Why we need to imagine different futures | Anab Jain

Translator: Javid Naseri Reviewer: soheila Jafari

I visit the future for a living.

کار من دیدن آینده است

Not just one future,

نه یک آینده

but many possible futures,

بلکه خیلی آینده‌های محتمل را دیدم،

bringing back evidences from those futures for you to experience today.

و وقایع را از آن آینده‌ها برای شما آوردم تا امروز آنها تجربه کنید

Like an archaeologist of the future.

مانند یک باستان شناس آینده.

Over the years, my many journeys have brought back things

در طول سال ها سفرهای بسیار من خیلی چیزها را به عقب بازگردانده اند

like a new species of synthetically engineered bees;

مانند یک گونه ی مهندسی شده ی مصنوع از زنبورها

a book named, "Pets as Protein;"

کتابی با نام "حیوانات به عنوان پروتئین"

a machine that makes you rich by trading your genetic data;

یک ماشین که با بازرگانی اطلاعات ژنتیکی تان شما را توانمند میکند

a lamp powered by sugar;

یک لامپ که از نیروی شکر استفاده میکند

a computer for growing food.

یک رایانه برای رشد غذا

OK, so I don't actually travel to different futures -- yet.

خب، من واقعا به آینده های مختلفی سفر نمیکنم--هنوز

But my husband Jon and I spend a lot of time thinking

ولی همسر من جان و من زمان زیادی را صرف تفکر

and creating visions of different futures in our studio.

و خلق تصوراتی از آینده های مختلف در اتاق کارمان میکنیم.

We are constantly looking out for weak signals,

ما دائما مراقب سیگنال های ضعیفی هستیم که

those murmurs of future potential.

از آینده ای بالقوه زمزمه میشوند.

Then we trace those threads of potential out into the future, asking:

سپس این رگه های بالقوه را تا همان آینده دنبال میکنیم و میپرسیم:

What might it feel like to live in this future?

زندگی در چنین آینده ای چه حسی خواهد داشت؟

What might we see, hear and even breathe?

چه چیزهایی ممکن است ببینیم، بشنویم و حتی استنشاق کنیم

Then we run experiments, build prototypes, make objects,

سپس ما تجربیات را به اجرا در می آوریم، نمونه ها را میسازیم و اشیاء را درست میکنیم

bringing aspects of these futures to life,

نمود های این آینده ها را به زندگی می آوریم

making them concrete and tangible

آنها را سازگار و ملموس میکنیم

so you can really feel the impact of those future possibilities

بنابراین شما میتوانید تاثیر احتمالات آن آینده ها را احساس کنید

here and now.

اینجا و اکنون.

But this work is not about predictions.

اما این کار، پیش بینی نیست.

It's about creating tools --

این خلق ابزار است--

tools that can help connect our present and our future selves

ابزاری که میتوانند حال و آینده ی ما را به هم متصل کنند

so we become active participants in creating a future we want --

بنابراین ما به طور فعال در خلق آینده ای که میخوایم سهیم میشویم--

a future that works for all.

آینده ای که برای همه ی ما جواب میدهد.

So how do we go about doing this?

خب حالا چگونه این کار را انجام بدهیم؟

For a recent project called Drone Aviary,

اخیرا برای پروژه ای به نام پهپاد آشیانه ای، (پرنده هدایت‌پذیر از دور)

we were interested in exploring

ما علاقمند بودیم به کاوش اینکه

what it would mean to live with drones in our cities.

زندگی با پهپاد هواپیماهای بدون سرنشین در شهرمان چگونه است.

Drones that have the power to see things we can't,

پهپاد هایی که قدرت مشاهده ی چیزهایی را دارند که ما نداریم،

to go places we can't

جاهایی میروند که ما نمیتوانیم

and to do so with increasing autonomy.

و با استقلال رو به افزایشی کارهایی میکنند که ما نمیتوانیم انجام بدهیم.

But to understand the technology,

ولی برای فهمیدن فن آوری آن

getting our hands dirty was crucial.

کلنجار رفتن با آن ضروری است.

So we built several different drones in our studio.

بنابراین ما در اتاق کار خودمان چندین پهپاد ساختیم

We gave them names, functions and then flew them --

به آنها نام و کارکرد دادیم و سپس آنها را پراندیم--

but not without difficulty.

ولی این بدون هیچ دشواری نبود.

Things came loose,

چیزها گم شدند،

GPS signals glitched

سیگنال های سیستم ردیاب مختل شدند.

and drones crashed.

و پهپاد ها سقوط کردند.

But it was through such experimentation

اما در خلال اینچنین آزمایشی بود

that we could construct a very concrete and very experiential slice

که ما توانستیم برشی بسیار واقعی و تجربی

of one possible future.

از یک آینده ی محتمل بسازیم.

So now, let's go to that future.

پس اکنون بیاید به آن آینده برویم

Let's imagine we are living in a city with drones like this one.

بیاید تصور کنیم در شهری با پهپاد هایی مانند این یکی که

We call it The Nightwatchman.

اسمش را نگهبان تاریکی میگذاریم زندگی میکنیم.

It patrols the streets, often spotted in the evenings and at night.

اون خیابان ها را پرسه میزند، اغلب در غروب و شب هنگام

Initially, many of us were annoyed by its low, dull hum.

در ابتدا بسیاری از ما به خاطر فعالیت کند و کم آن اذیت میشدیم.

But then, like everything else, we got used to it.

ولی بعد مانند هرچیز دیگری به آن عادت کردیم،

Now, what if you could see the world through its eyes?

حالا چطور میشود اگر بتوانید جهان را از چشمان آن ببینید؟

See how it constantly logs every resident of our neighborhood;

ببینید اون چگونه مرتب هر آنچه در همسایگی ماست را ثبت میکند؛

logging the kids who play football in the no-ballgame area

ثبت کردن کودکانی که فوتبال بازی میکنند در ناحیه ای که بازی انجام نمیشود

and marking them as statutory nuisances.

و اونها رو آزاردهندگان قانونی علامت گزاری میکند.

(Laughter)

(صدای خنده)

And then see how it disperses this other group, who are teenagers,

و ببینید سپس چگونه این گروه از نوجوانان را متفرق میکند،

with the threat of an autonomously issued injunction.

با تهدید توسط یک حکم صادر شده ی خودگردان.

And then there's this giant floating disc called Madison.

و بعد از آن این صفحه ی پرنده ی بزرگ که مادیسون نام گرفته(مسابقه دو استقامت)

Its glaring presence is so overpowering,

حضور واضح آن بسیار غالب است،

I can't help but stare at it.

من نمیتونم به اون خیره نشوم

But if feels like each time I look at it,

اما هر بار که به آن نگاه میکنم این حس را دارم که

it knows a little more about me --

در مورد من مقداری بیشتر میداند--

like it keeps flashing all these Brianair adverts at me,

مثل اینکه همه ی این تبلیغات برایان ایر را به خاطر من ادامه میدهد،

as if it knows about the holiday I'm planning.

انگار میداند که برای تعطیلات برنامه ریزی کرده ام.

I'm not sure if I find this mildly entertaining

مطمئن نیستم که این رو کم و بیش سرگرم کننده بدانم.

or just entirely invasive.

یا کاملا هجوم آور و مشکل ساز

Back to the present.

برگردیم به زمان حال.

In creating this future, we learned a lot.

در خلق این آینده، ما بسیار آموختیم.

Not just about how these machines work,

نه تنها در مورد چگونگی کارکرد این ماشین

but what it would feel like to live alongside them.

بلکه احساس کردیم در کنارشان زندگی میکنیم.

Whilst drones like Madison and Nightwatchman,

پهپادهایی مثل مادیسون و نگهبان شب

in these particular forms,

در این فرم بخصوص،

are not real yet,

هنوز واقعی نیستند،

most elements of a drone future are in fact very real today.

در واقع بسیاری عناصر آینده ی یک پهپاد، امروزه بسیار موجود هستند.

For instance,

مثلا،

facial recognition systems are everywhere --

سیستم های تشخیص چهره همه جا هستند--

in our phones, even in our thermostats

در تلفن های ما، حتی در ترموستات(کنترل کننده گرما) های ما

and in cameras around our cities --

و در دوربین های شهر ما--

keeping a record of everything we do,

گزارشی را از آنچه انجام میدهیم را نگهداری میکنند.

whether it's an advertisement we glanced at or a protest we attended.

خواه تبلیغی باشد که به آن نگاهی انداخته ایم یا اعتراضی که در آن شرکت کرده ایم.

These things are here,

این چیزها اینجا هستند

and we often don't understand how they work,

و بسیاری اوقات ما نمیفهمیم چگونه کار میکنند،

and what their consequences could be.

و چه عواقبی دارند.

And we see this all around us.

و همه ی این ها را اطراف خود میبینیم.

This difficulty in even imagining

این دشواری حتی در تصور کردن

how the consequences of our actions today will affect our future.

چگونگی تاثیر نتایج اعمال امروز ما در آینده ی ما

Last year, where I live, in the UK, there was a referendum

سال گذشته، جایی که من زندگی میکنم، در انگلستان، همه پرسی ای برگزار شد

where the people could vote for the UK to leave the EU

برای اینکه مردم رای بدهند که انگلستان اتحادیه اروپا را ترک کند

or stay in the EU,

یا در اتحادیه اروپا بماند،

popularly known as "Brexit."

به زبان ساده به عنوان "براگزیت" (ترکیب دو واژه خروج و انگلستان) شناخته شد

And soon after the results came out,

و با آمدن نتایج به سرعت

a word began to surface called "Bregret" --

یک کلمه شروع به ظاهر شدن کرد "برگرت" (ترکیب دو واژه پشیمانی و انگلستان)

(Laughter)

describing people who chose to vote for Brexit as a protest,

(صدای خنده)

که معترضانی را که به براگزیت رای دادند را توصیه میکرد،

but without thinking through its potential consequences.

ولی بدون فکر کردن به عواقب پنهانی آن

And this disconnect is evident in some of the simplest things.

و این گسستگی در برخی چیزهای ساده مشهود است.

Say you go out for a quick drink.

مثلا شما برای یک نوشیدنی بیرون میروید

Then you decide you wouldn't mind a few more.

بعد تصمیم میگیرید که کمی بیشتر بنوشید.

You know you'll wake up in the morning feeling awful,

میدانید که صبح با حال بسیار بدی بیدار میشوید

but you justify it by saying,

ولی با گفتن یک جمله آن را توجیه میکنید:

"The other me in the future will deal with that."

"منِ دیگر، در آینده با آن کنار خواهد آمد."

But as we find out in the morning,

اما همونطور که صبح میفهمیم

that future "you" is you.

آینده ی "تو" همان تو است

When I was growing up in India in the late '70s and early '80s,

زمانی که من در هند بزگ میشدم در اواخر دهه ۷۰ و اوایل دهه ۸۰،

there was a feeling

احساسی بود که

that the future both needed to and could actually be planned.

آینده هم نیاز دارد، و هم در حقیقت میتواند برنامه ریزی شود.

I remember my parents had to plan for some of the simplest things.

بخاطر می آورم که والدینم مجبوربودند برای ساده ترین چیزها برنامه ریزی کنند.

When they wanted a telephone in our house,

زمانی که در منزلمان یک تلفن میخواستند،

they needed to order it and then wait --

نیازداشتند که آن را سفارش بدهند و منتظربمانند--

wait for nearly five years before it got installed in our house.

انتظار برای نزدیک به ۵ سال تا راه اندازی آن در خانه مان.

(Laughter)

(صدای خنده)

And then if they wanted to call my grandparents who lived in another city,

و بعد اگر میخواستند با پدرمادرشان تماس بگیرند که در شهر دیگری زندگی میکردند

they needed to book something called a "trunk call,"

مجبور بودند چیزی به نام "اتصال تلفنى بين دو مشترک" را رزرو کنند،

and then wait again, for hours or even days.

و دوباره برای ساعت ه ا یا حتی روزها منتظر بمانند.

And then abruptly, the phone would ring at two in the morning,

و سپس ناگهان تلفن ساعت ۲ صبح زنگ میزد

and all of us would jump out of our beds and gather round the phone,

و همه ی ما از رختخوابمان میپریدیم و دور تلفن جمع میشدیم

shrieking into it, discussing general well-being

داخل آن فریاد میزدیم،

at two in the morning.

و در ساعت ۲ صبح با هم احوالپرسی میکردیم.

Today it can feel like things are happening too fast --

امروزه چنین به نظر میرسد که همه چیز سریع میگذرد

so fast, that it can become really difficult

آنقدر سریع که میتواند دشوار باشد

for us to form an understanding of our place in history.

برای ما جهت شکل دادن به درکی از جایگاهمان در تاریخ

It creates an overwhelming sense of uncertainty and anxiety,

احساسی مشقت آور از بلاتکلیفی و اضطراب ایجاد میکند،

and so, we let the future just happen to us.

و سیس به آینده اجازه میدهیم که خودش برایمان اتفاق بیافتد.

We don't connect with that future "us."

ما به آن "ما" ی آینده متصل نمیشویم.

We treat our future selves as a stranger,

با آینده ی خودمان مثل غریبه برخورد میکنیم،

and the future as a foreign land.

و با آینده مثل یک سرزمین خارجی.

It's not a foreign land;

اون سرزمین خارجی نیست

it's unfolding right in front of us,

اون آشکارا در مقابل ماست،

continually being shaped by our actions today.

پیوسته با اعمال کنونی ما شکل میگیرد.

We are that future,

ما آن آینده هستیم،

and so I believe fighting for a future we want

و من معتقدم به جنگ برای آینده ای که میخواهیم

is more urgent and necessary than ever before.

از هروقت دیگری ضروری تر و حیاتی تر است

We have learned in our work

ما در کارمان آموختیم

that one of the most powerful means of effecting change

که یکی از قویترین ابزار تغییر موثر

is when people can directly, tangibly and emotionally experience

زمانی است که مردم میتوانند مستقیما و بطور ملموس و حسی

some of the future consequences of their actions today.

برخی پیامدهای اعمالشان را امروز تجربه کنند.

Earlier this year, the government of the United Arab Emirates invited us

اوایل امسال، دولت امارات متحده عرب مارا دعوت کرد

to help them shape their country's energy strategy

تا فنون و تدابیر نیروی کشورشان را بطور کامل

all the way up to 2050.

تا سال ۲۰۵۰ شکل دهیم.

Based on the government's econometric data, we created this large city model,

براساس اطلاعات اقتصادی دولت، ما این مدل بزرگ شهری را خلق کردیم،

and visualized many possible futures on it.

و بسیاری از آینده ها را روی آن متصور شدیم.

As I was excitably taking a group of government officials

از آنجایی که من به طور هیجان انگیزی برای گروهی از صاحب منصبان دولتی

and members of energy companies

و اعضای شرکت های نیرو

through one sustainable future on our model,

یک آینده ی پذیرفتنی را روی مدلمان توضیح میدادم،

one of the participants told me,

یکی از شرکت کنندگان به من گفت

"I cannot imagine that in the future people will stop driving cars

"من نمیتوانم تصور کنم در آینده مردم با ماشین رانندگی نکنند

and start using public transport."

و از وسایل حمل و نقل عمومی استفاده کنند."

And then he said,

و بعد گفت،

"There's no way I can tell my own son to stop driving his car."

"اصلا راه ندارد من به پسرم بگویم که ماشینت را نرانند"

But we were prepared for this reaction.

اما ما برای این واکنش آماده بودیم.

Working with scientists in a chemistry lab in my home city in India,

طی کارکردنمان با دانشمندان در آزمایشگاه شیمی در زادگاهم در هند،

we had created approximate samples

ما نمونه های تقریبی را خلق کردیم

of what the air would be like in 2030 if our behavior stays the same.

که با همین وضعیت در سال ۲۰۳۰ هوا چگونه خواهد بود.

And so, I walked the group over to this object

و بعد از پیش گروه به سمت این شئ رفتم

that emits vapor from those air samples.

که از آن هوای نمونه بخار ساتع میکرد.

Just one whiff of the noxious polluted air from 2030

تنها یک وزش از آلودگی هوای ۲۰۳۰ را آلوده کرد

brought home the point that no amount of data can.

توانست کاری کند که هیچ داده ای انجام نمی دهد.

This is not the future you would want your children to inherit.

این آینده ای نیست که شما بخواهید فرزندانتان به ارث ببرند.

The next day, the government made a big announcement.

روز بعد، دولت آگهی بزرگی درست کرد.

They would be investing billions of dollars in renewables.

آنها میلیاردها دلار برای انرژی‌های تجدیدشدنی سرمایه گذاری کردند

We don't know what part our future experiences played in this decision,

نمیدانیم کدام بخش از تجربیات آینده موجب این تصمیم گیری شد،

but we know that they've changed their energy policy

اما میدانیم که آنها سیاست انرژی خود را تغییر دادند

to mitigate such a scenario.

تا سناریوی این چنینی را سبک تر کنند.

While something like air from the future is very effective and tangible,

درحالیکه چیزی مثل هوا در آینده خیلی موثر و ملموس است

the trajectory from our present to a future consequence

سیر حرکت ما از حال به نتایج آینده

is not always so linear.

همیشه هم خیلی خطی نیست

Even when a technology is developed with utopian ideals,

حتی زمانی که یک تکنولوژی با ایده آل های خیالی توسعه داده شده است،

the moment it leaves the laboratory and enters the world,

لحظه ای که ازمایشگاه را ترک میکند و وارد دنیا میشود،

it is subject to forces outside of the creators' control.

به نیروهایی خارج از کنترل خلق کننده وابسته است.

For one particular project, we investigated medical genomics:

برای یک پروژه ی خاص، ما ژنوم دارویی را بررسی کردیم

the technology of gathering and using people's genetic data

تکنولوژی جمع آوری داده های ژنتیکی مردم

to create personalized medicine.

برای خلق داروهای شخصی سازی شده.

We were asking:

ما میپرسیدیم:

What are some of the unintended consequences of linking our genetics

نتایج پیش بینی نشده ی پیوند ژنتیک ما

to health care?

به مراقبت بهداشتی چه خواهد بود

To explore this question further,

بعدا برای کشف این پرسش

we created a fictional lawsuit,

دادگاه خیالی را بوجود آوردیم&

and brought it to life through 31 pieces of carefully crafted evidence.

و آن را توسط ۳۱ تکه از وقایع بادقت کارشده به زندگی آوردیم.

So we built an illegal genetic clinic,

بنابراین ما یک کلینیک غیرقانونی ژنتیک را ساختیم،

a DIY carbon dioxide incubator,

یک محفظه ی رشد کربن دی اکسید دست ساز،

and even bought frozen mice on eBay.

لو حتی خرید موش یخ زده در سایت ای بِی

So now let's go to that future where this lawsuit is unfolding,

حالا بیاید به آن آینده برویم، جاییکه این دادگاه گشوده میشود

and meet the defendant, Arnold Mann.

و با خوانده، آرنولد من ملاقات میکند

Arnold is being prosecuted by this global giant biotech company

آرنولد توسط این شرکت عظیم بیوتکنولوژی مورد پیگرد قرار گرفته

called Dynamic Genetics,

نام شرکت ژنتیک های پویاست،

because they have evidence

چراکه آنها شواهدی دارند

that Arnold has illegally inserted the company's patented genetic material

مبنی بر اینکه آرنولد به طور غیرقانونی ماده ای ژنتیکی اختراعی را

into his body.

وارد بدنش کرده است.

How on earth did Arnold manage to do that?

جدا آرنولد چگونه این کار را انجام داده بود؟

Well, it all started

خب، همه چیز از آنجا شروع شد که

when Arnold was asked to submit a saliva sample in this spit kit

زمانی که از آرنولد خواسته شد که نمونه بزاق دهانش را روی کیت ارائه دهد

to the NHI --

برای ان اچ آی

the UK's National Health Insurance service.

یا خدمات بیمه ی سلامت ملی انگلستان

When Arnold received his health insurance bill,

زمانی که آرنولد قبض بیمه سلامت خود را دریافت کرد

he was shocked and scared

شوکه شد و ترسید

to see that his premiums had gone through the roof,

که دید هزینه بیمه ی وی سر به فلک کشیده،

beyond anything he or his family could ever afford.

فراتر از هرآنچه خود او یا خانواده اش استطاعت داشتند.

The state's algorithm had scanned his genetic data

الگوریتم وضعیت داده ی ژنتیک وی را بررسی کرده بود

and found the risk of a chronic health condition lurking in his DNA.

و خطر وضعیت مز‌من سلامتیِ پنهان در دی ان ای او پیدا کرده بود.

And so Arnold had to start paying toward the potential costs

و سپس آرنولد مجبور به پرداخت هزینه های بالقوه

of that future disease --

برای بیماری آن آینده شد بود--

potential future disease from today.

بیماری بالقوه آینده از امروز.

In that moment of fear and panic,

در آن لحظات ترس و وحشت

Arnold slipped through the city

آرنولد از شهر بدون سر و صدا گذشت

into the dark shadows of this illegal clinic for treatment --

به سمت سایه های تاریک این کلینیک غیرقانونی برای درمان رهسپار شد--

a treatment that would modify his DNA

درمانی که ممکن بود دی ان ای او را اصلاح کند

so that the state's algorithm would no longer see him as a risk,

که دیگر الگوریتم حالت او را به عنوان خطر نبیند،

and his insurance premiums would become affordable again.

و هزینه های درمانی او دوباره قابل استطاعت بشوند.

But Arnold was caught.

ولی آرنولد دستگیر شد

And the legal proceedings in the case Dynamic Genetics v. Mann began.

و اقدامات قانونی در مورد ژنتیک پویای آغاز شد.

In bringing such a future to life,

به زندگی آوردن اینچنین زندگی

what was important to us was that people could actually touch,

آنچه برای ما مهم بود این بود که مردم میتوانستند پتانسیل آن را لمس کنند،

see and feel its potential,

ببینند و حس کنند

because such an immediate and close encounter provokes people

چراکه مواجهه ی سریع و نزدیک این چنینی مردم را برمی انگیزد

to ask the right questions,

تا سوال صحیح را بپرسند

questions like:

سوالی مثل:

What are the implications of living in a world

پیامدهای زندگی در دنیایی که

where I'm judged on my genetics?

من با ژنتیکم قضاوت میشوم چیست؟

Or: Who might claim ownership to my genetic data,

یا: چه کسی داده ژنتیک من را مطالبه میکند،

and what might they do with it?

و چکاری ممکن است با آن انجام دهند؟

If this feels even slightly out-there or farfetched,

اگر حتی کمی عجیب و بعید بنظر برسد،

today there's a little-known bill being passed through the American congress

امروزه لایحه ی کمتر شناخته شده ای وجود دارد که توسط مجلس سنای آمریکا تصویب شده

known as HR 1313, Preserving Employee Wellness Programs Act.

و به نام HR 1313 شناخته میشود که حافظ برنامه های کارکرد خوب کارمندان است.

This bill proposes to amend the Genetic Information Nondiscrimination Act,

این لایحه برای اصلاح اطلاعات ژنتیک کارکرد غیر تبعیض آمیز ارائه شده است،

popularly known as GINA,

که با نام GINA شناخته میشود،

and would allow employers to ask about family medical history

و به کارمندان اجازه میدهد تا در مورد تاریخچه درمانی خانواده

and genetic data

و داده ژنتیکی آن بپرسند،

to all employees for the first time.

برای اولین بار برای همه کارکنان.

Those who refuse would face large penalties.

کسانی که امتناع کنند با جریمه های بزرگی روبرو میشوند.

In the work I've shown so far,

در عمل من تا اینجا نشان دادم

whether it was drones or genetic crimes,

که اگر پهپاد ها باشند یا مجازات های ژنتیکی،

these stories describe troubling futures

اینها مسايل مشکل سازی را آینده های ایجاد میکنند

with the intention of helping us avoid those futures.

به این هدف که به ما برای دوری از این شکلات در آینده ها کمک کنند.

But what about what we can't avoid?

اما در مورد چیزهایی که نمیتوانیم از آنها دوری کنیم چه؟

Today, especially with climate change,

امروزه،بخصوص با تغییرات اقلیمی

it looks like we are heading for trouble.

بنظر میرسد که داریم با مشکلی روبرو میشویم

And so what we want to do now is to prepare for that future

و کاری که الان مایل به انجام آن هستیم آماده شدن برای آن آینده است

by developing tools and attitudes that can help us find hope --

با توسعه ی ابزار و استعداد ها که به ما کمک کنند برای یافتن

hope that can inspire action.

امیدی که الهام بخش عمل باشد.

Currently, we are running an experiment in our studio.

هم اکنون ما در حال اجرای یک آزمایش در استدیوی مان هستیم.

It's a work in progress.

کاری است که در حال پیشرفت

Based on climate data projections,

بنا به نقشه ی داده ی اقلیمی

we are exploring a future

ما در حال اکتشاف آینده ای هستیم

where the Western world has moved from abundance to scarcity.

که دنیای غرب از فراوانی به کمیابی رسیده است.

We imagine living in a future city with repeated flooding,

ما زندگی در شهری در آینده را متصور شدیم با طوفان های ممتد

periods with almost no food in supermarkets,

زمان هایی با تقریبا هیچ غذایی در سوپرمارکت ها

economic instabilities,

ناپایداری اقتصادی

broken supply chains.

زنجیره ی عرضه ی از هم گسیخته

What can we do to not just survive, but prosper in such a world?

چه کاری میتوانیم نه تنها برای نجات بلکه برای موفق شدن در این چنین جهانی انجام دهیم؟

What food can we eat?

چه غذایی میتوانیم بخوریم؟

برای اینکه به درون این سوالات قدم بگذاریم،

To really step inside these questions,

we are building this room in a flat in London from 2050.

ما فضای لندن در ۲۰۵۰ را در یک آپارتمان می سازیم.

It's like a little time capsule that we reclaimed from the future.

مانند یک محفظه زما ن کوچکه که از آینده فرا خوانده ایم.

We stripped it down to the bare minimum.

ما آن را کوچک کردیم.

Everything we lovingly put in our homes,

هر چیز دوست داشتنی که در خانه مان داریم،

like flat-panel TVs,

مثل تلویزیون

internet-connected fridges

یخچال های متصل به اینترنت

and artisanal furnishings

و لوازم خانگی دست ساز

all had to go.

همه باید می رفت.

And in its place, we're building food computers

و به جایش از مواد رهاشده، اوراق و بازیافتی

from abandoned, salvaged and repurposed materials,

کامپیوترهای غذایی می سازیم از

turning today's waste into tomorrow's dinner.

تبدیل پسماندهای امروز به غذاهای فردا.

For instance,

برای مثال،

we've just finished building our first fully automated fogponics machine.

ما ساخت اولین ماشین تمام خودکار کشاورزی مِه گونه( زیر پلاستیک) را تمام کرده ایم.

It uses the technique of fogponics -- so just fog as a nutrient,

از تکنیک مه گونه استفاده می کند که درآن مِه به عنوان ماده مغذی بکار می رود

not even water or soil --

خاک و آبی در کار نیست--

to grow things quickly.

باعث رشد سریعتر می شود.

At the moment,

در حال حاضر،

we have successfully grown tomatoes.

ما به طور موفقیت آمیز گوجه کشت کرده ایم.

But we'll need more food than what we can grow in this small room.

اما به غذاهای بیشتری از محصولاتی که دراین اتاق کوچک پرورش میدهیم نیازمندیم.

So what else could we forage from the city?

پس چه چیز دیگری را از این شهر باید پیدا کنیم؟

Insects? Pigeons? Foxes?

حشرات؟ کبوترها؟ روباه ها؟

Earlier, we brought back air from the future.

قبل تر ما هوا را از آینده به حال آوردیم.

This time we are bringing an entire room from the future,

این بار کل اتاق را از آینده می آوریم.

a room full of hope, tools and tactics

اتاقی پر از امید، ابزار و تاکتیک ها

to create positive action in hostile conditions.

برای انجام حرکتی مثبت در محیطی نامطلوب.

Spending time in this room,

صرف زمان در این اتاق

a room that could be our own future home,

اتاقی که می تواند خانه آینده ما باشد،

makes the consequences of climate change and food insecurity

عواقب تغییرات اقلیمی و ناامنی غذایی را

much more immediate and tangible.

بدون واسطه تر و ملموس تر می کند.

What we're learning through such experiments and our practice

چیزی که ما از چنین آزمایشها و تمرین هایی می آموزیم

and the people we engage with

و مردمی که با آنها مشارکت داریم

is that creating concrete experiences

این است که تجربه ای واقعی فراهم می کنیم

can bridge the disconnect between today and tomorrow.

که بتواند بین امروز و فردا پل بزند.

By putting ourselves into different possible futures,

به وسیله قراردادن خودمان درآینده های محتمل گوناگون،

by becoming open and willing

با ذهنی باز و راغب

to embrace the uncertainty and discomfort that such an act can bring,

تا مشتاقانه بپذیریم که کارهای امروزمان چه سختی و بی ثباتی به همراه دارد،

we have the opportunity to imagine new possibilities.

ما این فرصت را داریم که احتمالات جدیدی تصور کنیم.

We can find optimistic futures;

می توانیم آینده خوشبینانه ای را پیدا کنیم؛

we can find paths forward;

می توانیم مسیری رو به جلو پیدا کنیم؛

we can move beyond hope into action.

می توانیم از امید به سمت عمل حرکت کنیم.

It means we have the chance to change direction,

این بدان معنیست که ما شانس تغییر مسیر را داریم

a chance to have our voices heard,

شانسی برای شنیده شدن صداهایمان&

a chance to write ourselves into a future we want.

شانسی برای نوشتن آینده ای که می خواهیم.

Other worlds are possible.

جهان های دیگ محتمل هستند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)