกจริง ๆ ถึงผลกระทบจากสิ่งที่จะเกิดขึ้นได้ในอนาคต

ในตอนนี้เลย

here and now.

But this work is not about predictions.

แต่งานนี้ไม่ใช่เรื่องของการคาดเดา

It's about creating tools --

แต่เป็นการสร้างเครื่องไม้เครื่องมือ

tools that can help connect our present and our future selves

เครื่องมือที่ช่วยให้เชื่อมต่อ ปัจจุบันและอนาคตเข้าหากัน

so we become active participants in creating a future we want --

ดังนั้น เราจึงเป็นผู้มีส่วนร่วมที่ กระตือรือร้นในการสร้างอนาคตที่ใฝ่หา

a future that works for all.

อนาคตที่เหมาะกับทุกคน

So how do we go about doing this?

แล้วที่เราทำไปมันเป็นยังไงบ้างนะเหรอ

For a recent project called Drone Aviary,

โครงการล่าสุด ชื่อว่า Drone Aviary

we were interested in exploring

เราสนใจจะสำรวจว่า

what it would mean to live with drones in our cities.

การใช้ชีวิตในเมืองที่มีโดรนอยู่ด้วย จะเป็นอย่างไรบ้าง

Drones that have the power to see things we can't,

โดรนที่มีความสามารถที่จะเห็น สิ่งที่เราไม่อาจเห็น

to go places we can't

ไปในที่ ๆ เราเข้าไปไม่ถึง

and to do so with increasing autonomy.

และทำอย่างนั้นได้ด้วยตัวมันเองมากขึ้น

But to understand the technology,

แต่การจะเข้าใจเทคโนโลยีให้ถ่องแท้

getting our hands dirty was crucial.

การลงมือทำนั้นสำคัญมาก

So we built several different drones in our studio.

เราเลยสร้างโดรนหลาย ๆ แบบ ขึ้นมาในสตูดิโอ

We gave them names, functions and then flew them --

เราตั้งชื่อ กำหนดการทำงาน และบินพวกมันไปมา

but not without difficulty.

แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีอุปสรรค

Things came loose,

มีหลาย ๆ อย่างผิดพลาด

GPS signals glitched

สัญญาณ GPS ขัดข้อง

and drones crashed.

จนทำให้โดรนตก

But it was through such experimentation

แต่ด้วยการทดลองเช่นนี้

that we could construct a very concrete and very experiential slice

ทำให้เราสร้างชิ้นส่วนย่อย ของภาพอนาคตที่เป็นรูปธรรม

of one possible future.

และอิงอยู่บนประสบการณ์ขึ้นมาได้

So now, let's go to that future.

ตอนนี้เราไปอนาคตที่ว่ากันค่ะ

Let's imagine we are living in a city with drones like this one.

ลองนึกดูว่าถ้าเราอยู่ในเมือง ที่มีโดรนอย่างเจ้าตัวนี้

We call it The Nightwatchman.

เราเรียกมันว่า ไนท์ว็อชท์แมน (The Nightwatchman)

It patrols the streets, often spotted in the evenings and at night.

มันคอยสอดส่องถนนหนทาง มักจะเห็นมันได้ในช่วงเย็นและกลางคืน

Initially, many of us were annoyed by its low, dull hum.

ช่วงแรก ๆ เราอาจจะรำคาญ เสียงหึ่ง ๆ ต่ำ ๆ ของมัน

But then, like everything else, we got used to it.

แต่เดี๋ยวก็จะเหมือนอย่างอื่น สุดท้ายเราก็จะชินไปเองค่ะ

Now, what if you could see the world through its eyes?

คราวนี้ จะเป็นไงถ้าคุณมองเห็นโลก ผ่านตาของพวกมันได้

See how it constantly logs every resident of our neighborhood;

ดูกันว่ามันบันทึกข้อมูลของ เพื่อนบ้านเรากันอย่างไร

logging the kids who play football in the no-ballgame area

บันทึกเด็ก ๆ ที่เตะฟุตบอลในเขตห้ามเล่น

and marking them as statutory nuisances.

และหมายหัวเด็กกลุ่มนั้นว่าเป็น พวกซุกซนตามกฎหมาย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And then see how it disperses this other group, who are teenagers,

มาดูกันค่ะว่ามันไล่วัยรุ่นกลุ่มนี้ ให้สลายตัวกันไปได้ยังไง

with the threat of an autonomously issued injunction.

มันทำได้โดยการออกคำสั่งห้ามด้วยตนเอง

And then there's this giant floating disc called Madison.

และนี่คือจานบินขนาดยักษ์ที่ชื่อว่าแมดิสัน (Madison)

Its glaring presence is so overpowering,

การปรากฏตัวอย่างสว่างจ้านี่ทรงพลังมาก

I can't help but stare at it.

ฉันอดที่จ้องมองมันไม่ได้

But if feels like each time I look at it,

แต่รู้สึกราวกับว่าทุกครั้งที่ฉันมองมัน

it knows a little more about me --

มันค่อย ๆ รู้เพิ่มขึ้นเกี่ยวกับตัวฉัน

like it keeps flashing all these Brianair adverts at me,

เช่น มันเอาแต่กระพริบ โฆษณาสายการบินนี้ใส่ฉัน

as if it knows about the holiday I'm planning.

เรากับมันรู้ว่าฉันกำลังวางแผนไปเที่ยวอยู่

I'm not sure if I find this mildly entertaining

ฉันไม่ค่อยแน่ใจว่าเรื่องแบบนี้ มันจะบันเทิงใจหรือเปล่า

or just entirely invasive.

หรือเป็นการรุกล้ำกันเกินไปหน่อย

Back to the present.

กลับมาปัจจุบันกันค่ะ

In creating this future, we learned a lot.

การจำลองอนาคต ทำให้เราได้เรียนรู้หลายสิ่ง

Not just about how these machines work,

ไม่ใช่แค่ว่าเครื่องจักรพวกนี้ทำงานอย่างไร

but what it would feel like to live alongside them.

แต่รู้สึกได้ว่าจะเป็นอย่างไรบ้าง ถ้าต้องใช้ชีวิตอยู่กับมัน

Whilst drones like Madison and Nightwatchman,

ระหว่างที่โดรนอย่างแมดิสันและ ไนท์ว็อชท์แมน

in these particular forms,

แบบที่มีรูปร่างหน้าตาอย่างนี้

are not real yet,

ยังไม่ได้เกิดขึ้นจริง

most elements of a drone future are in fact very real today.

องค์ประกอบส่วนมากที่มีในอนาคตของโดรน ได้เป็นจริงแล้วในทุกวันนี้

For instance,

ตัวอย่างเช่น

facial recognition systems are everywhere --

ระบบจดจำใบหน้า มีอยู่ในทุกหนแห่ง

in our phones, even in our thermostats

ในโทรศัพท์ของเรา หรือแม้แต่ในตัวควบคุมอุณหภูมิ

and in cameras around our cities --

ในกล้องที่มีอยู่รอบ ๆ เมือง

keeping a record of everything we do,

คอยบันทึกทุกสิ่งที่เราทำไป

whether it's an advertisement we glanced at or a protest we attended.

ไม่ว่าจะเป็นโฆษณาที่เราชำเลืองดู หรือการประท้วงที่เราเข้าร่วม

These things are here,

สิ่งเหล่านี้อยู่ที่นี่แล้ว

and we often don't understand how they work,

และเรามักจะไม่ค่อยเข้าใจว่า มันทำงานกันอย่างไร

and what their consequences could be.

และผลที่จะเกิดตามมาคืออะไรบ้าง

And we see this all around us.

และเราเห็นสิ่งนี้ อยู่ไปทั่วรอบตัวเรา

This difficulty in even imagining

มันยากที่จะจินตนาการว่า

how the consequences of our actions today will affect our future.

ผลจากการกระทำของเราในวันนี้ จะส่งผลต่ออนาคตของเราได้อย่างไร

Last year, where I live, in the UK, there was a referendum

ปีที่แล้วที่ฉันอยู่ในอังกฤษ มีประชามติ

where the people could vote for the UK to leave the EU

ให้คนไปออกเสียงว่าจะออกจากสหภาพยุโรป

or stay in the EU,

หรือจะอยู่ในสหภาพยุโรป

popularly known as "Brexit."

รู้จักกันทั่วไปว่า Brexit (ฺBritain+Exit)

And soon after the results came out,

ทันทีที่คะแนนเสียงออกมา

a word began to surface called "Bregret" --

คำที่ผุดขึ้นมาแทนคือคำว่า Bregret (Britain+Regret)

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

describing people who chose to vote for Brexit as a protest,

มันให้ภาพของคนที่ออกไปโหวตต่อต้าน

but without thinking through its potential consequences.

โดยไม่คิดให้รอบคอบถึงผลที่อาจจะตามมาได้

And this disconnect is evident in some of the simplest things.

และการตัดขาดนี้คือหลักฐานที่ ชี้ให้เห็นถึงเรื่องที่เรียบง่ายที่สุด

Say you go out for a quick drink.

อย่างเช่นคุณออกไปดื่มสักเล็กน้อย

Then you decide you wouldn't mind a few more.

และคุณตัดสินใจว่า ไม่ป็นไรหรอกถ้าจะดื่มต่ออีกนิด

You know you'll wake up in the morning feeling awful,

คุณรู้ดีว่าพรุ่งนี้ตื่นมาจะรู้สึกแย่แน่ๆ

but you justify it by saying,

แต่ก็ยังปลอบใจตัวเองว่า

"The other me in the future will deal with that."

"ตัวฉันในอนาคตจะจัดการมันได้เองน่า"

But as we find out in the morning,

แต่สิ่งที่จะเจอในตอนเช้าก็คือ

that future "you" is you.

คุณในอนาคตก็คือคุณเองนั่นล่ะค่ะ

When I was growing up in India in the late '70s and early '80s,

สมัยที่ฉันโตมาในอินเดีย ปลายยุค 70 ต้น 80

there was a feeling

มันมีความรู้สึกที่ว่า

that the future both needed to and could actually be planned.

อนาคตนั้นต้องการทั้งการวางแผน และวางแผนได้จริง ๆ

I remember my parents had to plan for some of the simplest things.

ฉันจำได้ว่าพ่อแม่ของฉันวางแผน ในเรื่องที่ดูเรียบง่ายที่สุด

When they wanted a telephone in our house,

เมื่อพวกเขาอยากให้ที่บ้านมีโทรศัพท์

they needed to order it and then wait --

พวกเขาต้องสั่งซื้อแล้วก็รอ

wait for nearly five years before it got installed in our house.

รอจนเกือบจะห้าปี ถึงจะมีโทรศัพท์มาติดตั้งที่บ้าน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And then if they wanted to call my grandparents who lived in another city,

และเมื่ออยากจะโทรหาคุณปู่คุณย่า ที่อยู่อีกเมืองหนึ่ง

they needed to book something called a "trunk call,"

ก็ต้องจองสิ่งที่เรียกว่า "การต่อสายระหว่างเมือง"

and then wait again, for hours or even days.

และก็ต้องรออีก นานหลายชั่วโมงหรือหลายวัน

And then abruptly, the phone would ring at two in the morning,

แล้วจู่ ๆ โทรศัพท์ก็จะดังขึ้นตอนตีสอง

พวกเราทุกคนกระโดดออกจากเตียง มาล้อมโทรศัพท์

and all of us would jump out of our beds and gather round the phone,

แผดเสียงใส่มัน ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ

shrieking into it, discussing general well-being

ตอนตีสอง

at two in the morning.

Today it can feel like things are happening too fast --

ทุกวันนี้ดูเหมือนอะไร ๆ เกิดขึ้นเร็วเกินไปแล้ว

so fast, that it can become really difficult

เร็วจริง ๆ ค่ะ จนทำให้เราเข้าใจ

for us to form an understanding of our place in history.

ที่ทางของตัวเอง ในประวัติศาสตร์ได้ยากเหลือเกิน

It creates an overwhelming sense of uncertainty and anxiety,

มันสร้างความรู้สึกที่ครอบงำ เกี่ยวกับความไม่แน่นอนและความกังวลใจ

and so, we let the future just happen to us.

ดังนั้นเราเลยปล่อยให้อนาคตเกิดขึ้นไป

We don't connect with that future "us."

แต่ไม่เชื่อมโยงอนาคตนั้นเข้ากับเรา

We treat our future selves as a stranger,

เราทำราวกับอนาคตนั้นเป็นคนแปลกหน้า

and the future as a foreign land.

เป็นดินแดนที่ไม่คุ้นเคย

It's not a foreign land;

มันไม่ใช่ดินแดนไกลโพ้นอะไร

it's unfolding right in front of us,

แต่กำลังคลี่คลายตรงหน้าเรานี่เอง

continually being shaped by our actions today.

ถูกสร้างจากการกระทำทุกวันนี้

We are that future,

พวกเราเองคืออนาคตนั้น

and so I believe fighting for a future we want

และฉันเชื่อว่าการต่อสู้ เพื่ออนาคตที่เราต้องการ

is more urgent and necessary than ever before.

เป็นเรื่องเร่งด่วนและสำคัญมาก

We have learned in our work

เราเรียนรู้จากงานที่ทำว่า

that one of the most powerful means of effecting change

วิธีการหนึ่งที่ทรงพลังมาก ต่อการสร้างการเปลี่ยนแปลง

is when people can directly, tangibly and emotionally experience

คือให้ผู้คนได้มีประสบการณ์ตรง ที่จับต้องได้ และสะเทือนอารมณ์

some of the future consequences of their actions today.

ถึงผลที่จะเกิดขึ้นในอนาคต จากการกระทำในปัจจุบันของตัวเอง

Earlier this year, the government of the United Arab Emirates invited us

เมื่อช่วงต้นปี รัฐบาลสหภาพอาหรับเอมิเรตส์เชิญเรา

to help them shape their country's energy strategy

ให้ไปช่วยพวกเขาออกแบบ แผนยุทธศาสตร์พลังงานของประเทศ

all the way up to 2050.

ที่มุ่งเป้าหมายสู่ปี 2050

Based on the government's econometric data, we created this large city model,

อาศัยฐานข้อมูลเศรษฐมิติของรัฐบาล เราสร้างโมเดลเมืองขนาดใหญ่นี้ขึ้นมาค่ะ

and visualized many possible futures on it.

สร้างภาพอนาคตหลาย ๆ แบบ ตามข้อมูลที่มี

As I was excitably taking a group of government officials

เมื่อฉันนำคณะเจ้าหน้าที่ของรัฐบาล

and members of energy companies

และสมาชิกของบริษัทด้านพลังงาน

through one sustainable future on our model,

เข้าชมโมเดลอนาคตที่ยั่งยืน

one of the participants told me,

ผู้เข้าร่วมคนหนึ่งบอกฉันว่า

"I cannot imagine that in the future people will stop driving cars

"ผมไม่คิดว่า ในอนาคต ประชาชนจะเลิกขับรถ

and start using public transport."

และเปลี่ยนไปใช้ขนส่งสาธารณะกันหรอกนะ"

And then he said,

แล้วเขาก็พูดอีกว่า

"There's no way I can tell my own son to stop driving his car."

"ไม่มีทางที่ฉันจะบอกให้ลูกชายเลิกขับรถ"

But we were prepared for this reaction.

แต่เราเตรียมตัวมาแล้ว กับเหตุการณ์เช่นนี้

Working with scientists in a chemistry lab in my home city in India,

จากการทำงานกับนักวิทยาศาสตร์ ในห้องทดลองทางเคมีที่อินเดีย

we had created approximate samples

เราสร้างตัวอย่างที่ใกล้เคียงกับ

of what the air would be like in 2030 if our behavior stays the same.

อากาศที่จะเป็นในปี 2030 ถ้าเรายังคงพฤติกรรมอย่างเดิมไว้อีก

And so, I walked the group over to this object

ฉันเลยเดินเข้าไปในกลุ่มพร้อมกับอุปกรณ์นี้

that emits vapor from those air samples.

มันปล่อยไอของตัวอย่างอากาศ

Just one whiff of the noxious polluted air from 2030

แค่การดมเอาอากาศ ที่แสนจะร้ายกาจจากปี 2030 เข้าไป

brought home the point that no amount of data can.

ก็ทำให้พวกเขาถ่องแท้ ได้อย่างที่ชุดข้อมูลใด ๆ ก็ทำไม่ได้

This is not the future you would want your children to inherit.

นี่คงไม่ใช่อนาคตที่ คุณอยากให้ลูกของคุณอาศัยอยู่หรอก

The next day, the government made a big announcement.

วันรุ่งขึ้น รัฐบาลมีประกาศใหญ่โต

They would be investing billions of dollars in renewables.

ว่าพวกเขาจะลงทุนนับหมื่นล้าน เกี่ยวกับพลังงานหมุนเวียน

We don't know what part our future experiences played in this decision,

เราไม่รู้หรอกว่าประสบการณ์จากอนาคต ไหนที่ส่งผลต่อการตัดสินใจนี้

but we know that they've changed their energy policy

แต่เรารู้แน่ว่าพวกเขาเปลี่ยนแปลง นโยบายทางพลังงาน

to mitigate such a scenario.

เพื่อบรรเทา ไม่ให้เกิดเหตุร้าย

While something like air from the future is very effective and tangible,

ในขณะที่ อากาศจากอนาคต เป็นตัวอย่างที่ได้ผลชัดและจับต้องได้

the trajectory from our present to a future consequence

วิถีทางจากปัจจุบันไปสู่ผลลัพธ์ในอนาคต

is not always so linear.

ก็ไม่ได้เป็นเส้นตรงเสมอไป

Even when a technology is developed with utopian ideals,

ถึงแม้เทคโนโลยี จะสร้างขึ้นด้วยอุดมคติอันดีงาม

the moment it leaves the laboratory and enters the world,

แต่ห้วงขณะที่มันออกจาก ห้องทดลองไปสู่โลกภายนอก

it is subject to forces outside of the creators' control.

มันก็กลายเป็นเรื่องที่อยู่เหนือ การควบคุมของผู้สร้างไปแล้ว

For one particular project, we investigated medical genomics:

มีโครงการหนึ่งที่เรา ศึกษาเกี่ยวกับพันธุศาสตร์ทางการแพทย์

the technology of gathering and using people's genetic data

เป็นเทคโนโลยีที่ใช้รวบรวม และใช้งานข้อมูลพันธุกรรมของประชาชน

to create personalized medicine.

เพื่อผลิตยาที่ออกแบบมาเฉพาะบุคคล

We were asking:

เราก็เกิดคำถามว่า

What are some of the unintended consequences of linking our genetics

อะไรอาจจะเป็นผลโดยไม่ตั้งใจของ การเชื่อมโยงข้อมูลพันธุกรรมของเรา

to health care?

เข้ากับการดูแลสุขภาพ

To explore this question further,

เพื่อที่จะสืบหาเกี่ยวกับคำถามนี้ต่อ

we created a fictional lawsuit,

เราจึงแต่งคดีความสมมติขึ้นมา

and brought it to life through 31 pieces of carefully crafted evidence.

และทำให้สมจริงผ่านหลักฐานที่บรรจง ทำขึ้นมาทั้งหมด 31 ชิ้น

So we built an illegal genetic clinic,

เราจึงสร้างคลินิกยีนส์ผิดกฎหมายแห่งหนึ่ง

a DIY carbon dioxide incubator,

เครื่องเพาะคาร์บอนไดออกไซด์ DIY

and even bought frozen mice on eBay.

หรือกระทั่งสั่งซื้อหนูแช่แข็งจาก eBay

So now let's go to that future where this lawsuit is unfolding,

เราเดินทางไปอนาคต ที่คดีความนี้เกิดขึ้นกันค่ะ

and meet the defendant, Arnold Mann.

ไปพบกับอาร์โนลด์ แมนน์ ผู้เป็นจำเลย

Arnold is being prosecuted by this global giant biotech company

เขาถูกบริษัทยักษ์ใหญ่

ชื่อว่า Dynamic Genetics ฟ้องร้อง

called Dynamic Genetics,

because they have evidence

เพราะพวกเขามีหลักฐานว่า

that Arnold has illegally inserted the company's patented genetic material

อาร์โนลด์ใส่ส่วนประกอบทางพันธุกรรม ที่เป็นสิทธิบัตรของบริษัท อย่างผิดกฎหมาย

into his body.

เข้าสู่ร่างกายของเขา

How on earth did Arnold manage to do that?

อาร์โนลด์ทำเรื่องอย่างนั้นได้อย่างไรกัน

Well, it all started

ทุกอย่างเริ่มขึ้นตรงที่

when Arnold was asked to submit a saliva sample in this spit kit

เมื่ออาร์โนลด์ถูกขอให้ส่งตัวอย่างน้ำลาย ในชุดเครื่องมือนี้

to the NHI --

ให้แก่ NHI

the UK's National Health Insurance service.

หน่วยงานประกันสุขภาพแห่งชาติ ของสหราชอาณาจักร

When Arnold received his health insurance bill,

เมื่อเขาได้รับเอกสารการประกัน

he was shocked and scared

เขาก็ต้องตกตะลึงและหวาดกลัว

to see that his premiums had gone through the roof,

เมื่อรู้ว่าเบี้ยประกันของเขาราคาสูงลิบลิ่ว

beyond anything he or his family could ever afford.

เกินกว่าที่เขาหรือครอบครัวจะจ่ายไหว

The state's algorithm had scanned his genetic data

อัลกอริทึมของรัฐสแกน ข้อมูลพันธุกรรมของเขา

and found the risk of a chronic health condition lurking in his DNA.

และพบความเสี่ยงของการเจ็บป่วยเรื้อรัง แอบซ่อนอยู่ใน DNA

And so Arnold had to start paying toward the potential costs

ดังนั้นอาร์โนลด์จึงต้องจ่ายล่วงหน้า ให้แก่ความเสี่ยง

of that future disease --

ที่จะเกิดโรคในอนาคตนี้

potential future disease from today.

โรคที่อาจจะเป็นได้ในอนาคตนับจากวันนี้

In that moment of fear and panic,

ในห้วงแห่งความกลัวและตระหนก

Arnold slipped through the city

อาร์โนลด์ท่องไปทั่วทั้งเมือง

into the dark shadows of this illegal clinic for treatment --

เข้าสู่เงาดำมืดของคลินิกผิดกฎหมาย เพื่อทำการรักษา

a treatment that would modify his DNA

การรักษาที่จะปรับเปลี่ยน DNA ของเขา

so that the state's algorithm would no longer see him as a risk,

เพื่อไม่ให้อัลกอริทึมของรัฐ ตรวจจับความเสี่ยงของเขาได้อีก

and his insurance premiums would become affordable again.

และเบี้ยประกันของเขาจะได้กลับ สู่อัตราที่เขาจ่ายไหว

But Arnold was caught.

แต่อาร์โนลด์ถูกจับค่ะ

And the legal proceedings in the case Dynamic Genetics v. Mann began.

และขั้นตอนทางกฎหมายในกรณี Dynamic Genetics กับ แมนน์ ก็เริ่มขึ้น

In bringing such a future to life,

การจะนำภาพอนาคต แบบนี้ให้เห็นได้จริง

what was important to us was that people could actually touch,

สิ่งสำคัญต่อเราคือ ผู้คนจะต้องสัมผัสได้

see and feel its potential,

เข้าใจ และรู้สึกถึง ความเป็นไปได้

because such an immediate and close encounter provokes people

เพราะการเผชิญหน้าอย่างใกล้ชิด และฉับพลันกระตุ้นให้

to ask the right questions,

เกิดคำถามที่เข้าท่าได้

questions like:

คำถามอย่างเช่น

What are the implications of living in a world

ความหมายของการมีชีวิตอยู่ในโลกนี้คืออะไร

where I'm judged on my genetics?

เมื่อฉันต้องถูกตัดสินด้วยพันธุกรรม

Or: Who might claim ownership to my genetic data,

หรือ ใครจะมีสิทธิอ้างความเป็นเจ้าของ ข้อมูลพันธุกรรมของฉันได้

and what might they do with it?

และพวกเขาจะทำอะไรกับมันได้

If this feels even slightly out-there or farfetched,

ถ้ายังรู้สึกว่าเรื่องนี้ไกลตัวเราอยู่อีก

today there's a little-known bill being passed through the American congress

ทุกวันนี้มีกฎหมายที่กำลังผ่านสภาคองเกรส

known as HR 1313, Preserving Employee Wellness Programs Act.

ที่ชื่อว่า HR1313 เป็นกฎหมายที่ใช้ คุ้มครองสุขภาวะลูกจ้าง

This bill proposes to amend the Genetic Information Nondiscrimination Act,

มันมีขึ้นเพื่อแก้ไขกฎหมาย การเก็บข้อมูลพันธุกรรมโดยไม่เลือกปฏิบัติ

popularly known as GINA,

หรือที่รู้จักกันดีว่า GINA

and would allow employers to ask about family medical history

ซึ่งจะอนุญาตให้นายจ้างซักถาม ประวัติทางการแพทย์ของครอบครัว

and genetic data

ข้อมูลพันธุกรรม

to all employees for the first time.

ของลูกจ้างได้เป็นครั้งแรก

Those who refuse would face large penalties.

หากใครปฏิเสธก็จะมีโทษ

In the work I've shown so far,

ผลงานที่ฉันนำมาให้ดูทั้งหมด

whether it was drones or genetic crimes,

ไม่ว่าจะเป็นโดรนหรืออาชญากรรมทางยีนส์

these stories describe troubling futures

เรื่องเหล่านี้บรรยายถึง อนาคตที่เต็มไปด้วยปัญหา

with the intention of helping us avoid those futures.

ด้วยความมุ่งหมายที่จะช่วย ให้เราหลีกเลี่ยงอนาคตแบบนั้น

But what about what we can't avoid?

แต่ถ้าเราเลี่ยงไม่ได้ล่ะ

Today, especially with climate change,

โดยเฉพาะสภาวะโลกร้อนที่เราเจออยู่

it looks like we are heading for trouble.

มันก็ดูราวกับเรากำลังมุ่งหน้าเข้าหาปัญหา

And so what we want to do now is to prepare for that future

แล้วถ้าอย่างนั้นตอนนี้สิ่งเราจะทำได้ คือเตรียมตัวสำหรับอนาคต

by developing tools and attitudes that can help us find hope --

โดยพัฒนาเครื่องมือและมุมมอง ที่จะช่วยให้เราเจอกับความหวัง

hope that can inspire action.

ความหวังที่จะช่วยจุดประกายการลงมือทำ

Currently, we are running an experiment in our studio.

ตอนนี้เรากำลังทำการทดลอง อย่างหนึ่งในสตูดิโอของเรา

It's a work in progress.

มันกำลังดำเนินการอยู่

Based on climate data projections,

บนฐานของการทำนายข้อมูลสภาพอากาศ

we are exploring a future

เราไปสำรวจอนาคตของ

where the Western world has moved from abundance to scarcity.

โลกตะวันตกจากที่ที่ เคยอุดมสมบูรณ์กลายเป็นขาดแคลน

We imagine living in a future city with repeated flooding,

เราจินตนาการถึงการอยู่ในเมืองอนาคต ที่มีน้ำท่วมซ้ำแล้วซ้ำเล่า

periods with almost no food in supermarkets,

ช่วงเวลาที่แทบไม่มีอาหาร ในซุปเปอร์มาร์เก็ต

economic instabilities,

ความไม่มั่นคงทางเศรษฐกิจ

broken supply chains.

ห่วงโซ่อุปทานที่พังทลาย

What can we do to not just survive, but prosper in such a world?

เราจะทำอะไรได้เพื่อไม่ใช่แค่อยู่รอด แต่ต้องรุ่งเรืองได้ในโลกอย่างนั้น

What food can we eat?

อาหารอะไรที่เราจะกินได้

To really step inside these questions,

ลองตอบคำถามพวกนี้ให้ลึกไปอีกหน่อย

we are building this room in a flat in London from 2050.

เราจึงสร้างห้องนี้ขึ้นมาในแฟลตแห่งหนึ่ง ในลอนดอน ปี 2050

It's like a little time capsule that we reclaimed from the future.

มันเหมือนกับไทม์แคปซูลเล็ก ๆ ที่เราปรับปรุงมาจากอนาคต

We stripped it down to the bare minimum.

เราลดทอนทุกอย่างให้อยู่ในขั้นน้อยสุด

Everything we lovingly put in our homes,

เราตั้งใจใส่กับทุกอย่างที่ใส่ไปในบ้าน

like flat-panel TVs,

อย่างเช่น ทีวีจอแบน

internet-connected fridges

ตู้เย็นที่เชื่อมต่ออินเตอร์เน็ต

and artisanal furnishings

การตกแต่งระดับช่างฝีมือ

all had to go.

ทั้งหมดอยู่ในนั้น

And in its place, we're building food computers

และที่นี่ เรากำลังสร้างคอมพิวเตอร์อาหาร

from abandoned, salvaged and repurposed materials,

จากสิ่งที่เคยถูกทิ้ง วัตถุดิบต่าง ๆ ถูกกอบกู้และนำมาใช้ใหม่

turning today's waste into tomorrow's dinner.

เปลี่ยนขยะวันนี้ให้กลายเป็น มื้อค่ำของวันพรุ่งนี้

For instance,

ขอยกตัวอย่าง

we've just finished building our first fully automated fogponics machine.

เราเพิ่งจะสร้างเครื่องเพาะปลูกพืชด้วยหมอก ที่ทำงานอัตโนมัติเครื่องแรกได้สำเร็จ

It uses the technique of fogponics -- so just fog as a nutrient,

มันใช้เทคนิคของการเลี้ยงพืชด้วยไอหมอก แค่ใช้หมอกเป็นสารอาหาร

not even water or soil --

ไม่ต้องการแม้แต่น้ำหรือดิน

to grow things quickly.

เพื่อปลูกพืชผักได้อย่ารวดเร็ว

At the moment,

ในตอนนี้

we have successfully grown tomatoes.

เราปลูกมะเขือเทศสำเร็จไปแล้ว

But we'll need more food than what we can grow in this small room.

แต่เรายังต้องการอาหารมากกว่าที่ ปลูกได้ในห้องเล็ก ๆ นี้

So what else could we forage from the city?

แล้วเราจะหาอาหารอะไรได้อีกในเมืองนี้

Insects? Pigeons? Foxes?

แมลง นกพิราบ หมาจิ้งจอกเหรอ

Earlier, we brought back air from the future.

ก่อนหน้านี้ เรานำเอาอากาศจากอนาคตกลับมา

This time we are bringing an entire room from the future,

คราวนี้เรานำเอาห้องทั้งห้องจากอนาคตมา

a room full of hope, tools and tactics

ห้องที่มีความหวัง เครื่องมือ และชั้นเชิงต่าง ๆ

to create positive action in hostile conditions.

เพื่อจะสร้างการกระทำเชิงบวก ที่มีต่อสภาพแวดล้อมที่ไม่เป็นมิตร

Spending time in this room,

การใช้เวลาอยู่ในห้องนี้

a room that could be our own future home,

ห้องที่อาจจะเป็นบ้านของเราในอนาคต

makes the consequences of climate change and food insecurity

ทำให้เห็นผลลัพธ์ของการเปลี่ยนแปลง สภาพอากาศและความไม่มั่นคงทางอาหาร

much more immediate and tangible.

ได้อย่างชัดเจนทันทีและสัมผัสได้

What we're learning through such experiments and our practice

สิ่งเราเรียนรู้จากการทดลองและลงมือทำ

and the people we engage with

และจากผู้คนที่เราไปข้องเกี่ยว

is that creating concrete experiences

ทำให้รู้ว่าการสร้างประสบการณ์ อันเป็นรูปธรรม

can bridge the disconnect between today and tomorrow.

จะเชื่อมต่อการตัดขาด ระหว่างวันนี้และวันพรุ่งนี้ได้

By putting ourselves into different possible futures,

ด้วยการเอาตัวเราไปสู่อนาคต ที่น่าจะเป็นไปได้ในหลายๆ แบบ

by becoming open and willing

โดยเปิดใจและมุ่งมั่น

to embrace the uncertainty and discomfort that such an act can bring,

ที่จะโอบรับความไม่แน่นอนและความลำบาก ที่จะต้องเจอ

we have the opportunity to imagine new possibilities.

เรายังมีโอกาสจะจินตนาการ ถึงความเป็นไปได้แบบใหม่ ๆ

We can find optimistic futures;

เราแสวงหาอนาคตที่ดีงามได้

we can find paths forward;

เราค้นหาหนทางที่รออยู่เบื้องหน้าได้

we can move beyond hope into action.

เราทำให้ความหวังกลายเป็นจริงได้

It means we have the chance to change direction,

นั่นหมายความว่าเรามีโอกาส ที่จะเปลี่ยนแปลงทิศทาง

a chance to have our voices heard,

โอกาสที่เสียงของเราจะมีคนรับฟัง

a chance to write ourselves into a future we want.

โอกาสที่จะขีดเขียนตัวเราเอง ลงสู่อนาคตที่เราต้องการ

Other worlds are possible.

โลกในแบบอื่น ๆ จะเป็นไปได้จริง

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)